Opzien tegen en uitkijken naar de zomervakantie
Ik uit naar de zomervakantie, geen stramien, wat losser leven, genieten van het gezin in mooie weer en in de zon. Maar ik kijk op tegen de hele dag rotzooi, met name de zooi in de keuken.
Opruimen is een vaardigheid waarvan de meesten van ons pas na het twintigste jaar, een beetje goed onder de knie krijgen. I get it. In de praktijk houdt het in dat tijdens vakanties wij als gezin zelden gezamenlijk aan het ontbijt of de lunch zitten waardoor er altijd wel iemand net ontbeten of geluncht heeft (of gaat) en met pubers die niet uit zichzelf hun zooi opruimen, is het een onafgebroken moment van rommel, afwas die je overal nastaart. Loop ik de keuken in, zie ik alleen maar taken. En ik kan daar heel slecht tegen als ik voor mijn eigen kop koffie al een half uur eerst moet opruimen voor ik kan zitten.
Als ik echt op mijn strepen staan en naar ze toeloop met ruim binnen 5 minuten je rommel op, doen ze het wel maar ik wil niet altijd politieagent zijn.
Hoe doen jullie dat?
troelahoep schreef op 11-06-2023 om 19:21:
[..]
Ja, en? Waarom is dat jammer?
Kijk daar doe je t weer: Ja en? Het is net dat ondertoontje denk ik.
En waarom?
Omdat je toch iemand's issue wegzet of afdoet als onzin. 't Ligt aan TS, heeft misschien wel een burnout, heeft haar kinderen niet opgevoed, moet een goed gesprek houden, geen zin in vakantie, hoelang is een vakantie eigenlijk enz. Wel langer dan 6 weken basisschool in elk geval, andere uren ook.
En dan denk ik dat het toch gewoon niet zo heel bijzonder is als je geen holbewoner in je eigen huis wilt zijn? En netjes betekent niet per se dat er niet geleefd kan worden.
Ik weet niet of jij pubers hebt en in welke leeftijd ( of al achter de rug?), maar dat is wel anders dan jonge kinderen of al uit de kinderen.
Max88 schreef op 11-06-2023 om 20:35:
[..]
Kijk daar doe je t weer: Ja en? Het is net dat ondertoontje denk ik.
En waarom?
Omdat je toch iemand's issue wegzet of afdoet als onzin. 't Ligt aan TS, heeft misschien wel een burnout, heeft haar kinderen niet opgevoed, moet een goed gesprek houden, geen zin in vakantie, hoelang is een vakantie eigenlijk enz. Wel langer dan 6 weken basisschool in elk geval, andere uren ook.
En dan denk ik dat het toch gewoon niet zo heel bijzonder is als je geen holbewoner in je eigen huis wilt zijn? En netjes betekent niet per se dat er niet geleefd kan worden.
Ik weet niet of jij pubers hebt en in welke leeftijd ( of al achter de rug?), maar dat is wel anders dan jonge kinderen of al uit de kinderen.
Ik zet het niet weg als onzin, ik kijk er anders tegenaan. Een ander standpunt kan ook een bijdrage zijn aan de oplossing van een probleem.
En ja, ik heb pubers en dat had je ook kunnen lezen.
Philou schreef op 11-06-2023 om 19:35:
[..]
Sorry, ik reageer wat laat: ik moest erover nadenken. Heel veel goede ideeën waarvan ik me dus afvraag hoe ze implementeren zijn. Dat ze dadelijk uitvliegen, moet ik niet aan denken. Hoewel ik mij afvraag of ze wel een woning kunnen vinden als ze gaan studeren.
Kijk, ik heb gewoon het gevoel dat ik van brandhaard naar brandhaard beweeg zonder dat je even kan denken zo! Nu is het even klaar. Ja, op schooldagen maar echt niet in langere vakanties.
Heb je dat al eens met ze besproken?
Max88 schreef op 11-06-2023 om 20:28:
[..]
Goedbedoelde Freudiaanse verspreking😉
Ik herken Philou wat je schrijft, die tostieapparaten, zakjes mie, vaat op de kamers, pan met ei die 'staat te weken' etc. Wat mij wel helpt, zeker als ze in de vakantie niet hoeven te werken is om ze corvee-taken te laten doen. Ik heb zeker niet het ei van columbus, want erg consequent ben ik niet, met roosters werken lukt steeds een paar weken. Dus het is vaker erg ad hoc.
Maar ik geef ze dan de keuze uit wat taken. Eentje ruimt beneden op (inclusief keuken, met gemopper want dan zien ze de troep) en gaat met een zeempje overal over heen, de ander stofzuigt en doet de trappen. Of de badkamer. Ik loop vaak meteen weg, mochten ze gaan mopperen, dan hoor ik het niet. Maar mijn puberzoon lijkt stofzuigen niet erg te vinden.
Er blijft genoeg over voor mij en mijn man. Ook laat ik ze regelmatig de was ophangen. Compenseert toch enigszins de ettelijke keren dat ik de vaat opruim. Want steeds ze op hun 'slijmsporen' wijzen, kost veel energie.
Labyrinth schreef op 18-06-2023 om 12:02:
Ik herken Philou wat je schrijft, die tostieapparaten, zakjes mie, vaat op de kamers, pan met ei die 'staat te weken' etc. Wat mij wel helpt, zeker als ze in de vakantie niet hoeven te werken is om ze corvee-taken te laten doen. Ik heb zeker niet het ei van columbus, want erg consequent ben ik niet, met roosters werken lukt steeds een paar weken. Dus het is vaker erg ad hoc.
Want steeds ze op hun 'slijmsporen' wijzen, kost veel energie.
De kinderen hebben ook corvee taken: de (keuken)tafel opruimen, in of uitladen afwasmachine, stofzuigen. Dat is hier elke keer weer een aanzwengelmoment. Bij een “ja” is het zometeen.. en sta vervolgens een kwartier later weer aan je deur.. dat is zó ondankbaar én geeft de verkeerde boodschap (heb ik het idee). Heb jij dat ook? Roosters en zo.. dat werkt niet hier in de vakanties.
Heb jij ook dat je moet zeggen dat taak x een resultaatsverplichting is en géén inspanningsverplichting?
Over de was: alles wat op de grond is gekwakt is geen was die ik doe. Die gaat in een shopper. Was die is gedaan, wordt keurig opgevouwen op de stoel voor jou om in een handomdraai mee te nemen en in je kast te leggen. Neem je het niet mee, gaat het in een grote waszak met al je andere niet opgehaald was. Ik ben benieuwd. Ik hoop dit zonder woorden discussie, uitleg of wat dan ook te kunnen doen. Ik geloof namelijk niet meer in nog méér praten. Het gel*l staat mij vierkant tegen. Ondertussen kan ik die gesprekken uit mijn hoofd opdreunen.
ik ben wat vaker in de keuken. Wanneer ik er ben, verdwijnen de borden en messen ed spontaan vanzelf in de afwasmachine. En ik zeg daar niets over en misschien is dat opvoedkundig fout maar ik heb daar geen zin in. Wat dat betreft ben ik op. Spontane dingen die ze doen, natuurlijk wel. Soms word je toch heel verrast.
Rest hun slaapkamers. De een doet nog wel eens iets als ik zeg dat het een stofboel is, zou je niet even … de ander vindt (de grootste chaoot) dat niet nodig want hij kan het al, opruimen 🤦🏼♀️. Het gesprek “als je het kan, doe je het ook” zal ik je besparen. Daar verslijt ik van. Maar mijn man doet maar de slaapkamers in de vakantie, ik trek al aan de rest.
Hoewel.. ik bedenk mij dus dat die keer dat ik de slaapkamer had gezogen (al een hele tijd geleden) en alle spullen van de grond in een wasmand had gedaan, er een discussie werd aangegaan met “jij hebt die spullen bij elkaar geraapt, dus is het jouw probleem”. Toen ik ter verduidelijking vroeg, dus je bedoelt dat het mijn probleem is en dus moet ík voor een oplossing zorgen, kwam er een triomfantelijke ja en toen heb ik die hele doos in een draai op zijn kamervloer leeg gekieperd. Zo, opgelost. Was best even lekker en kind was twee dagen wat stiller dan daarvoor. Best bijzonder want hij kan ook heel boos worden.
Wat ik wel goed realiseer is dat alles tijdelijk is en dat ik op de leeftijd van mijn kinderen ook letterlijk niet zag wat ik nu zie. Ik trek het mijzelf niet persoonlijk aan, ervaar het niet als disrespect. (Heb wel de gedachte 'ik heb ze verwend en ze te weinig laten doen van jongs af aan'). Zelf ben ik 'ziende geworden' sinds het moederschap, zie alles: wat er niet op zijn plek ligt, wat er 'vies' is, de klussen, everything. Mijn kinderen zien dat niet en ook mijn man ziet letterlijk veel minder. Ik weet nog heel goed dat ik toen ik de leeftijd van mijn kinderen had druk was met zoveel andere zaken, studeren, werken, vrienden etc. Toen ik op kamers ging was ik wekenlang verbaasd dat alles in mijn kamer er zo stond als ik het had achtergelaten. Toen de stofzuiger kapot was en wij in het studentenhuis op zoek moesten naar een nieuwe, tipte mijn moeder om de stofzuigerzak te vervangen. Warempel, hij deed het weer.
Maar goed, ik snap je goed, als ik naar beneden loop heb ik altijd wat in mijn handen (verzameld vaat). Als ik er helemaal klaar mee ben, met dat 'doe ik straks', gaat de wifi eruit, zeg er niets bij, dan zijn ze heel snel beneden. Genoeg irritaties, zeker nu mijn zorg-hormonen opgedroogd zijn 
Daar ligt ook iets te doen voor mij: dingen gaan doen tijdens de vakantiedagen die ik zelf leuk vind, los van het thuisfront.
Die slaapkamers, mijn zoon houdt zelf niet van rommel, zijn kamer is opgeruimd (wat niet hetzelfde is als schoon), die van mijn dochter een heel ander verhaal. Als ze tijd heeft ruimt ze op en maakt ze schoon. Dat kan ze ook prima.
Waarom ze wel koekjes, bananenschil en glas op de piano achterlaat daar kan ik niet bij. Ook heb ik iemand die altijd (dagelijks!) zijn vingerdrukken achterlaat op de glazenkamerdeur. Heb er weleens een papier voor opgehangen, maar ik denk dat dit nu een camera moet worden.
Tot slot, niet ver weg van deze irritaties is het besef dat ik erg blij ben dat ze leven en gezond zijn, en dat ik als ik ze zou verliezen alles van ze ga missen. Ook de haren weghalen uit de doucheputje als mijn dochter dat weer 'eens' vergeet.
