loslaten vriendschappen
Dag allen,
al enige tijd loop ik tegen iets aan waarin ik hier hoop op zowel herkenning maar misschien toch vooral wel adviezen of inzichten.
Heel kort door de bocht: ik ben obsessief bezig met het sociale leven van mijn oudste zoon (17).
Hij is al geruime tijd (vanaf zijn 13e) onderdeel van een vriendengroep van ongeveer 10 jongens. Eigenlijk altijd al ben ik bezig met wat deze groep gaat ondernemen en of hij door dan ook wel bij aansluit/gevraagd is etc.
Ze gamen veel samen, en wanneer hij een tijdje niet gamet ben ik al weer ongerust of er misschien iets is voorgevallen.
De laatste tijd merk ik veranderingen.....
3 van de 10 jongens sluit al een tijd steeds vaker aan bij een andere (grotere groep) en is er eigenlijk bijna niet meer bij.
Ze waren nog altijd met 7 dus dat was prima. Met 1 jongen was op een gegeven moment ruzie, die haakte helemaal af.
Dus nog met 6....met deze 6 spreken ze eigenlijk wel elk weekend af.
Maar sinds een maand beginnen er 2 van deze 6 ook steeds meer naar de grotere groep te trekken.
Laatst waren ze druk met elkaar aan het appen om tot een afspraak te komen. Maar het kwam niet van de grond, ze konden nergens zitten (week ervoor met de hele groep, incl de 3 die vaak niet aanhaken, bij ons gezeten).
Uiteindelijk bleken de 3 weer met die hele grote groep te hebben afgesproken en waren ook 2 van vaste groep van zoon uitgenodigd.
En zoon samen met nog 3 dus niet......
Ik vond het zo sneu.
Maar los van dit, ik merk dat ik hier vrij extreem op reageer.
Wat als dit vanaf nu dus zo gaat? Dan blijven ze met zn vieren over, de groep dunt ontzettend uit.
Mijn gedachten gaan alle kanten op, ik maak mezelf helemaal gek.
Nou ja, tot zover. Is dit herkenbaar voor iemand?
Mar80 schreef op 22-11-2024 om 08:44:
Fijn dat jullie dit delen, dat geeft mij hele waardevolle inzichten!
Maar wat ga je er nu mee DOEN? Kun je het loslaten als je weet dat jouw gedrag misschien wel schadelijker is dan wanneer je zoon een keer een weekend niks te doen heeft?
Ja die inzichten geven mij wat ik nodig heb om er nu mee te stoppen.
En daarnaast ben ik voor de langere termijn in therapie gegaan, want uiteindelijk is dit natuurlijk iets wat bij mijzelf vandaan komt. Aan zoon heeft het nooit gelegen.
maar deze 2 (stoppen met vragen en therapie)dingen kunnen naast elkaar.
dag allen,
Even een kleine update….
Dankzij jullie adviezen en inzichten is het denk ik gelukt om het beter/anders te doen richting zoon.
Hij is uiteindelijk wel naar het feest geweest afgelopen zaterdag. Op het allerlaatste moment samen met 1 andere vriend toch bedacht wel te gaan (rest ging allemaal al). Zondags gingen de jongens ook nog wat doen maar hij wilde liever met ons mee.
Van de therapeut heb ik de opdracht gekregen om al mijn negatieve gedachtes/angsten per situatie op te schrijven. Pfff dit zijn er veel, daar schrik ik van. Ik schrik echt van het feit dat ik zoveel pieker, dat moet echt stoppen.
Bedankt voor al jullie waardevolle reacties, heeft me echt enorm geholpen.
Wat ben je goed bezig, Mar80! Je mag trots zijn op jezelf, en op jouw zoon (hoeveel of hoe weinig hij ook afspreekt 😉)💛
En het is inderdaad vast confronterend zo al die gedachten te lezen. Knuffel voor jou 🫂
Goed bezig, TO! 
bedankt!
Ik merk wel dat ik zelf heel onrustig ben geworden. Kan me niet meer goed ontspannen.
Mijn gedachten gaan alle kanten op en ik krijg het moeilijk onder controle.
Hopelijk wordt dit met de tijd beter…..
Het is heel normaal dat als je ergens mee aan de slag gaat het eerst erger lijkt te worden. Juist omdat je in de fase zit van besef wat ten volle tot je doordringt maar nog geen idee hoe je daar uit gaat komen. Maar heb vertrouwen. Het gaat goedkomen.
het is mij ook heel herkenbaar veel piekeren nadenken doemdenken vooral over de kinderen je wil zo graag dat alles goed gaat! Ik lees met je mee dat afschrijven per situatie hoe bedoel je dit?
Mar80 schreef op 26-11-2024 om 11:32:
bedankt!
Ik merk wel dat ik zelf heel onrustig ben geworden. Kan me niet meer goed ontspannen.
Mijn gedachten gaan alle kanten op en ik krijg het moeilijk onder controle.
Hopelijk wordt dit met de tijd beter…..
het is mij ook heel herkenbaar veel piekeren nadenken doemdenken vooral over de kinderen je wil zo graag dat alles goed gaat! Ik lees met je mee dat afschrijven per situatie hoe bedoel je
Mar80 schreef op 26-11-2024 om 11:32:
bedankt!
Ik merk wel dat ik zelf heel onrustig ben geworden. Kan me niet meer goed ontspannen.
Mijn gedachten gaan alle kanten op en ik krijg het moeilijk onder controle.
Hopelijk wordt dit met de tijd beter…..
Verandering kost tijd, dus gun jezelf ook die tijd!
Wel nog een compliment voor jou hoe jij jezelf zo kwetsbaar durft op te stellen, mooie zelfreflectie 
Lotd schreef op 27-11-2024 om 12:24:
[..]
het is mij ook heel herkenbaar veel piekeren nadenken doemdenken vooral over de kinderen je wil zo graag dat alles goed gaat! Ik lees met je mee dat afschrijven per situatie hoe bedoel je
Per dag noteer je per dagdeel waart je over piekert. Uiteindelijk zie je een patroon.
Bij de situatie geef je dan aan: Wat is de aanleiding? Welke gedachtes heb je? Welke gedachten zijn rationeel?
Alleen al het opschrijven werkt rustgevend, want uiteindelijk blijven er niet veel rationele gedachten over, de meeste zijn irrationeel. De meeste gedachten zijn gebaseerd op fictie, aannames, invullingen.
Ook spreek ik mezelf hardop toe om te stoppen met piekeren. Gewoon echt hardop: stop, het is zijn leven, hij mag zijn eigen keuzes maken. Klinkt gek, maar dit helpt mij echt.
Hopelijk helpt het jou ook!
RoodVruchtje schreef op 27-11-2024 om 15:29:
[..]
Verandering kost tijd, dus gun jezelf ook die tijd!
Wel nog een compliment voor jou hoe jij jezelf zo kwetsbaar durft op te stellen, mooie zelfreflectie
Wat lief, dank je wel!
Het ging heel goed deze week. Ik kon echt redelijk mijn gedachten verzetten. Ik voelde me best relaxed.
En nu is het vrijdagmiddag….een aantal jongens zit bij 1 van hen. Zoon is hier niet bij.
En nu vliegt het me compleet aan: hoezo zijn ze daar? Waarom is hij er niet bij? Wat als ze voor dit weekend plannen gaan maken en hij weet van niets.
Bah, ik baal echt. Heb het totaal niet onder controle.
Zoon zelf lijkt zich niet druk te maken, maar dat blijft denk ik niet zo wanneer ze telkens af blijven spreken zonder hem.
Hoezo weet jij überhaupt dat die jongens bij elkaar zitten? Vraag je dat uit bij je zoon oid?
Als dat zo is, dan zou ik daar per direct mee ophouden. Alles wat je aandacht geeft, groeit immers. Op deze manier blijf je het steeds opzoeken.
ik ga daar helemaal eerlijk over zijn: mijn dochter heeft een Snapchat account op mijn telefoon (ze is nog te jong zonder toezicht dus ze mag het af en toe op mijn telefoon). Kinderen hebben allemaal elkaars contacten in hun lijst en daarmee dus ook de locaties.
Ik kan het dus gewoon zien….ik vraag het zoon verder niet maar ik weet dat hij het natuurlijk ook heeft gezien.
Ik heb hem er niet mee belast, ik vraag/zeg niets!
