puberdochter en terugkerende studerende zoon
Onze zoon heeft zijn eerste trimester op de universiteit afgerond en is sinds vorig weekend thuis. We hebben allemaal nog een vol programma dus erg veel tijd om tijd met elkaar door te brengen is er nog niet geweest en hij heeft veel tijd alleen op zijn kamer doorgebracht. Maar als ouders is het wel fijn om hem weer even thuis te hebben en hij lijkt het ook wel fijn te vinden.
Voor onze dochter van 15 is het een ander verhaal. Ze doet nors, probeert hem buiten te sluiten en bepaalt erg de sfeer in elk gesprek dat we met zijn vieren voeren. Ze vind haar broer bloedirritant en heeft het idee dat alle gesprekken alleen nog maar over hem en de universiteit gaan en dat hij alles beter weet. Ze zegt dat ze zelf erg zenuwachtig wordt van het idee dat ze over drie jaar ook moet gaan en dat de gesprekken haar daar steeds over na laten denken.
Er speelt wel het nodige mee: onze iadh zoon heeft altijd veel van onze tijd en aandacht nodig gehad en daardoor heeft ze wel heel vaak op haar beurt moeten wachten. Dat was niet altijd leuk, maar ook onvermijdelijk. Ze heeft op andere momenten wel degelijk de volle aandacht gekregen maar zo ziet ze het zelf niet. Ze geeft duidelijk aan dat ze vindt dat het nu haar tijd is en weigert nu min of meer ruimte voor hem in te lassen of doet dit onder veel protest. In de week dat we met zijn vieren thuis zijn heeft ze stelselmatig voorkomen dat we iets met zijn vieren doen, en ze wil ook eigenlijk gewoon mij voor zichzelf hebben (ze eist minder van haar vader's tijd).
Verder pubert ze ook behoorlijk, ook voordat haar broer thuiskwam had ze het af en toe flink op haar heupen. Ze kan zich nogal druk maken over zaken op school maar kan daar ook wel goed met ons over praten. We kunnen best goed tegen haar pubernukken en probeer met geduld en hier en daar wat humor de boel wat licht te houden. Dat lukt over het algemeen best aardig en het is over het algemeen redelijk harmonieus in ons gezin. Tot deze week dus.
Gisteravond was het weer helemaal mis. We hadden een druk weekend gehad en eigenlijk bedacht met zijn vieren gezellig (ha!) een film te kijken ’s avonds. Dit kon niet doorgaan omdat dochterlief nog huiswerk had dat beneden gemaakt moest worden en waarvoor ze mijn hulp wilde. Onze zoon gaf aan dat hij er erg veel moeite mee had dat we zo weinig tijd voor hem hebben (hij was echt een beetje van slag). Ik sprak met hem af dat we later op de avond wel iets samen konden gaan doen nadat ik met huiswerk geholpen had. Dat was op zich goed voor alle partijen alleen heeft onze dochter de hele avond van alles verzonnen waarvoor ze mij nodig had. Ik ben daar niet op ingegaan maar hierdoor werd ze erg boos en verdrietig.
Ik heb gisteren geprobeerd hier een gesprek met haar over te voeren om erachter te komen wat haar nu zo dwarszit en aangegeven dat ze zich niet bedreigd hoef te voelen als ik tijd met haar broer doorbreng maar ik kom niet veel verder. Ze vindt gewoon dat het haar recht is nu tijd op te eisen en haar redenen zijn in haar ogen legitiem. Ze weet dat ze dit soms te ver doorvoert en schaamt zich soms over hoe ze zich dan gedraagt maar ze is tegelijktijd ook bang dat ze niet krijgt waar ze recht op heeft.
Wie helpt om wat orde aan te brengen in mijn gedachten en vooral wie heeft tips om de vakantie wat dragelijk te houden? Ik doe al vaak dingen met een van de twee en dat ligt aardig in balans. Ik vind het ook moeilijk om op te treden (voor zover dat nog kan met pubers) omdat ik wel zie dat ze zich ergens vooral bedreigd voelt en zich schaamt voor hoe ze doet. Ze geeft een wat wankel zelfbeeld en interpreteert zelfs goedbedoeld advies vaak als kritiek. Haar gedrag, vooral het actieve uitsluitgedrag kan alleen echt niet door de beugel en ik voorzie een vakantie met een hoop drama en met een beetje pech vier ongelukkige gezinsleden. Tips graag!
Toch harder optreden
Tegen dochter, dat is normaal niet mijn advies. Maar dat lijkt me hier wel geboden.
Actief de boel verzieken kan simpelweg niet getolereerd worden, het gaat maar om een paar weken. Dan heeft ze het rijk weer alleen, ze past zich maar even aan.
Begrijpelijk
Hm, ja, de reactie van je dochter is wel voorspelbaar. Ze heeft zich altijd moeten schikken naar de aandacht die haar broer kreeg. Nu heeft ze een half jaar meer exclusieve aandacht gekregen én ze is een egocentrische puberella geworden. Dan is het behoorlijk slikken dat haar broer weer in tha house is. Dus daar zet ze zich tegen af.
Ik zou doorvragen, praten, uitleggen en schipperen in plaats van harder optreden, net als jij, maar dat is niet per se de beste oplossing.
Iadh zoon
Ik vraag me af wat ik onder 'iadh' moet verstaan. Je zoon was kennelijk in staat om op zichzelf te wonen, zichzelf dus te vermaken en toch raakt hij van slag als dat een keer niet lukt. Ik denk wel te snappen hoe dat werkt, maar het lijkt mij wel tijd voor een gesprek om duidelijk te maken dat je niet altijd kunt doen wat hij wil. Het is lastig als hij die flexibiliteit niet heeft, tot op zekere hoogte ook begrijpelijk, maar hij moet ook leren dat situaties kunnen veranderen.
Ook voor mensen zonder iadh, is een terugkeer in het ouderlijk nest eigenlijk geen natuurlijke situatie. Eenmaal op eigen benen, ga je je eigen regels bepalen, e.d.. Dat je zoon zich dus kennelijk weer zo gemakkelijk in het gezin lijkt te voegen, inclusief de oude gewoonte om veel aandacht nodig te hebben, vind ik dus eigenlijk ook wel bijzonder. Je dochter lijkt nu juist degene te zijn met het terug in het nest-'syndroom'. Ze was aan haar enig kind positie gewend geraakt en voelt zich nu opnieuw het vijfde wiel aan de wagen. Ik vind dat je vooral met je zóón aan de slag moet om deze situatie te veranderen. Hij is er weer bijgeschoven, daar hoeft niet alles voor te wijken. Als hij veel tijd over heeft, kan hij, náást de studie, een baan zoeken, zodat hij over een poosje weer op zichzelf kan gaan wonen.
Korrel zout
Hier zou ik proberen een korrel zout toe te voegen. Ja, dat is weer even wennen als haar broer thuis is. Ja, ze is het niet meer gewend dat haar broer thuis is, ja dan moet de aandacht verdeeld, zo is het nou eenmaal.
Vraag aan haar: denk je dat ik mij in twee stukjes kan hakken zodat ik jullie beiden tegelijk aandacht kan geven? Denk je dat we je broer even 'uit' kunnen zetten tot na de feestdagen? Denk je dat ik dat wil? Denk je dat ik een van jullie liever zie dan de ander?
En zoek een vast moment dat ze zeker jou aandacht heeft.
In drukke tijden ga ik wat vanzelfsprekender met dochter mee naar haar kamer als ze thuis komt, met een kopje thee, voor een rustig gesprekje. En we staan bijna altijd samen op.
Hier kan zoon ook nogal aanwezig zijn, maar beiden hebben mijn aandacht nog steeds nodig.
Lastig
Het is lastig om advies te geven zonder de gezinsdynamiek compleet te kennen. Ik kan me voorstellen dat als zoon jarenlang het merendeel van de aandacht heeft gekregen hierdoor zus inderdaad nu het idee heeft dat het haar tijd is. En nu is zoon weer terug en omdat jullie hem natuurlijk gemist hebben brengen jullie nu extra tijd met hem door.
Misschien kan je rustig met beide kinderen apart hierover spreken? En misschien alvast wat exclusieve aandacht inboeken voor beide kinderen de komende weken? Hoewel je dat al lijkt te doen...
Verder is het ook wat schipperen. En misschien met je zoon nog een gesprek hierover hebben? Hij is nu volwassen (of in elk geval meer volwassen) dus misschien is het ook iets makkelijker voor hem om hier wat redelijk mee om te gaan.
Bijzonder
Hi,
Ik vind het wel bijzonder dat twee kinderen, waarvan eentje volwassen nog zoveel moeite doen om de aandacht van de ouders. Het klinkt voor mij een beetje alsof het nog basisschoolkinderen zijn. Hebben ze niet wat meer een eigen leven met vrienden, sport, baantje, hobby's? Er zijn op die leeftijd toch meer manieren om het gezellig te hebben?
Als ze elkaar zo in de weg zitten zou ik ze beiden geen aandacht geven.
Ik zou trouwens wel met je dochter praten over haar angst om uit huis te gaan. Ze hoeft toch niet perse weg als ze gaat studeren?
reacties
Bedankt iedereen. Grappig dat elke reactie een andere benadering adviseert en die samen komen bijna perfect overeen met wat er in mijn hoofd speelt. Om met de laatste te beginnen, onze zoon heeft inderdaad geen groot netwerk van vrienden en de vrienden die hij heeft waren vorige week nog niet terug in de stad. Het opbouwen van een eigen leven is een grote uitdaging en hij heeft het afgelopen trimester grote stappen gemaakt. Maar hij is er nog niet en hangt meer dan leeftijdgenoten aan het gezin. Dat is prima, het uit huis gaan is al boven verwachting goed verlopen en de rest komt ook wel.
Er leek inderdaad competitie om mijn tijd te zijn. Als achtergrond, ik werk fulltime in een drukke baan en heb de afgelopen weken ook veel sociale verplichtingen in de avonden gehad. Met zoonlief wel goed doorgesproken en hij wachtte rustig af tot er tijd was om iets gezamenlijk te doen. Wat dus alsnog niet doorging. Hij laat ook het pubergeweld redelijk makkelijk van zich af glijden maar het betekent wel dat hij veel alleen boven zat de eerste week thuis. Ik denk dat mijn dochter wel oppikte dat ik daar wat moeite mee had en zoiets had van ‘en ik dan, ik zie je ook nooit’.
Gelukkig heb ik straks twee weken vrij. Ik kan wel veel met de tip van AnneJ, af en toe even op haar kamer een kopje thee drinken en even bijpraten lijkt me een heel goed idee. Ik heb me ook voorgenomen om op een goed moment te bespreken dat ik aan ga geven als ze te ver gaat. Ze mag er dan voor kiezen om haar gedrag te veranderen of naar haar kamer te gaan als dat niet lukt.
En al schoot het gesprek met dochterlief zondagavond niet op (vandaar mijn wanhoopskreet hier), de boodschap was blijkbaar wel overgekomen, namelijk dat we er met zijn vieren wat van moeten maken deze vakantie. Ze doet sinds maandag merkbaar meer haar best en het is meteen een stuk prettiger in huis. Het zal af en toe nog wel lastig zijn, het is ook gewoon weer wennen aan de nieuwe situatie. En ik moet ook meer accepteren dat de harmonie wat zoek is dit jaar en niemand verplichten gezllig te doen als dat er even niet inzit.
