Mijn 15 jarige zoon, hoe is dat bij jullie?
Ik ben een moeder van een zoon van 15. Gaat naar 4 havo en doet het eigenlijk heel goed.
De puberteit is fors aanwezig in dit huis. Snap ik, ik ben zelf ook puber geweest. Kleding, zijn haar, zijn iPhone en zijn privacy zijn van groot belang.
Nu kan hij mij het bloed onder de nagels vandaan halen de laatste tijd.
Respectloos, niet luisteren en alles moeilijk, moeilijk en moeilijk.
Gisteren vroeg ik hem 11.00 klaar te staan, moesten naar een afspraak. 10.59 komt hij eindelijk beneden maar was weer van alles vergeten. Weer naar boven, duwt zijn zusje nog even omver (die begint te gillen) en ondertussen zit ik al gespannen in de auto omdat we anders te laat komen. (Afspraak voor hem notabene). Komt er vervolgens sjokkend aan en loopt als een slak, met zijn gezicht op onweer, richting auto en stapt in.
In de auto ontplofte ik als een gek. Wat ie wel niet dacht, paar dagen ervoor zijn verjaardag nog met alles erop en eraan gevierd, de mooiste cadeaus gekregen en met de hele familie voor een fortuin wezen uit-eten in zijn favoriete restaurant.
Een beetje meer respect voor zijn ouders is wel op zijn plaats. Natuurlijk was zijn nonchalante gedrag van zojuist de druppel.
Plots begon mijn puberzoon te huilen waar ik van schrok en ik brulde vervolgens vreselijk mee. Mijn zoon huilt zelden!!
Kortom: wat een ellende zo langs de kant van de snelweg. Natuurlijk hebben we goed kunnen uitpraten. Hoop ik.
Ik hou verschrikkelijk veel van mijn puber. Alleen ik begrijp hem vaak niet meer!
Zijn deze escalaties bekend bij jullie? Voel me dan zon waardeloze moeder ook.
Verdiep je in het puberbrein
Hier een zoon van bijna dezelfde leeftijd, gelukkig nog maar mild aan het puberen. We wachten af wat er de komende jaren nog komen gaat.
Wat mij tot nu toe geholpen heeft is me verdiepen in de pubertijd. Er zijn legio boeken over geschreven en er zijn allerlei cursussen. Bijvoorbeeld Het puberende brein, Pubermania of How2Talk2Teens.
Twee jaar geleden hebben we een "cursus voor ouders van pubers" gevolgd, georganiseerd door een jongerenwerk-organisatie hier in de regio. Vijf avonden over de ontwikkeling van de hersenen, grenzen stellen, communicatie, alcohol/drugs, gamen, social media, omgaan met geld en sociale contacten. Super informatief en erg leuk om ervaringen met andere ouders te delen (blijkt dat het altijd erger kan).
Het eerste wat de jongerenwerkster/cursusleidster zei was: "Pubers zijn zo leuk!", terwijl alle ouders haar glazig aan zaten te kijken. "Hoe dan?", dachten we allemaal. Maar gaandeweg gingen we steeds meer de leuke kanten zien. Ze triggerde ons om "om te denken" (jeukwoord, maar goed), te zien waar het probleem (meestal een conflict) vandaan kwam, bij jezelf nagaan wat nou echt je beweegredenen waren voor het een of ander. En ze hamerde enorm op "luisteren zonder gelijk een oordeel te hebben" (wat voor haar als jongerenwerker makkelijker was dan in de situatie ouder-kind) en in contact blijven. En heel vaak zei ze: "Verzin een list!". Of dat een puber vaak prima zelf een oplossing kan verzinnen voor een "probleem" (meestal iets wat de puber wel wil en de ouder niet, of andersom) en dat je dat als ouders niet meteen hoeft af te kappen met een "nee" of een kant en klare oplossing.
En nee, het gaat hier thuis nog net zo vaak mis als bij ieder ander. Waarschijnlijk moet de ergste storm nog komen. Ik schiet natuurlijk ook nog uit mijn slof, en ook nog wel vaker dan "soms". Maar dan hoor ik weer de stem van de cursusleidster: wat is nu het (lees: mijn!) probleem, verzin een list, luisteren zonder oordeel! Dan tel ik tot tien en probeer ik het opnieuw.
Ik heb natuurlijk geen pasklare oplossing voor jouw zoon. Ik ken jullie niet en weet te weinig van de materie. Maar door voor jezelf wat meer inzicht te krijgen in de ontwikkeling die je kind doormaakt in deze jaren, kun je misschien net anders reageren op sommige dingen, of het los laten. Actie is reactie, met een beetje mazzel werkt het de andere kant op ook.
En ja, we zijn allemaal ook puber geweest. Maar wat weten we daar nou nog van? Behalve dat je ouders ineens zo lastig gingen doen 
. En de tijden zijn behoorlijk veranderd.
Tot slot. Dat mijn kinderen hun dankbaarheid voor materiële dingen en een leven in luxe tonen door respectvol te zijn.....dat heb ik opgegeven. Ik vrees dat het uiteindelijk toch in andere dnigen moet zitten.
dan niet...
Mijn dochter is godzijdank door de puberteit heen. Wat ik in die tijd heb geleerd is te denken: wil ik dit/is het voor mij of wil zij dit/is dit voor haar? Wilde zij iets maar was ze niet op tijd klaar, DAN NIET. Zoek het lekker zelf uit. Wilde ik iets, dan zorgde ik dat het haar ook iets opleverde (geen geld maar meestal een gunst, zoals halen/brengen of iets van mij lenen).
Sommige dingen, zoals tandartsbezoeken of inentingen waren niet onderhandelbaar. Gelukkig snapte ze dat zelf ook wel.
Wilde ideeën, zoals op haar 15e op vakantie met vriendinnen, kapte ik niet direct af, maar beantwoordde ik met 'maak maar een plan, inclusief financiën, vervoer, verblijf enz. Negen van de tien keer hoorde ik er niks meer van, de tiende keer mochten de vriendinnen niet.
Verder: rustig blijven ademen. De pubers van mijn vriendinnen waren nog vele malen erger dan mijn kleine drama queen. Zo te horen is jouw zoon wel lekker aan het puberen, maar hij vertoont geen enorm zorgwekkend gedrag. Mijn dochter kon enorm brutaal doen, maar als puntje bij paaltje kwam luisterde ze nog wel. Ze stormde stampend naar haar kamer en niet, zoals onze buurjongen, de straat op om 2 weken te verdwijnen.
En af en toe flink ontploffen is helemaal niet erg. Dan is meteen duidelijk dat jij ook zo je grenzen hebt.
Heel herkenbaar
Hier 2 pubers van 17 en bijna 14. En hier gaat het ook zo hoor. Als je ergens naar toe moet met ze moet je 5 keer roepen voordat ze eens komen. Zelfs al is het iets dat ze leuk vinden. Ik begin dus tegenwoordig veel eerder met aansporen, in de hoop dat we nog op tijd komen.
Dankbaarheid is ook vaak ver te zoeken. Soms komt dat opeens spontaan, maar zo'n voorval als met een verjaardag groots vieren daar kan zomaar geen bedankje op volgen. Dat vind ik dan ook erg jammer.
Huilen gebeurt hier eigenlijk niet, ja ik zelf sta wel eens bijna te janken van woede, maar pubers niet hoor.
Hier ook af en toe een ontploffing en een enkele keer samen huilen met m'n puberzoon van 14. Meestal is hij niet zo moeilijk maar af en toe...
O ja.
Ben ook wel eens flink ontploft, de buren zullen wel niet gedacht hebben
Even alles eruit zoals het nooit in het boek"liefdevolle moeders staat".
Is allemaal voorbij, de rust richting het volwassen worden komt steeds dichterbij, hoera!
ups en downs
15 lijkt al heel wat. En toch is 15 nog lang niet volwassen. Herinner me ook hoe een van de zonen op het ene moment zeer evenwichtig en volwassen gedrag vertoonde, en een ander moment het tegenovergestelde. Het vraagt veel wijsheid en invoelingsvermogen van ouders. Je merkt soms nét te laat dat je op het verkeerde spoor zit 
Wilgenkatje.
Ja, wat zeg je dat mooi.
Het zijn de jaren tussen tafellaken en servet.
herkenbaar
Ja hier ook een zoon van 15 en ook nog adhd waar ik momenteel weinig van merk
Ik word er ook wanhopig van soms, hoe dol ik ook op hem ben. Deze vakantie komt erop neer dat hij eet (veel en niet echt gezond), slaapt en netfix/game/youtube.
Hij is echt aan het groeien, ik vergelijk het maar met een baby die groeit als kool en slaapt en eet ook alleen maar.
Ik ben er redelijk relaxt onder omdat mijn oudste dit ook had en vanzelf weer meer belangstelling kreeg voor de wereld om hem heen.
Maar als het echt te gek wordt schiet ik uit mn slof, en dat vindt hij dan ook heel erg maar da weet hij wel dat hij te ver is gegaan.
