Pubers en kadootjes (geven en ontvangen)

Herkenbaar

Heel herkenbaar. Nou krijgen de kinderen hier geen geld opgestuurd van grootouders, maar gewoon in hun hand. En dan bedanken ze altijd wel (soms moet ik het wel even zeggen...). Maar dochter krijgt weleens geld van een vriendin van mijn moeder, mijn moeder geeft het dan en zegt er nadrukkelijk bij dat dochter dan wel even moet bedanken door te bellen o.i.d. Volgens mij doet dochter dat dan niet en ik houd dat eerlijk gezegd ook niet zo in de gaten. Bellen met iemand die ze nauwelijks kennen is ook wel lastig denk ik. En een kaartje o.i.d. sturen is al helemaal niet meer van deze tijd.
Vroeger kreeg ik overigens ook weleens geld van grootouders opgestuurd en moest dan een briefje terug schrijven vond mijn moeder. Vond ik toen ook altijd vreselijk, want wat moest je dan meer schrijven dan bedankt voor het geld?
Maar verder is het inderdaad des pubers volgens mij. Dat onverschillige.
W.b. kadootje voor oma, dat koop ik dus inderdaad ook altijd. Vroeger maakten de kinderen nog weleens een tekening, maar dat is natuurlijk al lang over. Ik vind dat trouwens geen probleem hoor, wil best zelf iets kopen en soms koop ik meerdere dingen en mogen zij ook iets geven. Tegen de tijd dat ze op zichzelf wonen kunnen ze zelf iets kopen, voor nu hoeft dat niet vind ik.

Herkenning

Mijn pubers krijgen cadeautjes voor ongeveer 100 euro p.p. met de Sinterklaas, met kerst komt er wat specials op tafel, met Pasen krijgen ze een grote paashaas van de plaatselijke chocoladewinkel en voor hun verjaardag ook een cadeau voor ongeveer hetzelfde bedrag. Je kunt toch niet zeggen dat ik onattent of krenterig ben?
Vorig en dit jaar, kreeg niks voor sinterklaas, niks voor de kerst, niks voor de Pasen, niks voor Moederdag en niks, zelfs geen felicitatie, voor mijn verjaardag.
Dat deed en doet zeer. Ze zijn 24, 21 en 18. Oud genoeg dus om verjaardagskalenders te lezen. Ik ben er maar zelf ook mee gestopt. Ik ga geen geld, tijd en energie steken in kado's voor mensen die me nog niet eens met mijn verjaardag feliciteren.
Is het gemakzucht, egoïsme, desinteresse? Ik weet het niet en ik ga me er ook niet in verdiepen. Ben er wel klaar mee.

Herkenbaar

Je hele verhaal is herkenbaar voor mij.

Ik ben zelf opgevoed met beleefd en attent zijn en dat is dus wat ik zelf altijd doe. Zo heb ik onze kinderen op opgevoed, of in elk geval, ik heb het jaren geprobeerd. Mijn man is helemaal niet van het beleefd en attent doen, is soms zelfs een botte hork.

Ook mijn kinderen zijn niet zo attent als ik zou willen. Op moederdag ook niets gekregen, terwijl ze wel wisten dat het moederdag was. Zelfs niet iets wat ze geen geld kost (daar heb ik nog begrip voor).

Ook zij zijn soms nogal zuinig in bedanken (als het live is) en zouden denk ik niet (willen) bedanken voor iets dat toegezonden is. Zeker niet bellen of een kaartje. Zelfs een appje vinden ze vaak al te veel moeite. Heb ook wel eens met een kaart achter hun aangelopen om daar iets op te schrijven om te bedanken voor een weekend weg met opa en oma of zoiets. Oh, bedenk nu dat een volgens mij eentje iets van iemand gekregen heeft voor het diploma via mijn schoonmoeder. Heeft vast niets ermee gedaan. Zal nog eens navragen

Ik zou niet weten wat ik anders zou moeten hebben gedaan. Heb jaren het goed voorbeeld gegeven en het hen jaren uitgelegd dat het netjes en aardig is en kleine moeite, groot plezier. Helaas.

"Maar ik weet wel waarom ik dat doe, ik vind het erg naar om te merken dat mijn kinderen zo onverschillig zijn. En dat anderen dat dan ook vinden… en misschien valt mij daarin ook wel iets te verwijten."

Ja, vermoedelijk zullen oudere mensen dat ook vinden. Maar waarom denk je dat jou daarin iets te verwijten valt? En waarom jou? Hoe zit het met je man (of ex)?

Ik verwacht trouwens dat mijn kinderen niet snel een cadeau voor opa en oma kopen, zeker niet zolang ze met ons meegaan. Dat hebben ze van mij ook nooit hoeven doen. Misschien dat dat eens komt als ze ouder zijn en er zelf naartoe gaan. Of pas als ze een baan hebben en meer geld? Maar ik betwijfel of het zelfs maar in hen opkomt.

Ja erg. Ik baal ook van die dingen, deels denk ik ingegeven door luiigheid, deels door desinteresse, andere dingen belangrijk vinden. De opvoeding is op bepaalde manieren wel gelukt, maar hier faliekant mislukt .

Limi

Dus omdat jij er niet op zit te wachten hoef je niet te bedanken?
Bijzondere redenering.

Daarbij vraag even aan deze pubers of ze niet op de poen zaten te wachten?
Pubers willen altijd wel geld hebben en dus gaat de vergelijking niet op. Ondanks dat iemand niet aanwezig kon zijn stuurt ie je puber toch geld.
Ik zou overigens adviseren het over te maken maar dat terzijde.

Het komt hier ook voor. En ik wil dat mijn kinderen zeker wel bedanken. Ze zijn 13 en 15. Ze doen dat ook. Ze vinden dat ook normaal. Ze vergeten het wel dus ik herinner ze er wel aan.
Bellen hoeft niet.
Even appje sturen is voor mij ook ok.
Dochter maakt nog weleens iets. Een kaart oid.

@aluson wat ongelooflijk pijnlijk dat je kinderen dat doen. Zeg je daar dan niks van? Hoe pijnlijk je dat vindt?

Felicitatie

Uiteraard heb ik er wel wat van gezegd maar daar kwam weinig reactie op. Inderdaad pijnlijk en vooral verdrietig.

Alison

"Uiteraard heb ik er wel wat van gezegd maar daar kwam weinig reactie op. Inderdaad pijnlijk en vooral verdrietig."

Ja, heel pijnlijk en verdrietig.
Misschien vinden zij het gewoon echt zelf niet belangrijk.

Dat ga je dan merken als je stopt met alle cadeaus en attenties van jouw kant. Als er vragen over komen zou ik eerlijk zeggen waarom je ermee gestopt bent. Je kunt ook overwegen om het nu gewoon aan te kondigen dat je ermee stopt. Dan merk je of ze cadeaus van jouw kant toch meer waarderen dan ze jou laten blijken.

Maar het erge (of beter gezegd: ergere) is natuurlijk dat je dus gemerkt hebt dat ze zich kennelijk niet in kunnen leveren in anderen, dat d het wel (of ook) waarderen om en attentie te krijgen (en dan gaat het nog niet eens erom dat het om veel geld moet gaan) en dan het kennelijk niet gelukt is hen goede manieren bij te brengen (ook als je het zelf niet belangrijk vindt doe je dat toch) ondanks al jouw pogingen en goede voorbeelden. Nb Lees dit vooral niet als een verwijt aan jou, meer aan begrip hoe frustrerend het voor jou moet zijn, vanwege herkenning van mijn kant .

Ook niet

Mijn schoonmoeder stuurt ook geld naar kinderen. En wil dan graag dat ze laten weten wat ze er mee doen. Krijg je een kado met een verplichting...
Nou, ik vind geld in een envelop stoppen gemakzuchtig. Ik weet dat de etiquette een bedankje voorschrijft, maar ik push mij kinderen er totaal niet toe. Ook prima als oma niets meer op stuurt.

Guera

"Dus omdat jij er niet op zit te wachten hoef je niet te bedanken?
Bijzondere redenering."

Ach, als ze het persoonlijk geeft doe ik dat wel - als ze nog niet weggelopen is. Maar wéken later in een envelop met 3 woorden tekst, nee. De gift is dan ook niet zo attent dat ik me daartoe geroepen voel.

Wat Eurie ook zegt. Ook prima als ze niks opstuurt.

Mijn kinderen spoor ik wel aan te bedanken als ze persoonlijk iets krijgen. Als het ook weken later via de post zou komen met 3 woorden erbij, dan niet.

Wat horkerig ongemanierd

Van kinderen en volwassenen. Heel onfatsoenlijk en onverschillig, emotieloos en gewetenloos.
Zo, een heel rijtje woorden, maar ik vind dat echt onacceptabel.
Alison, als ik je had gekend had ik het geprobeerd wat te verzachten voor je.

Opvoeding mislukt

Kijk, op dit punt gaat de opvoeding hier dan wel weer vlekkeloos, gun mij ook wat

Netjes bedanken en even bellen als gift later of via via komt.
Eén keer herinneren en zoon doet het.

Wauw, was dat maar bij alles zo..

Klapstuk

Zo, dat is helder!

Voor Alison vind ik het heel erg en lijkt het onbegrijpelijk.

Ik 'sloeg aan' op de oma die geld opstuurt. Hier achter zit mijn verdriet dat de oma hier nauwelijks geïnteresseerd is in de kinderen. Niet de moeite neemt aanwezig te zijn, ook niet als mijn puber haar persoonijk uitnodigt voor n belangrijke gebeurtenis. Ze kan wel komen, maar legt haar prioriteiten elders. Dat mag, maar dat heeft mijn houding tot gevolg. Zij is welkom, maar een envelop met geld? Die mag ze houden.
Nou ja, dat dus. Er zit geen onverschilligheid of emotieloosheid achter, maar verdriet.

Erboven staan?

Wat verdrietig voor verschillende mensen in dit draadje. Toch denk ik dan: wat lost het op door dan zelf ook horkerig te worden?
Ik zou dat denk ik toch niet kunnen. Missch ben ik te sociaal wenselijk aangelegd maar ik sta er toch echt boven. Ik wil dat mijn kinderen dat ook doen. Niet vanuit verdriet om je heen meppen, onverschillig worden of iets anders. Blijf bij je eigen normen en waarden, of bespreek het. Maar dit passieve agressieve daar wordt toch niemand gelukkig van?

Altijd bedanken

Ik heb kaartjes, postzegels en een boekje met adressen klaar liggen. De kinderen kunnen dus heel makkelijk even een kaartje sturen. Ze hoeven het niet eens naar de brievenbus te brengen. Wel moet ik ze er vaak even aan herinneren maar dan doen ze het ook wel. Het is niet zo dat het onwil is maar ze vergeten het inderdaad soms. Gemakzuchtig en onattent is dat wel maar als ik ze er aan herinner dan willen ze absoluut wel bedanken.
Via what's app bedanken doen ze wel eerder uit zichzelf maar meestal gaat het om cadeautjes van oudere mensen die geen what's app hebben. Het grootste deel van de tijd krijgen ze cadeautjes

Niet bedanken voor een geld bedrag of cadeau vind ik overigens ontzettend onbeleefd en onbeschoft of je er nu wel of niet op zit te wachten. Van een 14 jarige is dat niet zo'n punt want die leren nog maar van een volwassene verwacht ik beter.

'je eigen'

Je bedoelt denk ik jouw eigen normen, niet die van mij?

Voor mij zou het voelen als huichelen. Gezien de aard van de vorige cadeaus. En huichelen past weer niet bij mijn normen en waarden

Limi

Ja, dat dus. Echt, ik ben niet blij met die envelop voor de kinderen. Het is gemakzucht van oma. Geen belangstelling.
Ik moest nadenken over ' passief agressief'. Want dat wil ik niet zijn. De reactie van Limi geeft mijn gevoel weer, het voelt als huichelen voor mij. Ik zeg 1 keer tegen de kinderen dat het aardig is als ze oma bedanken. Wat ze daarmee doen is dan aan hen.

Ik snap Euri en Limi

Heel frustrerend, zulke familieleden.

Maar waarom reageren jullie in deze draad over de gemakzucht van de pubers van Leanne?
Jullie situatie is heel anders.
Wat zouden jullie mensen aanraden die gemakzuchtige pubers hebben maar ook lieve familieleden die aan hen denkt?

Stuur het dan terug

Ik vind huichelen of gewoon bedanken wel iets anders. Ik vind het hypocriet om het wel aan te nemen dan en niet te bedanken omdat je dat huichelen vindt. Sja. Ik ken de situatie niet. Lijkt me lastig als dit in de familie plaatsvindt. Gelukkig heb ik niet veel horken in mijn omgeving en de horken die er zijn daarvan weet ik hoe het komt en het zij ze vergeven. Ik blijf erbij....en daar heb ik het met mijn kinderen ook over. Sta erboven. Wil jij zo worden als die persoon? Nee? Vertoon dan niet datzelfde horkgedrag. Vind je er iets van? Doe het zelf dan ook niet.
Missch als betreffende oma die van ons was geweest zou ik wellicht anders praten . Geen idee.

Huichelen.

Als dank je wel zeggen echt als huichelen zou voelen voor mij of mijn zoon dan zou ik de enveloppe met inhoud retour doen.
Aannemen en consumeren is een bedankje waard.

het verschilt per situatie

Ik vind iemand dus niet per se in gebreke blijven of zo. Als tegenwicht tegen degenen die dat ALTIJD zouden vinden

Ik ken de kinderen en de oma in kwestie natuurlijk niet, dus ik kan verder niet beoordelen of ze daadwerkelijk in gebreke blijven of dat ik het zou snappen.

Als ze de oma goed kennen, zou ik proberen om toch een kaartje weg te krijgen. Maar als het een vage bekende is dan wordt het trekken aan een dood paard, denk ik.

Hetzelfde

Lente

Bij lieve mensen zou ik hetzelfde doen naar mijn pubers: 1 of 2 keer zeggen dat een bedankje wenselijk is. Zo geef ik ook 1 of 2 keer aan dat vader/broer/zus jarig is en dat een kadootje aardig zou zijn. (kadootjes voor oma's/opa's verzorg ik)

Meestal wordt daar gevolg aan gegeven. Soms ook niet. Dat is dan niet zo leuk, maar ook niet erg. Over het algemeen zijn mijn pubers sociaal, behulpzaam en attent. Soms geven ze mij, hun vader of elkaar spontaan hulp, iets leuks of lekkers.

Als ze dat (bijna) nooit zouden doen, zou ik dat zeker erg jammer vinden en ook zeggen. Ik weet niet of ik zelf helemaal zou stoppen met een attentie geven. Ik ben niet van oog om oog, tand om tand. Ik geef een kado omdat ik dat graag wil geven, niet om iets terug te krijgen. Maar goed, als je het altijd éénrichtingsverkeer is, tja dan wordt dat mogelijk anders.

Niet netjes

Ook als je het cadeau van schoonmoeder niet kan waarderen dan is het alsnog netjes om haar te bedanken. Ze heeft toch de moeite gedaan wat op te sturen. Dan is het wel zo beleefd om even te bedanken. En anders moet je het inderdaad niet aannemen.

Enveloppe uit desinteresse

Tja, ik snap dat je daar verdrietig van wordt. En toch is zo'n enveloppe meer dan niks. Geld aannemen zonder reactie vind ik niet kunnen. In jouw geval zou ik het gesprek aangaan met de gever.

Ik herinner me ineens een situatie van vroeger. Een buurmeisje mocht weleens met ons mee uit ( per OV, want wij hadden geen auto). De buurvrouw stond dan klaar met haar portemonnee om te betalen. Netjes natuurlijk, maar mijn moeder zei thuis, binnen: ik zou het leuker vinden als ze jou eens meenamen in plaats van met die portemonnee te zwaaien. Dat is nooit gebeurd.

Vriendelijkheid die ' aankomt' en gepaste dankbaarheid / beleefdheid - het wordt door mensen zo verschillend beleefd.

Maar over het algemeen: voor cadeautjes ( ook lelijke ) en geldbedragen hoor je te bedanken. Het is goed als ouders kun kinderen zolang ze thuis wonen daarin opvoeden. Verjaardag of andere feestdag van je vader/moeder vergeten of negeren lijkt me heel triest. Vooral als er geen andere reden achter zit dan desinteresse.