Omgang tiener-grootouder
Hallo allemaal,
Ik wist niet meteen welke titel best zou passen maar ik zou graag raad vragen.
Eerst een schets van mijn situatie. Toen ik +- 9j geleden alleenstaande mama werd (3 zonen) waren mijn kleinste zoontjes (tweeling) nog geen jaar oud. Mijn moeder ging toen toevallig net met pensioen, woonde alleen en is toen om me uit de nood te helpen bij me komen inwonen. Ik ben haar daar ontzettend dankbaar voor en geen haar op mijn hoofd dat er aan denkt dat ze niet meer hier bij ons zou wonen.
Maar elke dag zijn hier thuis wel frustraties. Al sinds zijn geboorte is mijn moeder helemaal gek op 1 van de tweeling, is steeds haar lievelingetje geweest. Op zich geen probleem maar dit wekt vaak frustraties van mijn oudste zoon(van bijna 14 jaar oud). Hij kan niets goed doen in haar ogen 
krijgt steeds de schuld van alles (terwijl vaak gewoon 1 van de andere 2 beginnen ruzie maken is of zo) maar alles wat mis loopt , roept ze voor ze weet wat er gebeurd is steeds op de oudste zoon... hij heeft een lichte vorm van autisme en heeft veel moeite met lawaai. Als de tweeling eens veel lawaai maken gaat de oudste vaak gewoon in overdrive en weet hij geen blijf met zichzelf. Ze weten dit en passen zich goed aan maar mijn moeder stelt dan telkens dat hij zich niet zo moet aanstellen.
Ze doet ook vaak heel lacherig tegen hem dat hij een “papventje” of “babytje” is en dergelijke dingen dat ze tegen hem zegt gebeurt wel dagelijks. Zij zelf ziet er niets mis in want “het is toch maar voor te lachen” maar zo ziet hij dit niet. Ik heb haar dit al zo vaak proberen duidelijk te maken dat ze niet steeds op hem moet vitten en niet steeds zo’n dingen moet zeggen ook al zijn ze misschien maar om te lachen, maar dan lacht ze het gewoon weg.
Doordat er geen vader in de buurt is, voelt hij zich ook verantwoordelijk voor zijn broertjes en is hij soms meer bezig met hun mee op te voeden dan dat hij zelf gewoon “kind “ is. Ik zeg hem dat ook vaak dat hij zich wat minder moet aantrekken van hun, dat dit mijn taak is en dat hij gewoon tiener moet zijn en wat meer genieten van alles. Dat mijn moeder dan ook zo tegen hem doet maakt het alleen nog maar erger en maakt dat hij zo vaak een druk op zijn schouders heeft 😢 ik wil natuurlijk ook mijn moeder niet afbreken want nogmaals ik ben dankbaar dat ze er is maar hoe kan ik haar laten begrijpen dat het echt niet ok is dat ze zo tegen hem doet?(ze is 70j).
Sorry voor het lange verhaal... alle tips zijn welkom.
Jemig
Is die oma soms zelf tiener. Wat een ontzettend kinderachtig gedrag.
Je zult het gesprek met je moeder aan moeten gaan hierover. Je kunt niet verwachten dat de oplossing vanuit je kind komt.
Wel doen
'wil natuurlijk ook mijn moeder niet afbreken want nogmaals ik ben dankbaar dat ze er is maar hoe kan ik haar laten begrijpen dat het echt niet ok is dat ze zo tegen hem doet?(ze is 70j).'
Je prioriteit (of loyaliteit) ligt bij je kinderen. Dus spreek je oma aan op gedrag dat niet goed is voor die kinderen. Natuurlijk is het jammer dat je moeder dat misschien niet leuk vindt. Maar de gevoelens van je kinderen zijn toch belangrijker?
Hebt het al een paar keer geprobeerd uit te leggen en ze wuift het weg. Kun je het misschien nog een keer proberen met een serieus gesprek en dat je hieraan aangeeft dat dit je zoon heel erg onzeker maakt. Of heb je dat ook al meerdere keren geprobeerd?
Autisme
De vraag is of hij zijn broertjes mee 'opvoedt' omdat er geen vader is.
Ik denk eerder dat hij het moeilijk vindt door zijn autisme om 'gewoon te genieten', zoals jij hem opdraagt.
Het zorgen voor de broertjes geeft hem misschien structuur (mist hij die?) overzicht, controle (mist hij die?) invulling van zijn tijd, zingeving, een band met zijn broertjes. ('gewoon' sociaal contact kan moeilijk zijn)
Als je wil dat hij minder in een opvoedrol zit dan kun je kijken wat je voor hem kunt betekenen om hem zelf op een andere manier meer grip en invulling te geven. Of geef hem wat je denkt dat een vader zou kunnen geven.
Ik wed dat als jij je meer richt op jezelf en op hem dat de situatie dan al heel anders wordt.
Stop met focussen op moeder. Of zet haar eruit, maar dat wil je niet.
Leer liever je zoon omgaan met het gedrag van je moeder. Leg uit, leg uit en leg nog eens uit.
Net zolang tot jullie samen wat kunnen lachen om het goed bedoelde maar dommige gedrag van oma. En het zolang tot hij zich weerbaar op kan stellen naar oma toe. (in de tussentijd verdedig je zijn grenzen natuurlijk wel als die duidelijk overschreden worden)
Hij is er inmiddels groot genoeg voor.
Nee
Weerbaar maken is natuurlijk altijd prima, maar dagelijks horen dat je een baby of papventje bent is echt niet ok. Daar zou ik echt een stevig gesprek met oma over hebben, of misschien zelfs een coach/psycholoog bij halen die haar leert hoe ze moet omgaan met kinderen (al dan niet met autisme). Dit lijkt me echt zeer ondermijnend voor je zoon, constant die negatieve feedback. En daarnaast ook nog dagelijks gedoe in huis, lijkt me echt tijd voor verandering. Is er ruimte in huis voor oma om zich terug te trekken zodat je zoon meer rust heeft? Ik denk dat het zou helpen als jij de enige opvoeder in huis bent, al zal dat behoorlijk lastig zijn in jullie situatie.
Eens met Saar
en zorg dat je zelf de hoofdopvoeder bent.
Jouw kinderen zijn jouw verantwoordelijkheid. En Oma helpt.
Dus jij moet ingrijpen en je zoon helpen.
Dat is geen afbreken van Oma.
Het klinkt een beetje of Oma de baas is in jouw huis in plaats van jij.
maar
Je bent 9 jaar geleden gescheiden, de opvoeding kun je nu toch wel alleen? Waarom woont ze nog steeds bij jullie? En als dat niet anders kan dan moet ze stoppen met opvoeden én met de opvang. Dit zou je toch ook niet van je partner pikken?
Bedankt
Hallo allemaal. Bedankt voor jullie reacties en tips.
@triva: tuurlijk kan ik het opvoeden nu wel alleen maar ik kan haar niet zomaar terug de deur uit zetten. Ze heeft haar leven helemaal aangepast om bij ons te komen wonen, haar er terug uitzetten zou ondankbaar zijn vind ik. Zou me niet prettig voelen bij de gedachte dat ze dan op haar eentje zit daar.
Dat terzijde heb ik me vandaag wat harder gemaakt zoals velen zeiden om het gewoon niet te pikken wat ze zegt. Al meermaals proberen een gesprek te hebben erover met haar wat tot niets leidde... vandaag ben ik gewoon in de tegenaanval gegaan elke keer ze tegen mijn oudste zoon weer zoiets zei. Probeer gewoon vandaag eens een keertje positief te zijn tegen hem zonder al dat gedoe. Ze schrok er wel van maar vandaag geen buitensporige dingen gebeurd waardoor mijn zoon zich slecht voelde. Gelukkig!
Ik hoop alleen dat ze het ook stilaan gaat aannemen en gewoon niet meer zo’n dingen zegt zodat ik niet steeds in de aanval moet. Mijn zoon was wel zichtbaar blij dat ik het zo voor hem opnam 😍(voorheen zei ik tegen hem nadien meestal dat hij haar gewoon moest negeren en niet naar luisteren maar nu ben ik er zelf telkens tegenin gegaan en dat deed hem zichtbaar deugd 👍
@saar
@saar ik wou nog even reageren op uw bericht ivm autisme. Hij heeft een lichte vorm en heeft verder geen problemen met sociale contacten of zo te leggen.
Hij heeft het gewoon erg moeilijk met lawaai/drukte en maakt zich snel druk om dingen(denkt ver na over alles en stelt bv in de klas ook vragen over iets waar zelfs de leraar niet meteen op kan antwoorden. Dan denk je soms: hoe komt hij erbij? ) hij kan zijn hoofd niet makkelijk uitschakelen , moeilijk in slaap komen en dat soort dingen.
wake-up call
" vandaag ben ik gewoon in de tegenaanval gegaan elke keer ze tegen mijn oudste zoon weer zoiets zei"
Goed van je! dat had jij nodig, je zoon en je moeder. 't Zal niet over zijn met 1x, dus als het nodig is gewoon nog x doen
Dat is autisme
Kleine kinderen zijn natuurlijk hartstikke onvoorspelbaar, impulsief en maken (ook zeer onvoorspelbaar) veel lawaai.
Het kan heel goed zijn dat je zoon zich over de kleineren ontfermt omdat hem dat wat meer controle geeft over een, voor hem moeilijk te handelen, situatie.
Het is voor hem ook een situatie waar hij zich niet aan kan onttrekken omdat de kleineren er altijd zijn.
En wellicht wil hij zich er ook niet aan onttrekken ondat ze zo belangrijk voor hem zijn.
Goed dat je je moeder hebt aangesproken.
Maar ik zou vooral ook meer regie bij hem gaan leggen. Observeer eens goed wat hij nu eigenlijk vindt van de opmerkingen van je moeder. Vindt hij ze echt zo vreselijk of vind jij dat vooral en is het 'hun manier van omgaan met elkaar'?
Je kunt natuurlijk ook met hem hierover praten en samen een plan maken hoe hiermee om te gaan, mocht hij aangeven het niet leuk te vinden.
En dan kan het best zijn dat hij graag wil dat jij iei je moeder corrigeert.
