Nog 1tje thuiswonend
We hebben 3 kinderen waarvan de jongste zoon net 17 is. De oudste 2 (21 en 23) studeren en wonen al een tijd op kamers. De jongste zit in Havo 5 en heeft daar z'n handen vol aan. En líjkt daar onverschillig onder, bagatelliseert t naar ons idee ook wat. We zitten daardoor meer bovenop m, soms gaat dat prima en soms leidt dat tot ruzie. Zo ook vanochtend en tot huilens toe.
Zoon geeft aan zich alleen te voelen thuis; t is zoo saai zonder iemand van zijn eigen leeftijd en het gaat altijd over hem, van ontbijt tot avondeten. Merk ook dat ie zich wat terugtrekt. Hij wil als ie slaagt zo snel mogelijk op kamers geeft ie aan.... hij vond t domweg véél leuker toen oudsten nog thuis woonden/als ze langs komen.
Hij mag altijd iedereen uitnodigen bij ons thuis (maar dan zitten ze op zijn kamer) en ik kan moeilijk iets verzinnen wat hij leuk vindt (samen koken niks aan, spelletje niet alleen met z'n ouders, film kijken niks aan).
Herkent iemand dit? Tips om t gezelliger te maken zonder teveel te pushen?
nee lekker loslaten. Hij heeft blijkbaar last van het lege nest syndroom maar dan voor broers
Hij vind zijn draai heus wel. En zeg; joh als je het stil vind nodig je toch iemand uit bij het eten
maak, zeker bij een 17jarige, niet van zijn probleem jouw probleem hoor
"het gaat altijd over hem, van ontbijt tot avondeten". Jullie hebben nu ook minder kinderen thuis om de aandacht onder te verdelen, dus ja, wat minder op hem letten, er minder bovenop zitten, geeft iedereen rust. Hij komt er wel, op zijn manier.
De één vindt het saai in huis als broers/zussen niet meer thuis wonen, de ander pakt die grootste kamer en is blij met de rust. Het is wat het is. Hij mag er van balen, maar jij kunt er niets aan veranderen. Hij wil ook graag op kamers, dat is een goede motivatie om dat Havo diploma te halen.
Ga alsjeblieft van zijn nek af. Hoe zou jij het vinden als het de hele dag gaat over jouw prestaties, het gebrek daaraan, hoe je bent, wat je zou moeten zijn, hoe je je gedraagt en hoe je daarin te kort schiet…
Als je hem nu nog moet opvoeden ben je echt veel te laat, dus laat hem met rust en maak het gezellig. Vraag hoe zijn dag was zonder te sneren over zijn schoolresultaten, stel leuke dingen voor zonder te vragen of hij niet eerst huiswerk moet maken, en wees lief tegen hem.
Hij is de deur uit voor je het weet, en waarom zou je dat versnellen door het hem nu tegen te maken.
Mij moeder wist toen ik net studeerde elk gesprek te buigen naar mij slechte prestaties, elke goede prestatie werd geschoven onder “ja dat was maar een prakticum “ of “ je had zeker geluk”, alles wat ik vertelde werd beantwoord met oh moest je niet studeren dan? tot ik ook een keer in huilen ben uitgebarsten. Echt helpen deed dat niet. Ik ging dus steeds minder vaak naar huis in het weekend en het was NiET gezellig.
Ik neem niet aan dat jij en je man elkaar voortdurend aanspreken op hoe goed jullie je werk doen en wat dat oplevert?
Je kunt het niet gezellig maken met hem als je toch steeds weer op die studie terugkomt. Want dan ziet hij de bui al hangen, ook als het eventjes gezellig leek.
Laat zijn studie resultaat bij hem. Hij spreekt jou ook niet aan op je prestaties of het gebrek daaraan. Luister gewoon naar zijn verhalen, over wat hij leuk vindt, wat hij doet, wie zijn vrienden zijn en oordeel niet, hang er niks aan, vertel zelf over je dag en je collega’s , kortom, behandel hem als een mens en niet als een slecht functionerende ondergeschikte.
Hooguit kun je vragen of hij hulp nodig heeft bij school, en aanbieden om die hulp te geven. That’s it.
Ik miste mijn zus ook erg toen zij op kamers ging en studeren in een andere stad. Ik logeerde soms een weekend bij haar, dan kreeg ik iets mee van haar grootse en meeslepende bestaan als student 
Het heeft mij alleen maar gestimuleerd snel de school af te maken en ook uit huis te gaan. Mijn ouders hebben zich daar nooit mee bemoeid, gelukkig.
Loslaten inderdaad. Op kamers willen is een mooie motivatie om te willen slagen voor de havo. Het kan vervelend zijn dat hij nu de enige jongere thuis is, maar dat is niet iets wat zomaar te veranderen is.
Als je ouders dan heel de dag met je bezig zijn, kan ik me voorstellen dat hij dat irritant vindt. Daarover kun je op deze leeftijd prima afspraken maken over wat hij daarin prettig vindt en wat voor jullie.
Ik lees in de openingsposting niet per se dat zijn ouders de hele dag met hem bezig zijn, ik lees dat hij vindt dat het nu alleen maar over hem gaat. Daar zit volgens mij wel enig verschil tussen 
Ik zou hem inderdaad aansporen af en toe eens te logeren bij de grote broers. Maar veel meer kun je niet doet. Of anders inderdaad aanbieden dat hij nu een aantrekkelijker slaapkamer kan krijgen, als dat bij jullie aan de orde is. Dat verzacht het leed misschien.
