Mijn zoon is uit de kast
ik weet niet goed wat ik moet doen accepteren of over praten. Ik weet het echt niet!. Mijn zoon kwam naar mij toe en ik moest samen zitten zij hij .en toen vertelde hij het ik heb wat tips nodig en hij vertelde dat hij ook bepaalde dingen heeft gedaan bij een andere j.en daar ben een beetje van geschonken. Hoe ga ik hier mee om?.
Doemijdieglazenbol schreef op 30-01-2023 om 12:38:
[..]
Ik als queer uit zo’n omgeving heb heel lang zo gedacht. “Ze kunnen er ook niets aan doen” “als ik geaccepteerd wil worden, moet ik hen ook accepteren”. Dat soort ideeen.
Tot ik me een paar jaar geleden realiseerde hoe erg die (latent) vijandige/afwijzende omgeving impact op mij heeft gehad. Van kinds af aan. En dat is echt niet oké.
dus ik ben van gedachte veranderd en gun mezelf het afwijzen van de afwijzing. We zijn inmiddels ook 30 jaar verder en nog steeds zijn er allemaal conservatieven van wie hun vreselijke gedrag wordt goed gepraat. Terwijl ze er mensen enorm mee beschadigen. Is echt geen excuus voor.
Het is ook gewoon niet oké. Er straalt wat mij betreft een bepaalde arrogantie van uit. "Mijn kind volgt de wegen die wij bewandelen, doet die dit niet dan hebben we een probleem"
In alle draadjes die lopen over kinderen en opvoeding is 1 ding sterk aanwezig op dit forum, en een forum als dit is toch vaak een afspiegeling van de samenleving, en dat is dat we allemaal bijna wel vinden dat kinderen lekker vooral zichzelf moeten zijn, dat ze een bepaalde vrijheid dienen te genieten en dat het vooral een kwestie is van vallen/opstaan en leren. De een doet daarin iets meer sturen dan de ander, maar over het algemeen staat iedereen er best wel een beetje hetzelfde in.
Maar als het dan ineens vanuit geloofsovertuiging of wat dan ook is, dan hebben we er ineens begrip voor? Of omdat dat vanuit vroeger zo was? Ik zie dat niet echt zo. Toegegeven, ik heb niks met wat voor geloof dan ook en heb ook niet echt bepaalde overtuigingen. Maar ik heb 3 kinderen op de wereld gezet, die kinderen hebben daar niet om gevraagd. Wij wouden kinderen en gelukkig was het ons gegeven. Wij hebben die keuze voor onze kinderen gemaakt. Dan is het toch aan ons om die kinderen overal in te steunen, ook al zou het tegen je geloof in gaan? Ik begrijp daar echt helemaal niks van. Ik heb mijn jeugd/leven zo ingedeeld als ik dat wou ( met begeleiding van mijn ouders natuurlijk) en mijn kids krijgen dat hetzelfde. Als ze advies willen, krijgen ze advies. Als ze later een mening willen, krijgen ze een mening. Maar ik wil vooral dat ze hun eigen mening en identiteit ontwikkelen, niet die van mij.
Ik kijk al jaren naar mijn partner die niet het geluk had een dergelijke moeder te hebben. En als ik zie wat dat voor ellende veroorzaakt heeft, weet ik genoeg.
@Angela Ik hou echt van je positieve kijk.
Doemijdieglazenbol schreef op 30-01-2023 om 12:38:
[..]
Ik als queer uit zo’n omgeving heb heel lang zo gedacht. “Ze kunnen er ook niets aan doen” “als ik geaccepteerd wil worden, moet ik hen ook accepteren”. Dat soort ideeen.
Tot ik me een paar jaar geleden realiseerde hoe erg die (latent) vijandige/afwijzende omgeving impact op mij heeft gehad. Van kinds af aan. En dat is echt niet oké.
dus ik ben van gedachte veranderd en gun mezelf het afwijzen van de afwijzing. We zijn inmiddels ook 30 jaar verder en nog steeds zijn er allemaal conservatieven van wie hun vreselijke gedrag wordt goed gepraat. Terwijl ze er mensen enorm mee beschadigen. Is echt geen excuus voor.
Ik praat niets goed of fout en met een uitleg geef ik geen excuus.
Maar je zult maar uit een bv moslimland komen en je hele leven niets anders gehoord hebben of gewend zijn. Die kentering kost strijd en tijd en dat kan men verwerpelijk vinden en dat snap ik, maar de afkeer komt ook bij anderen vandaan zonder een dergelijke achtergrond en wat voor reden hebben die dan? Het wordt de andere groepen vaak zwaar(der) aangerekend. Je kunt die groepen ook niet over één kam scheren.
Zelf heb ik, uit één van die werelden komend, mijn kinderen altijd verteld dat wie ze ooit zouden zijn of worden, dat dat altijd goed is. Dat niets zo erg of eng is dat ze het me niet konden vertellen. Dat het oordeel en de meningen uit álle groepen komen ( álle groepen) en menselijk doch hard kunnen zijn, maar dat je nooit jezelf moet verloochenen.
To denkt daar blijkbaar anders over. Daarbij verandert niet accepteren of anders opvoeden de geaardheid ook niet, dat is inmiddels wel aangetoond. Het zorgt alleen maar voor ellende en trauma's.
Elpisto schreef op 30-01-2023 om 13:42:
[..]
Het is ook gewoon niet oké. Er straalt wat mij betreft een bepaalde arrogantie van uit. "Mijn kind volgt de wegen die wij bewandelen, doet die dit niet dan hebben we een probleem"
In alle draadjes die lopen over kinderen en opvoeding is 1 ding sterk aanwezig op dit forum, en een forum als dit is toch vaak een afspiegeling van de samenleving, en dat is dat we allemaal bijna wel vinden dat kinderen lekker vooral zichzelf moeten zijn, dat ze een bepaalde vrijheid dienen te genieten en dat het vooral een kwestie is van vallen/opstaan en leren. De een doet daarin iets meer sturen dan de ander, maar over het algemeen staat iedereen er best wel een beetje hetzelfde in.
Maar als het dan ineens vanuit geloofsovertuiging of wat dan ook is, dan hebben we er ineens begrip voor? Of omdat dat vanuit vroeger zo was? Ik zie dat niet echt zo. Toegegeven, ik heb niks met wat voor geloof dan ook en heb ook niet echt bepaalde overtuigingen. Maar ik heb 3 kinderen op de wereld gezet, die kinderen hebben daar niet om gevraagd. Wij wouden kinderen en gelukkig was het ons gegeven. Wij hebben die keuze voor onze kinderen gemaakt. Dan is het toch aan ons om die kinderen overal in te steunen, ook al zou het tegen je geloof in gaan? Ik begrijp daar echt helemaal niks van. Ik heb mijn jeugd/leven zo ingedeeld als ik dat wou ( met begeleiding van mijn ouders natuurlijk) en mijn kids krijgen dat hetzelfde. Als ze advies willen, krijgen ze advies. Als ze later een mening willen, krijgen ze een mening. Maar ik wil vooral dat ze hun eigen mening en identiteit ontwikkelen, niet die van mij.
Ik kijk al jaren naar mijn partner die niet het geluk had een dergelijke moeder te hebben. En als ik zie wat dat voor ellende veroorzaakt heeft, weet ik genoeg.
@Angela Ik hou echt van je positieve kijk.
Het zijn twee verschillende perspectieven. Ik ben het helemaal met jou eens dat ouders respect moeten hebben voor (de eigenheid van) hun kinderen en dat het helemaal niet oké is dat ouders een identiteit of levenswijze af proberen te dwingen van hun kinderen, ook niet vanuit geloof. Tegelijkertijd kom je er als 'kind van' niet met puur de constatering dat je ouders eigenlijk anders zouden/hadden moeten zijn dan ze zijn. Als je merkt dat je ouders oordelende mensen zijn vanuit een vaste overtuiging van goed en slecht en jij daar om wat voor reden dan ook mee in conflict komt, is dat het begin van een proces waarin je als kind een weg in zult moeten vinden.
Ik denk dat, wat Doemijdieglazenbol mooi en sterk aangeeft, het heel belangrijk is helder te zijn over wie verantwoordelijk is voor wat. Kinderen zijn niet verantwoordelijk voor de vooroordelen van hun ouders en voor het oplossen van de onrust die bij die ouders ontstaat als de kinderen niet aan verwachtingen voldoen. En je hoeft daar als kind geen begrip voor te hebben ten koste van jezelf. Maar tegelijkertijd laten die vooroordelen en verwachtingen zich niet wegtoveren en als je als kind een relatie wil hebben met je ouders zul je er 'iets' mee moeten. Wat dan heel belangrijk is, is dat je op geen enkele manier bezig bent met 'goed genoeg' te zijn voor je ouders maar alleen met om de beperkingen van je ouders heen navigeren om nog iets van een relatie te kunnen hebben die jou als kind iets goeds oplevert.
Als dat duidelijk is, dat bewijzen dat je goed genoeg bent voor je ouders niet aan de orde is, is het gemakkelijker om te zien dat die ouders vanuit hun achtergrond of persoonlijkheidsstructuur in feite een beperking hebben, dat ze zélf een probleem hebben waar ze niet uitkomen en dat bij jou als kind neerleggen. Dat is niet zo 1-2-3 opgelost. Sterker nog, in veel gevallen zal die ouder niet vinden dat het probleem bij hem-/haarzelf ligt. Daar zijn immers die oordelen voor bedoeld, om de wereld helder in te delen en 'het slechte' bij een ander te kunnen leggen. Maar er zullen ook situaties zijn waarin ouders juist in het contact met hun kinderen zullen beseffen dat die indeling niet deugt, omdat ze dit oordeel niet over hun geliefde kind willen/kunnen vellen. In dat geval zal de ouder met zichzelf gaan het worstelen en uiteindelijk de vooroordelen (deels) loslaten. Ik denk dat homoseksualiteit wel vaak zo'n onderwerp is, dat mensen daar van alles van kunnen vinden, tot het hún kind is en ze dan gaandeweg beseffen dat de liefde voor hun kind sterker is dan het oordeel. Maar dat zal zeker niet van de ene dag op de andere gaan, als die overtuigingen heel diep zitten. Als 'kind van' zul je dus uiteindelijk de omkering moeten maken dat je ouders níet volwassener, wijzer en slimmer zijn dan jij in dit opzicht en dat zij dringend moeten groeien terwijl jij jezelf 100% aanvaardt zoals je bent en je niet afhankelijk maakt van hun goedkeuring. Dat is natuurlijk niet gemakkelijk. En het is ook niet echt wenselijk. Maar als het zo gaat, dan is dat ook niet te vermijden door te zeggen dat het slecht ouderschap is en niet zo zou moeten zijn.
Vanuit het perspectief als ouder kun je gevoelens en vooroordelen ook niet van het ene moment op het andere loslaten. Als Raymy moeite heeft met het uit de kast komen van zijn/haar zoon als homoseksueel is de belangrijkste vraag: waarom heb ík daar zo'n moeite mee? Wat is het in mij dat ik hier weerstand tegen heb? En hoe kan ík daarmee omgaan zodat ik mijn kind niet afkeur? Ik denk dat je daar wel eerlijk over kunt zijn als ouder, dat het je confronteert met je eigen vooroordelen, dat je er emoties bij hebt en dat je er tijd voor nodig zult hebben om eraan te wennen. Maar je kunt er niet je kind verantwoordelijk voor maken om dat op te lossen. Ook in mijn boekje van 'goed ouderschap' zal je dat heel duidelijk moeten maken, dat je daar zelf voor aan de lat staat en dat je je daar voor zult inzetten.
Elpisto schreef op 30-01-2023 om 10:46:
[..]
Mag ik dat allemaal drogredenen vinden? In mijn ogen staat de liefde voor je kind en zijn/haar geluk voor al die zaken die je opnoemt.
Van mij mag je dat best vinden hoor, geen probleem. Het is helaas wel realiteit. Daar kan ik ook niet zoveel aan doen en nogmaals, aangezien men de achtergronden niet weet is het misschien fijn om niet zo hard te oordelen.
