Puber die niets wil
Ik had wat twijfel waar ik dit moest plaatsen maar toch maar hier, omdat het probleem breder is dan alleen school.
Zoon van 14 geeft momenteel aan niet meer naar school te willen. Gisteren had ik hem ziek gemeld omdat hij 's morgens flink buikpijn had. Gedurende de dag knapte hij redelijk snel op (naar mijn idee te snel). Vanmorgen was hij op tijd uit bed, weliswaar met moeite, is de deur uit gegaan maar kwam ook weer terug.
Ik heb daarna met hem gesproken. Hij vindt school saai, hij leert er niets en wil ook niet leren. Bij sommige vakken blijft de lesstof niet hangen doordat er veel onrust is in de klas. Hij geeft niets aan w.b. pesten of buitengesloten worden.
Ik heb meteen de mentor gebeld om een gesprek aan te gaan, want hij moet natuurlijk gewoon naar school. Mentor pakte het heel serieus op en wil vanmiddag meteen in gesprek. Heel fijn.
Nu merk ik bij zoon wel dat dit een patroon is. Onlangs is hij gestopt met voetbal, wat hij jarenlang met heel veel plezier deed. Hij had er geen zin meer in, vond dat er teveel van hem geëist werd, wilde niet meer zo vroeg op staan etc. Ik twijfel nu een beetje of dat dit neigt naar een depressie. Zoon ligt het liefst de hele dag op bed met zijn ipad, maar hij staat daarnaast wel open voor afspraken met vrienden en als we iets leuks gaan doen gaat hij probleemloos mee. Als het maar niet te vroeg is.
Hij is begonnen met darten en vanmiddag zou hij een afspraak hebben met een andere jongen uit die groep om samen te darten, dat wil hij dan wel weer graag.
Zoon geeft aan minder goed te slapen. Hij eet op zich wel goed, al blijft het weinig, maar is altijd zo geweest. Hij snoept wel veel, vooral chocola.
Mijn vraag is nu eigenlijk, moet ik denken aan een depressie/depressieve klachten? Of valt dit nog onder normale puberproblemen? Van mijn dochter ken ik het niet, maar dat is een heel ander kind. Ging ook niet graag naar school, maar ze ging altijd wel, al was het maar voor het sociale stuk.
Aanvulling
Wat ik nog vergeet, hij appte vanmorgen naar mij dat hij nog liever dood wilde dan naar school gaan. Dat vind ik wel zorgelijk, maar ik had niet zozeer het idee dat hij echt iets in die richting van plan was. Maar dat hij niet goed in zijn vel zit is wel duidelijk.
Ik denk dat er iets speelt
Ik heb zelf een kind gehad dat niet naar school wilde. Bij dat kind lag het allemaal heel ingewikkeld.
Maar bij jouw kind schat ik de kans groot in dat het om iets 'kleins' gaat. Dat hij vervolgens groot maakt.
Dat is meteen mijn tip: maak het vooral niet te groot. (ik bedoel ook te breed)
Hij zal ergens mogelijk in overvraagd worden, overziet het niet enz.
Daarbij zal hij langsaam tot besef aan het komen zijn dat hij zelf keuzes heeft. Zelf regie wil nemen.
Ik zou het dus proberen te houden bij dat wat er nu is: nu speelt er iets waardoor hij het lastig vindt naar school te gaan.
Heeft hij iets van begeleiding?
mijn kind wil ook niet naar school
zoon, bijna 15, 3 havo.
Hij vindt het verschrikkelijk saai, zegt dat veel docenten niet kunnen lesgeven of orde houden, dat hij niet leert wat hij graag zou willen weten, en dat hij er het nut niet van in ziet.
Ik denk niet dat hij depressief is, maar dat hij gewoon gelijk heeft. Hij wil graag meer weten, stelt vragen waar docenten niets mee kunnen en wordt dan eigenlijk met een kluitje in het riet gestuurd. Hij voelt zich niet serieus genomen door veel docenten. Helaas heeft hij ook geen voor hem goede mentoren, wel aardig, maar slap en niet doortastend. Hij haalt over het algemeen goede cijfers. Dus dat is het ook niet. Ik denk eerder nog dat hij een niveau te laag zit, maar VWO ziet hij niet zitten, omdat hij dan alleen maar een jaar langer school voor zich ziet.
Wat ik zou doen als ik jou was: probeer nou een echt goed gesprek met hem te hebben. Laat hem praten. Vraag wat hem dwarszit, neem hem serieus, zonder (en dat is mijn makke) meteen met oplossingen te komen aandragen, of dooddoeners als: je moet nou eenmaal naar school. Want dat maakt alleen maar gefrustreerder, kind ervaart het als uitzichtloos.
Mijn ervaring is dat het al een stuk scheelt als je je kind echt serieus neemt. Mijn zoon heeft nu 1x per week een gesprek met een begeleider, waar hij al zijn ergernissen op tafel kan leggen.
Mirreke
Ik ben een ander draadje gestart omdat mijn zoon uitgevallen is als docent wiskunde. Overigens krijgt hij ook hetzelfde over zich heen hoor: hij moet orde houden en dat gaat niet, hij kan niet uitleggen etc. Het is gemakkelijk voor leerlingen om daar de problemen neer te leggen.
Maar je zoon zal voor een deel wel gelijk hebben: op de lerarenopleidingen gaat het helemaal niet meer om kennis. zo erg niet, dat wil je niet geloven. Het gaat vooral en bijna uitsluitend om pedagogiek, flexibel meegaan met alle nieuwe pedagogische concepten die inhoudsloos zijn. Moeten we het hebben over 'competenties'? Doen we dat. Ook al zucht elk weldenkend mens dat het hopeloos is. Maakt niet uit. Lege, inhoudsloze kreten die goed verkopen en totaal nieuwe opzetten vragen, die leegte en inhoudsloosheid in kannen en kruiken gieten.
Een inhoudelijke vraag is lastig voor een docent, vaak weten ze het niet en als ze het al weten weten ze ook, dat ze dan 1 leerling tevreden kunnen stellen en dat de rest ondertussen de klas op stelten zet, omdat die de vraag niet snappen.
Het onderwijs zit ondertussen vol met mensen die hun pedagogische kwaliteiten vooral vinden in het heel erg aardig zijn, heel aardig en begripvol, maar zo verschrikkelijk slap en niet doortastend. Leerlingen zijn zielig, je mag niet teveel van ze vragen, je moet vooral begrip hebben. En daar moeten docenten maar rekening mee houden.
Je zoon kan dan wel gelijk hebben met zijn observaties en zijn klachten, maar wat is nu de oplossing? Hij krijgt een keer per week een gesprek om zijn ergernissen te bespreken. Mooi als hem dat op de rails houdt. Maar het is onmogelijk te verwachten dat het onderwijs zich gaat aanpassen (helaas, moet ik erbij zeggen). Dus hij zal ook moeten leren om zelf andere manieren te vinden om zijn honger naar kennis te stillen en het toch vol te houden in de klassensetting. Hij is er slim genoeg voor, denk ik.
Tsjor
Tsja Tsjor
Jouw zoon mag dan mogelijk niet slap en wel doortastend zijn, maar hoe doortastend is hij dan tov zichzelf??
Voor mijn zoon werkte 'doortastend zijn' dus echt niet, sterker nog, hij ging onderdoor aan de wil tot doortastendheid van een heleboel mensen. (op school)
Ik denk dat het voor een hoop leerlingen en leraren nu niet makkelijk is. Maar een leraar kiest er wel nog zelf voor en wordt er voor betaald. Een leerling heeft niets te kiezen en doorgaans bar weinig te zeggen. (je moet nu eenmaal naar school en je moet het eigenlijk nog leuk vinden ook)
(zeg ik, en ik werk ook in een beroep met vergelijkbare problemen)
Tango
Ik herken je verhaal deels. Mijn kind wilde op zich wel naar school, hoewel ik haar met regelmaat een dag ziek meldt omdat ze echt geen zin heeft (dat zegt ze niet, meestal zijn de klachten moe, hoofdpijn etc). Ik vond haar vaak lusteloos, ze stopte ook met een hobby die ze jaren met veel plezier heeft gedaan.
(ik zie dat ik wissel tussen tegenwoordige en verleden tijd in mijn verhaal. Dat komt omdat ik inmiddels verbeteringen zie en denk dat ze meest nare tijd heeft gehad).
Wij (haar vader en ik) hebben ook lang getwijfeld of het gewone puberteit is of depressieve klachten. Dochter wilde wel graag eens met iemand praten, we hebben toen zelf een psycholoog gezocht. Daar heeft dochter aantal gesprekken gehad, maar kwam ze niet echt verder mee.
Na nog een tijdje wat afwachten is ze naar de huisarts gegaan. Deze heeft haar echt serieus genomen en een goede therapeut gezocht. Na een wachttijd van 2,5 maand kon ze daar terecht en het gaat echt beter met haar. Er bleken toch wel meer dingen te spelen die ze niet tegen ons wilde zeggen (juist omdat we vaak zeiden "ja maar pubers voelen zich vaak niet zo fijn") en waar ze nu mee aan de slag gaat. Kortom ik zou aan je zoon voorstellen of hij met de huisarts wil praten en kijken. Dan kun je altijd zien of verdere hulp nodig is.
Sandra (OT)
'Maar een leraar kiest er wel nog zelf voor en wordt er voor betaald. Een leerling heeft niets te kiezen en doorgaans bar weinig te zeggen. (je moet nu eenmaal naar school en je moet het eigenlijk nog leuk vinden ook) .'
Nou ja, steeds meer leraren kiezen er niet meer voor om voor de klas te staan, ook al worden ze ervoor betaald. Steeds meer leerllingen krijgen gewoon geen les meer.
Tsjor
Serieus nemen
Ik neem zoon zeker serieus en probeer steeds het gesprek met hem aan te gaan. Dit is lastig. Zoon is heel gesloten en het is moeilijk om het gesprek niet een bepaalde kant op te sturen. En ja, de dooddoener dat hij naar school moet heb ik gebruikt. Want dat is natuurlijk ook gewoon zo.
Inmiddels hebben we een gesprek met de mentor gehad, die het gelukkig ook serieus neemt. Hij had inmiddels al contact gehad met de betreffende docenten en het ook in de klas besproken. Zoon wordt door de docenten wat extra in de gaten gehouden en twee klasgenoten zijn bereid hem te helpen met de vakken die hij lastig vindt. Zoon vond het op dat moment allemaal prima. Mentor zei ook dat zoon zelf wat actiever zal moeten worden in vragen stellen in de les. En dat vindt zoon dus lastig. Dat gaf de klas overigens ook aan, dat zoon zelden iets vraagt in de les.
Mentor heeft met zoon afgesproken dat hij op maandag weer op school verschijnt.
Thuis hebben we ook het opstaan-gebeuren doorgesproken, omdat dat dus vaak mis loopt als zoon op tijd moet opstaan voor het eerste uur. Hij wil graag dat ik hem eerder wakker maak, zodat hij wat meer tijd heeft. Dat gaan we dus proberen.
We gaan kijken of het nu beter gaat en zo niet ga ik zeker richting huisarts. Zoon is overigens 's middags en in het weekend weer prima te spreken. Zolang er maar niet teveel van hem verwacht wordt. Vandaar dat ik niet echt denk aan depressieve klachten.
Bijbaantje
Tango, zou een bijbaantje zoals vakkenvullen, zijn ogen openen?
Toen de kinderen snuffelstage liepen en ervaarden wat werken was, droeg die ervaring bij aan hun inzet op school.
Een baan, als vakkenvullen in een winkel, is best een goede leerschool. De jongeren praten wel met elkaar over waarvoor ze sparen of wat ze gekocht hebben van hun salaris. Wie goed werk levert mag blijven, wie traag of slordig werkt, krijgt dat direct te horen.
Baantje
Zou het best wat vinden hoor, dat baantje. Maar zoon vindt nu alles al teveel. Aan de andere kant is hij wel altijd gericht op geld. Ik blijf het dus wel geregeld noemen naar hem. Ik weet dat de Hoogvliet hier om de hoek al jongeren van 14 aan neemt, bij andere winkels is het vaak 15. En met 14 werk je dan ook echt maar een paar uurtjes, dus dat is te overzien.
Ik zie zoon alleen dus nog niet naar die winkel stappen en solliciteren, want hij is sociaal dus ook niet heel vaardig. Dat stukje met elkaar praten in de winkel zie ik hem dus ook niet zo doen. Maar ik denk zeker dat het leerzaam is. Ik neem het mee, in het hele proces waar we in zitten. Hij is nu bezig met de vraag of hij wel of niet op badminton wil. Mocht hij afhaken gaan we misschien eerst maar eens op dat baantje inzetten i.p.v. een andere sport.
geleidelijk
onze zoon, inmiddels geen puber meer, is als 15 jarige begonnen als vakkenvuller maar niet bij een supermarkt. Door de jaren heen is hij een stuk opener en spontaner geworden want klanten vragen natuurlijk wel eens waar ze een bepaald artikel kunnen vinden. Intussen geeft hij zelfs regelmatig adviezen aan klanten. En veel collega's zijn vrienden geworden, zo kan het dus ook.
hier
heeft het vakkenvullen mijn zoon (vmbo basis) zo ontzettend veel geleerd, je zag hem groeien. Uiteindelijk de volle 2 jaar volgehouden en hij had zo bij de volgende supermarkt verder gekund als hij niet BBL was gaan doen. Ik vind het, zeker op dit niveau iets belangrijks wat je mee kunt geven.
Triva
Hoe heeft jouw zoon dat toen gedaan met solliciteren? Deed hij dat zelf of ging jij mee?
Ook herkenbaar..
.. is je verhaal bij mij.
Zoon van 15, 4 Havo. Alles is stom en school is vreselijk. Hij leert er niks. Hij verteld ook niks. Kan moeilijk opstaan en leren kan hij zich maar moeilijk toe zetten.
Ligt liefst de hele dag in zijn bed met de iPad. Er is eigenlijk geen normaal gesprek mogelijk. Ja als het om geld gaat, over kleding kopen of wanneer ik met hem naar de kapper kan.
Zoon weet absoluut niet wat hij wil studeren, maar kan niet wachten om te gaan studeren want dan hoeft hij niet meer naar deze school en hopelijk kan hij dan op kamer. Meneer heeft een bijbaan en gaat er trouw heen.
Zn stemming is zo wisselvallig dat ik ook wel eens aan een depressie dacht en denk.
Maar waarschijnlijk is het de puberteit in volle glorie. Alhoewel ik zelf een makkelijke puber was had ik enorme somberheid en was onzeker over alles.
Tsja.
