Puberzoon
Een vraag... wij (gezin, zoon 18, zoon 14 en dochter 3) zijn, net voor Corona, verhuisd van de ene kant naar de andere kant van het land, voor het werk van mijn man. Mijn oudste zoon is net geslaagd en gaat straks terug op kamers. Die heeft zich door de verhuizing heen geslagen met het idee: ik ga zo terug. Mijn jongste zoon heeft het erg lastig en heeft inmiddels gerookt, gedronken, geblowd, gestolen en zichzelf gesneden.... Allemaal incidenteel en experimenteel, maar toch... Hij wil aldoor bij de oudste zijn terug. Ik maak me ernstig zorgen en wil terug verhuizen, dit schooljaar. Dat kan ook, financieel gezien. Mijn man vindt het ook lastig, maar denk ook dat het aan het ‘puber zijn’ zelf ligt... en ‘andere gezinnen lukt het toch ook’ Wat is jullie idee..?
Ik ken mensen ongeveer in de zelfde situatie. Wat vind jouw zoon niet fijn aan de nieuwe plaats? Heeft hij moeite met nieuwe (goede) vrienden maken? Of vind hij zijn school niks? Of iets anders?
Ik vind dit gedrag vrij extreem. Tuurlijk is verhuizen op die leeftijd niet direct leuk maar op een nieuwe school zijn ook een heleboel leerlingen waarmee je vrienden kunt worden. Het is niet alsof jullie naar een hutje op de hei in de middle of nowhere zijn verhuisd om daar volledig zelfvoorzienend en zonder contact met de buitenwereld te gaan leven. Tegenwoordig kun je ook relatief makkelijk contact houden met vrienden uit de oude woonplaats. Wel is het natuurlijk zo dat je geen deel meer uitmaakt van hun leven en zij niet van jouw leven, wat lastig kan zijn.
Ik zou eerst met je zoon in gesprek gaan. Waarom experimenteert hij met dit soort dingen? Wat maakt hem ongelukkig hier? Hoe kan dat opgelost worden? Heeft hij de nieuwe omgeving wel een eerlijke kans gegeven of was het vanaf het begin 'de kont tegen de krib gooien' en overal tegenaan schoppen?
Mijn tip zou zijn:
1. Begin met een eerlijk gesprek te voeren met je zoon: waarom vind hij het daar maar niks?
2. Wat kunnen jullie doen om dat te verbeteren?
3. Geef het misschien wat langer de tijd, het laatste jaar was nou niet het beste jaar om nieuwe vrienden te maken.
4. Probeer leuke dingen te vinden in het nieuw dorp/stad (hobbies, clubs, plekken, etc)
Maar denk je denk je dan dat al dat gedrag door de verhuizing komt? Het is toch een leeftijd waarop dit soort dingen vaker voorkomen, daarnaast is verhuizen inderdaad de tweede meest stressvolle factor die een mens kan hebben. De dood van een partner staat op 1.
Dank voor jullie reacties! We hebben het afgelopen jaar veel gepraat, over zijn ideeën en de dingen die hij doet. Hij geeft aan dat de heimwee eerst niet zo erg was, maar erger wordt. En vooral door Corona en dat zijn broer nu weer allemaal leuke dingen doet met oude vrienden.. Ik zie ook dat hij heel hard zijn best doet, qua sport etc. en richting ons, maar hij heeft veel heimwee... en zoekt hier echt de verkeerde vrienden op.
en over langer wachten: we zijn nu 1,5 jaar verder.. als we nog langer wachten.. ik ben bang dat het brein dan helemaal ontwikkeld is... met allerlei negatieve prikkels..
Het kan goed helpen om je zoon met een kinderpsycholoog te laten praten. Wordt volledig vergoed. Helpt pubers om dingen anders te zien of juist helder te krijgen waarom denk of doe of voel ik dingen. Emoties in deze jaren kunnen zwartgallig zijn. Ons kind voelde zich depressief. Paar keer praten toen was duidelijk dat het hormonen en mindset gewoon van puberteit was. Kwam helemaal goed.
Jessica2021, heeft hij nog contact met vrienden uit zijn oude woonplaats? Misschien kan hij afspreken om daar af en toe te gaan logeren. Dat hielp mijn tweede zoon: hij verbleef af en toe een weekend bij een oud vriendje en ontmoette daar een vriendenclub. Dat is gebleven tot op de dag van vandaag. Hij heeft daar de liefde gevonden en woont nu nog in mijn oude woonplaats.
Of andersom: misschien wil een oud vriendje (of vriendjes) wel een keer komen logeren.
Tsjor
