Mijn grootste teleurstelling
Mijn zoon is mijn grootste liefde en mijn grootste teleurstelling.
Ik ben 35 jaar en heb een zoon van 17 jaar. Ik kan mijn geen leven zonder hem voorstellen. Hij is mijn zuurstof. Ondanks het feit dat hij ook ontzettend veel van mij houdt, kan hij mij diep kwetsen. Heel diep. Ik loop dagelijks met een brok in mijn keel en tranen in mijn ogen rond. Ik was ongeveer zijn leeftijd toen ik hem kreeg. Ik heb alles gegeven om een goede moeder te zijn. Het koste gevoelsmatig mij eens geen moeite. Ik doe alles uit pure liefde.
Als tiener vond ik school verschrikkelijk. Maar voor mijn zoon heb ik alles op alles gezet om mijn studie te behalen. En alles er aan gedaan om op carrière gebied succesvol te worden (is gelukt! ik heb mijn droombaan.) Ik ben een vechter en opgeven is geen optie. Naast mijn studie en carrière ben ik altijd betrokken bij zijn hobby's, talentontwikkeling, emotionele ontwikkeling en school. Ik geef hem al mijn liefde. Ik doe alles voor mijn zoon.
Zijn vader is precies het tegenovergestelde. Hij is er wanneer het hem uitkomt. Meestal wanneer hij vrijgezel is. Zodra hij een relatie heeft, was hij er niet. Vrouwen vindt hij belangrijker dan zijn eigen kind. Maar goed! Ik klaagde nooit. Ik ben zelfstandig en mijn moeder heeft altijd meegeholpen (en nog steeds) Dus geen reden om te klagen.
Mijn zoon zegt sinds zijn pubertijd de meest verschrikkelijke dingen tegen mij zoals; kankerhoer, ik haat je, wie neemt nou een kind op z'n 17e etc etc
Maar zijn vader die nooit een waardevolle bijdrage heeft geleverd in zijn leven, is voor hem een held. Het enige wat hij doet is zeggen dat hij van hem houdt. Puur alleen met woorden en nooit met daden. Afgelopen zomer heeft hij zelfs 2 maanden bij zijn vader gewoond. Hij had daar zoveel vrijheid, dat het hem zijn leven bijna heeft gekost. Door veel drugsgebruik in een korte tijd kreeg hij psychose. Uiteraard was ik weer de redder in nood en moest mijn zoon in een zeer ernstige toestand ophalen. Ik heb gelijk hulp gezocht en hij heeft zich snel hersteld. Inmiddels doet hij het goed op school en met zijn sport gaat het ook weer goed. Dus het gaat weer beter met hem. Maar niet dankzij zijn vader!
Helaas is mijn zoon nog steeds respectloos naar mij toe. Ik merk dat mijn pijn zo groot wordt, dat ik de laatste tijd denk; was ik maar nooit moeder geworden. Waarschijnlijk
heb ik het niet hemaal goed gedaan. Misschien heb ik hem te veel liefde gegeven? Of was ik te jong en heb ik bepaalde dingen niet goed aangepakt? Miscchien kan mijn zoon niet omgaan met een moeder (vrouw) die sterk en afhankelijk is, aangezien hij nooit echt een mannekijke rolmodel heeft gehad. Wie zal het zeggen?? Het enige wat ik weet, is dat ik alles uit liefde heb gedaan. Niks kost mij moeite wat ik voor hem doe. Mijn grootste angst is dat hij een punt bij mij bereikt en dat ik hem nooit meer zal vergeven om de dingen die hij tegen mij heeft gezegd.
Mijn zoon is mijn grootste liefde en mijn grootste teleustelling.
Ongezond
Ik denk dat je relatie met je zoon niet heel gezond is, dat hij te belangrijk is in je leven. Dan gaat alles onder een vergrootglas. Het is nog een puber, die zijn niet altijd het makkelijkst. Hij zal zich ook van jou los willen en moeten maken ( dat is nou eenmaal hoe het gaat), en dat is niet altijd leuk maar wel een normale gang van zaken.
Heb je vrienden, familie, werk, een relatie, hobby’s etc. om je op te richten? Doe dat dan vooral, en laat je kind meer los.
Als de basis goed is, komt het echt weer goed.
Anoniem
Je kunt best gewoon een hekel aan je kind hebben hoor. Hopelijk tijdelijk, maar voor sommige mensen gaat dat nooit over. Kan ook. Zorg dat je je zuurstof ergens anders vandaan haalt.
Wat bedoel je trouwens met 'sterk en afhankelijk'?
Nee
'Niks kost mij moeite wat ik voor hem doe. '
Dat geloof ik niet. Ik denk dat je de opvoeding en verzorging van je zoon beschouwt als een enorme opoffering, waarin je ook nog eens de afwezige vader moest compenseren. En dat je je zoon hebt gesmoord in al die opoffering.
Nu je zoon zich op 17-jarige leeftijd los maakt van je, verwacht je eeuwige liefde, erkenning en trouw terug. Die ga je niet krijgen.
Wat je moet doen, is snel uit deze ongezonde symbiose komen. Jouw zoon is een zelfstandig wezen met eigen wensen, ideeen en meningen. Geen verlengstuk van jou en al helemaal niet jouw 'zuurstof'.
Laat je zoon dus los en ga op eigen benen staan. Je hebt je zoon niet nodig voor je bestaansrecht. Je bent meer dan alleen moeder.
Als je dankbaarheid wil...
... moet je een hond nemen.
Dat zeg ik altijd tegen mijzelf, want kinderen zijn alleen dankbaar als ze het zelf willen zijn, niet omdat ik daar behoefte aan heb.
Vaak zitten ze sowieso niet op al die opofferingen te wachten en willen ze vooral dat ik mijn eigen leven leid zodat zij geen last van mij en mijn martelaressengezucht hebben. En gelijk hebben ze.
Als kinderen ergens niet voor zijn dan is het wel om hun ouders gelukkig te maken. Ze bestaan om hun eigen leven vorm te geven en hun vleugels uit te slaan.
Als ze dat eenmaal doen, als ze eenmaal op zichzelf zijn en hun vrijheid en beperkingen uitgeprobeerd hebben, dan komt er misschien een moment van dankbaarheid: goh, mijn ouders hebben toch best aardig voor mij gezorgd. En wie weet zeggen ze dat nog ook.
En dan nog dit
Als een van mijn kinderen zo respectloos zou zijn, dan kon het in een kartonnen doos op straat slapen.
Er mag hier veel, maar dat niet. Gewoon wegwezen en zie maar dat je je kostje bij elkaar bedelt als je je ouders zo waardeloos vindt. Ben je nou helemaal besuikerd.
Je kunt als 14, 15 jarige wel denken dat je net zo respectloos mag zijn als je vader maar a) dat zou hij ook niet moeten zijn want zelfs chimpansees zijn beschaafder en b) dan moet je eerst maar zorgen dat je net zo goed zelf je broek op kan houden als hij.
Stop met je druk maken over wat jij verkeerd gedaan zou hebben, en stel eisen aan zijn gedrag. Aanpassen of opzouten.
Veilig
Voel je je wel veilig bij je zoon? Durf je alles te zeggen? Want jou uitschelden is inderdaad respectloos en dat zou je hem gewoon moeten kunnen meedelen.
Ik heb een aantal gezinnen meegemaakt waarbij ik mijn vraagtekens kan zetten bij hoe de moeder met haar kind omging/-gaat. Overbeschermend, te klein houden, niet in de gaten hebben dat kind een buitenbeentje wordt door hoe hij zich moet gedragen door zijn moeder. Het is meestal de moeder waar het om gaat. En ik begrijp ook héél goed hoe zo iets ontstaat. Het gaat sluipenderwijs, ooit was het goed, later niet meer.
Misschien is het een idee om eens volwassen met je zoon te praten. Wat wil hij, hoe ziet hij de komende twee jaar voor zich? Denkt hij dat hij op kamers wil gaan wonen over een poosje, of toch bij jou blijven? Heeft hij al voor zich wat hij voor werk wil gaan doen? Werkt hij nu ook al naast school? Zo nee, dan zal hij dat nu toch moeten gaan regelen. Wat zit hem dwars? Wat vindt hij wat er moet gebeuren? (En als dat redelijk is, hoe doen jullie dat?)
Die hobby’s
Hoe zeer ben je betrokken bij zijn hobby’s? Hoe kunnen we ons dat voorstellen; pubers willen niet meer dat moeders komen kijken want het is hun ding.
Kan je daar wat afstand van nemen zodat hij het gevoel krijgt dat je hem niet meer als kind bekijkt maar als bijna jongvolwassene?
17-jarigen hebben vaak behoefte aan die bevestiging dat hun ouders in hen geloven dat het goed met hen komt omdat de ouders die jongeren zelf de basiselementen hebben meegegeven.
Je zorgt voor één kind; met twee of meer kinderen valt het vaak minder op. Niet dat het acceptabel is wat hij tegen je zegt, maar misschien is hij ook zo grof als hij van mening is dat je nog altijd in zijn nek zit te ‘hijgen’.
Vandaar dat het bij pa leuker is.
Je kunt dus kijken wat jij zelf kan veranderen om de sfeer te verbeteren. Als de sfeer erop vooruit gaat, is dat je winst.
Oja, en wat doet oma voor hem? Geeft ze hem wel ruimte of wilt ze hem beschermen?
