Pesten brugklas
Hoi allemaal,
Ik ben zojuist lid geworden in de hoop hier wat steun/hulp te vinden en om in elk geval iets van me af te kunnen schrijven.
Onze zoon vindt geen aansluiting in zijn nieuwe klas. In het begin leek het nog wel redelijk te gaan, maar er is een aantal jongens inmiddels bezig om iedereen tegen hem op te zetten. We weten dit sinds een paar dagen en hebben contact opgenomen met de mentor. Deze gaat ermee aan de slag.
Maar.. ik merk dat ik zelf helemaal in de paniek schiet. Het laat me niet meer los, ik zie de meest erge doemscenario's voor me, ik heb geen trek meer in mijn eten, noem maar op.. Ik vind het zo erg. Misschien in de ogen van een ander overdreven, dus wat ik graag wil weten.. zijn hier ouders met kinderen die ook zijn gepest? En hoe gingen jullie hier zelf mee om? Konden jullie er rustig onder blijven, of..? Op internet lees je alleen oplossingen of te ondernemen stappen, maar hoe red je dit als ouder zelf?
Ik lees het graag. Bedankt alvast!
Koko67 schreef op 08-02-2023 om 18:54:
Wat Dymo beschrijft doen de meeste scholen. Wij beginnen in de eerste klas met groepsgesprekken over veiligheid sfeer in de klas. Alle leerlingen ondertekenen een contract waarin staat dat wij een pesterijen school willen zijn. Consequenties staan daar ook in.
De groepsgesprekken blijven ook in de andere jaren bestaan.
Alleen jullie houden de pesters er niet aan?
Dymo schreef op 08-02-2023 om 19:30:
[..]
Alleen jullie houden de pesters er niet aan?
Ja, dan begint de discussie weer opnieuw. Ik heb zo goed mogelijk proberen uit te leggen tegen welke problemen wij aanlopen en hoe we enorm ons best doen voor onze leerlingen. De meeste ouders werken niet mee en daar zit volgens mij het probleem.
wat mij opvalt in deze discussie is dat er vooral op zoek wordt gegaan naar de slachtoffers en de daders terwijl pesten veel complexer is dan dat.
een klas waarin gepest wordt, is een onveilige setting voor iedereen, ook voor de docent en de buitenstaanders. Door te straffen of door iemand eruit te halen, lost het probleem zich niet op. Volgens mij is er veel winst te behalen in de basis: hoe gaan we als school met elkaar om en dat begint al op het niveau van de docenten; hoe stevig staat de directie, hoe serieus worden docenten genomen, wat voor cultuur heerst er, hoe wordt er over ouders en leerlingen gesproken. Dit straalt het team uit aan zijn leerlingen en ouders. Vervolgens duidelijk zijn in je gedragsverwachtingen naar leerlingen. En die is super lastig op het VO.want pesten is heel slecht zichtbaar. Wat voor een docent een incident is, kan voor de leerling al 4 keer die dag zijn voorgevallen, alleen bij andere docenten. Wanneer corrigeer je en wanneer confronteer je? Tegen de tijd dat duidelijk is dat een incident geen incident meer is, ben je eigenlijk al te laat. En dan is er nog een hele wereld buiten school die er door sociale media niet echt veiliger is geworden maar wel makkelijker toegankelijk. Het pesten gaat thuis gewoon door. Ik denk dat constant inzetten op ‘hoe willen we het met elkaar’ van belang is. Het programma ‘groepsgeluk’ laat mooie resultaten zien omdat het heel duidelijk maakt wat er gebeurt in een klas. Dit vraagt wel om kwetsbaarheid, ook van docenten.
En de rol van ouders is ook Ingewikkeld. Ik merk dat op veel VO scholen, ouders pas in beeld komen als er problemen zijn.(los van een eerste informatie avond waarbij er vooral door school gezonden wordt. Dan ben je te laat. Je bent als school en als ouder samen verantwoordelijk voor het opgroeien van een kind waarin ieder zijn eigen stuk heeft. Als je open staat voor pedagogische partnerschap zal de school ook moeten investeren in wederzijds contact. Als ik als ouder alleen maar op het matje wordt geroepen, is de kans op weerstand erg groot. Als ik mij serieus genomen voel en er samen een plan gemaakt wordt waarbij ik inzie dat mijn kind er baat bij heeft, zal ik meewerken.
anomarie schreef op 09-02-2023 om 06:49:
wat mij opvalt in deze discussie is dat er vooral op zoek wordt gegaan naar de slachtoffers en de daders terwijl pesten veel complexer is dan dat.
een klas waarin gepest wordt, is een onveilige setting voor iedereen, ook voor de docent en de buitenstaanders. Door te straffen of door iemand eruit te halen, lost het probleem zich niet op. Volgens mij is er veel winst te behalen in de basis: hoe gaan we als school met elkaar om en dat begint al op het niveau van de docenten; hoe stevig staat de directie, hoe serieus worden docenten genomen, wat voor cultuur heerst er, hoe wordt er over ouders en leerlingen gesproken. Dit straalt het team uit aan zijn leerlingen en ouders. Vervolgens duidelijk zijn in je gedragsverwachtingen naar leerlingen. En die is super lastig op het VO.want pesten is heel slecht zichtbaar. Wat voor een docent een incident is, kan voor de leerling al 4 keer die dag zijn voorgevallen, alleen bij andere docenten. Wanneer corrigeer je en wanneer confronteer je? Tegen de tijd dat duidelijk is dat een incident geen incident meer is, ben je eigenlijk al te laat. En dan is er nog een hele wereld buiten school die er door sociale media niet echt veiliger is geworden maar wel makkelijker toegankelijk. Het pesten gaat thuis gewoon door. Ik denk dat constant inzetten op ‘hoe willen we het met elkaar’ van belang is. Het programma ‘groepsgeluk’ laat mooie resultaten zien omdat het heel duidelijk maakt wat er gebeurt in een klas. Dit vraagt wel om kwetsbaarheid, ook van docenten.
En de rol van ouders is ook Ingewikkeld. Ik merk dat op veel VO scholen, ouders pas in beeld komen als er problemen zijn.(los van een eerste informatie avond waarbij er vooral door school gezonden wordt. Dan ben je te laat. Je bent als school en als ouder samen verantwoordelijk voor het opgroeien van een kind waarin ieder zijn eigen stuk heeft. Als je open staat voor pedagogische partnerschap zal de school ook moeten investeren in wederzijds contact. Als ik als ouder alleen maar op het matje wordt geroepen, is de kans op weerstand erg groot. Als ik mij serieus genomen voel en er samen een plan gemaakt wordt waarbij ik inzie dat mijn kind er baat bij heeft, zal ik meewerken.
VO scholen investeren heel veel in pedagogisch partnerschap en wederzijds contact. Echter willen veel ouders daar helaas niet aan meewerken, en dat zijn vaak de ouders van leerlingen die pesten. Samen een plan maken klinkt mooi op papier maar in de praktijk is er niet altijd een " samen".
Gingergirl schreef op 09-02-2023 om 08:41:
[..]
VO scholen investeren heel veel in pedagogisch partnerschap en wederzijds contact. Echter willen veel ouders daar helaas niet aan meewerken, en dat zijn vaak de ouders van leerlingen die pesten. Samen een plan maken klinkt mooi op papier maar in de praktijk is er niet altijd een " samen".
oei ik denk dat in deze reactie precies een probleem in het onderwijs bloot legt....in hoeverre is men in staat meerdere perspectieven in te nemen en reflectief naar zichzelf kijk?
Google eens op de ouderschapstheorie van Alice van der Pas. Geeft inzicht hoe ouders denken.
anomarie schreef op 09-02-2023 om 09:08:
[..]
oei ik denk dat in deze reactie precies een probleem in het onderwijs bloot legt....in hoeverre is men in staat meerdere perspectieven in te nemen en reflectief naar zichzelf kijk?
Google eens op de ouderschapstheorie van Alice van der Pas. Geeft inzicht hoe ouders denken.
En jij denk dat VO scholen die theorie nog niet kennen?
gezien de reactie op dit topic en meerdere topics over scholen heb ik daar serieus mijn bedenkingen bij. Als je enige reactie op mijn stuk is, wijzen naar de ouders die allemaal niet meewerken, laat je mijns inziens niet zien dat je echt begrijpt hoe ouders denken.
Ik snap de complexiteit waar je als school voor staat, tegelijkertijd roept jouw reactie bij mij op dat je alleen maar een schuldige kan aanwijzen en jezelf als slachtoffer neerzet. Dan zit je midden in een drama driehoek, waar je niet uit gaat komen.
ik denk dat ik, na 30 jaar onderwijs, wel kan spreken over ervaring met hoe ouders denken.
Er is geen stereotype ouder, net als er geen stereotype docent is.
Ik denk ook niet dat er een drama- driehoek is.
Pesten begint vaak buiten het klaslokaal en hoe mooi het ook in boeken beschreven staat, er zal een meer actieve rol van ouders moeten komen.
Die rol die ouders spelen bij dit probleem is cruciaal. En dat wordt zeer onderbelicht.
Scholen kampen met veel problemen en ik merk dat ik, als docent, steeds meer aan het opvoeden ben. Pesten, loverboys, overgewicht, radicalisering, social media gedrag, zo maar een paar projecten waar we op school aandacht aan besteden. Op dit moment heb ik 2 leerlingen waarover ik in contact ben met Jeugdzorg, 1 leerling die zichzelf snijdt en 1 leerling waarvan er vermoedens zijn van ernstige verwaarlozing.
Tegelijkertijd is het ook de bedoeling dat ik aan kennisoverdracht doe.
Ik wil dat mijn leerlingen hun examen halen. Zie hier de spagaat waar ik inzit. Er zitten veel te weinig uren in een dag. Soms heb ik het gevoel dat alle problemen in de maatschappij over de schutting van de school gegooid worden.
Jammer dat de term ‘over de schutting’ wordt gebruikt. Mijn kind heeft dyslexie en dat vroeg om extra begeleiding. Leerkracht had het te druk en aan samenwerking wilde men niet doen. Klasgenoten bemerkten de onwil bij de leerkracht en begonnen met flauwe opmerkingen, teksten op muur en erger. Leerkracht liet het op beloop. Door onwillige houding school was bij ons wel het gevoel van ‘over de schutting gooien’ gegroeid zodat zij er geen werk meer aan hadden. Die houding was niet pedagogisch en het was niet nodig geweest. Het heeft wel littekens achter gelaten.
Op VO van de kinderen was er een zorgcoördinator; die nam veel zorg uit de handen van de docenten. De zorgcoördinator was het aanspreekpunt van ouders op gebied van gedrag en/of begeleiding.
anomarie schreef op 09-02-2023 om 10:04:
gezien de reactie op dit topic en meerdere topics over scholen heb ik daar serieus mijn bedenkingen bij. Als je enige reactie op mijn stuk is, wijzen naar de ouders die allemaal niet meewerken, laat je mijns inziens niet zien dat je echt begrijpt hoe ouders denken.
Ik snap de complexiteit waar je als school voor staat, tegelijkertijd roept jouw reactie bij mij op dat je alleen maar een schuldige kan aanwijzen en jezelf als slachtoffer neerzet. Dan zit je midden in een drama driehoek, waar je niet uit gaat komen.
Nee wij zetten ons zeker niet als slachtoffer neer en van een drama driehoek is geen sprake. Wat ik en andere forummers al hebben aangegeven ( laten we niet in herhaling vallen); hoe goed je, je beleid er in maakt en hanteert een goede samenwerking met ouders zit er helaas niet altijd in. Gelukkig gaat het heel vaak wel goed....alleen die verhalen horen mensen meestal niet want op social media, forums etc. Tevens is er een verschil tussen wat de ouders willen en wat je als school kunt en mag doen conform de regelgeving. Dan ontstaat er soms de situatie waarbij ouders vinden dat er niks gedaan is. Daar speelt de verharding van de maatschappij ook een rol in, helaas, en nee dat is niet bedoelt om ons als slachtoffer neer te zetten.
Flanagan schreef op 09-02-2023 om 11:41:
Jammer dat de term ‘over de schutting’ wordt gebruikt. Mijn kind heeft dyslexie en dat vroeg om extra begeleiding. Leerkracht had het te druk en aan samenwerking wilde men niet doen. Klasgenoten bemerkten de onwil bij de leerkracht en begonnen met flauwe opmerkingen, teksten op muur en erger. Leerkracht liet het op beloop. Door onwillige houding school was bij ons wel het gevoel van ‘over de schutting gooien’ gegroeid zodat zij er geen werk meer aan hadden. Die houding was niet pedagogisch en het was niet nodig geweest. Het heeft wel littekens achter gelaten.
Dyslexie is geen maatschappelijk probleem. Dus deze school is ernstig de fout in gegaan als er voor jouw kind geen extra begeleiding is geweest. Zonder deze begeleiding staat Dyslexie het leerproces in de weg, dus dat is zeker iets wat een school moet oppakken.
Wat dit te maken heeft met andere leerlingen ontgaat mij, dat snap ik niet goed.
Het heeft ook niets te maken met andere leerlingen maar met de groeiende werkdruk en de verminderde regie over wat binnen de schoolmuren plaats vindt; bron voor pesterijen en de onmacht bij de docenten. En ja, de kwetsbaren merken dat als eerste als de leerkracht kriegel voor de klas staat.
