Puber heeft problemen met onze kinderwens.

Voorbereiden.

Eerlijk gezegd zou ik niets voorbereiden. Je bent nog niet zwanger en het gaat nog een lang traject worden denk ik omdat je gesteriliseerd bent?
Dat er al een ledikantje staat is best voorbarig, maar goed, iedereen doet het op zijn manier.

Eerst maar eens zwanger zijn en het dan als feit mededelen aan alle kinderen. Toestemming vragen hoeft niet en voorbereiden ook niet.

Laten rusten

Ik zou het nu ook laten rusten. De voorbereiding is al klaar, zou je kunnen zeggen. Dochter weet nu dat hier serieus over nagedacht wordt en ze kan nu wennen aan het idee dat het toch een keer kan gebeuren. Wie weet dat een vriendin er juist heel opgetogen op reageert, waardoor dochter er anders over gaat denken. Of dat het zakelijk bekeken wordt 'wie weet mag jij dan oppassen'. Oh... misschien valt daar wat mee te verdienen! Hoe dan ook, er kunnen pluspunten naar boven komen, waardoor het allemaal mee kan vallen met hoe ze er uiteindelijk mee om zal gaan.

Niet druk om maken nu

Wat Wil40 al zegt: mocht het ooit zover komen, dan breng je het als een feit. Of jij wel of niet zwanger wordt is niet iets waarover zij zeggenschap heeft. Ze kan een mening hebben, maar die kan ze ook gewoon voor zich houden.
Bovendien, als jij gestereliseerd bent moet het nog maar net lukken.

Niet doen

Je bent gesteriliseerd omdat je kinderwens was vervult.
Jij hebt kinderen, hij heeft kinderen.
Koester en zorg goed voor wat je al hebt.

Verplaats je eens in het (de) kind(eren). Ouders gescheiden en het nodige verdriet, daarna kiezen je ouder(s) voor nieuwe relaties waarin je als kind je maar in moet schikken. Op een gegeven moment is de rek er bij een kind uit.
Waarom stellen vele ouders hun geluk boven het geluk van hun kinderen?
Ik noem het pure egoïsme. O ja, ik zal wel weer een stortvloed kritiek over mij heen krijgen. Maar laat mij maar lekker ouderwets zijn met mijn opvattingen.

Nee hoor

Ik ben het met je eens Jo. Toen ik het bericht las dacht ik het zelfde. Wat haal je je in godsnaam nog op de hals. Maar goed, daar ga ik verder
niet over en dat is maar goed ook maar ik begrijp ook niet zo goed waarom je dit nog allemaal zou willen. Steek je energie in de kinderen die er al zijn want dit gaat vast een lastig traject worden met geen garantie op resultaat.

en dan?

Ik zit op de lijn van Jo en Bollie.

Wat ik me vooral afvraag: ALS er een baby komt, wil je vriend dan nog steeds de dagen dat zijn kinderen komen naar zijn eigen huis? En blijft de baby dan bij jou?

Of willen jullie dan gaan samenwonen? Waar?
Wat is het plan?
Of is er geen plan? Dan zou ik daar toch eerst over nadenken voor je zwanger wordt, want 100% samenwonen is veel ingrijpender voor de kinderen (en jullie!) dan nu.

En je weet dat veel mee relaties met samengestelde gezinnen kapot gaan dan eerste relaties met kind(eren)?

Misschien, als het plan is om dan te gaan samenwonen, kunnen jullie beter eerst gaan samenwonen (dus met zijn kinderen erbij) en pas als dat echt goed gaat aan nog een baby denken?

Helemaal eens met Jo

Verplaats je eens in de kinderen die er al zijn. Ze hebben het verbreken van de relatie van hun ouders meegemaakt, toen kwamen er nieuwe partners van hun ouders in hun leven en die brachten ook nog kinderen mee.
De oudste van alle kinderen is 14 begrijp ik, hoe oud zijn de andere kinderen? Als de stiefjes al veel in leeftijd verschillen was dat al moeilijk voor de 14 jarige dat ze er ineens stiefbrusjes bij kreeg van (zeg eens wat geks) 7 en 5. Zorg dan niet dat er nog een derde generatie kind(eren) bij komt.

Volgens mij wordt dat nooit een gezellig gezin waarmee je iets kunt ondernemen wat voor alle kinderen leuk is. Als de baby (als het lukt om die te krijgen) 2 is kun je naar een ballenbak waar die van ruim 10 en 9 zich ook nog wel een keertje kunnen vermaken maar de nu 14 jarige is dan een jongedame van 17 die wil echt niet meer mee.
Die dan 17 jarige wil met haar vader naar de bioscoop als gezinsuitje, maar dan niet naar het suffe zondagmiddag matinee waar haar stiefbrusjes ook mee naar toe kunnen. Ze wil in de avond naar de bios maar dat kan niet, want stiefmoeder moet sporten en vader moet op de kleine passen.

Ik liep ooit met mijn dochter op een open dag toen ze in groep 8 op zoek was naar een middelbare school. Er liep een moeder met een zoon met ons op, kind was ook 11 of 12 en had een stiefbrusje dat nog heerlijk bij moeder in de draagzak hing. Baby'tje huilen, moeder moest plek zoeken om te verschonen en te voeden, de brugger in spe was boooooooooos, en terecht vond ik. Er was volop aandacht voor dat baby'tje en de brugger in spe liep daar maar een beetje verloren bij. Mokkend dat die baby eigenlijk thuis had moeten blijven, die hoefde nog geen middelbare school te zoeken.

Moeilijk

Het lijkt me een hard geleg voor de puber dat haar vader 99% van de tijd bij jou en jouw kinderen woont en nu nog een kind met jou plant. Ik kan me goed voorstellen dat zij dat moeilijk vindt.

Cultureel bepaald

Waar ik woon (Duitsland) is het juist normaal dat er enorme leeftijdsverschillen tussen kinderen van hetzelfde gezin zijn. Kinderen lijken daardoor vaak enig kind, zo weinig maken ze van elkaar mee.
Ik vond dat heel opmerkelijk toen ik hier kwam wonen, maar hier is het dus normaal. Leeftijdsverschil kan ik zelf inmiddels niet meer als argument beschouwen om een 'derde generatie' kinderen binnen een gezin maar niet meer te doen, het is maar net wat normaal gevonden wordt. Hier denkt men juist weer dat je bij teveel kinderen te kort op elkaar, het kind niet voldoende aandacht kunt geven.

Wat betreft, wat haal je op je hals, kan ik het me beter voorstellen. Destijds had je blijkbaar gegronde redenen om je te laten steriliseren. Nu moet je een hersteloperatie, bepalen hoe je jullie gezamenlijke leven gaat vormgeven, misschien wel verhuizen en ook nog eens zien zwanger te worden. Best veel dingen om je op de hals te halen... En dan ook nog hopen dat jullie samengestelde gezin dit allemaal overleeft.

@ Mirreke

" Leeftijdsverschil kan ik zelf inmiddels niet meer als argument beschouwen om een 'derde generatie' kinderen binnen een gezin maar niet meer te doen"

Bij topic opener is geen sprake van kinderen binnen één gezin!

Ik ben zelf als nummer 6 de laatste in de kinderrij. 19, 17, 14, 8 en 2,5 jaar oud waren ze toen ik werd geboren.

# "Kinderen lijken daardoor vaak enig kind, zo weinig maken ze van elkaar mee."
Mijn tweede zus is getrouwd toen ik een half jaar.
In mijn jeugd bepaalde de gemeente naar welke basisschool je ging. De jongste drie kinderen zaten allemaal op verschillende basisscholen en daarna ook andere VO scholen. Een groot gezin van loshangend zand.
Het is bepalend geweest voor een hele foute keuze in mijn leven. Een keuze die mij 2 kinderen heeft "opgeleverd" en een hele zware rugzak.

Als samengestelde gezinnen en nieuwe leg de norm wordt van onze samenleving dan vrees ik voor de generaties die zij zullen voortbrengen. En helaas is dit proces al in volle gang.

Niet doen

Mijn leven als 16 jarige stortte in toen mijn vader aan zijn tweede leg begon. En met de tweede leg is het ook nogal moeizaam geweest. Jij hebt kinderen, hij ook. Klaar.
Sini

schrijnend

Sowieso vind ik het vaak heel schrijnend dat een vader in een situatie als deze veel meer tijd bij jouw kinderen woont dan bij/met zijn eigen dochter.

Ik weet niet waarom het zo is dat zij haar vader maar om het weekend ziet (toch?) en niet 50-50?

Ik lees hier regelmatig dat mannen dat wel prima vinden, maar voor de dochter is dat denk ik niet fijn. En dan komt er straks zo'n "liefdesbaby" bij waardoor hij NOG minder tijd voor haar heeft? Tjee, denkt je vriend nou niet eraan hoe dat voor haar is?

En hoe lang hebben jullie een relatie?
En hoe lang wonen jullie samen (zonder puberdochter van hem?

Ik zou het niet doen, maar ALS jullie het willen doorzetten dan eerst wachten tot jullie door de verliefde periode heen zijn (tenminste 2 jaar een relatie), daarnaast een plan hoe dat gaat qua wonen (en met wonen van puberdochter) als de baby er is, en eerst oefenen met wonen in die constellatie gedurende tenminste een half jaar of jaar, voordat je zwanger wordt.

En dan nog ... riskant. Straks nog een baby uit een gebroken gezin. Of een ongelukkige puberdochter.

Lennie

Ik ben het volledig met je eens. Puberdochter ziet vader maar eens in maand enkele dagen en weet dat de stiefkinderen haar papa vaker zien. Dat is voor een kind vreselijk, maar in ieder geval heeft ze dan die dagen dat hij in eigen huis is wel de volledige aandacht van haar vader.
Een baby in huis betekent dus dat hij waarschijnlijk ook niet meer naar eigen huis gaat en dus hij zich volledig gaat richten op zijn nieuwe gezin.
Als jullie echt een eigen kind willen, zullen jullie wel iets moeten doen aan de huidige omgangsregeling met zijn kinderen, zodat de kinderen hem niet nog minder zien of gevoel krijgen tweederangs te zijn. Ik denk dat puberdochter haar gevoel terecht heeft laten blijken en dat jullie daar iets mee moeten (en niet in de vorm van "voorbereiden", want dan heeft ze geen invloed). Ga het gesprek aan met dochter en probeer te achterhalen waar de pijn zit en kijk wat de mogelijkheden zijn om haar gerust te stellen. Houd er ook rekening mee dat ze überhaupt geen brusje wil. Het willen hebben van nog samen een eigen kind is eigenlijk best wel een egoïstische actie....

Mutsje

Niet om het een of ander, maar ook kind 1 in welke situatie dan ook, is een egoïstische actie. Ik neem aan dat ook niemand in relatie met de vader of moeder van kind 1 overlegt of er een kind 2 of zelfs 3 of 4 mag komen. Een nieuwe relatie met op de achtergrond gezinnen van de nieuwe partners is een andere, meer ingewikkelde situatie, maar ook dan is een kinderwens niet anders dan het is, de wens om (nog) een kind samen te krijgen.

Ik ben het met de rest van je tekst wel grotendeels eens. Vragen naar het waarom is uiteraard een goed idee.

kaaskopje

Ja maar het hebben van een kinderwens hoeft toch niet te betekenen dat je die ook moet vervullen? Als je geen kinderen hebt, kan ik het verlangen heel goed begrijpen. Maar in dit geval, met samengestelde gezinnen etc. is het de vraag of je het ook zou moeten doen. Zeker als het ten koste gaat van je relatie met je eigen kinderen. En dat speelt hier mee en niet in een normaal gezin.
TS lijkt zich daar helemaal niet van bewust; ze vraagt alleen "hoe bereiden we haar voor". Ze vraagt zich niet af (of is dat stadium al voorbij): "is het wel verstandig om samen een kindje te nemen, gezien onze situatie". Als je kijkt naar alle reacties van anderen komt eigenlijk naar voren dat ze het maar misschien niet moeten doen.
Het lijkt er echter op dat TS dat zich niet de volledige consequenties heeft afgevraagd en alleen heeft gekeken naar haar eigen- en partners kinderwens. Dat bedoelde ik met egoïstisch; niet het hebben van de kinderwens an sich.

Waarom?

Jullie hebben beide al kinderen, jij hebt je zelfs al laten steriliseren. Waarom dan een wankel evenwicht verstoren? Heb je oprecht nog de wens om nog een kind groot te brengen met alle rompslomp die erbij hoort , of is het meer een vaag romantisch idee van een liefdesbaby als bezegeling van jullie nieuw geluk? In het laatste geval zou je ook kunnen denken aan een ander groot gezamenlijk project: neem een hond, zeil de wereld rond of ga fietsen in Vietnam.

Ook ik zit in het kamp "niet doen" . En ik vind het niet alleen erg voorbarig maar ik best lomp van je vriend om zo'n ledikantje in het zicht te zetten.

Wens

Natuurlijk moet je over zo'n besluit nadenken. Maar dat is niet de vraag van TS. Bovendien onttrekt een kinderwens zich over het algemeen aan al te redelijke overwegingen.
Zelfs mijn vader van bijna 80 fantaseerde over een nieuwe spruit met zijn verloofde die ook niet meer van een leeftijd was dat dit tot de mogelijkheden behoorde.
Het is dan ook wat kortzichtig om van mensen te vragen om niet in elk geval te spelen met de gedachte door een ledikantje neer te zetten of hier te vragen wat je dan met je puberdochter kunt op dit vlak.
Wie weet is dat gewoon onderdeel van het proces om al dan niet tot een besluit te komen.

aan de andere kant:

Ik werd onverwacht zwanger van mijn vriend die drie kinderen had: 12, 9 en 7 jaar oud. Ik vond het best rot voor de kinderen -omwille van alle argumenten die hier boven klinken- maar ja, om daar nu abortus voor te plegen... Met name het middelste kind had er grote moeite mee. Maar doordat wij en ook de moeder van de kinderen -bless her- er zo mee omgegaan zijn dat hun gevoelens er mochten zijn maar dat het kind -ook bij haar- welkom was is het eigenlijk heel mooi gegaan.

Ik heb al 17 jaar geen relatie met de vader meer maar

Het 'kind' is nu bijna 18 en heeft een meer dan uitstekende band met zijn broers en zussen. Zo kan het ook. Nogmaals hun moeder heeft hierin een hele edele rol gespeeld

Ook geen oordeel.

Al krijgt iemand 10 kinderen, ik heb daar ook geen oordeel over. Soms loopt het leven zoals het loopt. En is er een kinderwens terwijl omstanders het plaatje niet vinden kloppen.
De dochter hoeft geen toestemming te geven, wij ook niet. Maar zo voorbarig een kinderledikantje neerzetten in het zicht begrijp ik dan weer totaal niet. En deze ook niet:"omdat onze omgeving nog van niets weet". Wat moeten ze weten dan, vraag ik me af?