Meisje van 17 ineens kont tegen de krib

Uitleggen en praten

Dat is inderdaad wel heel abrupt ja. En waarom? Het is namelijk écht niet raar om te willen weten waar je dochter is. Ik zou als ik jou was denk ik willen weten of het goed met haar gaat, of ze leuke vrienden heeft, leuke dingen doet. Even checken of alles oké is als ze buiten de deur is, omdat ze juist daar zo'n punt van maakt ineens.

Daarnaast kun je uitleggen waarom je wilt weten waar ze is. Niet om te controleren, eigenlijk niet eens om precies te weten waar ze is, maar omdat je je anders zorgen maakt. Zeker 's avonds laat, en bij stations, en uitgaansgebieden, of juist weilanden, vul maar in. Zeventien is heel wat, maar haar welzijn en haar veiligheid is nog steeds iets waar jij je verantwoordelijk voor voelt, zoiets kun je het uitleggen. Kortom, uit liefde en zorg, en niet uit controledrift.

Los daarvan is het opvragen van alle adressen van vrienden misschien inderdaad wel een beetje overdreven zo langzamerhand. Als je maar weet dat ze bij Sophie is, maakt het niet zo veel uit waar Sophie precies woont, toch?

Succes

Tja

Ik weet ook niet van alle vrienden of vriendinnen het adres. Alleen van de locaties waar ik mijn dochter een keer heen gebracht of opgehaald heb. En dan nog ben ik inmiddels vaak het huisnummer allang weer vergeten. Ik 'ken' ze wel allemaal (van gezicht), maar dat meer omdat ze ook vaak hier heen komen. Belangrijker vind ik dat ze haar mobiel opgeladen bij zich heeft, zodat ze mij kan bellen als er iets is.

Adressen weet ik al lang niet meer

Mijn jongste is ook 17. En ik heb geen idee waar zijn vrienden wonen.
Hij neemt wel eens iemand mee en de meesten ken ik wel van gezicht.
Hij is wel goed bereikbaar dus als ik ongerust ben, app ik hem. Of sms als ik merkt dat mijn app niet aankomt (tegoed data op).

Ik weet wel waar hij is (meestal), namelijk naar vriend A of iets drinken in de stad met groep B. Maar geen adres.
Als ik daar plotseling om zou vragen, zou hij dat zeker niet waarderen.

Ik heb hem zo rond zijn 15e uitgelegd dat ik moet leren om hem los te laten. En dat dat tijd kost en vertrouwen. En dat het mij helpt als hij goed communiceert. En dat dan het los laten makkelijker gaat.
Dus toen hij voor het eerst zelf naar huis zou komen na een feestje, spraken we af dat hij een app stuurde als hij vertrok. En mij wakker zou maken zodra hij thuis was.
Die app doen we al lang niet meer. Het wakker maken nog wel.

Tijdens de eerste vakantie met vrienden in buitenland stuurde hij elke dag een appje. Heel fijn. Toen wilde ik wel de namen en telefoonnummers van de vrienden weten, inclusief de telefoonnummers van minimaal twee ouders. Voor als er iets zou gebeuren.

Ik kan het inmiddels loslaten dat ik niet weet waar hij precies is. In de week dat hij bij zijn vader woont, weet ik sowieso niet waar hij is.

heeft ze...

Heeft ze een nieuw vriendje of een vriendin waarmee ze ineens veel omgaat? Mijn gezellige, inschikkelijke dochter vertoonde precies dit gedrag toen ze een wat ouder vriendje kreeg.Ineens zat ik teveel op haar huid, ging het me niet aan waar ze was, moest ik me niet overal mee bemoeien en reageerde ze hysterisch toen iemand mij op Facebook met háár verjaardag feliciteerde (alsof ik dat kon helpen). Terwijl ik haar altijd heb aangemoedigd dingen te ondernemen, lekker op pad te gaan met vrienden, zolang ze maar een opgeladen mobiel bij zich had en ze even liet weten of ze wel of niet mee wilde eten. Maar alleen de vraag 'heb je het gezellig gehad?' maakte een reactie los waar de honden geen brood van lustten.
Inmiddels is ze meerderjarig en het huis uit, dus de rust is weergekeerd. Vriendje was overigens een heel leuke jongen die mij best snapte, dus hem heb ik nooit iets kwalijk genomen. Het was puur dochter die ineens alles belachelijk vond.

Compromis

Ik zou haar eens lekker laten uitrazen en haar min of meer gelijk geven. Oké, we hoeven niet te weten waar je bent. Althans, niet precies. Nee, geen tracking device in je arm haha. We maken ons vast ook ongerust om niets. En natuurlijk loop je niet in zeven sloten tegelijk. Je bent niet voor niets zeventien, je slaat je vleugels uit en dat is goed.

En dan vervolgens pas jouw kant uitleggen. Dat het wel heel snel gaat ineens zo. Dat je je laatst nog afvroeg "Hoezo weet je niet waar je dochter is!" Dat is normaal, dat je dat op een keer niet meer precies weet, maar dat is voor jullie nieuw.

Misschien heeft ze wel een geheime vriend, wat molletje zegt. Kun je haar óók uitleggen. Heel concreet: dit zijn mijn zorgen. Foute mannen.

En daarna vraag je of je dochter een compromis kan voorstellen.

Zou dat werken?

Tijd

om los te laten?
Ik heb van dochter (net 17) al jaren geen adressen meer.
Ik zou dat ook niet op prijs stellen van mijn moeder Geen bak met liefde zou dat kunnen compenseren!

En je dochter wil natuurlijk ook op eigen benen.. Mooi toch. Juist nu kan ze leren, experimenteren, vallen en dat alles redelijk veilig.

Ik probeer het enigzins veilig te houden. Helemaal lukt natuurlijk niet.
Dochter communiceert gelukkig vrij veel en snel en appt als het later wordt. Als ze met een vriendin is vind ik het al een stuk veiliger.

Vriendje idd

Ja. Ik heb besloten het zo te doen. Ik ga het laten varen. Heb haar dat al gesproken geappt. Af en toe een appje wil ik nog steeds. Verder laat ik het maar.

Misschien moet het met 'losscheuren' gepaard gaan. Ben er wél beroerd van. We waren zo'n "ABBA-mama-mia" moeder en dochter. Nu moet ik op mijn woorden letten en zegt mijn dochter dat ze zich hier niet thuis voelt en dat het altijd gezeik is. Ik ben het niet met haar eens en ben echt in de rouw.

Inderdaad heeft ze pas een vriendje. Joch nog niet gezien. Hij heeft geen geld voor de bus...
Die periode tussen servet en tafellaken vind ik NIET leuk.

Natuurlijk is het niet

leuk.
Maarja, ik denk wel dat we veel te veel 'leuk' willen.
En tegenwoordig is onze relatie met kinderen meestal 'leuk', dus doet dat wel effe pijn als het dan toch keert.

Scheuren

Ja dat denk ik ook Anne, dat dit zo'n scheurmoment is. Altijd gezellig en ineens is het thuis gezeik. En dan moet je dat ook nog zien als een compliment, oh bleegh. Echt niet leuk.

Ik snap dat rouwgevoel wel, zit er zelf soms ook nog middenin (dochter is 19). Maar het is wel echt waar hoor, dat cliché over dat je het maar als een compliment moet zien. Ze voelt zich veilig genoeg bij jou om dit soort dingen te zeggen.

Probeer toch het contact, ook al is het op een laag pitje, een beetje warm te houden. Als ze dan echt een probleem heeft, bijvoorbeeld met haar vriendje, dan durft ze nog bij je te komen voor hulp en een luisterend oor.

meestal laten gaan, soms niet

Ik heb in die periode heel vaak op mijn tong gebeten. Heel af en toe deed ik net zo hysterisch terug, gewoon om te laten zien hoe het eruit zag. Dan liep ik de deur uit en vroeg dochter waar ik heen ging en dan ging ik helemaal idioot doen. "Waarom moet je dat weten, jij moet ALTIJD ALLES weten. Echt niet normaal!! Je doet altijd zo debiel, het lijkt hier wel een tuchtschool!!" En dan zei ik daarna: ik ga gewoon even een boodschap doen, maar zo ziet het er dus uit als ik aan jou vraag wat jij gaat doen. Vaak moest ze dan wel lachen. Soms ook niet, maar dan was ik het weer even kwijt.
Wij waren ooit ook zo'n Mamma Mia moeder en dochter. Dat is helaas voorbij. Het voelt inderdaad als rouw, maar dat gaat wel weer over. Ga wat leuks doen met je man of een vriendin, dan ziet je dochter ook dat je leven niet om haar draait. En als het echt te erg wordt met haar taalgebruik, dan mag je best een grens stellen. Jij praat ook niet zo tegen haar, ze houdt zich maar een beetje in. Mijn dochter kon ook echt gemeen zijn, mij pakken op zwakke plekken. De verleiding is groot om dat terug te doen, ik weet ook precies waar haar zwakke plekken zitten. Maar dat moet je zien te voorkomen, je bent ten slotte de volwassene. Ik zei dan vaak: "Ik geloof niet dat ik dit heb verdiend, jij wel?" Vaak kwam ze dan later wel een soort van sorry zeggen.

Ik wilde haar niet meer toelaten

Ze kwam weer thuis. Onderwijl had ik boos de was opgehangen, mopperend in mezelf dat ze het maar moest bekijken. Maar ook: ik heb er geen zin meer in. Ik was dus depri.
Nog wel een beetje. Maar na een knuffel van zoonlief (die van niets wist) kreeg ik ook een lange van haar.
Ik voel me wel beschadigd (ja, zo enorm kwam het binnen) maar ze is thuis en zocht toenadering. Mssch moet ik daar maar gewoon voorzichtig blij mee zijn.
Dank voor het meedenken meiden. Ik heb toch geleerd dat er iets aan het verschuiven is...

komt goed

Mijn dochter was minder heftig, maar had ook wel zo'n periode.
Ik heb haar altijd duidelijk kunnen maken dat ik haar wel vertrouw, maar dat ik de wereld niet helemaal vertrouw. Het bij mezelf gelaten de hele tijd. Dat ik het moeilijk vindt dat zij zo laat nog op pad is, dat ik dat heel spannend vindt, of ze dat begrijpen kan (dit op een gewoon moment vertellen, als het gezellig en ontspannen is, niet vlak voor het weggaan bijvoorbeeld) en dat begreep ze wel. En ik vroeg haar ook, hoe kunnen we dat dan oplossen, dat ik me niet zo'n zorgen maak? Vaak kreeg ik dan wel begrip en een appje waar ze was. Soms belde ze als ze over een rustig weggetje moest laat op de avond, dan zei ze, ik rij daar en daar en blijf even bij je aan de lijn, tot ik weer in bewoond gebied ben, dat soort dingen.
Nu is ze 23 en is het weer helemaal gezellig, ze is het huis uit maar komt regelmatig eten of we gaan even de stad in, of een wandeling maken. Het is weer leuk en gezellig en we liggen vaak helemaal in een deuk. Het komt weer goed hoor.

Ze luistert verkeerd

Ik vertel haar ook altijd dat ik de wereld niet vertrouw. Ben vroeger zelf meerdere malen lastig gevallen. Dit weet zij ook. Toch blíjft ze reageren met "jullie vertrouwen mij niet, ik kan dit best". Ik praat bij haar vaker tegen een muur.
Ze had een poos geleden zelf een angstig moment toen ze haar beste vriendin kwijt was op een feest. Ze was mega ongerust. Zelfs dát voorval aanhalen helpt dan niet. Misschien stiekem toch, bedenk ik me.... Ze was gisteravond super lief zoals ik haar ken. Gunst wat is dit lastig

Ja, in de rouw...

Zo herkenbaar hoe jullie schrijven over in de rouw zijn. Dat ben ik ook al een jaar. Ik mis haar ontzettend, terwijl ze hier gewoon in huis woont. Maar het is niet meer hetzelfde meisje, er is geen 'wij' samen meer. Ik heb het ook al eens Ludduvuduh genoemd. En dan komt die verschrikkelijke bezorgdheid er nog bij.

Ik vraag me af:
- is diit een moeder/dochter ding, of komt het ook bij zoons voor? Of bij vaders en zoons of dochters?
- en heeft mijn moeder dit ooit om mij gevoeld (in een afgezwakte vorm, want het was nooit zo heftig)?

Toenadering

Ze is thuis, ze zocht toenadering, gisteren was ze superlief. Kijk, het "komt allemaal goed" gebeurt al!

Jazeker mag je daar voorzichtig blij mee zijn. Dit is háár manier van sorry zeggen. Of in elk geval van jou weer opzoeken. Misschien begrijpt ze zichzelf ook niet helemaal. Komen er dingen uit haar mond waar ze zelf ook van schrikt.

't Is ook niet niks hè, zeventien zijn, vriendje hebben, los willen scheuren van je moeder maar misschien toch ook niet. Deze gedachte hielp mij wel een beetje toen mijn dochter soms zo redeloos tegen mij stond te razen. Ze móet los, dat is logica, biologie, normaal. Maar dat wil nog niet zeggen dat het makkelijk is. Ook voor haar valt het allemaal niet mee op dit moment.

herkenbaar

Oh wat herkenbaar allemaal. Hier is dochter (15,5) ook ineens in de puberteit geschoten. Zit nu af en toe melancholisch naar foto's van vorig jaar te kijken toen ze nog blij meeging met gezinsuitjes enzo, nog naast ons op de bank zat ipv in haar kamer met vriendinnen, me nog uit zichzelf knuffelde. Boehoe. Ineens omgeslagen.
Gelukkig nog genoeg grappige momenten die ik koester, maar vergeleken met paar maanden terug zoveel gedoe.
Nou ja, ze doet het precies volgens het boekje, dus dat stelt dan weer gerust

Idd moeder-dochter-ding

Ik heb ook nog twee zoons, bij hen hen heb ik dit niet gehad. Het zal ook zijn dat onze dochters zich lang met ons vereenzelvigd hebben (want beiden vrouw) en dat dat losbreken daarvan echt moet. Ik wéét het ook wel maar het is toch hard. Volgens mij heb ik dat met mijn moeder niet gehad. Dat weet ik wel zeker. Ik vond héél gauw iets verdrietig voor haar dus dacht altijd om haar gevoelens. Ik verdween langzaam wat naar mijn eigen leven met samenwonen enzo.
Maar daarom moest ik een poos geleden wel erg huilen om het lied dat Ali B bij DWDD zong "terwijl jullie nog bij me zijn". Hij hield het zelf ook niet droog 😊

Oh Anne

Maar hoe vaak zeg je haar dan dat je ' de anderen' niet vertrouwt? ( omdat je schrijft dat je dat altijd zegt)
Kan ook zijn dat je dochter niet ageert tegen jou maar tegen je angst, je bezorgdheid of het beeld dat je schetst.

Annie

Daar zou best kunnen, dat ze daartegen ageert. Haar vertrouwen is nog nooit geschaad. Gelukkig! Maar dat betekent niet dat ze er altijd klakkeloos van uit mag gaan dat ze veilig is. Als ze bijvoorbeeld op het industrieterrein waar ze werkt op de bus wacht... En ze me doodleuk vertelt wat sommige klanten tegen haar zeggen als ze hun potten verf bij haar afrekenen.
Maar altijd betekent niet dat ik het elke dag zeg. Alleen wanneer het ter sprake komt. Ik vind dat ook wel zoeken. Waar zeg je teveel zodat je ze bang maakt en waar zeg je te weinig zodat ze niet alert zijn.

Ja, dat losscheuren

Ik vind dat losscheuren echt een goede.
Hier nu ook. Dochter heeft examen gedaan en gaat nu studeren. Zoekt hard naar een kamer om te wonen. Wij zoeken hard mee, want leuk en wij zijn er ook bijzonder aan toe dat ze de deur uitgaat.
Niet omdat ze niet lief is, maar omdat ze zich gedraagt alsof ze hier in huis al zelfstandig op kamers zit😁

Vorige week zijn we samen uit eten geweest. Ze was wat sneu vanwege alle pretjes die niet doorgingen vanwege Corona en toen leek me dit een goed idee.
Ik vond het bijzonder ingewikkeld om te merken dat ik momenteel gewoon niet een leuk gesprek met haar kan voeren. Niet omdat ze onbeleefd is of een grote mond heeft, maar we hebben gewoon even geen gespreksstof.
Wat ik doe boeit haar niet/nauwelijks en al haar plannen en mooie ideeën worden met anderen gedeeld en niet meer met mij.
Vreselijk logisch en ik kan met trots naar mijn eigengereide dochter kijken. Maar dit vond ik echt een lastige situatie. We hebben ook niet nagetafeld🤪