Pubergedrag zo beu
Ik heb twee puberzonen (14 en 16) en ik merk dat ik hun gedrag soms zo verschrikkelijk beu ben. En het ergste is: eigenlijk zijn ze niet zo heel erg lastig hoor. Ze zijn alleen enorm gesloten (als in: ze praten niet, echt niet, als je ze niet aanspreekt, en als je ze dan aanspreekt, dan komt er alleen gegrom uit) en vaak ook erg onvriendelijk (tonen bijzonder weinig begrip / inlevingsvermogen voor de gevoelens van een ander).
Ik weet wel dat dit normaal pubergedrag is (blijkbaar was hun papa ook zo, en met hem is het ook helemaal goedgekomen 
) ma
deel 2 
blijkbaar te snel op versturen geklikt
Het toppunt is dus (dat wilde ik nog toevoegen) dat andere mensen ze best beleefd vinden, dus blijkbaar hebben we wel iets juist gedaan maar waarom kunnen ze dat dan thuis niet? Hoor vaak van vrienden en kennissen dat pubers stilaan eens iets uit zichzelf beginnen te doen, maar daar is hier totaaaaal nog geen sprake van hoor
Ach ja, het is een fase zullen we maar zeggen he ... maar ze duurt wel lang ... en ik vond de lagere school enk leutertijd eigenlijk veel leuker
Herkenbaar hoor.
En vooral ook dat anderen ze dan wel heel beleefd vinden. Dat hoorde ik hier ook vaak terug met name over dochter. En dat maakte me dan toch wel weer blij. Puberen doe je inderdaad vooral bij je eigen ouders, dat is de meest veilige plek en daar moet je je tenslotte losmaken.
Dochter is inmiddels 18 en pubert minder, maar nog steeds wel wat hoor. Zeker nu er momenteel veel aandacht naar haar jongere broer uit gaat omdat het met hem niet lekker gaat. Ze was altijd al jaloers aangelegd en blijkbaar nog steeds.
Ze kan heel soms weleens spontaan iets doen, maar meestal is het nog vooral makkelijk als wij het doen voor haar. Maar goed, over 2 maanden is ze 5 maanden op stage, dan moet ze het allemaal zelf doen. Daarom doe ik nu maar even niet zo moeilijk.
Onze kinderen puberen overigens heel verschillend. Dochter was meer van het schreeuwen en strijd aan gaan. Zoon is meer gesloten en dus meer stil protest. Ik dacht dat dochter lastig was, maar ik vind wat zoon doet eigenlijk veel lastiger... Dus ik begrijp jouw verhaal wel.
Volhouden!!
Ggrrmmpff dochter gedraagt zich zelfs voorbeeldig naar MIJ als er iemand anders bij is!
Ik weet vaak niet wat ik zie, krijg lief een knuffel of een kus als er vrienden bij zijn...
Bleeh, ze zouden haar eens moeten zien als we met z'n 2en zijn!!
Ik weet het ook niet.
Heb het de laatste jaren best verkeerd gedaan, ondanks goede voornemens
Me toch te vaak uit tent laten lokken etc.
Alles staat of valt toch ook met je eigen gesteldheid.
Dus: vooral heeel erg goed voor jezelf zorgen.
Dat kan ook, want ze hebben je minder nodig.
Ga dus lekker eens weg, ook fijn voor hen.
Geniet van de leuke momenten, sta daar erg bij stil voor jezelf. Zoek met zaklamp naar positieve kanten en geef daar veel aandacht aan. Neem ze serieus, stel ze vragen of vraag ze hulp bij iets wat jij niet kunt.
Ik heb zelf maar weer gepland eens weg te gaan met dochter. We hebben er beide geen zin in denk ik maar wie weet doet het goed. Voor de rest een beetje met rust laten.
Stelle
Goed idee Stelle, doe ik ook al een aantal jaren met mijn dochter. Ze is nu 17 en sinds
haar 13de doen we jaarlijks samen een moeder dochter-uitje, met overnachting. Meestal gaan we naar een leuke stad, reizend met de trein en dan in een leuk hotelletje. Hoe moeilijk het soms tussen ons ging door de puberbuien en mijn niet altijd bepaald geduldige karakter (ook ik ga er vaak te veel op in...), die uitjes doen ons altijd goed. Even samen dingen doen die we allebei leuk vinden, even echt contact. Die uitjes zijn waardevol.
Misschien ook een leuk idee om met puberzonen te doen, Freya? Het zullen misschien andersoortige uitjes worden dan die ik met mijn dochter heb, maar toch... het kan voor alle partijen goed zijn. Ik begrijp dat je 2 zoons hebt, kies er dan voor om met ieder apart er eens op uit te gaan. Wie weet komen ze dan ook wat meer los? (ik heb helaas geen jongens, maar wie weet werkt het met jongens ook wel zo?)
Sterkte!
dochter van 16
Ik herken het heel erg. Dochter van 17 is ook veel extremer in haar pubergedrag dan zoon van 19. En ook jaloers op haar broer.
Samen weg doen we wel maar geen weekendjes meer. Er is een houdbaarheid aan onze irritatie tolerantie naar elkaar.
Dochter is ook zo lief bij anderen, gelukkig wel maar thuis, pfff het is lastig. In deze jaren halen wij niet het beste in elkaar naar boven en dat is evengoed mijn schuld.
Dat realiseer ik mij maar tegelijkertijd is het zo moeilijk om mij niet uit de tent te laten lokken. het gaat keer op keer mis.
Dochter doet ook nog eens helemaal niets op school en dreigt te zakken voor haar eindexamen. Ik weet het, loslaten....
Gesloten
Dat geslotene herken ik zeker wel, het onbeleefde niet. De oudste is sowieso gesloten, maar vanaf dat hij een jaar of 18 werd merken we dat hij veel meer vertelt. Veel gezelliger, hele verhalen heeft hij af en toe.
De jongste is nu 17 en bij hem merken we nu al veel meer. Hij vraagt altijd geinteresseerd hoe mijn dag was (eerst dacht ik dat hij me in de maling wilde nemen 
) en ik hoorde gisteren ook toevallig van de kapster, waar hij zelf heen gaat, dat ze vond dat hij zo gezellig was geworden en dat ze tegenwoordig leuke gesprekken voeren terwijl hij tot voor kort eigenlijk alleen maar wilde dat het zo snel (en stil) mogelijk was afgelopen.
Heel normaal gedrag
Niemand zei dat de puberteit makkelijk was. Het haalt soms het slechtste in je boven en voor de kinderen zelf is het ook afzien.
Maar meestal wordt het vanzelf beter en in tussentijd zijn er vaak ook leuke dingen, maar daar moet je wel oog voor blijven houden.
Als ik ondertussen naar mijzelf kijk dan snap ik wel dat ik voor mijn pubers ook niet altijd even leuk ben.
We zullen het er over en weer mee moeten doen. Vooral veel knuffelen als je de kans krijgt, en anders maar liefdevol toekijken als ze slapen, net als vroeger.
Ik zou ze voor geen goud willen missen. Maar ik ga soms wel even een blokje om.
Inderdaad
'Vooral veel knuffelen als je de kans krijgt, en anders maar liefdevol toekijken als ze slapen, net als vroeger.'
Mijn pubers vallen gelukkig heel erg mee, maar ook zij hebben periodes dat ze zich volledig afsluiten van de rest van het gezin. Veel meer dan een boze blik en wat gegrom krijg je er dan niet uit. Om dan ineens, uit het niets, te komen knuffelen als ik in de keuken sta of zo. Daar geniet ik dan van, en dan is alles van daarvoor weer vergeten.
