Opeens alleen maar op haar kamer
Het zal wel bij de leeftijd horen, maar ik vind het maar ongezellig. Zo'n beetje sinds de "lock down" zit dochter van 15 nooit meer bij ons in de huiskamer. Ze is of buiten, of werken of op haar kamer. Alleen met eten zien we haar heel even. Daarna direct weer naar boven of naar buiten.
Beetje suf maar het kwetst me ook een beetje. We zijn duidelijk totaal niet meer interessant voor haar. Blijft dit tot ze uit huis gaat? 
Hou op schei uit
En met een beetje “mazzel“ krijgt ze straks een vriendje en zit ze de hele tijd met hem op haar kamer ; )
Zo ging het hier althans. Het duurde inderdaad tot ze op kamers ging, in het afgelopen jaar heb ik haar, hoewel ze niet meer thuis woont, meer gezien dan de 3 jaar daarvoor.
Maar het lag op geen manier aan ons, verzekert ze me nu. Ze was “zichzelf aan het ontdekken” en nam daar alle tijd voor.
Kan ook korter hoor
De fase kan ook korter duren hoor 
Ze kan zo maar ineens weer over de bank gedrapeerd liggen.
Ik zou in de gaten houden, voor zo ver dat gaat, of het goed gaat met haar. Is ze nog enigszins vrolijk, of vrolijk te krijgen, valt er nog te praten af en toe, dat zijn wel dingen die je wil weten als ze is "verhuisd" naar haar kamer, zodat er niet straks ineens iets aan de hand blijkt te zijn waar je eerder vanaf had willen weten. Zijn er dingen die jullie samen leuk vonden (koken, bakken, fietsen, fotograferen) die je nog af en toe kunt oppakken?
Het gekwetste snap ik wel. Je weet wel dat je rol minder wordt in deze fase, maar zo abrupt is gewoon even helemaal niet fijn. Ik hoop dat je het toch een beetje luchtig weet te houden. Het is zeer waarschijnlijk niet persoonlijk bedoeld.
En het verdere contact?
Kun je nog wel contact met haar maken op de momenten dat ze wel bij jullie is? Praat ze open over wat ze meemaakt?
En mag je even komen buurten als ze op haar slaapkamer is? Of wordt je weggesnauwd?
En wat zegt je gevoel, is ze normaal als puber haar eigen weg aan het zoeken, of ben je bang dat er meer aan de hand is?
Ik snap heel goed hoe je je voelt. Ik mis mijn dochter ook heel erg sinds ze zich zo van ons afgekeerd heeft. Ik voel me echt afgewezen, alsof alles fout was wat ik als moeder deed..
Lukt het om af en toe iets gezelligs met haar in te plannen? Als je het vooraf inplanned als een tandartsafspraak, zie je haar tenminste nog even...
Bennikki, hoe ging dat?
Bennikki, hoe komt het dat je je dochter nu juist vaker ziet? En hoe is het contact sindsdien? Koetjes en kalfjes of weer echte gesprekken?
Ik heb de angst dat mijn dochter alleen uit beleefdheid (of honger door lege bankrekening) nog eens langs zal komen als ze straks weg is.
Verder..
..is ze best vrolijk hoor. Niet altijd, ze kan onaardig doen. En we kletsen gelukkig nog in de auto. Het hoort erbij. Maar niet echt leuk.
Wilmama
Ik lees over je dochter ook in het andere draadje, wat een zorg. Mijn dochter blowde ook, al wist ik dat toen niet, en is blijven zitten en afgestroomd op die leeftijd. Ze was alleen maar met leeftijdsgenoten bezig, de rest boeide niet. Veel ruzie, maar we (ik) maakten het altijd weer goed en dan was er vaak wel ruimte voor een gesprek.
Helemaal goed gekomen hoor, ze studeert nu op de uni en komt best vaak thuis, belt regelmatig en dan is het super gezellig..
Achteraf had het misschien te maken met een nare basisschooltijd die ze onbewust goed wilde maken, zit er bij je dochter misschien ook wat anders achter?
Ja er zit hier ook veel achter
Inderdaad, mijn dochter heeft veel problemen die ze nu probeert weg te blowen (al zegt ze zelf dat het puur voor de gezelligheid is). Veel hangt samen met de 'gevolgschade' door adhd. Ook een moeilijke middelbare schooltijd. Hoewel ze altijd wel vriendinnen had, en daartussen ook echt goede, hechte vriendschappen - had ze toch het gevoel geen vrienden te hebben.
In de stoner-weeld zijn ze allemaal elkaars beste vrienden (tja) en is er altijd wel iemand te vinden die een jonko met je wil delen. Nooit meer alleen en alle problemen gaan in rook op...
Omdat ze het thuis altijd wel goed had en we zo positief mogelijk met haar best heftige adhd-verschijnselen omgingen, hoopte ik dat het onderling wel goed zou blijven. Niet dus. Maar het geeft me wel de hoop dat het vanuit die basis ooit weer goed komt.
hier ook
een dochter met vermoeden van ADHD die weinig vertelde. Achteraf bleek ze een niet erg passend vriendje te hebben (dat ze niet wou voorstellen). toch volgehouden, nu doet ze weer aardig (maar gaat wel haar eigen weg). En een leuke vriend.
saai, maar normaal
Hier ook hoor. Heb er twee van. Soms komt er eentje spontaan uit hun hol om een praatje te maken, maar er gaan dagen voorbij dat ik ze alleen maar bij het avondeten zie of toevallig tegenkom bij wc of keuken . Ik zou er geen punt van maken, het is immers niet persoonlijk. Ze hebben het gewoon druk met met hun vrienden communiceren en, hopelijk, schoolwerk.
Femh
Ik was vroeger zo'n kind. En mijn moeder verweet me regelmatig dat ik nou nooit eens gezellig deed. Toen werd ik pas écht ongezellig...
Ik lees nergens dat jij dat ook tegen haar zegt maar ik proef wel een beetje uit je bericht dat je je wel zo voelt zoals mijn moeder.
Ik kan je verzekeren dat dit niks te maken heeft met dat jullie niet meer interessant zijn of zo. En ik hoop dat je beseft dat een kind er niet alleen is voor de gezelligheid. Een kind grootbrengen is ook: loslaten. En dat loslaatproces is nu dus begonnen.
Gezellig? Nee. Jullie niet meer interessant? Ook niet. Maar wel een dochter die blijkbaar momenteel heel veel me-time nodig heeft. Er gebeurt veel bij zo'n puber. Veel tijd en energie gaat in school zitten, ze werkt erbij, ze is buiten aan het socializen, en ja, dan schiet het gezellig thuis zitten bij paps en mams er een beetje bij in als ze even bij wil komen.
Niet leuk, maar het komt goed. Je schrijft dat ze meestal vrolijk is en in de auto wel kletst. Klinkt niet zorgelijk gelukkig. Het klinkt eerder als gezond pubergedrag
Thanks
Voor de reacties. Ik ben er inmiddels wat meer aan gewend En geniet dus extra van de momenten dat ze ineens spontaan ff komt kletsen.
