Problemen met puber

Puber

Wat leuk, weer eens een echte ouderwetse recalcitrante puber. Die zie je niet vaak meer. Tegenwoordig zijn ze allemaal bezig met hun studie.
Wat betreft je problemen, de correcte uitdrukking daarvoor is al te goed, buurmans gek.
Je hebt je kind tot op het bot verwend en je gedraagt je als haar bediende. Dan wordt je ook zo behandeld uiteraard.
Dus stop met jezelf als je dochters deurmat te gedragen. Bedenk wat je minimaal van haar verwacht. Niet teveel want je kunt niet alles in een keer aanpakken. Ga het gesprek met haar dat het voor jou zo niet werkt en dat je het anders wil. Geen drama, geen verwijten gewoon rustig vertellen wat je verwacht van haar.
En verder is het gewoon een kwestie van je poot stijf houden. Niet het gewenste gedrag, geen taxi of wat dan ook. Hoe beter je dit doet hoe sneller je er van af bent.
Succes

Ja hoor Alison

Ga vooral het gevecht aan met je puber. Dat zal ze leren. Jou ook, maar daar kom je vanzelf wel achter.

Neem het liever met een korreltje zout. Pubers zijn niet met jou bezig, maar met zichzelf. Leg grenzen wat je zelf nog voor haar wil doen en waar je handmatige bijdrage ophoudt. Maar begin niet aan straffen en belonen want dat keert zich uiteindelijk toch tegen jezelf.

Houd regelmatig gesprekjes en probeer een nieuwe modus te vinden wat je samen kunt doen of beleven.

Waar je ouderschap zelf, vaak de waardering van je puber pas veeeeeeeel later, als ze op zichzelf zijn of zelf kinderen krijgen. Soms komt het niet, of ze spreken het niet uit.
Je hebt je best gedaan.

Blijf vooral uitspreken wat je wel leuk vind en waardeert. Soms word je dan ineens verrast omdat het in henzelf spontaan is opgekomen om iets voor je te doen.

En vooral, blijf kalm en doe je eigen ding.

Van kan hebben

Typen op de mobiel is niet zo mijn ding.
Mist ook nog ergens een 'e'....

maar waarom moet je altijd klaarstaan

Veel van de situaties die je beschrijft - daar kan je dochter toch gewoon zelf voor zorgen? De stad in, avondje uit, naar haar werk/baantje - hop, op de fiets... Incidenteel bij feestjes zou het kunnen zijn dat je moet rijden, maar zo vaak komt dat toch niet voor?

Puber

"Waarom kan zij toch geen gewone puber zijn die van het leven geniet en het ook voor ons aangenaam maakt, vraag ik me soms af."

Gewone pubers gedragen zich niet zo. Gewone pubers zien zichzelf als het stralende middelpunt van het heelal en worden erg chagrijnig als dat niet zo blijkt te zijn. Dat is dus ook erg vaak.
Het vraagt veel relativeringsvermogen, gesprekken, inlevingsvermogen, humor en afstand om deze fase door te komen met je kind. Maar echt, er komt een eind aan. Doe zelf af en toe wat leuks, ook samen met je kind, kook af en toe haar lievelingsgrecht, haal en breng haar soms als er een reden voor is, wees eens lief, maar niet altijd.

Voor wat hoort wat

Maar niet in de relatie met je kinderen. Dus stop met iets terug te verwachten omdat jij zoveel voor haar doet. Maak haar wat zelfstandiger. Wij brengen en halen dochter alleen naar feestjes tot laat en/of ver weg. Verder regelt ze alles wat ze wil maar lekker zelf. En ook niet alles wat ze wil mag ook. Wij bepalen. En dat hangt af van haar school (toetsweek? Dan niet ‘s avonds weg) en ook van hoe haar gedrag was de afgelopen tijd. Was ze de hele week gezellig en hielp ze mee, dan kan en mag er meer dan wanneer ze chagrijnig was en niks deed. Werkt meestal wel goed.

Dus doe een flinke stap terug en laat haar meer zelf doen. En spreek duidelijke verwachtingen uit. Als jij wil dat ze van haar zakgeld ook een cadeau koopt zeg je dat dus van tevoren.

Niet stapelen

Ga in elk geval niet stapelen: slechte cijfers op school is op zich al een straf. Dat hoef je niet nog een keer af te straffen.
Dat je dochter vervolgens wegloopt is haar manier van oplossen. Het lost de slechte cijfers niet op, maar dat zal ze zelf wel ontdekken.
En blijkbaar kan ze uitstekend haar eigen weg vinden, dus halen en brengen etc. hoef je ook niet meer te doen.
Het kan zijn dat 'vriendin' eigenlijk een vriendje is. als je niet weet waar vriendin woont, heb je dan wel het adres van haar ouders? en wat wil je met de ouders bespreken? De kans is groot, dat die ouders iets gemakkelijk omgaan met zaken als uitgaan, op tijd thuis komen en cijfers op school. die ouders zullen neit veranderen en zullen ook jouw manier van omgaan niet overnemen, want ze hebben gezien waar dat toe leidt.
Probeer het belonen-en-straffen-regime waarin jullie met elkaar zijn verwikkeld te stoppen. Geef haar waar zij volgens jou (!) recht op heeft, zonder voorwaarden. Laat haar haar eigen fouten maken en daar zelf van leren, zonder dat je dat extra gaat afstraffen. Ga haar meer beschouwen als een 17-jarige, voorheen een kind, nu een jongvolwassene, die wel nog in jouw huis woont als ware het een kamerbewoonster en jij de hospita, die wel nog haar grenzen heeft en bepaalde eisen stelt aan het gebruik van het huis.

Oh ja, het gaat allemaal over......

Tsjor

17 is bijna 18

Dan ben je wel een beetje klaar met bijsturen op schoolcijfers. Dat is iets tussen kind en school. Je kunt hooguit de mentor erop af sturen.

Verder werkt huisarrest blijkbaar ook niet meer.

Je geeft heel veel aan haar, maar doet dit niet onverwaardelijk. Daar zit je pijnpunt volgens mij. Schroef je service-niveau eens flink terug en kijk dan wat er overblijft. Ze wil het blijkbaar allemaal zelf doen. Laat haar dan ook.

Stop met opvoeden

Het werkt niet, dus stoppen.
Helemaal eens met Tsjor.

Het roer om

Mij viel dit op:
"Wij doen alles om haar leven zo comfortabel mogelijk te maken, wat krijgen we in ruil?"
Ik denk: een puber die verwacht dat jullie alles doen om haar leven zo comfortabel mogelijk te maken. Zo te lezen heeft je dochter meer hang naar vrijheid en autonomie, dan naar comfort.

Ik denk dat het roer om moet. Dat je je dochter meer ruimte moet geven en meer zelfsturing van haar moet verwachten. En dus ook minder voor haar moet proberen op te lossen. Het antwoord op haar gedrag moet steeds minder bij jullie vandaan komen en steeds meer vanuit 'de wereld'. Ze is bijna meerderjarig. Ze zal zelf moeten leren nadenken.
Slecht rapport? Wat jammer. Hoe is dat voor haar? Welke oplossingen ziet ze zelf? (En verwacht niet dat zij zichzelf huisarrest gaat opleggen.)
Ze heeft geen vervoer? Hoe gaat ze dat regelen? Gaan jullie rijden? Ja, maar wel onder jullie voorwaarden. (Bijvoorbeeld: op tijd vriendelijk vragen).
Hoe denkt ze zelf over school? Is ze 'schoolmoe?' Wat heeft ze nodig? Laat haar zelf nadenken. En luister dan ook naar haar.

Oh en als je het roer omgooit: speel open kaart met haar. Vertel haar dat je kritisch naar jezelf hebt gekeken, dat je denkt dat je haar beter meer zelf kunt laten doen. Dat je je zorgen maakt om hoe het nu met haar gaat, maar dat je eigenlijk vindt dat zij zich zelf meer druk zou moeten maken. Dat je er altijd voor haar wil zijn, maar dat ze zelf om hulp zal moeten vragen. En dat ze zelf zal moeten bedenken dat er meer hulp komt als je iets vriendelijk en op tijd vraagt en je aan afspraken houdt, dan wanneer ze steeds het vertrouwen beschaamt.

Weglopen is (zoals ik het lees) een manier om jullie gezag te ontlopen en mogelijk ook een manier om jullie te 'straffen' omdat jullie te dicht op haar huid zitten.
Vraag haar waarom ze het doet. Vertel haar dat dit echt niet de manier is om met elkaar om te gaan. Dat ze van jullie kan weglopen en terugkeren, maar dat er dan steeds meer vertrouwen stuk gaat. Dat je liever het vertrouwen wilt opbouwen, zodat jullie haar steeds meer vrijheid kunnen geven.

Nou een heel verhaal, ik hoop dat je er iets mee kunt.

Je krijgt er zoveel voor terug

Dat zeggen ze toch over het opvoeden van kinderen? Ik wacht nog, maar ik denk dat ik er bijna ben, dat je weet wat je er precies voor terug krijgt. Met 17 ben je daar nog te vroeg voor, even volhouden dus.

Phryne

Echt? Ik ervaar dat echt heel anders.

Oudste is net 16. Ik vind het een leuke en ook spannende, soms lastige periode, maar ik merk juist dat we nu al veel 'oogsten' van jarenlang 'zaaien'.

Wat ik terugkrijg is een enorme hoop humor en gezelligheid in huis en veel stof tot nadenken. Ik verwacht geen dankjewel van mijn kinderen, maar hun knuffels en openhartigheid ervaar ik wel op die manier. Net als het feit dat ze soms vragen hoe wij tegen dingen aankijken én het feit dat we het soms openlijk oneens zijn.

Dus nee, ik zit niet te wachten op wat ik ervan terug krijg.

Emmawee

Nee, ik ook niet, maar dat zeggen ze wel. Ik vind dat je als je kinderen krijgt voor ze moet zorgen en van ze moet houden, zonder tegenprestatie. Je hoeft geen Gekke Gerritje te zijn, dus ik wil ze best wel chauffeuren, maar niet op ieder gewenst moment als daar geen noodzaak voor is. En gemopper en gegrom, dat hoort gewoon bij pubers, bij voorkeur om ‘niets’.

Phryne

Ah ok. Ja, je krijgt er een hoop voor terug, maar niet altijd in de vorm die je zelf voor ogen had.
De boodschap zou daarom (wat mij betreft) niet zijn 'even volhouden', maar 'sta ervoor open'.

Omdat

"Waarom kan zij toch geen gewone puber zijn die van het leven geniet en het ook voor ons aangenaam maakt, vraag ik me soms af."

Je hebt een puber. Die zijn in jouw geval nog een jaar of 9 ontoerekeningsvatbaar en zelf gecentreerd bezig.
Je verwachtingen zijn niet realistisch, terwijl je kind eigenlijk volgens het boekje presteert.
Je heb geen kind gekregen om je eigen leven makkelijker te zien worden toch?

Modelgezinnetjes bestaan niet, ook al doet facebook of tv je anders geloven.
Verwacht niets en leg uit dat je langzaam stapjes terug gaat nemen.
Niet uit wraak, maar omdat ze zolang ze thuis woont nog kan oefenen.

Jeanine

Hoi Jeanine, Ik zag je reactie op mijn bericht in het forum "ik trek het even niet meer'. Ik herkende me ook in jouw verhaal hier. Het schijnt er (in meer of mindere mate) bij te horen, dit gedrag op deze leeftijd. Heel vermoeiend. We moeten dochter denk ik inderdaad wat meer autonomie geven en ruimte om evt. fouten te maken, waar ze van kan leren. We zijn misschien wat te beschermend en hebben zelf ook moeite om dochter los te laten. Ze is gewend dat we altijd beschikbaar zijn en bereid haar te helpen. Een beetje te denk ik nu.. Hoewel ik het geloof ik toch echt niet zou pikken als dochter zomaar elders gaat logeren, zonder onze toestemming. Dat is me dan weer een brug te ver.. Het is vooral belangrijk om 1 lijn te trekken met je partner (dat lukt ons helaas niet altijd, omdat manlief het vaak wat sneller opgeeft met haar en niet al te standvastig/principeel is/wil zijn..) en duidelijk te zijn: dit mag wel en dat mag niet en dat is minimaal verplicht. Ik heb e.e.a. met haar op een rij gezet laatst: wat vindt zij goed/niet goed gaan tussen ons, Hoe kan zij zichzelf verbeteren naar ons toe en wat vindt ze dat wij anders kunnen doen. Het helpt echt om eens (heel maf) e.e.a. op papier te zetten en haar idee te geven dat ze inspraak heeft. Het gaat momenteel ietsje beter (in elk geval minder geschreeuw/ruzie) doordat ik mijn best doe haar iets meer ruimte te geven en zelf te laten doen en zij probeert iets beter ook naar ons te luisteren. Het voelt tegen natuurlijk, maar een beetje afstand nemen kan je m.i. misschien straks wat dichter bij elkaar brengen weer. We zullen als moeders langzamerhand moeten gaan accepteren dat ze langzaamaan volwassen gaan worden en eigen keuzes gaan maken (die wij niet altijd goed zullen vinden...) Sterkte, ik weet wat je voelt!

Pfff

Je dochter moet aan nogal wat eisen voldoen Jeanine. Ik moet zeggen, ik begrijp haar wel. Ze is voor jou duidelijk niet goed genoeg zoals ze is. En dat heeft niks te maken met hoeveel je voor haar over hebt.
Je vindt overal wat van, en dat is voor zover ik kan lezen nooit positief. En dat voelt je dochter haarfijn aan!

Hierboven schrijft volgens mij iedereen zo’n beetje hetzelfde. Laat los, en doe niet alleen iets voor haar omdat je dan wat terug verwacht. Lees de tekst van Khalil Gibran eens over kinderen. Ik hoop dat je er wat aan hebt, want je bent volgens mij had op weg om je dochter met ruzie het huis uit te jagen.
http://www.houseofawarenesskids.com/inspired-by/je-kinderen-zijn-je-kinderen-niet-kahlil-gibran/

Waarom zo repressief

Tegen een bijna volwassen van 17. Behandel haar niet als een 12 jarige, dat werkt niet zoals je merkt

Hm...

Je vindt herkenning bij Yolanda. Aan haar stuur je een reactie. Je zegt dat je steun zoekt op dit forum, maar wat vind je dan van de andere reacties? Ben je bereid om kritisch naar jezelf te kijken? Of wil je liever dat we allemaal zeggen dat het moeilijk is, met zo'n nukkige puberella in huis.
Steun zoeken bij een psycholoog kan zeker helpen, maar ook dan enkel als je bereid bent om je eigen houding en gedrag te veranderen.
Je bent zoals ik het lees een prima opvoeder voor een kind in de basisschoolleeftijd, die nog van jou wil horen hoe de wereld in elkaar zit. Nu is het tijd om open te staan voor haar manier van tegen de wereld aankijken. Meer coachen dan opvoeden. Lukt je dat?

Overigens zou ik van weglopen ook echt een punt maken (niet zonder consequenties), maar ik zou daarnaast vooral willen weten wat ik zelf anders zou moeten doen om het te voorkomen.

Het verhaal klonk zo bekend

dat ik eens terug ben gaan zoeken. Sinds augustus 2015 heb je al verschillende draadjes gestart over je puberella. Nu kun je natuurlijk een ernstig exemplaar thuis hebben, maar als je keer op keer tegen dezelfde dingen aan loopt, wordt het dan niet eens tijd om ook naar jezelf en je eigen gedrag te gaan kijken? Als je doet wat je deed krijg je wat je kreeg. En je kunt een ander niet veranderen, alleen jezelf en je eigen gedrag. Twee enorme open deuren, maar allebei zo waar!

Het lijkt me goed om een therapeut in te schakelen, maar dan wel voor jezelf. Iemand die jou kan helpen om een andere positie in te nemen ten opzichte van je dochter. Zodat jullie relatie kan verbeteren. Echt, je stevent af op een nare breuk op deze manier. Ik begrijp nu beter je ‘voor wat hoort wat’ houding, maar zo werkt het gewoon niet tussen ouders en kinderen. Misschien in de rest van de wereld, maar NIET tussen jou en je kind. Van je kind hou je onvoorwaardelijk. Die zekerheid moet je als ouder aan je kind meegeven. Ze zijn prachtig zoals ze zijn. Je kunt ze coachen, begeleiden, opvangen, helpen, maar absoluut niet sturen.

Ik hoop zo dat je die tekst van Gibran goed leest. En dat je er wat mee kunt en doet. Het is de enige manier. Je houdt je dochter aan een leiband en geen enkele puber, ook geen Belgische, accepteert dat. Pubers rukken zich los uit het keurslijf van hun ouders. Hoe strakker dat keurslijf, hoe harder de worsteling en hoe dieper de breuk.

overigens - mbt weglopen

hoe zou je het vinden als ze niet wegloopt, maar laat weten via een whatsappje dat ze vannacht bij vriendin blijft slapen? Is ze alsnog weg cq kan ze haar eigen ding doen, maar ben jij niet ongerust. Want ik zou ook heel erg ongerust zijn als dochter niet thuis zou komen. Maar als ik weet dat ze veilig is... Dus dat heb ik mijn kinderen op een gegeven moment op het hart gebonden: 'zorg (o.a.) voor je eigen veiligheid bij het uitgaan (en weer thuiskomen) en voor mijn gemoedsrust. Dat laatste is, indirect, voor jezelf ook fijner, omdat ik dan gezelliger ben als je weer thuis komt . '

Verder erg eens met verschillende van bovenstaande reacties, bv. die van Emmawee: probeer te coachen ipv er bovenop te zitten.

Schuld

Het gaat hier toch niet om de schuldvraag Jeanine? Tenminste, ik mag hopen van niet. Lees de reacties nu eens goed. Allemaal tips aan jou om uit de strijd te komen. Al vanaf 2015. JIJ bent hier de volwassene, je dochter is een puber die geheel volgens haar taakomschrijving zich lekker tegen jou (jullie?) aan het afzetten is.

Natuurlijk gaan er dingen niet goed. En het is voor je dochter heel fijn dat jullie zo vaak helpen. Maar... dat wil ze eigenlijk niet. Ze wil het zelf doen. Jouw taak als ouder is haar te begeleiden. En meestal leer je het meeste van de fouten die je maakt. Dus hoe moeilijk ook, ga op je handen zitten en wacht met iets doen tot ze het zelf vraagt. En bewaak heel goed wat haar eigen verantwoordelijkheid is en wat de jouwe. Om bij jouw voorbeeld te blijven: als school jou vraagt om de Clb te gaan, dan doe je dat (weet niet precies wat het is, ben geen Belgische). Maar als wiskunde niet goed gaat, ga jij GEEN briefje aan de docent schrijven. Dat kan en moet je dochter zelf doen. Ze is 17! Volgend jaar mag ze alles zelfstandig doen, van stemmen tot een huis kopen. Het wordt tijd dat ze dat gaat beseffen en leren, en dat kan alleen als jij niet altijd direct klaar staat met hulp.

Ik vind het oprecht jammer dat je niet lijkt te luisteren naar wat er hier gezegd wordt. Het gaat niet om wie er schuld heeft, het gaat om verbeteren van de relatie met je dochter. Jij bent degene die iets zal moeten veranderen, in je houding, je gedrag, je verwachtingen. Je kunt dat niet bij haar neerleggen.