Mee naar arbodienst?

tuurlijk

Ook volwassenen mogen iemand mee nemen dus waarom niet. Je kunt hem ook brengen en buiten blijven zitten als hij naar binnen gaat.

ik zou niet meegaan

Zijn baan, zijn verantwoordelijkheid.

Wel meegaan

Als hij dat zelf wil natuurlijk. Maar het wordt vaak aangeraden iemand mee te nemen. Vooral omdat vier oren meer horen dan twee.

adviseren

Mag u zoon van het besprek een opname doen om dat later delen als hij zou dat willen? (Met een telefoon.)

Als hij wil mag je mee.

Je mag mee.
Verwacht je moeilijkheden? Als hij arbeidsongeschikt is kan hij gewoon vertellen hoe het zit. Niet afzwakken en niet aandikken.
Als de arboarts zijn werk goed doet wordt er gekeken of hij aan het werk kan. En hoe.
Maak het niet groter dan het is. Het is geen WIA-keuring.

Je kunt hem wel vertellen wat jij van het gesprek kan verwachten.

Ik weet niet

Als hij gewoon kortstondig ziek is en dus een normale oproep van de bedrijfsarts heeft ontvangen zou ik niet met hem mee gaan. Ik zou pas met hem meegaan als het een zwaarder geval wordt, richting 2e spoor zeg maar. Dat lijkt mij in dit geval niet van toepassing.

Wat hij wil.

Als mijn zoon zou willen dat ik mee ging, zou ik dat doen. Ligt ook een beetje aan de reden van zijn arbeidsongeschiktheid. Misschien zou mijn zoon liever hebben dat zijn vader mee gaat en op de gang blijft zitten.
Geen idee of het "niet stoer" is dat moeder mee gaat. En soms is het beter om niet stoer te zijn.

Aan zoon overlaten wie hij mee wil nfr

Als je alleen zo'n gesprek in gaat, zeker als je jong en onervaren bent, is de kans aanwezig dat je je laat overrompelen door de arts. Die arts heeft maar een doel en dat is je zo snel mogelijk uit de ziektewet te halen. Dus als de arts zegt "jij kan weer werken!" moet je zoon stevig in zijn schoenen staan als hij het daar niet mee eens is. Dan is een steuntje in de rug goed voor het zelfvertrouwen. Daarnaast is het handig als de arts beseft dat hij niet zomaar wat kan zeggen als er een derde bij is. Twee onthouden meer dan één. Bovendien kan de ander (jij bijvoorbeeld) ook de gaten in het verhaal van je zoon aanvullen.

Een opname moet je van te voren wel even melden. Bij mij werd dat niet positief opgevat. Ik heb het daarom niet gedaan, maar mijn dochter aantekeningen laten maken.

Je zoon kan ook een vriend mee vragen als hij dat liever heeft. Als beiden maar het belang begrijpen.

nou nou kaaskopje

' Die arts heeft maar een doel en dat is je zo snel mogelijk uit de ziektewet te halen. '

Nu ga je echt te ver hoor! Lees deze link eens en geef dan nog eens het antwoord op de vraag wat het doel is van een bedrijfsarts:

https://www.arboportaal.nl/onderwerpen/verantwoordelijkheden/inhoud/bedrijfsarts

duidelijk

Het is dus duidelijk, ik (of mijn man) kan gewoon mee. Zoon wil dat ook graag en ik ook. Hoewel de oorzaak van zijn arbeidsongeschiktheid heel duidelijk is, kan zoon er over doen alsof het niet zo erg is. Dat is zijn aard, hij is vrolijk en maakt grapjes over dingen om ze minder erg te laten voelen. En daar komt bij dat hij niet altijd duidelijk kan zijn. Ik kan wel zeggen dat hij serieus moet zijn maar dat houdt hij maar kort vol want dat voelt tegennatuurlijk voor hem. Ik ben dus bang dat een bedrijfsarts het daardoor wel erg rooskleurig inziet en zoon te vroeg weer moet beginnen, terwijl hij daar nog niet toe in staat is.
En ja, het is zijn baan en zijn verantwoordelijkheid maar een goede revalidatie waar hij de rest van zijn leven profijt van heeft, vind ik ook voor een groot deel onze verantwoording.

Viola

Algemeen zijn de regels: als de bedrijfsarts wil dat hij weer begint en je kunt hem niet overtuigen, dan begint hij gewoon en zodra hij merkt dat het niet gaat (na 5 min, na een uur, na twee dagen) dan meld hij zich alsnog weer ziek. Dan heeft hij in ieder geval alles gedaan wat hij moet doen: het weer proberen.

Inderdaad even leren dat dit volwassen zaakjes zijn en daar dien je je zo nu en dan serieus te gedragen, grapjes maken doe je maar voor of na dat gesprek

Triva

Mijn ervaring met bedrijfsartsen is niet zo positief. Vraag ook maar eens aan een specialist hoe hij of zij over bedrijfsartsen denkt. Je kunt duizend linken sturen, maar mijn ervaring is dat het mindere goden zijn op medisch gebied en hun taak serieus nemen: mensen zo snel mogelijk weer aan het werk krijgen ongeacht of dat goed is voor de werknemer zelf. Ik vind de zorgen van Viola zeer terecht, want dat sluit aan bij mijn ervaring.

Waarom zou je in vredesnaam weer beginnen als je bij voorbaat weet dat het niet gaat? Dat moet je niet doen. Daar wordt niemand beter van.

Ik ben toch al heel wat jaren volwassen, maar ik heb geleerd dat je iemand mee moet nemen naar dat soort afspraken. Als je met z'n tweeën bent, kan een arts veel minder makkelijk zeggen 'dat heb ik niet gezegd'.

Mijn geheugen is ook weer opgefrist door mijn eigen dochter. Daar is gister tegen gezegd dat ze nog een hand heeft waarmee ze kan werken. Dochter heeft wel haar op haar tanden en hielp de man eraan herinneren dat die ene hand ook al op het punt van overbelasting staat en dat ze helemaal met de gebakken peren zit als die hand net zo onbruikbaar wordt als haar linker. "Oh ja... dat is wel zo...' . Iemand die onder de indruk is van zo'n arts, durft misschien niets meer te zeggen en probeert het toch maar. Niet doen!

helaas heeft Kaaskopje wel een punt

Sommige arboartsen zijn een drama. Niet allemaal, gelukkig, maar het wordt ook daarom vaak aangeraden iemand mee te nemen.

Overigens niet alleen daarom, maar ook omdat twee meer onthouden dan één (en dat geldt dus ook voor een positief bezoek). Maar je zult maar zo'n arboarts treffen als de dochter van Kaaskopje en er niet tegenop durven of kunnen, of overbluft zijn door zo'n opmerking.

@JKaaskopje, en verder

'Vraag ook maar eens aan een specialist hoe hij of zij over bedrijfsartsen denkt. Je kunt duizend linken sturen, maar mijn ervaring is dat het mindere goden zijn op medisch gebied'

Mindere goden. Ja, zo worden bedrijfsartsen gezien, als het laagste op de medische ladder. Bedrijfsartsen kunnen gelukkig prima artsen zijn, met goede resultaten afgestudeerd, maar niet in staat (bijvoorbeeld door hun eigen gezondheid of vanwege prive-omstandigheden) om een baan als specialist uit te (blijven) oefenen.
Of ze maken de keuze om gewoon op kantooruren hun werk te doen, omdat ze meer in hun leven willen beleven dan alleen de medische inzet.

Uiteraard is het in alle gevallen belangrijk dat degene die bij de bedrijfsarts komt realistisch is. Geen zaken weglachen, geen zaken uitvergroten. Daar schiet niemand wat mee op.

als je het niet eens bent met de bedrijfsarts

Het is inderdaad niet ongebruikelijk om, als je het niet eens bent met de bedrijfsarts, je na een dag werken opnieuw ziek te melden.

Dat gaat niet lang goed, en het is ook niet de bedoeling. Als je het niet eens bent met de bedrijfsarts dan moet je een deskundigenoordeel (in de wandeling ook wel second opinion genoemd) vragen bij het UWV.

Groeten,

Temet

Deskundigenoordeel

Ja, maar dat kost wel 100 euro.

Wilgenkatje

Ik denk dat iedere bedrijfsarts met de juiste intentie aan de baan begint. En ze weten ongetwijfeld meer van medische zaken dan ik. Het moest erbij komen van niet. Maar ik heb al meerdere keren meegemaakt, dat een arbo/bedrijfsarts moest opzoeken wat de consequenties van bepaalde ziektes en aandoeningen inhielden. Niet alleen in verband met mijzelf, maar ook met man en en nu ook met dochter. Als ik dat in mijn eentje al een paar keer heb meegemaakt, wat zegt dat dan over het geheel? Dat wij toevállig net de verkeerde artsen getroffen hebben?

Ik heb 30 jaar geleden ook één bedrijfsarts meegemaakt die met mij meedacht. Maar dat waren andere tijden en daar was het bedrijf ook naar.

en ook...

...als je je weer ziek meldt is de kans groot dat ze je loon stopzetten. Zo'n deskundigenoordeel kan wel enkele weken duren voor die rond is.

Ik wil ze niet over één kam scheren, de arbo-artsen/bedrijfsartsen, maar een aantal van hen werkt vooral in het belang van de baas (immers, die heeft zo'n arts ingeschakeld) en niet altijd in het belang van de zieke werknemer. Zelfs tegen adviezen van de behandelaar van de werknemer in. Met veel stress en gedoe tot gevolg. Dat dat nog slechter is voor je gezondheid weigeren ze te begrijpen.

Ik was in ieder geval heel blij dat ik destijds iemand mee had want ik heb zo'n staaltje meegemaakt op een manier die echt niet normaal was, ik kon mijn oren en ogen niet geloven en dacht dat ik me wat in mijn hoofd haalde.

Dat deskundigenoordeel stelde me 100% in het gelijk, maar inmiddels zat ik wel 2 maanden zonder loon...

Dus ja, sorry, ik weet dat er goede rondlopen die wél volgens de Artseneed werken, maar er zijn er ook die werken in het belang van de werkgever i.p.v. de patiënt. Wiens brood men eet, wiens woord men spreekt.

Nah

Het lijkt me prima om mee te gaan.
Wat ik niet prima vind is dat hier een hele beroepsgroep wordt afgeserveerd. Ik ben zelf onlangs wegens langdurige ziekte (nou ja,3 maanden, op dat moment 7 weken) bij de bedrijfsarts geweest. Hij onderschreef al mijn klachten als toebehorend aan mjn hersenschudding. Itt tot mijn baas die kennelijk dacht dat hersenschuddingen psychisch zijn. Leuk (uitgekleed) verslagje naar de baas, doorgaan op het ingeslagen herstelpad. Niet pushen. Klaar. Zo kan het ook.

niet een hele beroepsgroep

Maar er zitten helaas mensen tussen die niet bepaald verstandig te werk gaan. Dringende adviezen van behandelaars zonder die te lezen in de wind slaan.

Gelukkig zijn er ook veel goede!

Maar iemand meenemen is altijd verstandig.

Pirata

Dat afserveren is mijn gewoonte ook eigenlijk niet. Maar ik heb net even te vaak meegemaakt dat het niet goed ging.

Ik durfde vroeger overigens amper hardop te zeggen dat ik callcentermedewerker was tijdens een verjaardag.

Verder

hangt het er ook vanaf wat de bedrijfsarts voor opdracht heeft meegekregen van de directie. Wij hebben de afgelopen jaren er eentje gehad die vond dat iedereen wel aan het werk kon. Iemand met hartklachten, iemand na een heupoperatie. Het herstel kon wel op het werk. Ik zelf had nog nooit met hem te maken gehad maar het schijnt echt vreselijk te zijn geweest die man. Daar waren ook heel veel klachten over maar hij zei eens tijdens een overleg waar ik toevallig ook bij was dat zijn opdracht was om het ziekteverzuim naar beneden te dringen. Tja, of dat de manier is. Gelukkig is er nu een nieuwe en die schijnt wat meer empathie te tonen. Er zijn veel medewerkers die opgelucht ademhalen.

Dat is de opdracht inderdaad

dat zijn opdracht was om het ziekteverzuim naar beneden te dringen===

Dát is het hoofddoel. Ik heb de laatste tien jaar nog niet anders meegemaakt.Tenzij het er zo duimendik bovenop lag dat werken niet meer ging, dat een andere opvatting onmogelijk was.

Mijn man heeft een herseninfarct gehad. Wijs geworden door mijn eigen situatie, longembolieën in de maanden daarvoor en véél te snel aan het werk gegaan, ben ik met hem meegegaan naar de bedrijfsarts. Mijn man was i.h.k.v. reïntegratie twee ochtenden in de week aan het werk gegaan. De bedrijfsarts verbaasde zich hierover. Hij oordeelde dat dat meer kon. In de maand erna is man drie ochtenden in de week gaan werken. Toen man opnieuw bij de arts kwam, tapte hij opeens uit een heel ander vaatje. Zo opvallend, dat wij tegen elkaar zeiden 'die heeft zich ingelezen!'. Hij vond opeens dat die derde ochtend misschien te belastend was. "Is dat niet wat veel??" Uiteindelijk bleek alles teveel te zijn en is man volledig afgekeurd.

Kaaskopje (en Sally)

Ik was juist de eerste in dit draadje die zei dat er natuurlijk wel iemand mee kan naar dit gesprek dus ik begrijp niet waarom jullie dat beide in mijn reactie naar mij er bij moesten zetten.

Het is gewoon de regel om, als je weer moet werken, je dus gewoon moet gaan en je weer ziek moet melden als het niet gaat. Daarna of daarvoor is de weg er naar het UWV.

Je doet een enorm harde uitspraak die gewoon niet zo is. Het is niet zijn/haar enige doel dus dat hoor je niet te zeggen.

Ik heb prima ervaringen gehad met bedrijfsartsen en weet prima hoe ze er in staan maar zoiets als wat jij zegt hoort gewoon niet. Sally zegt ook dat er goede bedrijfsartsen zijn dus dan hoort dit niet.

oja

en er van uit gaan dat elke bedrijfsarts van ELKE ziekte alles dient te weten slaat nergens op. Een cardioloog weer ook niets over gewrichten. Dat maakt het nog geen slechte cardioloog. Een huisarts weet alles algemeen maar niet specialistisch. Een bedrijfsarts is een erkend medisch specialist op het gebied van werk en gezondheid maar dat had je geweten als je mijn gegeven link had gelezen...

je weet dat die specialisatie ook gewoon vier jaar duurt nadat iemand basisarts is geworden? Mindere goden? Waarom zo denigrerend? https://www.nvab-online.nl/bedrijfsarts

molleke

"hangt het er ook vanaf wat de bedrijfsarts voor opdracht heeft meegekregen van de directie. Wij hebben de afgelopen jaren er eentje gehad die vond dat iedereen wel aan het werk kon. Iemand met hartklachten, iemand na een heupoperatie. Het herstel kon wel op het werk. Ik zelf had nog nooit met hem te maken gehad maar het schijnt echt vreselijk te zijn geweest die man. Daar waren ook heel veel klachten over maar hij zei eens tijdens een overleg waar ik toevallig ook bij was dat zijn opdracht was om het ziekteverzuim naar beneden te dringen. "

Zo hoort het niet te gaan. Die arts heeft een eigen verantwoordelijkheid als medicus en moet vanuit zijn specifieke deskundigheid een - bij voorkeur goed onderbouwd - oordeel geven over de vraag of iemand om medische redenen wel of niet in staat is om zijn eigen werk weer te doen, en zo niet, of er dan aangepast werk kan worden gedaan.

Een goede bedrijfsarts trekt zijn eigen plan (zie posting Triva). Maar natuurlijk is er inderdaad het risico dat de arts zich onder druk laat zetten - dat kan heel ver gaan, maar ook minder ver. Niet alleen voor arbo-artsen geldt dat, maar ook voor artsen van het UWV. Daar wordt intern bekeken hoe de verschillende artsen oordelen heb ik begrepen. Lijkt leuk, maar er gaat natuurlijk wel een normerende werking vanuit.

Dus ja, druk komt voor, en de enige geeft er meer aan toe dan de ander. Maar eigenlijk zou de arts gewoon alleen zijn/haar eigen medische oordeel moeten volgen, en een arts die dat bewijsbaar niet doet is tuchtrechtelijk verwijtbaar bezig.

Groeten,

Temet

Triva

Dat ik het in latere reacties ook nog over een extra persoon heb die je mee moet nemen, moet je jezelf niet aantrekken, dat noem ik gewoon omdat ik het zo belangrijk vindt.

Ook zonder link wist ik echt wel dat een bedrijfsarts zich niet in elke aandoening kan specialiseren, maar het zou fijn zijn als hij zich daar naar gedraagt. Als je er geen verstand van hebt, zet je iemand niet onder druk om aan het werk te gaan voor je je grondig in het probleem hebt verdiept.

Ik zal de beroepsgroep in het algemeen inderdaad wel 'onheus' behandelen door er zo negatief over te doen, maar als je zelden anders meemaakt dan dat je zélf niet netjes wordt behandeld, onwetendheid tegenkomt e.d., dan ontstaat die negatieve houding vanzelf. Drie mensen binnen één gezin, hebben de bedrijfsarts moeten vertellen dat ze (nog) niet konden werken met hun klachten. Dat was geen onwillig gepiep, maar terecht. Ik ging te snel mee in dat ik wel weer kon beginnen, dus ik ben wel veel te snel aan het werk gegaan. Ik was mondiger voor mijn man dan voor mezelf. Mijn dochter lijkt nú de juiste begeleiding te krijgen. Haar medische gegevens worden opgevraagd, zodat ze kunnen zien wat er mis is.

Als je té snel door de bedrijfsarts wordt beter gemeld, zit er inderdaad niet veel anders op dan weer aan het werk te gaan, eventueel met het idee om meteen weer rechtsomkeert te maken, maar ik ervaar dat toch als dat de ernst van je ziekte niet onderkend wordt en/of je niet serieus genomen wordt. Voor mij, maar dat zal mijn 'kwaal' zijn, is het vervolgens heel erg moeilijk om aan te geven dat ik het werk eigenlijk nog niet aan kan.

maar

Wist je dat ze vier jaar studeren na de drie jaar basisarts of niet?