Puber zoon en straf
Onze zoon van 16 is gisteren behoorlijk over de grens gegaan qua gedrag. Hij is altijd snel boos geweest maar de laatste tijd ging het wel wat beter. Wij hebben daar gisteren verder niet over gepraat omdat we allemaal hoog in onze emotie zaten. Vandaag wel bij elkaar gezeten en duidelijk aangegeven wat wij hiervan vonden en als consequentie dat hij nu 3 weken in de avond niet naar buiten mag. Hij spijbelt ook vaak en maakt een zooitje van zijn school. Nu krijg ik een reeks aan appjes dat hij ons haat en de meest vreselijke dingen komen binnen, en dat hij toch echt niet binnen gaat blijven. Ik heb op geen enkel appje gereageerd want alles wat ik nu zeg komt toch niet bij hem aan. Hij is zo ontzettend boos. Wat te doen als hij toch weg sluipt?? Ben een beetje ten einde raad met deze boze puber.
Je appt met je zoon, ipv gewoon met hem te praten?
Moirmel schreef op 07-06-2023 om 09:52:
Je appt met je zoon, ipv gewoon met hem te praten?
Waar lees je dat? Ze hebben gisteren met elkaar (ouders en zoon) gepraat en na het gesprek is zoon boos gaan appen. Ze heeft daar juist niet op gereageerd. Zoals ik het lees tenminste
Philou schreef op 07-06-2023 om 08:56:
[..]
Dat vind ik een goed idee.
Maar, stel, je wilt niet dat hij rondhangt op straat. Dat wil ik bij mijn kinderen ook niet. Toegang tot die groep verdienen, zou ik niet willen.Ja, het is een pittige straf. Je maakt het hem moeilijk én jezelf ook. Laat hem vooral dingen verdienen. Niet perse met een “als je dit, dan kan je dat” maar eerder “ik zie dat je je best doet, hier”. Dat komt hopelijke de innerlijke motivatie ten goede.
Tsja, ik heb makkelijk praten. Ik heb die voorwaarden altijd gesteld, dus dagelijks 's avonds de hort op kon simpelweg niet en ik hoefde ook niks terug te draaien.
Verder heb ik op vrijetijdsbesteding als vrienden en gamen, geen limiet. Een concert in de hoofdstad op woensdag? Prima! Als je het goed doet op school en je ook thuis leuk functioneert, kan je verder je gang gaan. Maar vanwege die voorwaarden, kan dat dus lang niet elke dag en is het vooral beperkt tot het weekend.
Daarnaast is iedereen hier altijd welkom geweest. Al vanaf de basisschool is het een bonte inval. We hebben gastkinderen gehad en vrienden blijven nog steeds eten en logeren. Dus in plaats van op straat, hangen de jongelui hier thuis. Gamen, films, chillen in de tuin. Ik vind het gezellig. Er gelden hier wel regels mbt zaken die ze anders misschien op straat zouden kunnen gaan doen. Er rookten (verleden tijd!) twee vrienden, dat mochten ze hier buiten. Blowen niet. Alcohol pas na hun 18e, maar niet doordeweeks en sowieso binnen de perken - wat neerkomt op verjaardagen en af en toe een paar biertjes op een vrijdag- of zaterdagavond. Geen herrie. Aangezien ze hier zo vaak zijn, zie ik mezelf niet als gastvrouw - behalve natuurlijk op verjaardagen. Mee-eten kan wel altijd als ik het vantevoren weet. Sap/koffie/thee/siroop is onbeperkt. Drank soms ééntje van het huis. Meegenomen drank of drank die mijn kinderen in huis halen, zetten ze in de keuken/koelkast waar ze het zelf in kunnen schenken. Maar zo hou ik er zicht op. Ik wil verder nergens flessen. Voor energiedrankjes waar bezoek mee komt, heb ik de regel 16+ en hooguit één blikje pp. Zetten ze ook in de keuken. Wat fris, chips en snoep betreft, dat heb ik zelf amper/niet in huis. Als ze dat willen, moeten ze het zelf regelen. Soms komt er een vriend met een hele rugzak vol prik en Pringles. Ze doen maar.
Ik heb over die regels maar één keer een discussie gehad met een 17-jarige vriend die een biertje wilde. Die stelde voor een briefje van zijn moeder te gaan halen 
Waarop ik voorstelde dat hij dan beter meteen bij zijn moeder biertjes kon blijven drinken, want hier thuis gelden mijn regels. Blijkbaar was het hier leuker, want hij bleef en hij blijft komen.
Inmiddels zijn mijn kinderen 18, 22, 24 en 26. De jongste 2 wonen nog thuis. Maar ook die van 24 slaapt hier nog vaak - en dan komen ook haar vrienden.
Ik weet dat niet iedereen dit zo zou doen, maar ik denk graag dat ik er op deze manier aan heb bijgedragen dat mijn (gast)kinderen èn hun vrienden niet op straat gingen hangen en nu ze ouder zijn ook veel minder vaak gaan stappen dan leeftijdsgenoten. Geen idee. Misschien heb ik ook gewoon mazzel?
Straffen, daar heb ik hier thuis helemaal nooit aangedaan. Ik heb inmiddels vier jongvolwassen kinderen en we hebben nooit straf gegeven.
Waar ik veel aan heb gehad is het boek 'Luisteren naar kinderen' van Thomas Gordon. Dat gaat over relaties, verbinding zoeken binnen kaders.
Want met straf oefen je je macht uit, en er komt een moment dat je geen macht meer hebt. Nu eigenlijk al niet, want inderdaad: wat doe je als je kind van 16 toch naar buiten gaat? Harder straffen? Slaan? Deuren op slot?
Op een gegeven moment ben je je macht kwijt. Je wilt dat je kind bepaalde dingen wel of niet doet omdat ze gevaarlijk zijn, of omdat ze voor jou belangrijk zijn, of omdat ze voor het kind belangrijk zijn. Niet omdat jij je zin door wilt drijven. En dat moet moeten kunnen bereiken in een gesprek: luisteren naar elkaar en samen een weg vinden.
Nu is dat misschien makkelijk gezegd Ik weet niet precies wat er bij jullie gebeurd is, maar bij ons thuis is er ook wel eens gedoe geweest toch hebben we nooit gestraft. We hebben met elkaar gesproken en zijn er altijd uitgekomen Ik heb echt veel aan dat boek gehad.
Moirmel schreef op 07-06-2023 om 09:52:
Je appt met je zoon, ipv gewoon met hem te praten?
Jazeker, werkte als een tierelier bij mijn zoon (en dochter) in de puberteit. Bij gesprekken kreeg ik boze blikken, liep hij weg, riep "jullie snappen er toch niets van", soms nog voor er iets gezegd was. Met de app kwam er dan een verontschuldig en zelfs vaak een verklaring voor de woede. Ik wilde zeggen, de app is voor ons op tijd uitgevonden, maar voor die tijd werden er over en weer wel eens briefjes onder deuren doorgeschoven.
Dus als je het niet zeggen kan, schrijf het dan, maar schrijf ook dat je open staat voor een gesprek, indien nodig.
yette schreef op 07-06-2023 om 12:40:
[..]
Ik weet dat niet iedereen dit zo zou doen, maar ik denk graag dat ik er op deze manier aan heb bijgedragen dat mijn (gast)kinderen èn hun vrienden niet op straat gingen hangen en nu ze ouder zijn ook veel minder vaak gaan stappen dan leeftijdsgenoten. Geen idee. Misschien heb ik ook gewoon mazzel?
Ik denk dat jij heel sociaal en hartelijk bent, en dat je tegelijk ook gewoon mazzel hebt gehad. Mijn kinderen hadden nooit veel vrienden - dus er waren er nooit veel over de vloer. Meestal maar een tegelijk. Maar gezellig was het hier op onze manier ook.
Ik heb nooit veel aanleiding gehad om strenge regels op te stellen. Ze mochten veel, in goed overleg en deden geen gekke dingen. Zelfs mijn jongste met ADHD niet. Tot het toch misging en ze tussen straatjongeren belandde. En toen duurde het nog een flinke tijd voor ik het doorhad. Ze logeerde al vaak bij haar beste vriendin. Er kwamen vaker verhalen voorbij dat ze (15 en 16 jaar) op mooie zomeravonden gingen rondfietsen. Leuk toch, fietsen is fris en gezond. Tot haar gedrag opeens enorm veranderde en bleek dat zij en haar vriendin aanhaakten bij blowende jongeren op een skatebaan en ze zich nergens meer wat van aantrok.
ik had zoiers nooit verwacht. Daarom had ik ook geen regels of straffen paraat. Ik stond gewoon perplex en was machteloos. Je probeert te praten, mee te bewegen, waarschuwen, begrijpen...
We zijn zelfs zo ver gegaan dat we die groep bij ons thuis hebben ontvangen. Zaten ze te blowen in de tuin. Vanuit het beeld dat jij beschrijft...beter in de veilige omgeving thuis dan op straat. Maar ik vond het verschrikkelijk. "Gelukkig" werden we hierover later ook op onze vingers getikt door een hulpverlener - we fasciliteerden zo juist het drugsgebruik.
Het is gewoon zo lastig om te weten wat je wel en niet moet doen. Of waardoor het precies is fout gegaan. Soms heb je opeens geen enkele grip meer op je kind. 'Gezonde' jongeren kunnen een keer een streek uithalen, een paar foute vrienden hebben, maar meestal zijn ze het snel zat en zijn dan plots een stuk volwassener. Bij IADH-kinderen kan het volledig ontsporen. En dan maakt het denk ik niet heel veel uit of je wel of niet een gastvrije ouder was. Dan is het meer een kwestie van wel of geen mazzel hebben.
Heftig Wilmamaa. Situaties die uit de hand lopen. Dingen die gebeuren zonder dat je er erg ik in had. Heftige dingen die je gewoon niet hebt gezien, niet hebt kúnnen zien. Wat een zorgen en verdriet.
Ik hoop dat je dochter het goede pad weer heeft gevonden
