Puber dochter veel ruzie stiefvader
Goedeavond,
Heb er lang overnagedacht om dit te plaatsen. Ik heb een gezin met vier kinderen. De oudste dochter is uit een vorige relatie (ging weg toen ze een baby was van 3 maanden). Ze leerde mijn huidige man kennen toen was ze een half jaar oud. Na een jaar kwam ons eerste kindje en daarna volgden er nog 2.In al die jaren was de band tussen dochter en stiefvader goed. Mijn man is een hele strenge vader (te) en moppert gauw op alles. Sinds dat mijn dochter een jaar of 12 werd, ging de relatie erg veranderen. Ze kregen steeds meer ruzie aan tafel maar ook overdag. Ze krijgt overal de schuld van en doet nooit wat goed. Er zijn ook momenten dat het weer eens goed gaat. Ik bemerk dat het steeds vaker voorkomt. Ze willen ook niet met elkaar praten. Ze negeren elkaar. Oook als mijn man weer boos op tafel is,heeft zij haar weer woord en dan loopt het altijduit de hand.Ik heb zelfook met haar gepraat als er zo iets voor valt ,loop dan weg. Dit vind ze heel lastig. Ik krijg elke keer de schuld dat ik te soft ben. Ik ben ook streng maar tot een bepaalde mate. Het doet mij heel veel verdriet en heb met mijn man heel veel ruzie. Ik kan niet normaal met hem praten want ja hij heeft altijd gelijk. Ik weet heel goed dat Mijn oudste moet luisteren Maar hem maar ze moeten niet constant ruzie maken. De sfeer wordt helemaal verpest door die twee. Ik heb een hele goede band met alle kinderen. Ik weet niet meer wat ik moet. Ik heb er al vaak aan gedacht om te scheiden. Hebben jullie tips voor mij. Ik weet het niet meer. Ik heb er echt hoofdpijn van en zoek een oplossing. Mijn man wil absoluut geen hulp. Help me!!!!!!!!
Liefs liefdesgeluk
Zou het kunnen
Dat stiefpaps minder van je oudste dochter kan hebben omdat zij niet van hem is?
pubers
Hmm, gezien het feit dat je man al eigenlijk haar hele leven in beeld is kan ik me haast niet voorstellen dat het niet 'eigen' voelt. Wel denk ik dat je man gewoon (nog) niet met pubers om kan gaan. Misschien kunnen jullie je daar samen, of los van elkaar in verdiepen. Er is genoeg info te vinden over pubers, google maar eens op "info hulp boek pubers" en er komt genoeg tevoorschijn.
Of puber
De oudste is ook de eerste die gaat puberen en daarmee de eerste die niet meer kinderlijk doet wat vader en moeder zeggen. De kans is groot dat hij bij de volgende 3 tegen dezelfde problemen aan loopt.
Ik lees dat je vooral een poging doet om je kind bij te laten draaien. Durf je het niet aan om tegen je man in te gaan?
Mijn vader is jong overleden, maar rond mijn 12de merkte ik, dat mijn vriendinnen vaker ruzie kregen met hun vaders, die streng waren. De kinderen waren voor de (werkende) vader eerst meer uit beeld, maar plotseling waren ze er, ook 's avonds, en aanwezig met allerlei activiteiten. Het leek alsof de vaders rond die leeftijd hun georganiseerde leventje wilden handhaven en de 'wanorde' die kinderen met zich meebrengen niet konden accepteren. Het viel mij in elk geval zodanig op, dat ik er een zeldzaam gesprek met mijn moeder over heb gehad: zou mijn vader ook zo hebben gedaan? Zoiets vroeg ik nooit. Waarop mijn moeder terecht antwoordde dat ze dat niet wist.
Ik weet niet hoe de positie van jouw man is in jouw gezin, in hoeverre hij zorg draagt voor de kinderen, of werkt en alleen 's avonds thuis is. Onderneemt hij iets in het weekend met de kinderen? Zorgt hij wel eens alleen voor allevier de kinderen?
Ik denk dat ik hem toch eens zou aanspreken op: ja, zij is puber en daar moet je mee leren omgaan. Dan moet je echt onderscheid gaan maken tussen welke regels je onbedingt wil handhaven, waar kun je water bij de wijn doen en wat laat je los, zodat een kind zelf kan leren waarom bepaalde regels toch wel belangrijk waren.
Overigens is het voor pubers niet perse slecht als ze ruzie maken met hun ouders. Het is een stap op weg naar je los maken, eigen mening vormen, eigen beslissingen nemen, ergens voor gaan staan. Het is oefenterrein en dat kan het veiligste thuis.
Misschien kun je jezelf er meer uit terug trekken en eerder een observerende positie innemen, waarbij je aanschouwt hoe twee mensen worstelen met veranderende rollen.
Is de biologische vader nog in beeld? Soms gaan kinderen in de puberteit juist over naar de andere ouder, die een andere band heeft met het kind, anders tegen het kind aankijkt en andere opvattingen over opvoeding heeft.
Tsjor
Idd leren omgaan met pubers
Zoals ik het lees heeft jouw man (nog) niet door dat de pubertijd een nieuwe fase is met een (vaak) hele nieuwe opvoed-handleiding. Het doe-dit-doe-dat(niet) opvoeden is echt voorbij (als je dat al deed, bij onze jongste heeft dat nooit gewerkt haha) en ik vond dat het echt wel zelfkennis en flexibiliteit vereist om in goede (redelijke) harmonie deze fase door te komen. Bij elk kind is dat ook weer anders natuurlijk maar over het algemeen is het wel echt anders.
Als jij dit niet (makkelijk) bij je man tussen de oren kan krijgen zou ik de hulptroepen inschakelen. Heeft hij iemand in zijn omgeving die oudere kinderen heeft en waar hij naar luistert? Niet dat diegene moet preken maar verhalen vertellen over wat diegene heeft meegemaakt en wat werkte en niet. Wellicht dat dat helpt?
Je dochter moet natuurlijk zich blijven gedragen maar tegelijkertijd denk ik ook dat het belangrijk voor haar is om zich los te kunnen wrikken en de ruimte krijgt om grenzen te verkennen.
Puber
Hoi, Wat fijne reacties. Mijn man heeft de rol in huis dat hij alles wil bepalen en alles moet zo gaan als hij dit wil Mijn man werkt overdag, ik zorg voor de kids en in het weekend is hij super passief. Hij zit het liefst op de bank de hele dag voetbal kijken of ps spelen soms met de jongens. Het is een hele koppige man en luistert niet wat ik zeg. Ik heb al zo vaak met hem gepraat dat ze een puber is en dat ze aan het veranderen is. Ik begrijp het zelf heel goed. Vandaag was het ook weer mis. OOk had hij weer commentaar op haar en zij vindt hem dan een zeikert. Mijn man loopt naar boven en ik moethem gaan steunen. Ik kan heel goed met haar praten. Ik mag niets zeggen over dat ze pubert. Ik heb ook een jongen van 12 jaar en die begint ook te puberen. Hij heeft ook een tegen woord. Hij kan er echt niet mee omgaan. Ik ben veel soepeler met alles en negeer ook sommige dingen. De sfeer wordt er niet beter op. Oh ja als ik zeg dat ik hulp ga zoeken dat zegt hij dan ben je mij kwijt. Heel kinderachtig. Hij wordt dan ook heel zielig en zegt allerlei gemene dingen tegen mij. Ja, ik ben te soft en zo. Ik moet strenger worden.Ik accepteer geen man die alleen maar bromt en gromt op de kids bij het avondeten en ga zo door. Mijn oudste accepteert dit niet meer. De biologishce man is ook nog in beeld. Ze gaat er elke week naar toe. Dit gaat wel goed. Ik heb een hele sterke band met haar. Ik word er moedeloos van en de tranen staan soms echt in mijn ogen. Ik heb zelf geoppert om naar een psycholoog te gaan of zo. Een goede pedagoog. Het moet wel laag drempelig zijn. Hij steekt zijn kop in het zand. Hij ziet geen problemen. .
Sla met je vuist op tafel
Zoals ik jou verhaal lees ben je aan het pappen en nathouden.... naar je man toe bedoel ik. Wat een pias zeg, alsof alleen zijn manier telt.
Ga een keer 1 op 1 met hem zitten en maak klip en klaar duidelijk dat hij met deze houding het jou én de kinderen heel moeilijk zo niet onmogelijk maakt en dat dat niet is hoe jij je leven wilt leiden. Met of zonder hulp maakt jou niet uit maar de sfeer moet beter en hij speelt daarin ren sleutelrol. Met opgroeiende kinderen moet je als ouder nou eenmaal meegroeien. Als hij dat niet wil had hij een hond moeten nemen i.p.v. kinderen.
Laat maar zien dat je niet soft ben, naar hem toe dan wel te verstaan.
Andere ervaring van huis
Ik vraag me altijd af hoe dat werkt in de ervaring van 'thuis' bij een huisvrouw en een werkende man.
Ik ken het zelf niet en wat ik me herinner was mijn vader ook niet iemand die direct achter de tv ging zitten (er was geen tv). Als hij thuis kwam stonden alle kinderen uit de buurt op de stoep te wachten, want dan nam hij elk kind mee achterop zijn brommer, tot het einde van de straat en weer terug (ja, zonder helm en zonder ouders die de politie waarschuwden dat er een kinderontvoerder aan de gang was). Maar je beschrijft wel de vader, zoals ik die bij vriendinnen zag en bij familie soms.
Ik denk dat de ervaring van 'thuis' dan heel anders is. Voor de huisvrouw is dat de plek van haar werk en zorg. Hij denkt dat waarschijnlijk ook en aan het einde van de werkdag moet alles klaar zijn. Kinderen gevoed en gestreken, klaar om naar bed te gaan, vloer gepoetst etc. Voor de werkende man is het waarschijnlijk de plaats voor rust en ontspanning. Geen gedoe meer, dat komt de volgende dag wel weer op zijn werk.
Dat gaat goed zolang de kinderen klein zijn. Maar die kinderen worden ouder en plotseling zijn ze er ook na het eten. En hebben ze wat te zeggen. En willen ze wat. Dan ontstaan de conflicten tussen vaders en pubers. Vader wil zijn georganiseerde rust, kinderen willen leven. En een moeder daartussen die gaat bemiddelen. Tot nu toe heeft ze de twee werelden zorgvuldig van elkaar gescheiden kunnen houden, maar dat lukt nu niet meer. Ze komen elkaar tegen.
Ik heb geen voorbeelden van goede oplossingen, dus ik weet het niet.
Misschien kun je jezelf eruit terugtrekken en met enige humor bezien hoe die twee werelden met elkaar het gevecht aangaan, onder het motto: dat moeten jullie samen maar uitvechten.
Misschien kun je hem duidelijker maken, dat 'thuis' niet een oase van rust (meer) is, maar een werkplek voor ouders, bijvoorbeeld doordat je zelf een keer een weekend weg gaat. Of de taken (zorg en inkomen) anders gaat verdelen.
Een andere oplossing, die vaker toegepast wordt dan gedacht, is dat kinderen in de puberleeftijd elders worden ondergebracht, bijvoorbeeld in een internaat. Onze koning kan daarvan meepraten. België is een bekend opvangadres voor Nederlandse pubers. De overgang naar de andere biologische ouder is soms een mogelijkheid. Als je daar als moeder niet emotioneel tussen gaat zitten ('mijn kinderen'), maar sec kijkt naar wat het beste voor het kind is zou je nog wel tot verrassende oplossingen kunnen komen.
Wellicht is er een mogelijkheid om een andere verbinding te maken tussen vader en kinderen, bijvoorbeeld doordat hij actiever betrokken wordt bij activiteiten van de kinderen in het weekend en 's avonds: meegaan naar de sportclub, ophalen van feestjes etc.
Tsjor
Internaat
Wow Tsjor, jij gaat wel ver. Omdat de man zich als een verwende dictator uit de jaren vijftig gedraagt is het wegsturen van de kinderen naar een internaat een mogelijke oplossing? Ik zou zeggen: stuur de man lekker naar een internaat, kan hij leren dat hij niet het middelpunt van het universum is.
Ik lees je bijdragen graag omdat je vaak een andere invalshoek op problemen schetst, maar dit is wel een heel verre uithoek!
Fanny
In mijn studententijd ben ik veel omgegaan met Belgische studenten, voor hen was internaat de normaalste zaak van de wereld, juist zoals Tsjor het beschrijft. En uit hun verhalen begreep ik dat dat vaak geen lachen gieren brullen met mijn vrienden internaten waren, het klonk echt heel streng. Waar tegenover stond dat het op je CV hebben dat je daar gezeten had blijkbaar dan een pre was in het Belgische bedrijfsleven, dat is althans wat zij mij toentertijd vertelden
Fanny
'Ik lees je bijdragen graag omdat je vaak een andere invalshoek op problemen schetst, maar dit is wel een heel verre uithoek!'
Jammer dat je niet hebt gelezen, dat ik een andere invalshoek probeer op de positie van de vader dan jouw beeld: '... een verwende dictator uit de jaren vijftig ... ', iemand die denkt dat hij .... het middelpunt van het universum (is).'.
Maar het is zoals Ely schrijft. Belgische internaten zijn ook nog betaalbaar. Vroeger had je ook zulke internaten in Nederland, in elk geval voor katholieke kinderen, met als summum de seminaries, waar jongens vanaf 12 jaar gymnasium konden volgen.
In Nederland kennen we dergelijke internaten eigenlijk niet meer. De koning ging niet voor niets naar Wales.
Voor ons vallen internaten of iets dergelijks nu samen met problemen, moeilijk opvoedbaar etc.
Ik denk dat je jaren-vijftig-lucht vooral komt door de traditionele man-vrouw-verdeling van zorg en inkomen bij liefdesgeluk. Ik bedoel: dat verhaal heeft echt twee kanten.
Tsjor
Tja
Betaalbare internaten niettegenstaande: de puber vertoont normaal pubergedrag, en dat zullen de volgende drie ook gaan doen. Allemaal naar een internaat dan maar? Of misschien toch wat minder schipperen bij moeder en wat assertiever gedrag? Makkelijker gezegd dan gedaan, dat weet ik, en rijkelijk laat maar je bent nooit te oud om te leren. De vader ook niet - en ik neem toch aan dat die ook van zijn kinderen houdt.
Niet onmogelijk
Nou ja, de koning was de enige in zijn gezin geloof ik. Maar ik ken verhalen van vroeger, waarbij in een groot gezin standaard alle kinderen rond hun 12de naar een internaat gingen. Goede opvoeding, heette dat toen.
Internaat was overigens niet het enige alternatief wat ik noemde.
Tsjor
voorbeeld?
je man leeft dus zoals hiervoor ook al genoemd in de jaren vijftig. Waar komt dat vandaan? Is hij op dezelfde manier opgevoed? Heb je je schoonmoeder wel eens gevraagd wat zij ervan vond? Hoe zij ermee omging toen haar kinderen (o.a. je man) gingen puberen? Heeft je man het wel eens over hoe zijn leven eruit zag toen hij die leeftijd had?
Hoe gaat het in vakanties? Onderneemt je man dan wel activiteiten met de kinderen? En wie organiseert het dan? Of regel jij dan ook altijd alles?
Heb je er wel eens aan gedacht om ook te gaan werken? Of eens een weekendje weg te gaan (eventueel met oudste, als "moeder-dochter uitje"?
Kan hij ook eens meemaken hoeveel werk het is om huisvrouw te zijn.
En als oudste bij haar vader is, is de sfeer dan wel beter in huis? Of krijgt de volgende puber dan de volle laag?
Dochter veel ruzie met stiefvader
Hoi,
De sfeer was vandaag weer ens gezellig. Ik. Doe heel veel in huis en regel alles. Hij vind het raar als hij vrij heeft dat ik nog genoeg in huis doe. Ik zeg altijd ik heb geen vakantie. Hij is wel eens alleen met de kids en ja dit vindt hij zwaar. Als de oudste bij haar vader is is het wel wat rustiger maar dan krijgt meestal de jongen van 12 jaar het te horen. jazeker toen hij uit zijn werk kwam toen ze klein waten was het meestal rustig. Hij wil dat het eten klaar staat, de kinderen moeten rustig in tafel zijn (de kids zijn enthousiast) willen graag veel vertellen. Hij heeft een drukke dag gehad en ja dan will hij rust. Ik heb zelf ook al vaak genoeg gezegd je krijgt thuis geen rust want je hevbt kinderen anders had je alleen moeten blijven. Ik kan er goed mee omgaan. Ik kan jammer genoeg niet werken vanwege een beperking. Ik heb nu wel besloten de jongens op sport te doen dan komt hij de zaterdagochtend van de bank af. Ik wil nu op een koor en dan zit op savonds ook alleen. Hij moet er maar aanwennen. Ik pik niets zomaar iets. De kids moeten kids zijn. Dit gaat met verschillende fasen. We doen gelukkig ook wat samen en dit vind ik fijn. Met mijn oudste ga ik vaak het bos in met de hond. Heerlijk. Nog iets ik kan jamer genoeg niets aan mijn schoonmoeder vragen die leeft al heel langniet meer. Hij komt zelf uit een gescheiden gezin. Zijn biologishce vader kent. Hij niet. Ik had zijn moeder genoeg willen vragen.
Nou ja zeg
Je dochter vertoont normaal pubergedrag en pa mag eens met zijn voetjes op aarde landen. Hij "eist" vanalles vanwege het feit dat hij werkt, maar weet hij wel dat huisvrouw zijn meer dan een fulltime baan is (https://www.telegraaf.nl/nieuws/1801143/moederschap-staat-gelijk-aan-2-5-fulltime-baan?utm_source=google&utm_medium=organic)? Terwijl jij een beperking hebt?
Je mag eens flink met je vuist op tafel slaan, dit hoef je niet te pikken. Geef hem een goed, liefst niet te dik boek over hoe je pubers opvoedt (wel even kijken of daarin een werkbare methode wordt aangeraden) en vertel hem dat ook hij volwassen moet worden, net als jullie (a.s.) pubers.
Blijft hij zich als een kleuter gedragen, dan mag hij alleen gaan spelen. In een eigen huis.
Puberdochter ruzie met stiefvader
Hoi, wat een fijne reacties. Mijn dochter is nu 2 weken bij haar vader. Het is wel rustiger in huis. Ik heb ook al heel wat keer gezegd dathij zich moet verdiepen in het leven van pubers. Hij zegt zelf dat hij nooit zo is geweest. Ik geloof dit niet, maar een puber van vroeger of nu kunje niet met elkaar vergelijken. De maatschappijis veelmoeilijker.kinderen zijn veel verder als wij in die tijd. Er wordt van hun veel meer verwacht. Ik ben benieuwd over andere halve week hoe het weer in huis is Ik heb al regelmatig aan scheiden gedacht want soms zie ik echt geen uitkomst meer. Hij is zo koppig.
Dochter veel ruzei met stiefdochter
Hoi ook een super mooi stuk van de telegraaf. Ik kan me er zelf echt in vinden. Ik begin om half zeven in de ochtend en ben pas klaar rond half negen in de avond. Ik heb bijna geen rust en val savonds op de bank regelmatig in slaap. Ik ben dan kapot.
Boek
Heb je al eens gezocht naar een boek over pubers opvoeden? Bieb, Bol of boekhandel?
je dochter heeft gelijk
Ik (over de veertig) zou ook opstandig worden van zo'n vader die koste wat kost zijn autoriteit probeert door te drukken en een moeder die voor haar gevoel nogal volgzaam is. Hij is het probleem, niet zij. En het erge is dat hij nogal een uitdaging lijkt te hebben op introspectief gebied. Maar goed dat hoort natuurlijk bij het beeld van de heerszuchtige ouder die altijd wil doordrukken dat zijn wil wet is. Pas alsjeblieft op, als je hem blijft ondersteunen ben je straks je dochter kwijt. Oplossingen als dat zij moet weglopen als hij vervelend doet zouden mij als puber nog meer tegen mijn haren in gestreken hebben. Dat gaat toch tegen het rechtvaardigheidsgevoel van het meisje in?
Heel rot voor je dat je hier tussen zit maar ik zou 100% achter mijn kind gaan staan (behalve natuurlijk bij grensoverschrijdend gedrag als drugsgebruik, veel te laat thuis komen, je niet aan afspraken houden.
Het is een jong meisje tegen een volwassen vent, ze heeft je steun echt nodig hoor.
En dan dit: "Oh ja als ik zeg dat ik hulp ga zoeken dat zegt hij dan ben je mij kwijt. Heel kinderachtig. Hij wordt dan ook heel zielig en zegt allerlei gemene dingen tegen mij. "
Echt? Ik denk dat er serieus ook wat scheef zit in jullie relatie. Sorry dat ik het zeg maar dit is wel heel kinderlijk gedrag van iemand die zo onzeker is dat hij overal de controle op moet houden. Sterkte ermee
Opvoeder
Ik snap eerlijk gezegd niet zo goed waar je man zich mee bemoeit. Het is jouw kind, dus jij voedt haar op. Als hij het ergens niet mee eens is, komt hij maar naar jou.
In de praktijk zal dat niet altijd zo werken, zeker niet als je al lang samen bent, maar hij heeft duidelijk geen kaas gegeten van pubers opvoeden en wil zich er ook totaal niet in verdiepen. Dan moet hij zich ook niet bemoeien. Zo te lezen gaat het met de eigen kinderen straks ook botsen trouwens, dus het eigen of niet eigen is dan toch niet het probleem, eerder dat hij zich niet aan kan passen.
Maar als je dochter de benen neemt en bij haar vader gaat wonen (dat zie je overigens wel vaker in de pubertijd en hoeft niet erg te zijn) en niks meer met jou te maken wil hebben, zit jij met de brokken.
Op mij maakt je man een behoorlijk autistische indruk en nu hij zich aan moet gaan passen en controle loslaten zakt hij figuurlijk door het ijs. Kennelijk ziet hij er weinig lol in om te ervaren hoe kinderen opgroeien, zich ontwikkelen en ontplooien en steeds meer op eigen benen staan.
Er staat vandaag een aardige column van Saskia Noort in het AD trouwens, over de koe die vergeten is dat hij/zij zelf ooit een kalf was.
En ja, het kan heel goed dat een kind anders pubert dan (een van) beide ouders, maar dat maakt het nog niet fout. Ze zijn geen clonen tenslotte.
Jouw lastige pubers konden straks wel eens veel empathischer uitpakken dan deze volwassen man, die zich niet heel erg volwassen opstelt. Wat ook de reden kan zijn dat ze hem steeds minder gaan respecteren trouwens. Respect moet je verdienen, alleen maar de man in huis zijn is niet genoeg als zijn gedrag zo onvolwassen is.
Pubers zijn lastig en ze kunnen het bloed onder je nagels vandaan halen. Het laatste waar je dan op zit te wachten is een partner die zich ook niet volwassen gedraagt.
lastig
het kan zijn dat je man beter met kleinere kinderen kan omgaan dan met pubers en jong volwassenen. Dat is bij mijn man eigenlijk ook zo maar feit is dat kinderen niet klein blijven maar uiteindelijk uitgroeien naar volwassenheid. Bij de een gaat dat vrij soepel, bij de ander niet. Dat kan lastig zijn maar als je man in zijn starre houding blijft zitten, dan verliest hij op den duur het vertrouwen en respect van de kinderen.
ik ben ook zo met mijn stiefvader ik haat hem 
Je man klinkt niet als een aangenaam mens, alles bij elkaar. Meer heb ik er niet over te zeggen.
