Onder dwang afpakken wel of niet

geen lichamelijke acties

dat is echt not done voor mij.
Ik zou het laten gaan op dat moment en daarna in een onbewaakt ogenblik de telefoon pakken en een twee keer zo lang achter slot en grendel houden. Dat is, indien ik de straf telefoon inleveren adequaat vind.
Bijv. niet bij brutaal gedrag en dan omdraaien en op telefoon gaan zitten spelen/appen. Dan is telefoon afpakken niet echt relevant want het brutale zit 'm in het gedrag.
Maar als telefoon inleveren bij het slapen gaan niet vanzelf gaat, dan zou ik 'm wel een keer pakken en bij me houden totdat er een werkbare situatie is afgesproken.
gr angela

onbewaakt moment

Mmhh dat vind ik bijna nòg erger, zo sneaky...
Zou bij mijn dochter (14 en flink in de clinch met mij) zeker averechts werken, vertrouwen zou dan wel geschonden zijn.
Afpakken, nee, sowieso niet. Ook niet bij jongere kinderen, al is dat idd natuurlijk makkelijker.
Pubers pikken dat niet meer. Je loopt grote risico's op steeds meer escalaties en een zekerheid op verslechtering van relatie.

Dochter hier lijkt ook soms niet te luisteren. En op sommige momenten kan gewoon niks. Dan ga ik hard knokken om mijn emoties beteugeld te krijgen en wacht op een beter moment. En dan geef ik gewoon aan, wat ik wel of niet graag zie bij haar. Meestal heeft zij ook wel een puntje en laat ik haar dat ook scoren, pubers verliezen niet graag.

en hier

Heb ik tijdlang de wi-fi 's nachts uitgezet (beschermd met een wachtwoord).

Afpakken

Doe ik ook niet, ook níet bij jongste. Wat ik wel doe is ter plekke het wifi afzetten. Dat staat er zo weer op maar dan heb ik toch duidelijk gemaakt dat het gedrag niet getolereerd wordt. Als het gedrag erg brutaal is naar mij toe, dan hoeft puber voorlopig geen gunsten te vragen.
Overigens vind ik dat onmiddellijk reageren iets waar ik me niet zo druk over maak. Vaak krijg ik te horen, ik kom zo, en dat is dan ook zo. Moeten ze even wat afmaken. Man doet dat ook vaak, maar dan als hij met zijn werk bezig iis. En dat accepteer ik ook. .Ze hoeven niet meteen op mijn bevel in de houding te staan.
Fysiek afpakken is niet alleen iets waar ik geen goed gevoel bij heb, maar dat verlies ik ook van die boomlange zoon van mij!

niet fysiek

maar wel aandringen en rustig blijven. Ik werk met mensen met een handicap en kom soms ook in de situatie dat je iets eist wat je consequent wil vasthouden.
Wat ik dan doe is dicht naast iemand gaan staan en rustig met lage trage stem mijn verzoek herhalen. Doen ze het niet, dan maak ik in kleine stapjes duidelijk wat ik wil. Vaak doen ze dat dan wel. Bijv.: in jouw geval, als het kind de telefoon in de zak heeft gestopt.Dan begin je met'haal de telefoon maar uit je zak';'prima, sluite de telefoon maar af';prima, geef hem nu aan mij'
Vaak gaat dat goed.
Door dicht naast iemand te blijven ben je toch een dreigende aanwezigheid -wat je ook wil, omdat je in je eis wil volharden, maar het kan agressie oproepen. Die wil je vermijden.
Als iemand ergens (slaan schoppen)mee gaat dreigen kun je herhalen dat als diegene doet wat je zegt het niet verder uit de hand zal lopen.
Zegt diegene dat je weg moet gaan, 'ga uit mijn buurt'dan zeg je 'goed, ik doe een stap naar achteren, maar ik verwacht van jou dat je nu aan mij eis gaat voldoen dus...'
Er zijn ook situaties waarin je kiest om te zeggen: ik ga nu weg: ik verwacht dat je de telefoon binnen 10 min. daar en daar hebt neergelegd.
Zo geef je de ander even de ruimte om de eis nog in te willigen zonder gezichtsverlies.

Uiteindelijk kun je ervoor kiezen de telefoon niet verder op te eisen maar andere maatregelen te nemen zoals de wifi afsluiten, het abonnement af te sluiten of zakgeld of telefoongeld als een soort boete in te houden. Of anderszins achteraf te straffen.

belangrijk is om agressie te vermijden maar toch handvatten te blijven hebben om op te voeden. Onthou dat je het wel kunt laten sloffen, maar dat het dan nog een paar zware laatste jaren worden met die pubers!

Hemeltje

Die methode van tante Sidonia zou hier erg veel weerstand oproepen. Ik vind hem onredelijk autoritair en dwingend voor een suffe overtreding als stiekem op je telefoon gaan, wat in feite eigen verantwoordelijkheid is. Ik heb hier geen gedweëe schaapjes, maar ze leren wel zelf nadenken en door ervaring leren dat wat moeder zegt zo gek nog niet is.

Pfoeh

Direct telefoon inleveren omdat ze erop kijkt terwijl jij praat. Volgens mij is dat niet zo handig (meer) bij 13. Als je je gelijk wilt afdwingen kan je terug vallen op dat soort straffen, maar alleen op macht zal je steeds machtelozer worden. Werk aanngezamenlijke regels, daar kom je de komende jaren echt verder mee denk ik.

Investeer in de sfeer

Het lijkt alsof je ideeën over opvoeding zich wat beperken tot straffen als ze zich niet gedraagt zoals jij van haar verwacht.
Ik zou meer investeren in een goede sfeer en onderling vertrouwen. Laat weten wat je van haar verwacht, laat merken wanneer je trots of blij bent, laat het ook weten als je ergens van baalt. En geef zelf het goede voorbeeld.
Ik vind het uitzetten van de Wi-Fi of het afpakken van de telefoon eigenlijk echt een zwaktebod en het bederft de sfeer.
Als je bepaald gedrag zo sterk afkeurt, toon er dan eens interesse in waarom zij kiest iets anders te doen, in plaats van dit af te doen als ongehoorzaamheid.

niet afpakken

Ik ben het eens met Sanne en Emmawee. Het komt op mij over als dreigen om je gelijk te krijgen. Ala ik in zo'n situatie zit denk ik altijd aan dat liedje van Frozen, laat het los laat het gaan. Afpakken heb ik nooit gedaan ook niet toen hij klein was. De wifi ga ik ook niet voor hem uitzetten. Op een rustig moment uitleggen waarom je iets wilt werkt hier beter.

Precies

Ik zou juist zelf stoppen met telefoon afpakken. Een telefoon is voor pubers geen stukje speelgoed, het is hun levenslijn. Als ik echt iets wil zeggen en dat dringt niet door omdat mijn dochter iets leest op haar telefoon, dan is het gewoon: joehoe, hier ben ik. Of: de echte mensen gaan vóór de schermpjes hè. Dan zeg je twee seconden later wat je wil zeggen. Geen strijd over aangaan hoor, dat wordt een ellende de komende jaren. Wel doen: afspraken maken. Wat vind je dochter zelf? Denk aan: telefoon weg aan tafel, telefoon weg als iemand tegen je praat. Maar ook andersom: je mag best even je appje afmaken voordat je antwoord geeft of überhaupt hoort wat ik zeg.

Investeer in een goede sfeer, vind ik een goeie tip van Emmawee. En ga ook eens gezellig samen met haar op haar telefoon kijken.

"Hallo hallo, hier aarde voor X, aarde voor X" doet het bij ons ook nog wel.

Overigens klagen de kinderen ook dat ik op mijn telefoon zit als ze net iets belangrijks tegen me willen zeggen (dat ik dan niet zo belangrijk vind). Maar ja, wat ik te zeggen heb vinden zij ook niet altijd even belangrijk. Daar moet je samen je weg in vinden en afspraken over maken als dat nodig is. Tot nu toe is het hier wel gelukt met humor en in een noodgeval heel hard "Héé! Ik práát tegen je!".

ik app ze wel eens

Als ze te druk met hun mobiel bezig zijn dan stuur ik een app-je naar de groeps-app van mij met de kinderen. Gekke tekst, plaatjes, of gewoon meteen maar wat ik vragen wilde. Ik probeer het meestal met humor op te lossen maar heb ook wel eens met dochter aan heel laptop staan trekken hoor. (heel stom want zoiets 'win' je niet op deze manier, al ben je fysiek sterker) Praten is beter, meestal niet op het 'moment supreme'

Jasmijn

Da's een goeie zeg! Ga ik ook eens proberen. "Jongens, aan tafel!" in de familie-app. Dan moet ik aleen voor hun vader nog ouderwets bij de trap staan brullen.

Aan tafel geen mobiel is hier ook de regel (geldt dus ook voor ons). Dat snappen ze gelukkig wel, want het is het enige moment van de dag dat iedereen bij elkaar is. En het is nu meestal gezellig en grappig, hoewel er vroeger nog wel eens flink geruzied werd. Vooral over aandacht van mij.

Vaak komen ze ook met de mobiel naar me toe om me een filmpje te laten zien. Soms is dat ook echt leuk, soms hebben ze dat verkeerd ingeschat, zullen we maar zeggen.

Humor en lange adem

Volgens mij zijn dat de belangrijkste tactieken voor tijdens de puberteit
Ik vind het allemaal erg gespannen overkomen inderdaad. Alsof die straffen al tien jaar lang op dezelfde manier worden toegepast. Een peuter pak je dingen af, een kleuter misschien ook nog, maar dan begint toch langzaam het onderhandelen. Natuurlijk hoef je niet met alles in discussie met je kind, maar tussen "doe wat ik zeg, of anders krijg je straf" en "ik stel helemaal geen regels meer" zit toch nog een scala aan technieken. En de puberteit is bij uitstek de periode waarin je deze volop kunt oefenen.

Geen voorstander van straf

Zeker niet voor pubers. Wel consequenties van gedrag. Wij hanteren de stelregel: bij elke vrijheid hoort een verantwoordelijkheid. Daarbij hebben ze de keuze: wil je die verantwoordelijkheid, dan krijg je die verantwoordelijkheid. Die zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden.

Wil je dus de vrijheid om je telefoon op je kamer te hebben, dan is de verantwoordelijkheid dat je zorgt dat je 's morgens op tijd en met een fatsoenlijk humeur aan tafel zit. Kun je dat niet, dan ben je nog niet toe aan die vrijheid en wordt de telefoon dus beneden gelaten voordat ze naar bed gaan.

Daarbij spiegel ik ook heel vaak. Helpt ook, zeker als je het met humor doet.

Een telefoon inleveren op een moment dat jij al geïrriteerd bent werkt als olie op het vuur. Beter is om het gesprek aan te gaan op een rustig moment. Jouw rol is aan het verschuiven naar een meer coachende rol. Daarbij is het ook belangrijk om te kijken naar hoe je dingen verwoord. Dus niet meer: "jij mag dat niet", maar meer "ik vind het vervelend als je dat doet". Kinderen van die leeftijd willen niet meer klakkeloos alles aannemen, maar zelf dingen gaan beslissen. Kijk anders een keer de naar de Brain Games aflevering over verschillende soorten breinen per leeftijd. Zoek bijvoorbeeld op Tween brains. Dan begrijp je dat je dochter nu anders naar de wereld kijkt.

Wifi uitzetten

Dat heb ik de kinderen uitgelegd,is een beschermingsmaatregel, ook voor mezelf, want op computers of mobieltjes rondhangen lukt mij ook goed tot (te) laat. Dat werkte, totdat zoon besloot (zo rond een jaar of 16) een abonnement aan te schaffen met onbeperkt data. Dan appte ik hem wel "Het is verstandiger nu te gaan slapen, ik sluit mijn mobiel nu af, jij ook?". Terwijl hij in moeder tot zoon-relatie behoorlijk brutaal kon zijn, kon ik hem via de app wel bereiken. Had hij even de tijd om na te denken, ofzo.

Humor

Het advies "humor gebruiken" daar moet je wel voor oppassen. Zoon heeft een totaal ander gevoel voor humor als ik. Mijn dochter snapt het helemaal en kon/kan ik met een humoristische opmerking helemaal bereiken, maar bij mijn zoon is het vaak olie op het vuur. Iets wat mijn dochter helemaal kan opbeuren of voor me kan innemen, daar voelt mijn zoon zich dan door aangevallen.
Het is wel de kunst elkaars golflengte te bereiken.

Sfeer in plaats van straffen

Ook ik sluit me aan bij diegene die tégen afpakken en vóór de goede sfeer en relatie zijn.

Op het moment van een confrontatie iets eisen (geef nú hier) werkt hier ook totaal niet! Afpakken en/of straffen achteraf doe ik ook niet.

Als ik mijn kinderen iets wil zeggen als ze druk bezig zijn, al dan niet met hun telefoon, is het voor hen fijner als ik zeg: ik wil even iets bespreken, kan dat nu? Meestal zeggen ze dan: 'even dit filmpje afkijken'.
Prima, dan spreken we elkaar over 2 minuten.

Ten aanzien van de openingspost:

Als er bij ons iets uit de hand loopt, dan 'regel' ik dat nooit op dat in het moment van hun/mijn boosheid.
In jouw geval zou ik mijn dochter laten gaan en, als de rust is weergekeerd, er op terug komen. Je kunt dan zeggen dat je het heel vervelend vond dat ze niet meteen naar je luisterde.
Belangrijk is dat je je dochter dan de gelegenheid geeft om te zeggen wat zij vervelend vond (mogelijk dat je haar stoorde toen ze op haar telefoon zat).
Je kunt dan samen (rustig) bespreken wat voor jou en voor haar belangrijk is, en hoe jullie dat een volgende keer op zouden kunnen lossen.

Je dochter wordt ouder, zal steeds meer zelfstandig willen gaan doen/besluiten. Haar jouw wil opleggen zal steeds meer gedoe geven. Veel fijner als jullie elkaar en elkaars wensen respecteren en een middenweg vinden.

dan zet je in die app toch: en neem je vader ook even mee.

Niet afpakken maar opeisen

Ik word niet fysiek, maar ik geef wel duidelijk aan dat dat ding ingeleverd moet worden.
Hier werkt de door schade en schande wijs worden stand namelijk nog niet zo goed bij alle kinderen. Dus die ene bescherm ik tegen zichzelf. Ik heb verder ook het idee dat dat ding behoorlijk verslavend werkt, dus ik ben niet zo voor onbeperkt zichzelf regulerend gebruik op dit gebied.

Toch wel een beetje via de methode van tante Sidonia. Zo hebben wij dit ook geleerd overigens.
Rustig maar duidelijk blijven, en proberen uit de emotie te blijven.

De zin: ik verwacht dat dat ding binnen 5 minuten beneden op de kast ligt werkt vaak het best. In ieder geval beter dan dat ding uit de handen trekken, dat leidt namelijk nergens toe behalve meer frustratie van 2 kanten. Je moet het hebben van natuurlijk overwicht, niet van fysieke kracht. Ik tenminste, nog effe en iedereen groeit mij hier boven het hoofd.

Hier

Ja het zal wel een beetje heilig klinken maar ik geloof niet in straffen of afpakken. Ik geloof in vertrouwen. Vertrouwen in eerlijk zijn, vertrouwen in zelfinzicht vwb social media etc. Kind is nu 17. Hij houdt niet van social media, zit wel op wat apps met klasgenoten en vrienden, ik heb altijd rustig gevraagd of de mobiel even weg kon tijdens het eten of als we zaten te praten. Was nooit een probleem.
Vriendinnen zeggen: 'ja maar jouw kind heeft gewoon een meegaand karakter'. Mwaoh, het is echt geen doetje vind ik. Maar vertrouwen in plaats van autoritair optreden doet gewoon heel veel. Maar meestal kan dat al niet meer omdat er een interactie is ontstaan van autoriteit versus rebellie. Dan zou ik (en ja bij mijn kind kan dat en dat komt waarschijnlijk wel door zijn karakter) een goed gesprek hebben waarbij ik aangeef dat ik hem vanaf dat moment ga vertrouwen en het verder loslaat.

verbaasd

Ik ben echt verbaasd dat jullie allemaal zoveel vertrouwen in jullie kinderen hebben. 14/15 jaar is toch echt wel jong om zelf te weten wat goed voor je is? Dus ja, hier wordt er nog altijd gedaan wat mama / papa zegt, en als ze dat niet doen, dan zijn er gevolgen (bvb gsm meesmokkelen 's avonds, gsm inleveren de volgende dag).
Ik kan niet aanvaarden dat het eten staat koud te worden omdat meneer nog tien minuten wil appen of spelletjes spelen of filmpjes kijken, en ik vind het ook niet kunnen als hij tot een stuk in de nacht op zijn gsm bezig is, en ik moet hem 's morgens uit zijn bed sleuren.

Verbaasd

Iedereen kent het karakter van zijn eigen kind het best en heeft een eigen opvoedingsstijl. Dwingen had en heeft bij mijn kinderen ook geen positieve uitkomsten. Behalve vragen en redelijkheid bespreken heb ik ook slechts zeer zelden kinderen gedwongen, en al helemaal niet pubers op het gebied van social media.
Dat heeft goed uitgepakt. Een kind is inmiddels al op weg naar zijn HBO studie. De ander staat op het punt om naar haar middelbare school te gaan.
Dochter is een ochtendmens, die rolt gewoon om s avonds. Zoon wil nog weleens langer actief zijn s nachts maar dat is deels ook voor zijn studie en verder leeft hij bij het principe dat s avonds een man ook s ochtends een man betekent. Bij hen heeft het begeleiden van de innerlijke motivatie gelukkig goed gewerkt.

Freya

Het is hier toch echt alleen het eten van mijn puber dat afkoelt als hij wegens zijn belangrijke activiteiten te laat aan tafel verschijnt... en jammer, ook kans dat er geen 2e portie meer is voor hem, die hebben wij dan al verdeeld.

Vesta

Die ga ik eens proberen! Geen gebrul meer in Huize Li.

Freya

Ik vraag me af waar je 'al dat vertrouwen' leest.
Vraag me ook af hoe je dat gaat doen, als je een kind met 15 nog zo kort houdt. Hoe bouw je dat af naar 18? Waar is het oefenen, in de fout gaan etc? Hoe doet een kind vaardigheden op, opdat het met 18 de wereld in kan?

Koud eten

Het komt hier regelmatig voor dat er een kind met koud eten zit. Ik ben namelijk best wel streng, en als ik zeg dat we om 18.00 eten (anders heb je koud eten), en ze komen doodleuk zonder bericht een half uur later, mogen ze het zelf opwarmen. Kennelijk moet daar dan eigenlijk nog een extra preek bij en moet ik hun telefoon afnemen om te voldoen aan de criteria voor goed ouderschap?
Is opvoeding gericht op het te allen tijde opvolgen van bevelen? Heb ik er last van als zij koud eten moeten opwarmen? Of gaat het om het aanleren van nakomen van afspraken? Ze zijn nooit te laat op school, want daar zijn de gevolgen duidelijk en verschrikkelijk (half uur eerder melden).

Freya

Volgens mij gaat het niet zozeer over wel/geen vertrouwen, maar over de manier waarop je denkt dat je kinderen iets kan leren. En wát je ze wil leren.

Ik krijg persoonlijk jeuk van termen als 'ze moeten gehoorzamen'. Alsof het om een hond gaat in plaats van om een puber. Daarmee zeg ik nadrukkelijk niet dat een kind geen aansturing nodig heeft, en al helemaal niet dat een puber zichzelf wel kan opvoeden. Maar ik geloof niet in 'ze moeten gehoorzamen en anders krijgen ze straf'. En ze moeten 'onmiddellijk hun telefoon inleveren'. En Theodoor merkt zelf natuurlijk ook dat het niet werkt, daarom plaatst hij hier een bericht.

Het opvoeden van een kind is gewoon een stuk complexer dan het opvoeden (africhten!) van een hond. Als je je als ouder beperkt tot het inzetten van 'straffen en dreigen', dan doe je jezelf én je kind tekort. Er zit nog zoveel meer in de opvoedingsgereedschapskoffer! Alleen zijn sommige ouders zit daar niet van bewust....

Koud eten

is dan toch zijn/haar probleem? Sommige kinderen van 14/15 kunnen echt heel veel verantwoordelijkheid aan. Natuurlijk zijn er regels waar ze zich aan moeten houden. Die heeft iedereen namelijk in Nederland. Dus mijn huis is echt niet zonder regels.

@Phryne Fisher, dan zijn ze hardleers bij jou. Hier gebeuren dat soort dingen meestal 1 of maximaal 2 keer. Komt waarschijnlijk ook doordat kind hier ook 1 keer in de week kookt. Zij vindt het echt niet leuk als iemand dan veel te laat aan tafel verschijnt (is 1x gebeurd vanwege enorme verkeersdrukte).

@Freya, ik ben verbaasd over jouw gebrek aan vertrouwen. Vroeger (niet eens zo ver terug) was het heel normaal dat een kind van 12 al een 'betrekking' zocht. Dan gingen ze in de leer. Nu is onze maatschappij verandert en blijven kinderen langer op school. Dat betekend echt niet dat een kind van 14/15 niet kan nadenken en dingen beslissen. Natuurlijk zullen er dingen fout gaan. Op zo'n moment ben je er als ouders voor om erger te voorkomen. Als kinderen nooit de kans krijgen om fouten te maken, dan leren ze niet om na te denken. Als ze 18 zijn worden ze geacht om zelf moeilijke beslissingen te kunnen nemen. Hoe ga jij dan zorgen dat je kinderen dat dan kunnen?