Puber drama
Goedemorgen allemaal,
Ik ben nieuw op dit forum maar ik denk dat het me toch goed doet om af en toe mijn verhaal kwijt te kunnen.
Ik ben Kim, (alleenstaande) moeder van 2 jongens. 9 & 13 jaar. De oudste is flink aan t puberen en doet letterlijk waar hij zelf zin in heeft. Ik heb de laatste tijd het gevoel dat ik de grip op hem aan t verliezen ben en de pubertijd is pas net begonnen.
Om het verhaal wat korter te maken, hij is nu 2 keer in aanmerking geweest met de politie, is al een keer overdag weg gelopen terwijl hij straf had, en nu ben ik er achter gekomen dat hij afgelopen week in de nacht van dinsdag op woensdag, stiekem het huis uit is gegaan en buiten op straat heeft ‘ge-chilled’ met een vriendin van hem. Dit had ik echt niet van hem verwacht. En ben hier ook enorm van geschrokken.
Ik ben nu aan t bedenken wat een passende straf zou zijn en was benieuwd of er meer ouders zijn die tegen zulke best wel heftige dingen aan lopen. Want eerlijk ik weet het af en toe niet meer.
groetjes Kim
Heftig!
Je bent erg beknopt, dus misschien heb je al van alles geprobeerd voor je ging straffen. Heb je al geprobeerd meer "naast" hem te staan ipv tegenover hem?
Is er een specifieke reden dat hij niet lekker in zijn vel zit?
En is er een vader in beeld?
Hoe is het contact met hem, tussen jou en de vader en tussen vader en zoon?
Zijn vader en ik zijn ongeveer 7 jaar uitelkaar. Er zijn vaak mondelinge afspraken gemaakt maar vader kwam die 9 van de 10 keer niet na. Waneer hij behoefte had om de jongens te zien liet hij iets weten. ( vader heeft kids ook niet erkend, en zelf ook geen stabiel leven)
Na bijna 2 jaar geen contact te hebben gehad met hun vader is hij sinds een half jaartje weer in beeld. Niet echt consequent maar ze zien hem zo af en toe. De oudste kijkt erg naar z’n vader op en stapt ook regelmatig op de fiets om naar hem toe te rijden.
ik heb de laatste tijd veel nagedacht als er weer eens ruzie was tussen mij en mn zoon. En ik merk aan mezelf dat ik hem heel erg vergelijk met zijn vader, het is een kopie van hem. Doordat ik zo erg z’n vader zie als ik met hem praat reageer ik niet altijd op de manier hoe het zou moeten. Het feit dat ik dit besef heb en ook heel goed weet dat ik hem niet continu mag vergelijken heeft mij besloten om met een psycholoog te gaan praten. Ik kan hier over 2 weken terecht.
sinds kort komt er wekelijks hulp voor mijn zoon langs, die neemt hem mee en samen gaan ze dingen doen, denk aan sporten, ergens buiten zitten, gamen. Doormiddel van dingen doen proberen ze een band op te bouwen en hem op deze manier te gaan helpen.
Hij heeft best veel gezien in zijn leventje vooral toen ik nog samen met zijn vader was. Voornamelijk ruzies. Ik heb t idee dat hij Mischien last heeft van verlatingsangst.
Wat het voor mij ook enorm moeilijk maakt is dat hij zijn vader op een soort voetstuk zet en dingen doet waarvan hij denkt dat papa dat stoer vind. Z’n vader kijkt eigenlijk nooit naar hem op, betaald niks, is nog nooit mee geweest naar sport, ouderavonden etc. Dus dit is voor mij heel frustrerend.
Ik weet gewoon echt niet goed wat ik moet doen en ben bang dat dit van kwaad na erger gaat 🥺🥺😔
Je bent heel goed bezig vind ik. Je hebt hulp ingezet voor je zoon en voor jezelf. Jullie hebben flink wat voor je kiezen gehad en het is logisch dat jouw zoon hierop reageert, juist in de periode dat hij zijn eigen identiteit aan het ontdekken is, dus de puberteit. Dat hij zo lijkt op zijn vader lijkt me heel lastig voor je, maar probeer hem echt te blijven zien als je zoon en niet als zijn vader. Hoe moeilijk dit ook is. En dat hij zijn vader op een voetstuk zet, dat doen heel veel kinderen. Vooral op momenten dat ze ruzie hebben met de andere ouder. Hij zal zelf heel goed beseffen dat het allemaal niet zo is, maar hij blijft natuurlijk ook hopen op een vader die wel naar hem omkijkt. Dat is het stukje waar je zoon hulp bij nodig heeft. Het is een verwerkingsproces, eigenlijk rouw, het afscheid nemen van een vader die hij niet heeft gehad en het accepteren dat zijn vader is zoals hij is.
Goed dat er al hulp is gezocht. Ik vind het 's nachts op straat gaan chillen wel heftig voor een dertienjarige. Ook het contact met de politie. Wat vinden de ouders van die vriendin daarvan?
Ik zou wel in gesprek blijven met je zoon. Waarom loopt hij weg? Waarom doet hij dingen die niet mogen? Kinderen willen gezien worden. Het kan zijn dat hij zich niet gezien voelt en daarom dingen uitspookt om ervoor te zorgen dat dat wel gebeurt, zij het op een compleet verkeerde manier.
Ik zou proberen te voorkomen dat er een constante sfeer van ruzie ontstaat want dan stopt eigenlijk de dialoog en krijg je een wederzijdse monoloog waarbij er vooral gezonden en heel weinig tot niet geluisterd wordt. Verder zou ik wel duidelijk zijn in de verwachtingen die je hebt en de consequenties van ongewenst gedrag.
Wat Tango zegt over de relatie met zijn vader is ook waardevol. De impact daarvan zou ik zeker niet onderschatten.
Je bent een passende straf aan het bedenken, maar ik vrees dat het uiteindelijk een opeenstapeling van straffen zal worden.
Hij is zijn identiteit aan het ontwikkelen en zoekt daarbij de uitersten, de grenzen en wat daar overheen gaat.
Ik denk dat je los moet laten dat je hem nog in de hand kunt houden alsof hij een kind is. Je kunt in 3 cirkels denken (Vygotsky); de binnenste cirkel is veilig: daar kan het kind zelf handelen; daaromheen ligt de cirkel van experiment: daar kan een kind dingen uitproberen die lukken of mislukken; daarbuiten ligt de cirkel van wat verboden is.
Kinderen rekken de grenzen sneller op dan waar jij als ouder aan toe bent. Dus je zult ook steeds moeten afvragen: waarom hoort dit nog bij 'verboden' en niet bij 'experiment'?
Nu lijkt je zoon wel zodanig gedrag te laten zien, dat je onmiddellijk denkt: dat kan toch echt niet. En ja, een 13-jarige die 's nachts de straat op gaat 'dat kan toch echt niet'. Maar je geeft ook iets eigens aan over je kind, namelijk dat zijn gedrag lijkt op het gedrag van zijn vader. Dat stoort jou, je wil het uitbannen. Maar het is wel een eigenheid van jouw zoon. Jouw zoon zal de grenzen waarschijnlijk verder oprekken en meer over die grenzen heen gaan dan (hopelijk) je jongste zoon.
Misschien is het goed om te beseffen dat jij, vanuit jezelf, eigenlijk niet weet hoe iemand dan denkt en kiest en handelt. Misschien moet je zoeken naar een basis van gesprek, waarbij je aan de ene kant echt nieuwsgierig bent: waarom ga je dan de straat op, wat denk je dan, heb je dan geen slaaptekort etc. Dus echt nieuwsgierige vragen vanuit het besef dat je zelf geen idee hebt van hoe dat werkt. Anderzijds mag het echt een gesprek zijn, dus je mag ook echt inbrengen wat jouw gedachtes daarbij zijn, alleen niet de negatieve connotaties met de vader. Dus niet: ik ben bang dat je net zo erg wordt als je vader. Maar wel bijvoorbeeld: ik heb je vader ook vaak zien zwerven, ik begrijp dat niet, waarom is het zo leuk, ik wil zelf liever in mijn eigen bed liggen.
Maar er zijn ook nog echt grenzen, er zijn dingen die je echt niet acceptabel vindt. En ook dat mag je uiten. Alleen jouw vermogen om er vervolgens voor te zorgen dat hij zijn gedrag daaraan aanpast, dat vermogen wordt al snel minder in de puberteit. Dus: ik vind het afschuwelijk om te bedenken dat jij 's nachts op straat zwerft, ik ga daar wakker van liggen etc. etc.; maar niet: en daarom krijg jij straf.
Een keiharde grens is in elk geval: het is jouw huis. Zoals Mirjam Lavell ooit zo mooi omschreef: als je een klein kind hebt, dan is het hele huis ingericht op dat kleine kind, maar naarmate een kind groter wordt wordt het weer meer jouw huis: de puber moet zich maar terugtrekken op zijn eigen kamer en de volwassene zal het nest moeten verlaten. Dus in die zin mag je langzamerhand steeds meer ruimte weer gaan innemen, je minder aanpassen en meer duidelijk maken hoe jij wil leven en wonen. Jij bent er ook nog.
Tsjor
