Omgangsregeling twee pubers

Een vroegere manager zei “schuldgevoelens, daar moet je in zwelgen maar je moet er niet naar handelen”. Ik vond daar wel wat inzitten.
Het risico is dat je je schuldgevoelens bij je kinderen gaat beleggen en dat zij die moeten gaan verminderen door te laten zien dat ze heus wel gelukkig zijn etc. Terwijl, die schuldgevoelens horen bij jou, bij de keuzes die jij gemaakt hebt (en die je overkomen zijn) en die horen niet bij je kinderen. Dus beleg ze niet bij hen, zie de situatie waar zij in beland zijn als een gegeven voor hen (je gaat de boel immers toch niet terugdraaien en zij hadden er sowieso geen stem in) en steun hen om daar mee om te gaan.
Wie er nou precies schuldig is en waaraan dan, is een heel andere discussie en eigenlijk helemaal niet nuttig en hoort zeker niet op het bordje van je kinderen te liggen. Zij mogen gewoon balen van sommige dingen, blij zijn met andere dingen en volledig onverschillig zijn over een heleboel dingen, zoals dat hoort bij hun leeftijd en kindzijn.

Wij hadden een 60/40 regeling van zoon's 1e tot hij 15 was en daarna hebben we het helemaal los gelaten. Zoon had en heeft zijn leven bij mij en sinds een aantal jaar bijzijn vriendin in de stad.
Zoon's vader geeft aan dat door het loslaten hij zoon wellicht minder ziet maar dat de band wel beter is. Ze spreken elkaar vrijwel dagelijks.

Ik zou het bij jongvolwassenen dan ook geen omgangsregeling meer noemen.

Hier zijn beide kinderen op een gegeven moment overgegaan op wonen in één huis met wekelijks eten bij hun vader. Het contact is gewoon goed gebleven.

Je blijft ‘m dan per saldo toch gewoon de helft van de tijd zien, toch? Hier ook pubers/jongvolwassenen (tussen 15 en 19) en zij hebben alledrie aangegeven de huidige regeling voorlopig te willen handhaven (5-5-2-2). Als dat anders wordt: alles is prima. Ze kiezen nu al af en toe voor een extra nachtje of weekend bij de andere ouder. Ik zou er dus totaal geen moeite mee hebben, wat ze ook kiezen. Tijd voor hun eigen leven en keuzes toch ook? Ze hadden ook op kamers kunnen gaan.

Een 18-jarige vind ik dus trouwens ook geen puber meer, da’s gewoon een jongvolwassene (waarschijnlijk ook al studerend?)

Ik zou de pubers de vrijheid geven om zelf te bepalen wanneer ze waar zijn. Jullie wonen slechts een kilometer uit elkaar, die afstand is toch makkelijk te fietsen? Ook naar vrienden of als ze een keer bij de andere ouder willen eten/slapen.

Een vriendin van mij had indertijd de regeling van wisseling om de twee weken, maar dan niet tegelijk. Gevolg: de ene week waren twee kinderen bij haar, de week daarna dochter bij haar zoon bij vader, de week daarna zij geen kinderen, vader twee kinderen, de week daarna zoon bij haar en dochter bij vader. Zij vond dat het veel voordelen had, vooral dat je )in de puberteit) genoeg aandacht aan elk kind afzonderlijk kon besteden, terwijl de kinderen elkaar toch regelmatig zagen; en als ouder had je in elk geval één week rust
Wellicht een optie?

Tsjor

tsjor schreef op 03-01-2024 om 14:55:

Een vriendin van mij had indertijd de regeling van wisseling om de twee weken, maar dan niet tegelijk. Gevolg: de ene week waren twee kinderen bij haar, de week daarna dochter bij haar zoon bij vader, de week daarna zij geen kinderen, vader twee kinderen, de week daarna zoon bij haar en dochter bij vader. Zij vond dat het veel voordelen had, vooral dat je )in de puberteit) genoeg aandacht aan elk kind afzonderlijk kon besteden, terwijl de kinderen elkaar toch regelmatig zagen; en als ouder had je in elk geval één week rust
Wellicht een optie?

Tsjor

Ik vind dit ook een slimme regeling, maar de kinderen zien elkaar wel maar de helft van de tijd. Bij broers en zussen die veel ruzie maken, is dat misschien juist een voordeel.

Ai, ja dat is even lastig en ook een beetje pijnlijk. Toch denk ik dat het gezond is om ze op deze leeftijd veel ruimte te geven.  Zorg ervoor dat ze weten hoe welkom ze zijn bij jou en dat je ze natuurlijk het liefst elke dag ziet, maar dat ze ook de leeftijd hebben om zelf te kijken naar wat ze fijn vinden. Ze mogen uitproberen en ondervinden. En het is niet definitief. Bij ons was de oudste voorheen (volgens omgangsregeling) veel bij moeder.  Toen zijn halverwege de 17 was, bleef ze steeds vaker bij ons. Op gegeven moment ging ze erg weinig naar moeder - voor ons gevoel een beetje te weinig.  Daarover hebben we gesprekken gevoerd met haar, maar haar wel zelf de regie laten houden. Ik weet dat haar moeder nog wel eens de neiging had om opnerkingen te maken die verkeerd vielen ("verloren dochter" , of "goh heb ik toch nog een oudste dochter....", "zal ik me even voorstellen"). Dat werkt averechts en dan stellen ze het soms uit om weer langs te komen.  

mijn oudste van 18 woont bij haar vader sinds augustus. De andere twee 60% bij mij en 40% bij hun vader. De kinderen zien elkaar dus als ze allemaal bij vader zijn en ik zie oudste als het ‘mijn weekend’ is want dan komt ze wel naar mij. Onze band was niet geweldig maar is er echt veel beter op geworden nu we elkaar minder zien. Ik zou het echt een beetje loslaten. 

'Bij broers en zussen die veel ruzie maken, is dat misschien juist een voordeel.' Dat was niet aan de orde, maar ze genoten wel van 1op 1 aandacht.
Tsjor