machtsstrijd

Herkenbaar

Hier een hoogbegaafde met autisme dus ik herken het helemaal. Discussies over mijn opvoedkwaliteiten ga ik niet aan, en ik accepteer ook geen kritiek op mijn opvoeding (van het andere kind, zelf heeft ze natuurlijk de wijsheid in pacht). Sowieso ga ik maar weinig discussies aan over de gang van zaken. De machtsstrijd is ook wel uitgevochten. Zij doet niet altijd wat ik zeg, logisch, en ik zeker niet altijd wat zij zegt.
Het blijft een uitdaging maar ik zou adviseren om de discussie gewoon snel af te kappen. In geval van dat drinken zeg je dat het onbeleefd is, en dan doe je het zelf. Je kunt haar niet met geweld dwingen.

Beu

Ik kan me heel goed voorstellen dat de discussies behoorlijk beu bent. Dat is ook doodvermoeiend. Zeker als het zo uitpakt zoals nu.
Misschien heb je het al geprobeerd maar ik zou een keer rustig met haar gaan zitten en je gevoel delen. Zoiets als "ik hou heel veel van je maar ik trek dat gedoe niet meer" en dan ook aangeven dat je echt uitgeput en op bent. Dat je snapt dat zij haar mening heeft over zaken en dat dat prima is maar dat je er nu even niet meer mee om kunt gaan. Praat vanuit jezelf en leg het probleem bij haar. Zij wil graag autonoom zijn, dan kan zij ook een oplossing bedenken.
Heel veel sterkte

Laten gaan

Dat zou ik doen. Anders gaat het weer over het slechte gedrag van haar broertje en zelf zal ze toch haar fout niet erkennen. Jij was degene die het geduld verloor en fysiek ingreep, terwijl jij zeker de wijste zou moeten zijn.

Bedankt voor de reacties en tips

Bedankt, helpt wel om het even te kunnen delen.
Nog een laatste vraag: vader lijkt enorm op dochter.
Sws hele schoonfamilie: allen hb en altijd met elkaar in een fikse woordenstrijd gewikkeld.
Vader vindt dat ik het niet moet accepteren, dat de moet weten wie de baas is, dat ik haar moet straffen etc.
Zelf pakt hij het dus zo aan, waardoor vader en dochter regelmatig een fikse ruzie hebben met geschreeuw van vader en gedreig van dochter ( ik blijf hier niet langer wonen). Ik zit daar dan vaak tussen...
Hoe zouden jullie hiermee omgaan? Nb praten met mijn man hierover heb ik al vele malen geprobeerd...

Misschien

Het klinkt een beetje suf, maar helpt het als je het met de peuteraanpak doet?
Dus niet je dochter naar haar kamer sturen en haal later terug laten komen, maar haar een keuze geven?
Dus: Ik trek het discusseren nu even niet. Je mag kiezen of je zonder discussiie aan tafel blijft zitten of dat je even rust op je kamer neemt tot dat lukt.
Op die manier stuur je je dochter niet weg. Ik weet niet of het werkt bij haar hoor.

Peuteraanpak

Dat is een goeie, dank!!

Vader

Nu hoor ik haar vader echter weer tegen haar tekeer gaan: binnen 10 minuten heb je deze troep opgeruimd.
Ik vraag me af of haar enorme strijdlustige houding hierdoor komt. Dat ze zich wil verzetten. Ik heb echter al heel veel haar discussie met hem hierover en hij wil gewoon geen feedback van mij meer op zijn ‘aanpak’
Pffff lastig hoor

Jezelf eraan onttrekken?

En als je nou eens zelf uit de situatie stapt? In het voorbeeld van je zoon geen drinken willen geven zou ik het inderdaad alleen maar tegen haar zeggen en vervolgens zelf wat te drinken inschenken voor je zoon. Puur om er geen strijd van te maken. De strijd over het eten had je inderdaad sowieso niet aan moeten gaan in mijn ogen. Op het moment dat jij de discussie niet trekt, zeker als je zelf ziek bent of niet goed in je vel zit, kun je misschien beter zelf uit situatie stappen. En dat ook zo benoemen. Dus: ik trek op dit moment jouw gedrag niet en ik heb geen zin in weer een discussie, dus ik ga op mijn kamer zitten. Je had haar ook met haar bord eten naar haar kamer kunnen sturen. Een kind straffen door het geen eten te geven vind ik sowieso geen optie. Niet als ze klein zijn maar al helemaal niet als ze groot zijn.
Verder zou ik er op een rustig moment eens met haar over praten. Iemand die zo slim is kan best begrijpen dat haar gedrag naar is voor een ander, en daar ook naar handelen. Misschien kunnen jullie een codewoord afspreken. Zodat je niet echt een verwijt of opmerking hoeft te maken, maar zij toch direct weet wat je bedoelt.
En ik zal aansturen op snel op kamers. Dat zal jullie verstandhouding ook ten goede komen denk ik.

En dan je man. Dat is echt heel lastig. Zou hij wel naar die coach luisteren? Dan zou ik die nogmaals inschakelen. Of misschien gezins- of systeemtherapie proberen. Zo zonde van de relatie tussen vader en dochter ...!

Misschien sla ik de plank volledig mis hoor, maar zou ‘gehoorzaamheid’ voor hem een teken kunnen zijn van ‘houden van’? Dat hij denkt dat ze niet van jullie houdt als ze niet luistert? Pubers horen zich nu eenmaal op een ietwat gewelddadige manier van hun ouders los te maken. Dus feitelijk doen jullie alle drie gewoon helemaal wat er van jullie verwacht wordt. Je man en jij vormen een blok waar zij zich tegen af kan zetten. Het is dus zeker niet iets persoonlijks, en het zegt ook echt niks over hoeveel zij van jullie als ouders houdt.

Voorbeeld

Ik moet me ook wel eens inprenten dat het, zeker bij kinderen met autisme, er om gaat consequent het goede voorbeeld te geven. Kalm blijven, zelf niet verhit terug gaan discussiëren, alternatieve oplossingen laten zien.
Inderdaad, zelf wat inschenken.
Zeker, niet fysiek te lijf gaan of zaken afpakken. Straffen of stemverheffing komt bij iemand met autisme die de zintuigen niet af kan sluiten en overgevoelige zintuigen heeft, extra hard binnen. Dat kunnen ze je dan 'terug geven' met de kracht zoals zij die van jou hebben ervaren. Omdat dat dan normaal lijkt. En ik kan je verzekeren dat is dan een stuk harder.

Ik ga alleen mee in de discussie als ik er genoeg 'adem' en kalmte voor heb. Het vraagt soms veel geduld.
En anders geef ik het aan: alleen als het kan in 3 minuten?
En verder heb ik er diverse 'zinnen' op gevonden die de zaak kunnen kalmeren, afhangend van de situatie.
'Is het een wedstrijd'? Denk je dat ik het ook leuk vind? Gaan we hier wel mee door? Vragen helpt vaak beter dan stellen.
En als het mij teveel wordt geef ik dat aan: 'genoeg informatie weer'.

Man

Ik zou daar niet tegen kunnen. Sowieso ben ik van haar vader (HB en ASS) gescheiden omdat ik er niet meer tegen kon. Van je kind is een ding, maar met je partner moet het niet continue strijd zijn. Het kost me nu al genoeg energie om alles zo te laten verlopen dat iedereen harmonieus bij elkaar kan wonen.
Op kamers klinkt leuk, maar is in deze tijd nogal een financiële uitdaging. Mijn oudste gaat, mits Corona geen roet in het eten gooit, binnenkort op haar 21e het huis uit.

Uit de woordenstrijd stappen

Ja makkelijk gezegd, ik moet ook altijd het deurtje weer vinden en dat zit altijd weer ergens anders. Maar hier als zoiets ontstaat krijg ik steevast een soort misselijk gevoel van ´getver ik heb hier zoo geen zin in, ik vind dit zo puberaal´. En ik voel ook dat als ik er op inga, ik me er aan compromitteer, dan doe ik mee met het spelletje.
Dat doe ik dus niet, want daar moet het niet om gaan Ik heb geen zin om argumentatief te vechten met een tiener. doei Soms lukt het me om het met humor op te lossen, hangt van het incident af. Oh ga je in de pubermodus, oid. Niet zo goeie ik heb scherpere gehad, weet nu even niet te herinneren, dan schieten samen in de lach.

Hier had ik misschien iets gedaan van `okay, hier dat drinken, wat jij wil´ en het dan aan mijn zoontje gegeven. En als dochter dan door was gegaan met argumenteren `tuurlijk joh, whatever, het is warm, geen zin in nu. Nog doorgaan; ´je gaat nu over mijn grenzen, ga even weg, of ik ga weg. En als ze dat niet doet koptelefoon opzetten. Je moet uit haar spelletje blijven, grey rock worden.

Ik vind dat kinderen, ook tieners niet het gevoel moeten krijgen dat je met debating alles op kunt lossen en kunt winnen.
Maar.... geen mensen in het autisme spectrum hier, dat scheelt wellicht

Zelf weg gaan

Een 17-jarige stuur je niet meer naar haar slaapkamer. Die tijd is geweest.

Het beste is om gewoon zelf de discussie te stoppen door weg te gaan. Er zit namelijk geen rem op.
Oh en inderdaad die opvoedtips... bewaar me. (Alsof ze zelf altijd zo lief, geduldig en consequent is met haar broertje.... maar dat is natuurlijk anders, want ik ben de ouder.)

Ik zou je man trouwens zijn eigen strijd laten voeren. Hij wil dit afdwingen, jij niet. Doe dat dan ook niet.

ik zou

tegen haar zeggen dat zij niet kan bepalen of haar broertje straf krijgt en ook niet hoe. En dat je verder geen trek hebt in discussie en verder zwijgen. Echt zwijgen dus naar haar. Gewoon zelf even het glas van je zoon pakken, hoe je daar ook niet over te hebben verder.
Je kunt dan gewoon wat aandacht besteden aan je 7 jarige want voor hem is het ook vervelend hierbij te zitten.

Naar kamer sturen is lastig want als ze weigert kun je niet veel. Ik vind zelf weggaan geen optie want je kunt zoon op dat moment niet alleen laten met haar. Op andere momenten kun je wel degelijk bij haar weglopen om verder discussie uit de weg te gaan.

Maar wat

zit er achter, en is het niet veel zinniger daar naar te kijken?
Als ik je post lees dan denk ik dat ze zich niet gezien/gehoord voelt. (op dat moment)
Ik denk dat daar haar verdere escalatie vandaan komt.

Wat je doet is haar achteloos aan de kant schuiven.
Maar je kunt best haar even bevestigen in haar goede bedoelingen maar bij je eigen beslissing blijven.
Of misschien had ze graag gehad dat jij zoon even aangesproken had of geluisterd had naar wat er is gebeurd.
Laten horen dat je ziet wat er gebeurt, en proberen met hen samen te blijven. Dan kom je natuurlijk ook niet in de machtstrijd terecht.
Voor een machtstrijd zijn er altijd 2 nodig en jij kunt er uit blijven en haar zo leren hoe ze dat kan doen.
Je had er bijv ook voor kunnen kiezen om zoon zelf zijn drinken te laten pakken. Alles om de strijd zo klein mogelijk te houden, liever aandacht besteden aan wat er werkelijk speelt, wat ervaart hij, wat ervaart zij.

En zeker zelf weggegaan als het dreigt te escaleren.
Dat moet ik hier regelmatig...
Je geeft haar daarmee een beter voorbeeld dan proberen gaat te dwingen tot iets.

De strategieën die jij beschrijft vind ik eerder passen bij kleinere kinderen en bij begaafde kinderen werkt het zeker niet.

Ik zou

Tegen haar zeggen dat jij de opvoeder bent en dat zij zich daar niet mee hoeft te bemoeien. En dat je niet met haar in discussie gaat over opvoedkwesties. En dan zelf drinken pakken voor je zoon.

Als je haar naar boven wil sturen behandel je haar als een kleuter, nogal logisch dat ze daar tegenin gaat. En dan ga je ook nog het gevecht aan, dat ga je natuurlijk nooit winnen.

Als ze doorslaat over ander onderwerpen zou ik aangeven dat je geen zin hebt in een discussie, en een gesprek ergens anders over beginnen. Zwijgen, weggaan of een koptelefoon opzetten vind ik best raar en asociaal tijdens het eten, er zitten nog meer mensen aan tafel toch? Zij discussieert toch niet om te pesten? Ze moet alleen leren dat niet iedereen daar altijd op zit te wachten. Dat kun je ook gewoon rustig zeggen. Ook zonder hoofdpijn of omdat je moe bent.

terzijde: twee ouders is genoeg

Ik heb twee kinderen. De vader van die twee kinderen heeft neigingen tot micromanagement. Zelf laat ik ook niet altijd de boel waaien. En de oudste heeft dan ook nog wel eens de neiging (al van jongs af, dat heeft niks met puberen te maken) om de jongste op te voeden.

Ik voel als het ware hoe jongste onder al die aandacht wordt geplet, dus ik fluit broer consequent terug: Vriend, ze heeft al twee ouders, dat is genoeg. Het leeftijdsverschil is overigens veel kleiner dan bij TS, maar 3,5 jaar, maar dat staat er los van: ik vind dat dochter niet door drie mensen in de gaten hoeft te worden gehouden, dus eventuele opvoedneigingen van grote broer druk ik resoluut de kop in.
Het lijkt succes te hebben, maar dat kan ook zijn omdat zoon zich (puber, inmiddels) sowieso meer aan interactie met de rest van het gezin onttrekt

Groeten,

Temet

Zonnehoed

"Zij discussieert toch niet om te pesten? Ze moet alleen leren dat niet iedereen daar altijd op zit te wachten. Dat kun je ook gewoon rustig zeggen. Ook zonder hoofdpijn of omdat je moe bent."

Vast. Maar als dochter, omdat ze het nog niet geleerd heeft, gewoon doorgaat met discussiëren dan zou ik geloof ik toch ergens anders gaan zitten of een koptelefoon opzetten. Los van de vraag of dat helpt bij het leerproces van dochter, het voorkomt in elk geval het afknappen van moeder. Een mens moet wat.

Groeten,

Temet

Ik ben de moeder

Mijn (niet-auti) HB-dochter heeft heel erg de neiging haar autibroer te willen opvoeden. Dat pik ik niet. Ik ben de moeder in huis, ik voed hem op. Ze mag in nette ik-boodschappen vertellen wat ze niet leuk vindt aan zijn gedrag en wat dat met haar doet, maar daar stopt het.

Verder stel ik ook een tijdslimiet aan discussies. Dat heb ik van een relatietherapie geleerd. Dat vertel ik droog en emotieloos. Het is geen straf, maar een hulpmiddel om de sfeer goed te houden. Eindeloos doorheen heeft geen zin, dan graaf je je alleen maar in in je loopgraven.

Als iemand overprikkeld of boos wordt, gaat die persoon even naar zijn of haar kamer. Expliciet weer niet als straf, maar als hulpmiddel. Als puber dat weigert, kun je beter ook zelf even weggaan totdat de gemoederen gekalmeerd zijn.

Zelfde gedachten als Millie

Ik denk ook dat je echt moet uitkijken haar niet het gevoel moet geven dat je haar opzijschuift.

Ik dacht aan de mogelijkheid om tegen haar te zeggen: interessante gedachte, ik zal er eens over nadenken, maar ik wil wel dat je hem nu even drinken geeft. En als ze dat niet doet, kun je zeggen dat je dat jammer vind en het zelf doen.
Ik zou er erg voor oppassen dat je iets uitstraalt bij discussie dat de tijd dat je nog wel aan die discussie meedoet, ziet als een opoffering.

Millie

Nee, je moet als ouder volgens mij nooit een gesprek aangaan over bedoelingen of wie heeft wat gedaan. Zeker niet als je er niet bij bent geweest. Gewoon niet. En opvoeden hoeft de 17-jarige al helemaal niet. Hier thuis is dat zo ongeveer het enige waar ik consequent in ben. De oudste voedt de jongste niet op, en is ook niet verantwoordelijk. Ik luister ook nooit naar ja maar hij of ja maar zij. Ik ga alleen af op wat ik zelf zie en hoor.
In geval van TS: als zij dochter vraagt om broer drinken te geven, dan wil ik daar geen gesprek over hoeven voeren met argumenten als ja maar hij. Zij doet niet wat ik vraag, dus heb ik op dat moment een probleem met haar. Niet met broer.

Thera

Op zich heb je natuurlijk gelijk dat je een kind niet het gevoel moet geven dat je het opzijschuift. Maar als je consequent aangeeft dat je over déze onderwerpen (wie heeft wat gedaan en discussies over wie wat waarom niet wil doen) geen discussie aan gaat hoeft dat toch niet te voelen als opzij schuiven? Over andere zaken wil ik gráág discussiëren (politiek, het milieu en thuiskomtijden) met beide pubers (en hun vader). En op een rustig moment wil ik ook graag een boom met ze opzetten over het hoe en waarom van hun opvoeding. Maar ik ga dus niet, nooit, in discussie op het moment zelf. Dan wil ik gewoon dat ze doen wat ik vraag.

Dat kan Pennestreek

Prima als jij uitgaat van orders en opvolgen.
Ik denk dat dat niet de beste insteek bij begaafde kinderen is (of überhaupt pubers)
Ik moet er thuis iig niet mee aankomen. Dan loopt het ook uit de hand a la het voorbeeld van ts.

En het gaat juist niet over 'gesprek aangaan' (die discussie dus). Juist niet. Maar met een of twee goede opmerkingen kun je kind heel goed laten voelen dat je haar ziet, hoort, serieus neemt. (Dat is nu eenmaal erg belangrijk bij begaafde kinderen)
En je kunt dit prima doen zonder regie over te geven.
Je houdt de regie juist veel beter dan.

Goede tips

Mijn eerste reactie als ik het verhaal van TS lees is, dat ik mijn dochter een flinke mep zou geven.
Maar dat is niet de goede reactie en bij mijn dochter van 17 ook niet ongevaarlijk, gezien haar kracht en grootte en haar neiging om wrok te koesteren en de dingen nogal zwartwit op te vatten.
Dus ik zou het waarschijnlijk ook maar laten gaan, en alleen zeggen dat zij niet de rol heeft om te straffen, dat doet ze maar bij haar eigen kinderen.
Ik kies in discussies meestal de techniek van duwen en trekken, dus even kijken wat werkt, me terugtrekken als het niet goed uit lijkt te pakken, en dan weer een klein stukje proberen of ik toch verder kan komen. En dingen maar gewoon laten zitten.
Van de periode dat mijn zoon dwars was, heb ik wel geleerd dat ik niet teveel over mijn kant moet laten gaan want daar ga ik zelf dan wel erg nerveus van worden, dus dan kan ik beter eerder het conflict aangaan voor de bom barst.
Ik merk wel dat het goed helpt om op allerlei toepasselijke momenten waardering uit te spreken en complimenten te geven. Dan zie ik zelf ook de leuke kanten meer en er bouwt bij haar niet zo'n negatief gevoel op van "ik doe het toch nooit goed".
En af en toe op mijn tong bijten als ik ergens wat van wil zeggen, of als het toch te snel eruit glipte, er later even op terug komen op een rustige manier. Maar niet op meta-niveau, want dat werkt met haar heel slecht.
Dus niet "dat had ik zo niet mogen zeggen" maar "je had wel gelijk in wat je zei gisteravond".

Zo zie je maar hoe verschillend mensen zijn

"Mijn eerste reactie als ik het verhaal van TS lees is, dat ik mijn dochter een flinke mep zou geven."
Dat zou nou zo'n beetje het laatste zijn dat in mij zou opkomen.

Goden niet verzoeken

Ik zou als ik jou was de discussie eerder staken. Je kunt je eenvoudig beroepen op je autoriteit. Zij heeft haar mening maar die mag ze houden want ze heeft niet de verantwoordelijkheid. Het leven in huis gaat zoals jij het begrijpt want jij bent verantwoordelijk.

Als er iets afgedwongen moet worden dan moet het dat zo doen zodat je dat zelf waar kunt maken. Dat betekent dat je niet aan moet sturen op iets dat zij moet doen (ga naar je kamer) maar dat je zelf iets doet: je gaat naar je kamer en neemt broertje mee. Ga jij maar even alleen eten, ik ben de discussie moe.

Hoe vaker je haar opdrachten geeft die jij helemaal niet af kunt dwingen, hoe meer jullie in discussie aan elkaar geplakt raken.
Verras haar. Maak je van haar los.

Kennelijk heeft ze een mening over broertje en zijn opvoeding. Je kunt met haar afspreken het daarover te willen hebben op een ander moment. Op dat moment kun je haar laten praten en haar vragen stellen. De conclusie kan blijven dat er niks verandert. Want ook al zou ze alle gelijk van de wereld hebben, het leven in huis gaat zoals jij het begrijpt want jij bent verantwoordelijk.

Tuurlijk M Lavell

Ben het met je eens, maar misschien ging dit in basis helemaal niet over bemoeienis tav opvoeden, maar was meisje gewoon even erg gekwetst over wat broertje met haar deed en kon ze zich er niet toe zetten 'hem ook nog te bedienen'. En voelt ze ergens ook wel dat dat niet helemaal volwassen is en probeert ze het mooi te praten door een discussie over opvoeden op te starten.
Door daar in mee te gaan of daarop te reageren ga je misschien wel mee in haar vluchtende gedrag.

Ik zou dan ook dit gedrag gewoon negeren, (hoogstens benoemen) voor zoon inschenken en neutraal, belangstellend informeren naar wat er gebeurd is.
Niet om daar over te oordelen weer maar om iig dochter haar verhaal te kunnen laten doen. Als dochter leert haar emoties te uiten op fijne manier (stap voor stap) valt de noodzaak voor haar tot oeverloze discussies mogelijk ook deels weg.

Want in feite zegt dochter ook iets over zichzelf en niet over moeder: ze voelt zich achtergesteld.
Waarmee ze mi signaal afgeeft dat ze het juist graag over zichzelf wil hebben ipv commentaar geven op de opvoeding.

Dat zeg ik nergens

“ maar misschien ging dit in basis helemaal niet over bemoeienis tav opvoeden, ”
Ik zeg nergens dat het daarover gaat.

De machtsstrijd is er omdat moeder die mogelijk maakt.
Ze geeft dochter opdrachten die door dochter eenvoudig te negeren of te bediscussiëren zijn. Moeder moet een andere strategie kiezen. Eentje die uitgaat van dat waar moeder wel invloed op heeft.

Als moeder dochter zat is, gaat moeder weg.

Andere diepzinnige gesprekken moeten zeker ook gevoerd worden, maar niet op zo’n moment als door TS beschreven. Dat is veel te explosief.

serieus

Ik was allang opgestaan en had gezegd: goed dan geef ik x drinken. En had dat gepakt. Was dat geen optie? Waarom zo'n halszaak maken dat je dochter het moet aangeven als ze dat pertinent weigert.
En erbij gezegd: hola, ik ben zijn moeder, nog altijd. Ik voed hem op,. Wat ben jij streng zeg? Met deze temperaturen droogt dat kind uit. Zoiets.
En evt tegen het jongetje: sjonge twee moeders, je moet je wel wat voorbeeldiger gaan gedragen.
Beetje minder serieus allemaal.