Manipulatief en gevoelloos kind
Ik schrijf dit als zus van een niet-hanteerbare puber.
Twee jaar geleden gingen mijn moeder en stiefvader uit elkaar. Mijn vader vertrok toen naar Oostenrijk en liet zijn kinderen achter. Mijn moeder is toen heel inconsequent geweest naar mijn broertje, hij mocht vrijwel alles en nu zoekt hij steeds verder zijn grenzen op. Mijn moeder is alleenstaand en weet geen raad meer. Ik heb het tot nu altijd voor mijn broertje opgenomen, omdat ik dacht dat hij een klap had gehad van de scheiding en zijn vader die vertrokken is naar een ander land.
Afijn, nu loopt het de spuigaten uit. Hij heeft mijn moeder vorig jaar een gebroken hand geslagen. Hij manipuleert haar dag en nacht en begint haar nu ook af te persen voor geld ook blowt hij hele dagen en werkt hij niet op school. Kortom: het interesseert hem weinig. Het gaat van kwaad tot erger. Mijn moeder houdt verschrikkelijk veel van hem en weet geen raad meer. Ik heb het altijd gesust en geprobeerd beide verhalen aan te horen om tot een gezamenlijke middenweg te komen. Nu is echter het moment dat ik achter mijn moeder wil staan. Zij heeft nu geen leven meer met hem. Het doet mij zo ongelooflijk veel pijn om te zien dat mijn broertje zijn eigen leven weggooit. Hij heeft een keer tegen mij gezegd dat hij geen gevoel van consequentie heeft en dat hij ook niet het verschil tussen goed en fout ziet. Hij vertelde mij dat hij automatisch manipuleert en dat hij alles naar zijn hand kan zetten als hij dat wil. Hij heeft zelf tegen mij gezegd dat hij twijfelt of hij sociopaat is, maar zover wil ik niet gaan.
Iemand ook ervaring als alleenstaande ouder of als zus / broer die voortdurend op een T-splitsing staat? Ik wil hem niet laten zitten, maar hij moet weten dat dit niet meer zo kan. Het zeggen heeft geen zin, hij zegt dan: "wat wil je doen dan?" "Denk je echt dat je dat kan?" Als mijn moeder zegt dat ze hulp gaat zoeken, zegt hij: "Ik weet precies hoe jeugdzorg werkt, ik hoef alleen dit en dat te zeggen en jij bent degene die mij mishandeld"
Is er een instantie die hulp biedt hiervoor en dit serieus neemt? Ik heb het gevoel alsof dit verder gaat dan opvoeding. Ik ben zelf 22 en heb een vrij heftige jeugd achter de rug en heb eigenlijk alle klappen van mijn stiefvader opgevangen. Ik ben gelukkig nooit bitter geworden door alles en voel mij nu erg goed. Daarom vind ik het nog extra jammer dat ik zie dat mijn broertje zich helemaal naar de klote werkt en lak heeft aan al het gezag om zich heen.
Hij heeft ook weleens tegen mij gezegd dat ik het enige persoon in zijn leven ben waar hij wel van houdt, het voelt alsof dit zo uit mijn handen glipt. Maar ik moet voor mijn moeder opkomen, anders gaat zij er aan onder door.
Huisarts?
Wat een moeilijke situatie voor jou!
Hebben jullie dezelfde huisarts? Hoe dan ook, de huisarts is een goed begin om te bepalen wat je zou kunnen doen, ook als je dezelfde hebt. Ik wens je veel sterkte!
Heftig
Heb je zelf het idee dat als je hem laat weten dat hij te ver gaat dat je dan niet meer van hem houdt?
En kun je hier gesprekken met je moeder over hebben of zit het haar te hoog? Of jou?
Wat een last voor jou
Je voelt je voor zowel je broer als je moeder verantwoordelijk. Hoe gaat het ondertussen met jou?
Soms is een probleem té groot om als zus verantwoordelijk voor te kunnen zijn. Hier is een vierde bij nodig. Helaas niet je vader. Wie wel?
Is er een oom of tante waar je moeder een goede band mee heeft?
Je zou voor jezelf naar de huisarts kunnen gaan en dit bespreken. Kijk wat van dááruit besproken kan worden.
oei
Dit is knap lastig.
Juist omdat hij aangeeft zich veilig te voelen bij jou, heb jij waarschijnlijk de meeste invloed op hem/. Het is heel goed dat je nu echt achter je moeder staat.
Ik zou ook tegen hem zeggen dat je achter je moeder staat en dat je wel degelijk zult aangeven hoe het er bij jullie thuis aan toe gaat.
Daarnaast is het misschien juist goed om eens met hem te praten als het niet net geëscaleerd is.
Leg hem uit dat hij zijn moeder wel fysiek aankan maar dat hij er niet echt mee opschiet met dat gedrag. Dat hij uiteindelijk door de mand zal vallen en dat hij steeds verder wegzakt in zijn poel van ellende als hij daar zelf geen verandering in aanbrengt. Dat hij dat alleen zelf kan doen, hij moet het willen anders werkt het niet.
Ik zou veilig thuis bellen als ik jou was. Ook kun je contact opnemen met de politie: niet om aangifte te doen maar om te overleggen. De agressie die hij heeft laten zien en het afpers gedrag is echt behoorlijk ernstig. Natuurlijk heb je hier moeite mee en zul je misschien een gevoel hebben hem te verraden, maar jouw inzet is om hem te helpen. En dat heeft hij heel hard nodig.
succes!
Erg moeilijk
Is het wel veilig voor jou om stelling te nemen? Zou het kunnen dat hij zich alleen goed gedraagt tegen jou zolang je geen stelling neemt? In dat geval is het misschien minder wijs om rechtstreeks de confrontatie aan te gaan voordat je precies weet waar je aan begint. Dan zou je eerst een plan moeten maken om je aan hem te kunnen onttrekken voordat je de strijd aangaat.
Je zou eens contact kunnen opnemen met Labyrint in Perspectief. Dat is een organisatie voor naasten van mensen met psychiatrische problematiek. De situatie met jouw broer klinkt alsof dat wel eens aan de hand zou kunnen zijn. En eerlijk gezegd: als hij zelf zegt dat hij twijfelt of hij een sociopaat is, zou ik dat maar serieus nemen in plaats van het met de mantel der liefde te bedekken. Realiseer je dat je je broer niet kunt redden. Dat moet hij zelf doen. Je moeder idem. Je kunt wel de werkelijkheid benoemen, omdat dat voor jou belangrijk is. Het is erg belangrijk voor jou (en je moeder, maar dat moet ze zelf aangaan) om te leren gezonde grenzen te stellen maar dat zal niet zo gemakkelijk zijn. ik denk dat je daar zelf hulp bij nodig hebt, van een therapeut die ervaring heeft met toxische relaties.
Sterkte!
Neem hem serieus
Hij geeft zelf behoorlijk goed aan wat er met hem aan de hand is en waarom goede gesprekken, liefde en begrip niet zullen werken, maar eerder een averechts effect hebben: het biedt namelijk openingen voor hem om door te gaan.
Neem zijn eigen analyse serieus, ga daarover in gesprek met je moeder en daarna samen met de huisarts.
Zoek informatie op op internet, zowel over de beschrijving die hij zelf geeft als over de gevolgen van blowen.
Laat je niet manipuleren door hem: jij houdt van hem, maar niet op de manier waarop hij dat graag ziet, namelijk als de alles toedekkende, sussende, obstakels weghalende zus. Dat is de zus waarvan hij houdt. Maar je ontdekt zelf dat dat niet de liefde is die jij hem wil geven, omdat je daarmee zowel hem als je moeder in een slechte situatie brengt die alleen maar slechter wordt.
Het gaat niet om partij kiezen tussen je broer en je moeder, het gaat erom dat je ervoor zorgt dat je niet meegemanipuleerd wordt in de negatieve spiraal van je broer, zijn zelfanalyse laat zien dat hij er eigenlijk ook niet gelukkig mee is, maar hij heeft geen idee hoe het anders kan. Dat laatste kun je hem ook niet zomaar aanreiken, daar zijn experts voor nodig.
Hoe oud is je broer?
Tsjor
hulp
google eens op 'geweldloos verzet'. Het is een vorm van therapie voor ouder(s) en kind.
Ik zit zelf in een support netwerk van een ouder en kind die deze therapie volgen, vandaar dat ik er meteen aan moest denken!
punt
Ik denk dat hij op een punt is dat jullie als naasten geen invloed meer op hem hebben. Hij heeft een professional nodig.
Hij zegt dus zo'n beetje dat het hem overkomt. Het is onmacht. Hopelijk staat hij wel open voor hulpverlening. Probeer hem daarnaar toe te praten. Jouw moeder en jij kunnen hem niet (meer) helpen, jullie staan te dichtbij. Hij moet wel zelf willen. Het is zijn leven. Volgens mij is er wel een wil, in hoe hij erover praat. Maar als hij niks doet gebeurt er niks.
Praat idd eerst met zijn huisarts.
Je bent wel een superzus. Heel veel sterkte.
je moeder
Hoe staat je moeder er eigenlijk in? Jij wilt het voor haar opnemen en dat siert je maar ziet zij eigenlijk wel hoe ze gemanipuleerd wordt en wil ze daar iets aan doen?
Je broer klinkt inderdaad als een heftige gozer met dysfunctionaliteit. Hij ziet dat zelf ook, althans hij geeft het toe.
Ik ben het eens met de mensen die zeggen dat dit een aanpak van deskundigen vergt. Moeilijkheid zal zijn dat je broer geen hulpvraag heeft. Hij zal waarschijnlijk zijn gedrag gewoon door willen zetten.
Dan komt het er op neer dat jij en je moeder grenzen aan zijn gedrag moeten gaan stellen op een manier die veilig is voor jullie. Inderdaad, eerst naar de huisarts, misschien vragen om systeemtherapie. Ik zit ook te denken of je moeder geen contact met zijn mentor op kan nemen.
Is er trouwens een melding van gemaakt toen hij je moeders hand heeft gebroken?
Heel veel sterkte
Zoon vergelijkbaar
Ex is hier al wat langer weg, maar mijn zoon vertoonde vergelijkbaar gedrag. Inschakelen van hulpverlening maakte het probleem hier alleen maar erger en vanuit mijn perspectief zou ik dat niet adviseren. Een juiste hulpverlener zal ongetwijfeld veel kunnen doen, maar die troffen we hier helaas niet.
Mijn zoon zou ik ook niet ongevoelig willen noemen. Door dat gedrag oogde hij wel ongevoelig, maar als je er doorheen prikte, zag je dat hij juist extreem overgevoelig was en niet om kon gaan met alles wat er gebeurde.
Jij schrijft dat je moeder hem vaak zijn zin gaf. Ik denk dat dat ook een van mijn fouten is geweest. Vader was vertrokken en dat vond ik sneu voor de kinderen. Ik denk achteraf dat ik toen onbewust ben gaan compenseren, juist omdat ik het zo sneu voor ze vond. Dat is een van mijn fouten geweest.
Wat ik ook lastig vond, was de omschakeling in rol die van mij nodig was. Zelf kom ik uit een traditioneel gezin. Mijn moeder was thuis voor ons en mijn vader werkte. Natuurlijk was mijn moeder ook wel eens streng, maar mijn moeder was ook de troostende figuur en mijn vader was de ‘kom op, ga gewoon door’ persoon. Even extreem gezegd. Ik denk achteraf dat ik die rollen hier in huis ook had. Ik werkte wel, maar was ook juist de verzorgende/troostende terwijl mijn ex het tegengas gaf. Mijn ex was echte de tot hier en niet verder persoon. Toen ex weg ging, moest ik als het ware de harde en de zachte in een worden. Dat heeft moeite gekost.
Die rolverandering was niet alleen lastig voor mij, maar ook voor mijn kinderen. Ik moest opeens naast de verzorgende ook nog meer de grenzenstellende zijn. Die grenzen accepteerden de kinderen en zeker mijn zoon niet meteen en dan was er niemand die achter mij stond.
Gevolg was dat ik me in die periode soms machteloos voelde en die machteloosheid voelde zoon maar al te goed aan. Die machteloosheid bij mij, maakte hem ook machteloos met een hele hoop frustratie bij hem tot gevolg, waar ik niet mee om kon gaan.
Ik denk dat het hier beter is gegaan, sinds ik uit die machteloosheid ben gestapt. In mijn machteloosheid wilde ik ook altijd graag de problemen van mijn zoon oplossen. Bijvoorbeeld richting school. Het heeft mij geholpen om dingen gewoon te accepteren zoals ze waren en niet meer steeds zijn puin te ruimen.
Geweldloos verzet ken ik ook en zou in een dergelijke situatie kunnen helpen. Ook om uit die machteloosheid te komen. Je moeder en jij kunnen het gedrag van je broertje niet veranderen, hoe graag je ook zou willen. Je kunt echter wel benoemen dat je het ergens niet mee eens bent.
