Puber 16 eigen regels
hallo,
Mijn zoon is 16, bijna 17. Hij heeft eigenlijk vanaf jongs af aan problemen met respect en gezag. Gelukkig heeft hij na veel problemen zijn vmbo diploma gehaald en gaat hij na de zomer starten met een BBL opleiding. Hij is nu vanaf juni al gestart met werken, 32 uur bij zijn toekomstige BBL werkgever. So far so good. Zijn gedrag thuis is sterk wisselend en afhankelijk van het type vrienden waar hij op dat moment mee omgaat. Hij heeft 1 goed vriend, echter samen zijn ze brothers in crime. Ze verzinnen de gekste dingen samen. De laatste tijd heeft hij lak aan alle regels en doet hij gewoon zijn eigen ding. Hij houdt zich niet aan afspraken, bepaald zelf hoe laat hij thuiskomt. Verder gaat hij bijna iedere nacht op pad. Dat wilt zeggen, ze proberen een scooter of auto van 1 van de ouders mee te nemen en gaan rijden( zonder rijbewijs), breken in om te zwemmen. Drinken , te veel alcohol,tot laveloos toe. Ik probeer constant het gesprek met hem aan te gaan, naar hij is niet voor rede vatbaar. En scheld me dan ook nog echt uit. Ik kan blijven zeggen dat ik dit gedrag niet accepteer en dat ik van hem respect verwacht, dat verwacht hij ook van mij, maar hij lacht me gewoon uit.
Ik vind het erg moeilijk hoe ik hiermee om moet gaan en doe snachts geen oog meer dicht.
Ik ben voorstander van zelf dingen ontdekken en ze hebben best wel wat vrijheden. Ik vind echter wel dat we in dit huis afspraken samen maken en ons hier ook aan dienen te houden. En dat we op een respectvolle manier met elkaar om horen te gaan
Hoe kan ik het beste omgaan met dit gedrag? Ik hoop dat iemand waardevolle tips heeft.
oei, lastige situatie!
Wat iemand al vroeg vind ik ook een interessante; hoe gaat het op school en werk?
Wij hebben met oudste een periode gehad dat zijn gedrag ook heel lastig was. Dat was wel toen hij 13 was dus niet helemaal gelijk met jullie situatie. Er waren hele lastige dagen bij met veel ruzies, schelden en schreeuwen. Heel onaangenaam, ook voor de jongere kinderen. Het was voor ons als ouders heel moeilijk om mee om te gaan en voor mijn zoon ook. We hebben toen afgesproken ( op een rustig moment) samen met zoon en mijn broer dat hij op die momenten even bij naar mijn broer zou gaan en daar ook een nachtje slapen zo nodig. Broer woont om de hoek en heeft een goede band met mijn kinderen. Zo werden wij als ouders wat ontlast en zaten de jongere kinderen niet in zo'n nare situatie. Zoon kon op die manier even tot rust komen en z'n verhaal kwijt bij m'n broer, ook even wat positieve aandacht. Heeft ons allemaal goed geholpen! We bespraken de situatie dan wel na met elkaar en maakten afspraken voor een volgende keer, maar gelukkig zonder die lading van boosheid, onbegrip en frustratie.
Mogelijk zou dit in jullie situatie helpend kunnen zijn?
Ik ben niet geschikt voor dit soort gedrag dus bij mij zouden ze elders kunnen gaan wonen. Allemaal leuk en aardig, maar ik heb ook grenzen.
Heb je al eens contact gehad met de ouders van die vriend? Ik ben wel benieuwd hoe zij in dit verhaal staan… Als je je zoon alleen niet aankunt, is samen optrekken wellicht een optie.
Het klinkt zorgelijk allemaal, trouwens, dus professionele hulp zoeken lijkt me ook een heel goede suggestie.
Dit los je niet 1-2-3 op. Een, liefst mannelijk, familielid om hulp vragen is een goed idee. Een 16-17-jarige laat zich niet zomaar meer bijsturen. En als er woede en agressie bijkomt, zit je helemaal in een lastige positie. Ben jij bang voor wat hij fysiek zal doen of zijn er al klappen gevallen? Je schrijft dat hij al van jongs af aan problemen heeft met autoriteit en gezag accepteren. Heb je daar wel eens hulp bij gehad? Ik zou in dit geval ook hulp vragen, starten bij de huisarts of bij jeugd & gezin van de gemeente. Het zal niet gemakkelijk zijn om hem te begrenzen maar je wil als ouder toch in ieder geval het gevoel hebben dat je er alles aan gedaan hebt. En je wil grip houden op je eigen leven en je eigen huis(houden).
Ik heb een zoon die op een andere manier allerlei grenzen overschrijdt en die zich heel slecht laat bijsturen. Ik ga, als de gemeente het goedkeurt en als de cursus kan doorgaan, in het najaar een oudertraining Geweldloos verzet in gezinnen doen. Misschien is dat ook iets voor jou. Dit is een samenvatting van een boek over die methode: https://www.moetd.nl/documenten/trainingsmateriaal/post-hbo/geweldloos%20verzet%20in%20gezinnen.pdf
Als hij eerst vrij strikt is opgevoed en nu los mag gaan vind ik het niet zo gek dat hij ook echt helemaal los gaat. Iets met 1 vinger en een hele hand.
Je geeft aan dat hij een kop groter is en je hem daarom niet tegen kan houden. Dat is in mijn ogen alleen maar angst. En als je hem echt niet tegen kan houden om naar buiten te gaan kun je hem wel tegenhouden met weer naar binnen komen als hij zo doet. Mijn vader heeft op een gegeven moment, nadat mijn zusje maar bleef weglopen, gewoon de deur op de knip gedaan na haar meerdere malen te hebben gewaarschuwd. En 1 keer is het wellicht feest als hij niet naar binnen kan, maar ook hij wordt een keer moe en zal dan toch echt naar huis willen.
Maar ik denk vooral dat je hem wat minder vrij moet laten weer en afspraken maken met hem. Waarmee hij zijn vrijheid weer terug kan krijgen als hij laat zien dat hij zich aan de afspraken kan houden.
Ellori schreef op 29-07-2022 om 12:28:
Je geeft aan dat hij een kop groter is en je hem daarom niet tegen kan houden. Dat is in mijn ogen alleen maar angst.
Waarom trek je zo’n oppervlakkige conclusie? Waar baseer je dat op? Ben jij ooit door je 15-jarige van 1.90 m geslagen? Of je ene kind door het andere? Ooit gaten in deuren gehad? Spullen door de kamer gevlogen? Geschreeuw en dreigementen moeten incasseren? Ik zeg niet dat dat hier aan de hand is maar dit gebeurt echt in gezinnen. Dan is dat niet ‘alleen maar’ angst. En zelfs al is het ‘alleen maar’ angst: intimidatie is heel bedreigend en stressvol. En (jeugd)hulp is daar nauwelijks bij te vinden. Het is heel gemakkelijk gezegd: zet hem buiten, deur op slot. Maar de praktijk is een stuk weerbarstiger. De jeugdhulpverlening is echt niet zo goed dat er gemakkelijk effectieve behandeling of een goede woonplek te vinden is als het niet meer gaat. Veilig Thuis doet niks voor dit soort gezinnen. Die komen pas in beeld als de ouders op de een of andere manier weigerachtig zijn, niet als ze zelf vragen om hulp. Dan moet de gemeente het doen en daar moet je eindeloos aan sleuren voordat er serieuze actie komt. Pas als andere professionals aan de bel trekken, worden die wakker. Oftewel: het moet eerst escaleren voordat er wat gebeurt. Als ouder geef je je kind niet op tenzij het echt niet anders meer kan. Je beste kans is om de zaak ‘gecontroleerd te laten escaleren’. En dat moet je dus zien uit te vogelen terwijl je met dreiging, angst en stress leeft. En terwijl je worstelt met heel veel moeilijke situaties en beslissingen. En dus in angst leeft voor allerlei dingen die je kind jou of anderen kan aandoen of zelf kan overkomen. Alleen al van de stress wordt het steeds moeilijker om als ouder ‘gewoon’ goed te blijven functioneren. Laat staan dat je dit proces op een goede manier gemanaged krijgt! Het is erg gemakkelijk om te suggereren: als jij als ouder nou maar dit of dat zou doen, zou het probleem er niet hoeven zijn. Maat dat is in veel gevallen een illusie. Ik hoop maar dat je daar nooit zelf hoeft achter te komen!
PS heel concreet: toen ik mijn zoon een keer buiten wilde houden, stond hij op straat te schreeuwen en dreigde hij een steen door de ruit te gooien. De politie komt dan praten, praten, praten. En dan gaan ze weer weg. Met een wat verontschuldigend knikje naar mij. De les van zo’n ervaring is heel duidelijk: als ouder moet je zorgen dat het niet escaleert. Hoe je dat doet terwijl je wel je gezag overeind houdt, dat is een kunstvorm. En dat lukt de ene keer wel en de andere keer helemaal niet.
Omnik schreef op 29-07-2022 om 13:10:
[..]
Waarom trek je zo’n oppervlakkige conclusie? Waar baseer je dat op? Ben jij ooit door je 15-jarige van 1.90 m geslagen? Of je ene kind door het andere? Ooit gaten in deuren gehad? Spullen door de kamer gevlogen? Geschreeuw en dreigementen moeten incasseren? Ik zeg niet dat dat hier aan de hand is maar dit gebeurt echt in gezinnen. Dan is dat niet ‘alleen maar’ angst. En zelfs al is het ‘alleen maar’ angst: intimidatie is heel bedreigend en stressvol. En (jeugd)hulp is daar nauwelijks bij te vinden. Het is heel gemakkelijk gezegd: zet hem buiten, deur op slot. Maar de praktijk is een stuk weerbarstiger. De jeugdhulpverlening is echt niet zo goed dat er gemakkelijk effectieve behandeling of een goede woonplek te vinden is als het niet meer gaat. Veilig Thuis doet niks voor dit soort gezinnen. Die komen pas in beeld als de ouders op de een of andere manier weigerachtig zijn, niet als ze zelf vragen om hulp. Dan moet de gemeente het doen en daar moet je eindeloos aan sleuren voordat er serieuze actie komt. Pas als andere professionals aan de bel trekken, worden die wakker. Oftewel: het moet eerst escaleren voordat er wat gebeurt. Als ouder geef je je kind niet op tenzij het echt niet anders meer kan. Je beste kans is om de zaak ‘gecontroleerd te laten escaleren’. En dat moet je dus zien uit te vogelen terwijl je met dreiging, angst en stress leeft. En terwijl je worstelt met heel veel moeilijke situaties en beslissingen. En dus in angst leeft voor allerlei dingen die je kind jou of anderen kan aandoen of zelf kan overkomen. Alleen al van de stress wordt het steeds moeilijker om als ouder ‘gewoon’ goed te blijven functioneren. Laat staan dat je dit proces op een goede manier gemanaged krijgt! Het is erg gemakkelijk om te suggereren: als jij als ouder nou maar dit of dat zou doen, zou het probleem er niet hoeven zijn. Maat dat is in veel gevallen een illusie. Ik hoop maar dat je daar nooit zelf hoeft achter te komen!
PS heel concreet: toen ik mijn zoon een keer buiten wilde houden, stond hij op straat te schreeuwen en dreigde hij een steen door de ruit te gooien. De politie komt dan praten, praten, praten. En dan gaan ze weer weg. Met een wat verontschuldigend knikje naar mij. De les van zo’n ervaring is heel duidelijk: als ouder moet je zorgen dat het niet escaleert. Hoe je dat doet terwijl je wel je gezag overeind houdt, dat is een kunstvorm. En dat lukt de ene keer wel en de andere keer helemaal niet.
Zoals ik al zei, ik mijn ogen, aka naar mijn mening. Daarmee zeg ik niet dat dat zo is... Even lezen graag.
En daarnaast heb je echt geen flauw idee wat ik wel of niet meegemaakt heb met partners, kinderen of ouders. Gaten in deuren en muren zijn mij niet vreemd en een tik/schop/slag voor m'n kop/vul de rest zelf in krijgen van een persoon van bijna 2 meter ook niet gezien de mishandelingen in mijn jeugd.
En over hulpverlening nog maar niet te spreken, been there, got the t-shirt.
Voor zowel mij als mijn zusje was uithuisplaatsing een van de beste dingen die ons is overkomen. Daarvoor heeft mijn zusje ook echt wel eens met een baksteen voor het raam gestaan hoor en ben ik ook regelmatig helemaal de pan uitgeflipt. En je kan wel makkelijk zeggen dat je een kind niet buiten kan laten staan, toen mijn vader mijn zusje niet binnen wou kwam ze ook echt niet binnen. Wel kon ze de schuur in zodat ze droog kon staan maar dan was het ook wel.
Maar zo oordelen over mij, mijn leven en ervaringen is niet correct want je weet echt niet hoe mijn leven tot nu toe geweest is. Dus jij trekt ook snel (oppervakkige) conclusies.
Ellori schreef op 29-07-2022 om 15:46:
[..]
Zoals ik al zei, ik mijn ogen, aka naar mijn mening. Daarmee zeg ik niet dat dat zo is... Even lezen graag.
En daarnaast heb je echt geen flauw idee wat ik wel of niet meegemaakt heb met partners, kinderen of ouders. Gaten in deuren en muren zijn mij niet vreemd en een tik/schop/slag voor m'n kop/vul de rest zelf in krijgen van een persoon van bijna 2 meter ook niet gezien de mishandelingen in mijn jeugd.
En over hulpverlening nog maar niet te spreken, been there, got the t-shirt.
Voor zowel mij als mijn zusje was uithuisplaatsing een van de beste dingen die ons is overkomen. Daarvoor heeft mijn zusje ook echt wel eens met een baksteen voor het raam gestaan hoor en ben ik ook regelmatig helemaal de pan uitgeflipt. En je kan wel makkelijk zeggen dat je een kind niet buiten kan laten staan, toen mijn vader mijn zusje niet binnen wou kwam ze ook echt niet binnen. Wel kon ze de schuur in zodat ze droog kon staan maar dan was het ook wel.
Maar zo oordelen over mij, mijn leven en ervaringen is niet correct want je weet echt niet hoe mijn leven tot nu toe geweest is. Dus jij trekt ook snel (oppervakkige) conclusies.
Als je dat allemaal zelf hebt meegemaakt, snap ik al helemaal niet dat je zo’n conclusie trekt. Dat je een kind bij één gelegenheid buiten weet te houden, lost geen enkel probleem op, zoals jij dus maar al te goed weet. Dus wat heb je eraan? Want jouw zus moest uiteindelijk, waarschijnlijk na heel veel ellende, uit huis geplaatst worden om een kentering teweeg te brengen.
Ik begrijp niet zo goed waarom je nu zo geprikkeld op mij reageert. Je hebt gewoon zelf 90% van je verhaal weggelaten en in de 10% de indruk gewekt dat het best simpel zou kunnen zijn om TO’s probleem op te lossen. Gewoon niet bang zijn en het kind buitensluiten. Maar als dat al die ene keer lukt, gaat daarna het leven gewoon verder en gaan de problemen met de zoon gewoon door of ze verhevigen zelfs nog omdat hij kwaad is dat hij niet werd binnengelaten in zijn eigen huis. Of bracht het in jullie situatie wel rust?
Ik oordeel verder niet over jou. Je zette me alleen helemaal op het verkeerde been en daar reageerde ik op.
