Pleasen of negeren
Mijn zoon van 16 zit midden in de puberteit, met al zijn nukken en buien. Ik vind dat echt heel moeilijk! Hij kan soms zo onaardig zijn, echt ronduit onbeschoft. Gelukkig doet hij dat alleen naar ons, maar het is zo sfeerbepalend, en ik betrap me er vaak op dat ik om de lieve vrede te bewaren hem vaak zijn zin geef, dus pleasen. Ik weet het, dat is natuurlijk niet oké, want op dat moment ben je een leuke moeder, maar een half uur later is dat alweer over. Het klinkt misschien heel zwak, maar hij kan me echt onzeker maken. Dan twijfel ik echt aan mijn eigen mening of handelswijze. En ja ook dat weet ik, pubers voelen die onzekerheid aan en maken er misbruik van. Daar komt ook nog bij dat we ons huis verkocht hebben en op zoek zijn naar een andere woning en ook daar heeft zoonlief zijn mening over. We hebben nu besloten dag WIJ besluiten waar we gaan wonen en hij mag uiteraard zijn mening hebben en delen, maar wij beslissen. Ik probeer echt zijn onredelijke pubergedrag zoveel mogelijk te negeren en de regie terug te pakken. Maar het is lastig, ze kunnen zo op je gevoel inspelen en ik probeer nu echt dat zoveel mogelijk te relativeren en met knipoog op te reageren.
Bij mijn (grote) kinderen doe ik het zo:
Ik herhaal hun mening en bevestig die, en geef de kaders aan waarbinnen we werken: Dus als ik het goed begrijp wil jij graag een zwembad en een chillkelder. Ik heb je gehoord. De kans is niet groot dat dat allebei gaat lukken, dat snap je wel. Je vader en ik kijken wat er haalbaar is. We proberen rekening met jouw wensen te houden, maar wij hakken de knoop door.
Uiteindelijk is het toch: wie betaalt, bepaalt.
Als hij dan sputtert, zou ik hem inderdaad even in zijn sop gaar laten koken.
Lastig zo'n puber. Waar gaan de discussies zoal over? Is dat het waard? Waarom zie je het als pleasen en niet gewoon als 'pick your battles'. Valt er op rustige momenten wel nog normaal met hem te praten en afspraken te maken?
Hier lieve, meegaande en totaal niet dwarse (wel erg luie) pubers, maar die zouden ook gaan stuiteren van een verhuizing. Waar gaan jullie heen en wat zijn de gevolgen voor hem? Ik snap ergens wel dat hij een beetje opstandig wordt van de onzekerheid van een verhuizing. Tuurlijk beslissen jullie, maar valt er ook rekening te houden met zijn mening of zijn zijn wensen/eisen erg onredelijk?
Naast "pleasen of negeren" is er vanzelfsprekend ook nog de optie 'grenzen stellen aan misdragingen en positief gedrag belonen'. Indien je dat assertief aanpakt, pakt dat pacificerend uit en is er dus geen sprake (meer) van conflict.
Hmm ... aan en uit ... Die woorden doen bij mij een herinnering opborrelen aan een leuke canon die wel mooi illustreert dat een mens een mens blijft, ook als de puberteit aanbreekt. Mensen die we wegens hun gruwelijke wangedrag 'onmens' noemen , worden zo geboren of reeds op prille leeftijd zo gemaakt.
https://youtu.be/8xR289BVTGg
Zijn wensen gaan eigenlijk alle kanten op, dus inmiddels zijn we er wel achter dat we daar niet te veel rekening mee kunnen gaan houden. Want wat we ook beslissen het is toch in zijn ogen niet goed genoeg. We zorgen voor een fijn thuis, een fijne slaapkamer voor hem en er is ook nog plek voor een chillplek. En natuurlijk hebben we er begrip voor dat een verhuizing impact heeft, maar we blijven in dezelfde gemeente, hij kan nog gewoon zijn vrienden zien en school blijft ook hetzelfde. Dus wat dat betreft veranderd ervoor hem niet veel.
Als hij een ‘goede’ bui heeft valt er zeker met hem te praten, maar dat kan zomaar omslaan en dan zegt ie het tegenovergestelde. Dus erg onvoorspelbaar! Hij zit zichzelf echt in de weg, maar daardoor ons ook. En hij is zo gesloten als een oester, dus je moet van goeie huize komen om hem aan het praten te krijgen.
Je ziet het zelf al: hij is een puber die vooral met zichzelf in de knoop zit. Die typische puberbuien mag je niet persoonlijk nemen. Ze hebben feitelijk maar weinig met jou te maken. Net als in de peuterpuberteit moet je proberen vooruit te kijken: het is een fase, die gaat weer over.
Ondertussen: pick your battles. Ga af en toe samen iets leuks doen.
Op mijn werk vind ik die pubers heerlijk maar thuis…
Uiteindelijk al twee toch nog goed afgeleverd aan de maatschappij, nog drie te gaan (of zes als ik de stiefpubers meereken).
Ik heb een aantal dingen waarbij ik strak mijn eigen grenzen bewaak. Nachtrust is daarvan de belangrijkste. Geld en wat daarmee samenhangt is een tweede. Brutaliteit en taalgebruik de derde. Bij al het andere vraag ik mijzelf af: is het erg? Heb ik er een volgende keer last van als ik toegeef? Is het een ‘conflict’ waard?
Mijn kinderen mogen best veel maar als ze mijn grens overgaan dan is het klaar.
Verder zijn pubers het ene moment supervrolijk en het andere moment keidepri. Dat ligt niet aan jou, als zeggen ze soms wel, maar dat komt vooral omdat je de veilige plek bent. Je houdt toch wel van je kind dus kunnen ze ook meer ‘maken’.
SuzyQFive schreef op 19-11-2022 om 00:35:
Op mijn werk vind ik die pubers heerlijk maar thuis…
Uiteindelijk al twee toch nog goed afgeleverd aan de maatschappij, nog drie te gaan (of zes als ik de stiefpubers meereken).
Ik heb een aantal dingen waarbij ik strak mijn eigen grenzen bewaak. Nachtrust is daarvan de belangrijkste. Geld en wat daarmee samenhangt is een tweede. Brutaliteit en taalgebruik de derde. Bij al het andere vraag ik mijzelf af: is het erg? Heb ik er een volgende keer last van als ik toegeef? Is het een ‘conflict’ waard?
Mijn kinderen mogen best veel maar als ze mijn grens overgaan dan is het klaar.
Verder zijn pubers het ene moment supervrolijk en het andere moment keidepri. Dat ligt niet aan jou, als zeggen ze soms wel, maar dat komt vooral omdat je de veilige plek bent. Je houdt toch wel van je kind dus kunnen ze ook meer ‘maken’.
Mijn kinderen zijn inmiddels de dertig gepasseerd, maar dit zou ik geschreven kunnen hebben. Ze zijn prima terecht gekomen inmiddels.
Neem het niet te persoonlijk. Ze doen het bij jou omdat ze bij jou weg moeten, zich moeten afsplitsen van de ouders. Oefenen in eigen mening hebben. Mijn zonen hadden amper laat van een puberteit maar begonnen met 18 a 19 alsnog. Juist goed, ik wil ze hier niet houden de rest van hun leven 
Je puber pleasen werkt meestal alleen op de hele korte termijn. Daarna krijg je het gedrag dubbel terug, tenminste dat is mijn ervaring met mijn pubers. ( nu intussen volwassen) Grenzen stellen en daar een vervelende sfeer voor over hebben werkt volgens mij voor de lange termijn echt beter.
Pick your battles is dan wel een goed advies. Soms liet ik kleine dingen gaan, om bij een grote bek of echt ontoelaatbaar gedrag echt de battle aan te gaan.
Praten ...! Niet hem laten praten maar wel op rustig moment zeggen hoe jij het ziet en wat het doet. Hier een puber dame. Tegen haar zeg ik af en toe: " ik snap echt dat het niet makkelijk voor je is. Dat geeft je niet het recht zo met mij om te gaan. Ik wil je steunen als jij dat wil. Maar je mag me niet uitschelden. Ik ben ook maar een mens. Ik doe mijn best en we gaan fatsoenlijk met elkaar om. "
Er mag hier veel. Slaande deuren en sjagerijnig hoofd met rollende ogen laat ik gaan. Maar schelden of denigreren of dat soort zaken die neigen persoonlijk te gaan worden accepteer ik echt niet. Maar als ze al boos is ga ik dat niet zeggen. Dat is olie op het vuur.
Op eieren lopen zou ik echt niet doen. Pick your battle wel. Ik ga midden in een toetsweek waar de stress en dus ook sjagerijnigheid toeneemt haar echt niet wijzen op het taakje van de vaatwasser. Dat doe ik andere keer wel....
Meeveren, soms een beetje de deurmat spelen en dingen niet persoonlijk opvatten. Ik kon (en kan) iedere dag wel een keer slaande ruzie krijgen met mijn puber, maar in de praktijk hebben we het nagenoeg nooit. Als mevrouw met een ochtendhumeur door het huis stampt en mij de badkamer uitkijkt, gooi ik mijn routine om en ga eerst ontbijten. Bordjes en beker op tafel laten staan? Voor mij kost het geen halve minuut om die even weg te zetten, liever dat dan er heisa over veroorzaken. Scheelt dat het puber nummer 2 is, en dat ik inmiddels alle fouten wel al gemaakt heb.
Als je onzeker wordt of je wel een goede moeder bent, is dat iets om zelf eens aan te pakken. Gun jezelf wat sessies creatieve therapie, of haal er wat boeken over bij de bibliotheek. Want je puber voelt je onzekerheid feilloos aan maar jij bent de enige die daar echt wat aan kan doen. Hem pleasen helpt duidelijk niet, want je bent nu nog onzekerder over of je het wel goed doet...
