Puber (16) weken huis zonder ouder

Hmmm

Ik zou het niet doen, maar zijn er ook geen 16-jarigen die op kamers wonen (vlotte havo’er die hbo doet)? Een oud-klasgenoot van mijn oudste woonde tijdens haar mbo semi op kamers. Ze zat in een soort gastgezin maar die mensen hadden verder geen opvoedkundige taken, ze woonde gewoon in dat huis en kreeg eten.
Is er backup van opa’s en oma’s of een buurvrouw?

ook hmmmm

Ik zou het ook niet doen, hoewel mijn jongste nu 16 prima een week alleen thuis zou kunnen zijn.
Ik vraag me wel af wat je met onze meningen gaat doen? Het meisje uitnodigen om vaker bij jullie te komen, of te zeggen dat je als achterwacht beschikbaar bent? Of dat aan de ouder aanbieden? Of een instantie inschakelen. Dat laatste lijkt me niet zo'n goed idee.

Skypen

Als de 16-jarige dagelijks met de ouder gaat skypen en ze zichzelf goed weet te verzorgen / eten etc.
Als het verleden heeft bewezen dat ze dat aan kan.

Ik heb een zeer wijze 16-jarige

die volgend schooljaar gaat studeren en misschien ook op kamers.

Als het hier nodig zou zijn, en zoon zou liever zelfstandig thuis wonen, dan zou ik dat uitproberen. Maar dan denk ik wel aan een week of zo.
Weken achter elkaar vind ik wel heftig en lijkt me ook zwaar voor haar. Ik neem aan dat er wel contact is tussen puber en ouder als ouder in het buitenland is?

Wat vindt het meisje er zelf van? Wil ze een gastgezin als de ouder weg is? Wil ze tijdens die weken logeren bij een vriendin, al is het maar twee dagen per week?

Hangt er vanaf

Zelf was ik nogal jong zelfstandig dus dan weet ik dat je heus niet al te ervaren bent maar wel verantwoordelijk kunt zijn.

Als het meisje genoeg contacten om zich heen heeft voor advies of steun en ze kan daar een beroep op doen. En ze is het blijkbaar al gewend. Dan lijkt het me geen probleem. Juist goed. Je kunt kinderen ook te lang te klein houden.

Op die leeftijd ging ik weken alleen op vakantie. Vakantiewerk op een camping en een conferentie in Belgie met duizenden mensen zonder dat je iemand kent.

Als ik me zorgen zou maken zou ik me inderdaad aanbieden als extra steuntje in de buurt als er eens iets is.

Hmm...

Ik denk dat heel veel afhangt van hoe het meisje zich er zelf bij voelt. Als ze het prima vindt is het heel anders dan wanneer ze zich eenzaam of in de steek gelaten voelt. Ik denk dat kinderen van 16 praktisch gezien best alleen kunnen zijn, hoewel niet allemaal en de een makkelijker dan de ander, maar dat het emotioneel lastig kan zijn.

Vragen

Het ligt natuurlijk ook aan het meisje zelf. Kun je het niet gewoon aan haar zelf vragen, bij haar checken hoe ze er in staat? Checken of ze wellicht nog iets nodig heeft?

Is meteen wel een contrast met de vader die zijn 16jarige niet naar een club wil laten gaan

Nou ja

Het zou in theorie inderdaad moeten kunnen, maar dan hebben we het wel over een héél onwaarschijnlijk geval. Vooral gezien de termijn, een paar dagen kan best. Maar als je het over weken hebt komt er een stuk meer op je af. Vooral ook qua plannen, hét puberprobleem bij uitstek.

Plannen

Niet elke puber tobt daarmee. Het gaat ook steeds beter meestal, vooral als ze een goede, zelfstandige, routine hebben.

En misschien...

Helpt het juist wel bij de planning omdat ze er nu helemaal zelf over gaan.

Onwenselijk maar niet onmogelijk

Ik ben niet van de voorzichtige kant, maar ik zou er ook niet voor zijn. Ik vraag me zelfs af of dat wat met leeftijd te maken heeft. Een bestaan alleen is gewoon niet makkelijk. En dan maakt Skype een hoop goed, maar juist niet die keren dat je, iets te laat, met je iets te zware boekentas en iets te zware vuilniszak gestrekt over de drempel gaat.
Of noem ze maar op die kleine huishouddrama’s waar je de ander zo node bij mist.
Om dan nog maar niet te spreken van die dingen die je voor je houdt omdat je die ander ook niet nodeloos zenuwachtig wilt maken.
Ik denk dat het zwaar is voor haar.
Maar ik kan me ook zomaar voorstellen dat er geen beter alternatief is en dat deze situatie haar ook weer heel veel goeds kan brengen.
Het zou wat mij betreft onacceptabel zijn als het een gemakzuchtige oplossing is waarbij haar belang aan de kant geveegd is onder het mom van “moet kunnen”, “er is toch Skype”, “word je groot van” en “ik heb het ook zo gedaan”.
Als ik haar mentor was op school, dan zou ik het er zeker met haar over hebben en ondersteuning aanbieden. Waarbij ik natuurlijk hoop dat ze mij helemaal gerust zou stellen. Dat ze een soort zeil-Laura is die haar eigen weg allang weet en die zich nu al lichtvoetig door het grote mensenbestaan beweegt.
Maar als het toch een gewone 16 jarige is dan zou ik haar zeker hulp aanbieden.
In de vorm van het zoeken naar een oplossing voor die huishoudelijke ellende (als ze die niet al heeft, want dat zou ook nog kunnen). Of het zoeken naar psychologische ondersteuning/coaching waarbij ze zich in vertrouwen uit kan spreke over wat zij nu werkelijk vindt van haar situatie (voelt ze zich in de steek gelaten? Is ze wel eens boos? Zou ze er iets over willen zeggen tegen haar moeder? Waneer is haar grens bereikt?)

Het kan wel...

Maar ik vind het wel sneu, regelmatig en ook weken achtereen alleen thuis. Maar het kán wel. Een zelfstandige 16-jarige kan dat prima aan. Ik zou me dus eerder zorgen maken om het mentale, want zelfs volwassenen kunnen niet allemaal blij en gelukkig zijn in hun eentje, dus voor een puber kan dat misschien nog eenzamer voelen.

Hahaha M Lavell

"Dat ze een soort zeil-Laura is..."

serieus

Wat valt er te lachen?

Gewoon, leuk bedacht

ik vond het een leuke vergelijking, een soort zeil-Laura

Fijn IngridT

Dat jullie haar in de peiling hebben. Het zou wel eens om een leerling kunnen gaan vermoed ik. Dus fijn dat er scholen zijn die hun leerlingen op deze fijne manier willen begeleiden. En als de situatie toch heel anders is, dan is het ook fijn dat jij er bent.

Maar aan de bel trekken, daar zou ik zelf juist heel voorzichtig mee zijn. Het meisje is 16 zeg je. Als het mis wil, en er wordt ingegrepen (wat ik zelf dus zou willen voorkomen) wordt ze met toeters en bellen uit huis gehaald, op een andere woonplek gezet, op een andere school geplaatst en heeft ze voor de rest van haar leven een trauma. En is er geen hulp. Want je bent dan echt niet ineens in een fijne omgeving. Vaak ben je emotioneel nog eenzamer en meer alleen, ook nog eens uit je vertrouwde leef- en schoolomgeving gerukt, verhouding met haar ouder naar de knoppen (want die krijg je zelden meer te zien)...

Terwijl ze nu in haar eigen omgeving woont, gewoon bij een ouder, ook al heeft die wellicht een uitzonderlijke werk- of privesituatie.

Het is fijn als er gepolst wordt of het gaat, maar als ik aan mezelf denk op die leeftijd zou ik van dat soort inmenging enorm schrikken en alles afhouden. Als iets werkt, werkt het, ook al is het in andermans ogen wellicht niet wenselijk.

Als er maar mensen zijn bij wie ze terecht kan als er iets mis gaat.

Daarbij komt, wat denk je wat er gebeurt als kinderen 18 worden, binnen de jeugdzorg? Dan worden ze zonder pardon op straat geknikkerd... Beter zo, denk ik dan.

Gevaar geweken

Mirreke “Als het mis wil, en er wordt ingegrepen (wat ik zelf dus zou willen voorkomen) wordt ze met toeters en bellen uit huis gehaald,”
Die dingen gebeuren, maar niet bij meisjes van 16 die verder geen signalen vertonen van gedwongen prostitutie oid.
Bij jongere kinderen lijkt eerst ingrijpen dan nadenken wel de gangbare volgorde te zijn. Bij 16/17 jarigen is dat “gevaar” geweken.
Ik begrijp je standpunt wel. Je moet er tegelijkertijd ook rekening mee houden dat we hier maar wat raden en dat er toch een verborgen verdriet van eenzaamheid en in de steek gelaten voelen onder kan liggen.

Hoe een bewust vaag gehouden verhaal

dan toch uitgetrechterd wordt naar een mogelijk herkenbaar verhaal..

Ik kan alleen uit eigen ervaring praten. Mijn oudste dochter had zoveel weken alleen zeker erg onplezierig gevonden. Ze is wat angstig over inbrekers. Er is nog nooit iets in ons eigen huis gebeurd en toch hangt dat erboven. Ze woont nu in een werkelijk wat guurdere flat en voelt zich daar meer op haar gemak, omdat je daar niet zomaar bij de voordeur staat. Verder zouden mijn dochters het misschien ook wel gekund hebben op die leeftijd, maar ik vind het zelf ook een onwenselijke situatie. Kinderen van 16 zitten toch nog in de fase waarin overmoed, of juist nog wat kinderlijk gedrag alleen-zijn ingewikkeld kan maken. Prima voor een paar nachtjes, maar niet voor wéken.

Deze discussie is hier al wel vaker gevoerd

Iets kan wel onwenselijk zijn voor iemand (en ik zou ook niet voor bovenstaande situatie kiezen) maar is onwenselijk dan een reden voor ingrijpen, fronsende wenkbrauwen, extra controles, bemoeizorg?

Onze grenzen over wat kindermishandeling is, zijn aan het oprekken. Nu hoor je al mensen vragen stellen als een kind alleen naar school gaat, of in de middag alleen thuis moet zijn. Vroeger was ik zo'n sleutelkind, ik vond het zelf heerlijk!

Aan de ene kant hoor je van deskundigen dat onze kinderen de kans niet meer krijgen om zelf fouten te maken, om te leren vallen en weer opstaan, vanwege de helicopterende ouders. Aan de andere kant wordt het pad dat je als ouder mag bewandelen steeds enger.

Miriam, je zegt dat nou wel, maar ik hoor ook andere verhalen, meestal via school ingeleid (bv. via PassendOnderwijs)...

Andere tijd

Zo'n 40 jaar geleden alweer hadden we in jongerenhuisvesting ook een 14jarige die daar zelfstandig een eenheid bewoonde. Af en toe bezocht door een jeugdzorghulpverlener.

En een vriendin woonde als 14jarige al zelfstandig in een pand van haar vader, die om de hoek bij zijn vriendin was gaan wonen.

Het is een hele andere tijd geworden.

Sommige dingen zijn natuurlijk beter, maar goed genoeg is ook goed genoeg en kan ook heel veel voordelen hebben.

Niemand?

Is er dan niemand in de buurt van zo'n kind, geen buren of familie, vrienden met ouders etc., die zich even om zo'n kind bekommert? Al is het maar even binnenlopen, mee laten eten, 's avonds even om de hoek kijken. Niemand? Moet alles van de moeder komen? En anders van professionals? 'It takes a village...' Nou ja, de village is hier dan wel erg klein geworden, als iedereen alleen maar kijkt hoe de moeder het doet.

Tsjor