puber van 14 voor zoveel dingen bang, herkenbaar?
Mijn dochter van 14 is voor zoveel dingen bang,dat het nu echt begint op te vallen.
Een aantal voorbeelden;ze rijdt al zeven jaar paard en bij vlagen durft ze weer maandenlang niet op snellere paarden,ze rijdt dan op de sloomste paarden en ze blijft rustig in het midden stappen ondanks dat de instructeur steeds roept tegen haar,dochter negeert hem dan gewoon,terwijl het haar grootste hobby is.
Durft geen tampons te dragen,moest net een bril,vond dit vreselijk,maar durft geen lenzen,ondanks het geduld van de opticieen en ze dit zelf erg graag wil,kreeg ze de lenzen niet in.
Durft geen aardappels te schillen want misschien snijdt ze in haar hand,durft geen vragen te stellen in de klas en ga zo maar door.
Eerst leken het losse dingen,maar nu begint het echt op te vallen dat ze voor heel veel dingen bang is.
We maken ons zorgen en zijn van plan om er eens met de huisarts over te gaan praten.
Iemand die dit beeld herkent of bepaalde therapieen weet die zouden kunnen helpen?
Herkenbaar
Ja, ik herken het. Wij zijn verwezen naar een psycholoog/orthopedagoog. We staan nog helemaal aan het begin van het traject, dus we hebben nog geen idee wat er aan de hand is en welke hulp er nodig is.
Goh...
Verder niemand die dit herkent?
Angst
Dochter, met autisme, was toenemend bang vanaf groep 3. Heel wat jaren hebben we haar over de drempel geholpen en heeft ze geleerd zichzelf over de drempel te helpen. Ze was zo angstig dat ze uiteindelijk randpsychotisch werd. Toen kon ze gelukkig eindelijk geholpen worden.
Ze gebruikt inmiddels zo'n anderhalf jaar een lage dosis angstmedicatie. En ze voelt de angst nog wel maar het lukt haar een stuk makkelijker om zichzelf over de drempel te helpen.
Het kan een aanleg zijn. Dan staat het angstsysteem te scherp afgesteld. Dat kan natuurlijk met aanleg getriggerd worden door dingen die gebeuren. Bij mijn dochter joeg het onbegrip door autisme haar angst aan.
Jawel
Mijn 15-jarige dochter heeft ook heel veel angsten en voelt zich alleen op haar gemak in een veilige omgeving. Ze heeft onlangs de diagnose autisme gekregen dus we weten nu waar het vandaan komt. We moeten nu gaan werken aan succeservaringen. Bijvoorbeeld voor een bezoek aan de supermarkt voorbereiden wat er allemaal zou kunnen gebeuren en hoe je dat zou kunnen oplossen (enge mannen, pinpas doet het niet, er zijn geen groene appels).
Lenzen hebben we geprobeerd, wel 20 keer, met de opticien, met mij, met een vriendin die lenzen heeft, maar het lukt echt niet. En tampons daar begin ik maar niet meer over. Ik ga ervan uit dat als iets echt een probleem voor haar wordt, ze het ook wel op wil lossen. Geen tampons betekent niet zwemmen, maar dat boeit haar dan niet.
therapie
Therapie was bij mijn dochter cognitieve therapie, maar goed ze had al alles geleerd om haar gedachten te sturen. We bespraken de angsten en we lazen erover en uiteraard hielpen we haar zich voor te bereiden op onbekende of onvoorspelbare situaties. Daarna een lage dosis medicatie.
Natuurlijk heeft het ook te maken met de intrinsieke motivatie of een kind iets gaat ondernemen of leren, maar je moet niet uitvlakken wat het betekent om altijd eerst met angst te reageren, dat is echt heftig.
Dochter zag ook altijd het glas eerst halfleeg. Nu ziet ze het glas halfvol. Sinds de medicatie. Sinds ze gestart is met medicatie lukt het haar te ondernemen wat ze ook echt zelf wil leren en doen.
Afgelopen zomer op de camping heeft ze zichzelf de opdracht gegeven te mengen met onbekende campinggasten. Dus ze ging met iedereen een praatje maken als ze in de rij stond of ergens was. Ze sprak mensen in de omgeving aan. Ze ging als eerste de dansvloer op.
Omdat je de mensen na de vakantie in principe toch niet meer ziet was het voor haar een veilige manier om te oefenen.
Contacten met klasgenoten heeft ze al vanaf dat ze naar het speciaal onderwijs ging en op hetzelfde moment medicatie kreeg.
Maar aan de tampons heb ik haar nog niet.
Wel heeft ze lenzen. Na de medicatie is ze helemaal opgebloeid en is eindelijk haar zorgeloze kindertijd begonnen.
...
Ik wou het eerder nog niet zeggen, maar nu jullie er over beginnen: mijn kind heeft autistische trekjes (waaronder diverse angsten) en er gaat dus onderzocht worden of er daadwerkelijk een vorm van autisme aanwezig is of dat het een uiting van iets anders is. Het is ook een kind voor wie het glas eerder half leeg is.
Sterkte Hadewich
Het is een hele zorg. Gaat je dochter nog wel naar school?
Hier was dochter op een gegeven moment ook s'nachts zo angstig en verstijfd dat ik bij haar ben gaan slapen.
Het kost je kind heel veel energie maar jezelf ook.
Dank je!
Kind verzuimt wel vaak school, maar gaat gelukkig nog wel. Al is het niet van harte...
toch herkenning
Fijn dat er ook herkenning is.Had het even druk'maar zag nu dat er toch reacties waren.
Hadewich,ik ben erg benieuwd wat eruit gaat komen.Ik heb zelf ook al lopen speuren op autisme,maar daar zie ik toch te weinig trekjes van.
Knap van je dochter Annej dat ze op vakantie dat initiatief nam.
Het is vooral zo moeilijk omdat dochter niet met alles zo is,zo stapt ze wel makkelijk op andere mensen af en ook maakt ze makkelijk vriendinnen.
Toch zijn het zoveel andere,misschien kleinere angsten die opgeteld best veel zijn.Als ik erover nadenk vond ze dingen als klein kind al eng,Laat lopen,want durft niet los te lopen,zwemt prima,maar geen diploma want durft niet door gat enz.
Toch blijft, het een stap om naar de huisarts te gaan,ik wil geen stempel voor mijn dochter,maar als het niet anders kan moet het wel natuurlijk.
Bedankt totzover voor jullie reacties.
Niet angstig, maar wel bezorgder sinds de puberteit
Mijn dochter stapte als basisschoolkind op iedereen af en als ze een vraag had, vroeg ze het gewoon. Als ik iets niet kan vinden in de supermarkt, zoek ik liever eerst even dan dat ik gelijk een medewerker vraag. Maar met dochter erbij hoefde dat nooit, als ik al een beetje zoekend keek, kwam ze gelijk aan met een medewerker. Kwam bij een restaurant een bestelling niet? Dochter wenkte gelijk een ober, terwijl ik zelf nog zat te dubben of het al vraagwaardig was.
Maar als puber werd ze steeds onzekerder en nu ziet ze er zelfs tegenop om de kapper voor een afspraak te bellen. Als het nodig is, doet ze het, maar liever niet. Ze is zelfbewuster en kan zich mogelijke problemen beter voorstellen.
Dus als je kind al angstig was, kan dit in de puberteit nog toenemen.
hier ook
Zelf gehad en dochter in een mildere vorm. Bij mij is het nu helemaal overgegaan, ik stap overal op af. Gewoon door het opdoen van ervaringen. Ook het getrouwd zijn met een lieve man heeft me enorm geholpen.
Alleen aan de tampons heeft nog niemand me gekregen, ik moet er niet aan denken!
Mijn kind
Mijn kind heeft dit al zijn hele leven, is ook niet erger geworden in de puberteit. Hij durft niet te bellen, zelfs oma niet. Vriendjes belt hij wel. Maar liever spreekt hij ze via whatsapp. Hij ziet overal problemen en doet daarom veel dingen niet. Want dan zou dit of dat kunnen gebeuren. Kan zich erg druk maken om onbekende dingen. Is snel moe. Wil ook absoluut geen lenzen. En tampons zal ik hem maar niet laten proberen, haha! AnneJ, ik zie nu pas dat je het over mijn dochter hebt, maar dat klopt dus niet...
ik denk
dat ze vooral veel succeservaringen moet hebben. Merken dat mensen haar mogen. Merken dat dingen lukken. Dus ook niet teveel stress onnodige stress: op tijd naar bed en op tijd op, op tijd aan huiswerk beginnen.
Met mijn kind ging het al veel beter toen ze een talent ontdekt had, iets waar ze tot ieders verbazing meteen al heel goed in was.
Maar ja, regel dat maar eens eventjes...het is en blijft moeilijk.
Hallo, ik zocht op pubers met angsten en kwam hierop terecht. Ik zie dat het uit 2014 is maar misschien dat iemand nog kan reageren hoe het hun kind nu verder is vergaan.
Mijn zoon durft niet alleen weg, niet op de fiets alleen, niet alleen naar de winkel, niet naar vrienden, die komen altijd hierheen.
Hij is 12 en gaat met auto/ bus ( bus liever niet) naar school, want hij fietst niet.
Is altijd thuis want wil niet op sport. wat kan ik het beste doen?
Er loopt nu ook een serie op de radio bij de rubriek 'Spraakmakers'. Met ervaringen van ouders en kinderen. Ik heb nog niet alles gehoord maar de eerste afleveringen zijn zeer herkenbaar voor mij, met dochter met GAS en autisme.
Ik herken dit ook wel bij mijn 12 jarige zoon. Maar dan een beetje anders, hij kijkt continu achter zich, om te kijken of er iemand staat. Als hij midden in de nacht naar het toilet moet, durft hij zijn bed niet uit te komen.
Onze zoon is 12 en sinds februari durfde hij niet meer naar school. Hij is gediagnosticeerd met ADD en de hele corona crisis heeft hem een enorme knauw gebracht. Hij is snel in behandeling gegaan bij een psycholoog maar het zijn kleine baby stapjes ie we maken. Hij is uiteindelijk amper meer op school geweest en heeft vooral online lesse gehad van groep 8. Hij durft nergens naar toe en alles war nieuw is is eng. Over een week moet hij naar het voortgezet onderwijs en wij ouders hebben er nu al slapeloze nachten van want dit gaat zeker niet zonder slag of stoot.
Ik zou graag in contact komen met ouders die in het zelfde schuitje zitten. Dit om eens te kunnen praten met ouders die ons begrijpen in plaats van ouders die een oordeel hebben over de situatie.
Erg herkenbaar. Wij hebben een dochter can 14 die ook erg angstig is en moeite heeft met nieuwe ervaringen lees ook vertrouwen in volwassene
Ik zie dat het een oud topic is, maar toch fijn om herkenning te lezen. Onze dochter van 11 zit in de eerste van de brugklas, heeft ASS, en wordt momenteel erg onzeker van allerlei pubergedrag: haar beste vriendin van de basisschool die ineens geen contact meer wil, een meisje uit de klas dat fluistert tegen alle meisjes in de klas behalve tegen haar, screenshots die door andere meiden gemaakt worden van snapchatberichtjes die ze plaatst etc. Ze is begin dit jaar heel diep gegaan (heeft toen 4 dagen aan een stuk gehuild, ze was voor alles bang en vroeg of je dood kunt gaan van angst), dus we proberen nu alles zoveel mogelijk voorspelbaar voor haar te maken. Maar over dat meidengedoe hebben we geen controle, dat maakt het erg lastig. Bovendien zijn die meisjes in haar klas allemaal ouder, sommige wel twee jaar. Dat maakt ook een gigantisch verschil natuurlijk.
Verder is ze erg bezig met ‘wat als….’. Ze heeft zoveel last van beren op de weg. Gelukkig is ze bij tijden ook erg vrolijk en gezellig (haar oude zelf, zeg maar) en ze is een doorzetter. Ze slaat zich dapper door de schooldagen heen. Maar wat moet ze soms vechten tegen haar eigen onzekerheid. Dat doet me veel verdriet.
Ik lees niet eens zulke rare dingen in de openingspost. Ze durft wel paard te rijden, maar alleen op de traagste. Heel veel mensen (ook volwassenen) durven überhaupt niet op een paard te zitten. Ze durft wel degelijk lenzen in te doen, maar dat lukt niet. Ook niet zo raar. Ik ben er ook uren mee bezig geweest de eerste keren en bij best veel mensen lukt het gewoon niet. Geen vragen durven stellen in de klas is ook niet uitzonderlijk.
Index224 schreef op 03-11-2022 om 12:01:
Ik lees niet eens zulke rare dingen in de openingspost. Ze durft wel paard te rijden, maar alleen op de traagste. Heel veel mensen (ook volwassenen) durven überhaupt niet op een paard te zitten. Ze durft wel degelijk lenzen in te doen, maar dat lukt niet. Ook niet zo raar. Ik ben er ook uren mee bezig geweest de eerste keren en bij best veel mensen lukt het gewoon niet. Geen vragen durven stellen in de klas is ook niet uitzonderlijk.
Het zijn maar een paar voorbeelden. Als iemand een probleem signaleert kun je vragen om voorbeelden en die dan een voor een van tafel gaan vegen, maar daarmee is het probleem echt niet weg.
WendelmoedM schreef op 03-11-2022 om 15:24:
[..]
Het zijn maar een paar voorbeelden. Als iemand een probleem signaleert kun je vragen om voorbeelden en die dan een voor een van tafel gaan vegen, maar daarmee is het probleem echt niet weg.
Klopt maar als dit de voorbeelden zijn, zou ik me geen zorgen maken.
