Overspannen en pubers
Ik ben overspannen. Dat maakt dat ik moe ben, enorm emotioneel en af en toe een heel kort lontje heb.
We hebben 3 kinderen - pubers. Ik merk dat ik het pubergedoe niet goed handelen kan op t moment. Ik ga discussies aan, m n humor laat me in de steek. En soms ben ik ineens zo boos. Afgelopen week werd ik plotseling zo boos dat ik schreeuwde tegen m n kind. Dat gebeurt echt nooit. Kind overstuur en ik ook.
Ik dacht altijd dat ik best een goede moeder was. Nu zie ik dat ik helemaal geen goede moeder ben. Ik heb spijt van sommige dingen in onze opvoeding ( dingen die we belangrijk vonden).
Ik ben bang dat ik ze beschadig deze periode. Dat ik zo niet mezelf ben. Dat er vaker een vervelende sfeer is. Dat ik gesprekken soms direct afkap omdat ik t niet op kan brengen om te onderhandelen over thuis kom tijd of gedoe met school ofzo.
Ik denk dat ik t helemaal niet meer goed doe met onze pubers. Dat ze niet de begeleiding krijgen die ze nodig hebben. Ik ben er zo verdrietig van. Voel me zo ontzettend mislukt.
En zo moe.
( geen idee onder welke rubriek dit moet).
Uitleggen
Het voordeel van pubers is dat ze wel de leeftijd hebben dat je ze iets uit kan leggen. Leg ze uit wat er aan de hand is met jou. Hoe dit komt en vooral dat het niet door hen komt. Mogelijk ontzien ze je wat.
En zoek hulp. Vraag je man, vriendin, moeder o.i.d om af en toe in te springen als je te moe bent.
En voel je niet schuldig (en dat is lastig, dat begrijp ik) je bent niet opeens een slechte moeder. De situatie maakt dat je het nu even wat minder goed aan kan. Sterkte!
net als Tango
denk ik dat je hen heel goed kunt uitleggen dat je op dit moment niet lekker in je vel zit en daardoor anders op hen reageert dan gebruikelijk, dat zullen ze vast wel begrijpen. Bovendien hebben ze toch ook meegemaakt hoe je bent toen je deze depressie nog niet had?
Misschien is er inderdaad iemand bij wie ze momenteel wat meer terecht kunnen met allerlei dingen zoals je partner, ouders, vrienden.
dat is nu juist zo moeilijk
Ik denk dat bepaalde, juist de moeilijke dingen die TS aangeeft: het onderhandelen over thuiskomtijden en feestjes en zo, je niet zo maar over kan laten aan iemand anders. En pubers zullen ook niet zo maar makkelijk naar iemand anders gaan omdat moeder niet beschikbaar is. Die blijven er liever zelf mee zitten en dat is dan weer heel moeilijk voor TS, zodat ze zelf probeert te redderen.
Paula, je bent geen slechte moeder. Alleen al het feit dat je je dit afvraagt is een teken. Je doet toch wat je kan, je hebt toch steeds naar eer en geweten je best gedaan als moeder? Logisch dat je het nu gewoon even niet aankan. Het is gewoon een klote situatie.
Heb je contact gehad met de huisarts? je kunt echt wel wat ondersteuning gebruiken. Ik merk dat je alles zo zwart ziet t je tegen een depressie aan? Dat is ook iets om met je ha te bespreken.
spijt, herkenbaar
Zie ik ook wel, dan denk ik: had ik maar iets anders gedaan op een bepaald gebied in de opvoeding. Ik ben bijvoorbeeld veel te beschermend en steeds zeggen 'let op, etc'. ... bah. baal daar van.
ik denk dat de puberteit gewoon een erg lastige tijd is, ze denken aan zichzelf.
wat helpt is ze gewoon een opdrachtje geven (maak desnoods een lijstje met een mini klusje; dit helpt jou en hun).
Verder denk ik dat het uiteindelijk best wel goed komt als ze wat ouder zijn. Dan moeten ze toch bepaalde dingen zelf doen en dan gaat het meestal gewoon goed.
Verder:
sterkte met je burnout; rust, regelmaat, beweging en gezond eten 
