Loslaten... hoe dan?
Hi, ik ben nieuw hier omdat ik op zoek was naar een specifiek forum voor pubers...
Mijn dochter is pas 11 maar gaat binnenkort al naar de middelbare. En ik merk nu al zoveel verschil in haar gedrag... het lijkt wel of ze direct aan het puberen geslagen is.
Op zich is ze naar ons toe niet heel anders hoor, maar het is meer de dingen die ze doet waar ik niks van mag weten of die ze niet meer met mij wil delen...
Het gebeurt tegenwoordig allemaal op Snapchat en ik merk dat ik het heel lastig vind dat ik niet weet wat daar gebeurt. En dus (jaja, heel fout misschien) lees ik af en toe mee. Ben dan als de dood dat er precies een bericht binnenkomt en zij dan ziet dat ik die geopend heb.
Zo heeft ze contact met jongens van haar nieuwe school waarmee ze in de klas komt. Eentje daarvan is heel voortvarend en heeft haar ook al verkering gevraagd. Daar heeft ze nee tegen gezegd omdat ze hem nog niet goed kent... Maar ondertussen snappen ze wel al weken lang en spreken ze ook af (met meerderen dan wel). Is het dan gek dat ik wil weten wat er allemaal gebeurt op die Snap?
Ik heb gewoon een apart gevoel bij die jongen: niet fout, helemaal, niet, hij is juist een schatje volgens mij, maar ik wil eigenlijk gewoon alles weten... over hem, wat hij stuurt aan mijn dochter, of hij haar nog leuk vindt of juist iemand anders, hoe zij daar mee om gaat... Ik vind het echt zo lastig om dat los te laten... en ik weet dat dit nog maar pas het begin is... pffffff
Hoe doen jullie dit?
Niet stiekem
Ten eerste: ja, loslaten is moeilijk! Is ze je oudste of enige kind? Ik denk alleen wel dat je zult merken dat ze als ze net naar de middelbare gaat, je weer wat meer nodig gaat krijgen. Ik groep 8 voelen ze zich heel wat en dat wordt even wat minder in die nieuwe spannende omgeving. Gemiddeld genomen dan.
Ten tweede: je dochter is zo jong dat je best bepaalde eisen mag verbinden aan het hebben van een mobiele telefoon met toegang tot de hele wereld. Eén daarvan kan zijn dat je aangeeft dat je af en toe haar telefoon wil checken om te zien wat er allemaal binnenkomt en wat zij verstuurt (meidenvenijn komt ook erg veel voor in de brugklas). Dit is anders dan een dagboek, waar je inderdaad niks mee te maken hebt. Maar een dusdanige open verbinding met de buitenwereld, daar mag je best een beetje toezicht op houden. Ik heb dat met mijn kinderen ook altijd gedaan en dat ook aangegeven: je geeft me je inlogcodes, of ik vraag af en toe of ik je telefoon mag zien en dan geef je die meteen. Ik heb het overigens zelden gedaan. Van zoon van bijna 16 heb ik nog steeds alle inlogcodes, die maakt het niks uit. Ik kijk nooit meer, vind ik niet nodig. Maar dit zou ik dus niet stiekem doen, dat moet je gewoon mededelen.
Dat staat overigens los van jouw behoefte om alles te weten over dat vriendje: of hij haar leuk vindt, hoe zij daar mee om gaat.... dat zijn echt haar zaken. Daar mag je haar naar vragen, maar niet in haar privézaken neuzen. Alles wat schadelijk of gevaarlijk kan zijn voor haar of anderen, daar moet je vanaf weten. Daar valt dit niet onder.
Sterkte met loslaten! Gelukkig hoeft het niet in één keer.
inderdaad
Je moet je niet schuldig voelen over meekijken maar je moet meekijken (het is je plicht als moeder 
en er open over zijn naar haar toe. Ze mag weten dat je meekijkt en dat ze opgevoed en ik de gaten gehouden wordt. Sterker nog: hoewel ze zal protesteren zullen er vaak ook momenten zijn waardoor ze zich juist geborgen voelt.
Let it go
"Is het dan gek dat ik wil weten wat er allemaal gebeurt op die Snap?"
Ja. Je zit er toch ook niet naast als ze straks op school in de pauze met elkaar zitten te kletsen? En stiekem de telefoon van je dochter lezen kan echt niet hoor. Zeg dan tegen haar dat je wil zien wat ze daar doet als je het niet kan laten, maar niet zonder haar medeweten.
skik
blijft lastig
tja, het blijft dus een lastige kwestie. Aan de ene kant wil ik alles weten en aan de andere kant weet ik ook dat zij een eigen leven leidt. Ze weet overigens wel dat ik haar appjes soms lees, die afspraak hebben we. Maar goed, slim als ze zijn, nu gebeurt natuurlijk alles op Snap...
Snap
Ja, dat is inderdaad lastig. Misschien toch het gesprek met haar aangaan: dat je weet dat zij steeds meer privacy wil, en dat je dat ook respecteert, maar dat ze ook nog erg jong is en dat er rare dingen gebeuren op social media. Het belangrijkste is dat ze weet dat ze naar je toe kan komen als er dingen zijn die ze onprettig vindt. Je kunt niet alles voor haar oplossen, maar in gesprek blijven is wel heel belangrijk. Ze heeft je echt nog een hele tijd nodig, al maakt ze zich dan wat los.
Loslaten??
Loslaten waarom? Als ik iets mee heb genomen uit de puberteit en dan vooral het begin van mijn dochter nu 18, is het wel dat je ze helemaal niet los moet laten. Hou de communicatie. Hier een paar dingen die wij deden.
- elke avond een kopje thee drinken en de dag bespreken en wat er de volgende dag te wachten stond. (School, afspreken met vrienden etc)
- tot haar 16e wou ik van iedereen waar ze mee omging naam, adres hebben. Niet omdat ik ze dan ging stalken hoor, maar mocht het nodig zijn wou ik langs kunnen gaan bij desbetreffende vrienden of contact kunnen hebben met de ouders.
- tot haar 16e geen afspraakjes in de avond (na 8 uur)
-tot haar 16e keek ik maand op een random dag op haar telefoon, ze kreeg dan van mij altijd een uur de tijd om tegen me te zeggen wanneer er gesprekken hadden plaats gevonden waar ik niet blij van zou worden. Zo gaf ze ooit een keer aan dat ze met een jongen van 16 had zitten appen op haar 12e en dat hij sex wou. Wr hebben er toen over gepraat en vervolgens heb ik het gesprek gelezen. Geef ze de kans om hun uitleg te geven bij de zaken die je op hun telefoon vind.
-het allerbelangrijkste blijf ze er altijd aan herrinneren hoe zielsveel je van ze houdt. Geloof me er komen dagen dat je de 'stomste moeder ooit bent', ze openlijk fantaseert over het nest verlaten en je wilt niet weten hoevaak ik heb gestrooid met de opmerking 'je mag het allemaal zelf weten als je 18 bent'. Ze zijn nog zo kwetsbaar
Jemig...
Ik ben blij dat mijn moeder niet zo was als sommigen hier.
Inlogcodes, een keer per maand in de telefoon kijken, naam en adres van iedereen waar het kind wel eens is, langsgaan bij de ouders.
Het lijkt de geheime dienst wel.
Ja dat gaat mij ook wat ver
Al zijn die adressen wel handig.
Dat kan echter ook door af en toe taxi te spelen.
Ik kan de telefoon van jongste, maar zal nooit zomaar appjes lezen.
Alleen als ik echt een vermoeden heb dat er iets speelt, maar dan altijd in overleg.
o wow
Weet je zeker dat je kind niet nog een telefoon heeft KM?
Zou ik meteen gekocht hebben denk ik als ik puber was 
En niet afspreken tot 16 jaar in de avond? hoe dan?
Ook geen feestjes? of sport?
Door er zo bovenop te zitten blijven ze kwetsbaar. Ik leer ze liever hoe om te gaan met bepaalde zaken. Soms komt dochter van bijna 15 zelf met dingen en soms lost ze het zelf op. Alle pubers hebben verschillende profielen. Zo heeft dochter een insta profiel die ik volg. Daar gebeurt nooit wat . Laaaaat ze lekker en hou de communicatielijn open vanuit oprechte interesse en openheid.
Niet vanuit controle en dreigementen. We hebben regelmatig gesprekken over vanalles en nog wat nav bv dingen op tv. Ze wilde bv ex on the beach zien. Dan praten we daarover en kijken we een x samen (gruwel). Ik kan het ook verbieden en dan kijkt ze het zelf/met vriendinnen.
Ze mag afspreken in de avond en sport ook in de avond. Ik heb de nummers en adressen van de belangrijkste vrienden maar niet van iedereen.
Pfff km
Serieus, geen afspraken in de avond tot 16 jaar? Dan was de mijne echt met 10 jaar al op kamers gegaan. Ik vind het bijna misdadig. Een kind heeft toch recht op een eigen leven? Ook in de avond? Afspreken met/bij vrienden is toch niks mis mee? Echt, heel wereldvreemd dit.
Ik denk trouwens dat je de term loslaten veel te letterlijk neemt hoor. Loslaten betekent in opvoedersland niet dat je je kind laat vallen, maar dat je wat meer afstand neemt, ze dingen zelf laat ontdekken en oplossen. En dat gaat 99% van de gevallen gewoon goed. Daar moet je op vertrouwen. Je moet op je kind vertrouwen, daar groeien ze van. Bovendien, als jij de opvoeding redelijk tot goed hebt uitgevoerd, hebben ze voldoende bagage (geweten, oplossend vermogen, creativiteit, zelfvertrouwen) om eventuele problemen het hoofd te bieden. Jouw taak als ouder bestaat er dan (alleen nog) maar uit om als achtervang te dienen. En de schouder om op uit te huilen en te helpen dingen op te lossen als er toch iets niet helemaal volgens plan gaat.
En juist van wat niet gaat leren ze
Zo schreef ik al dat dochter een keer niet met het eten thuis kwam (onaangekondigd) en ik haar niet kon bereiken. Toevallig kende zoon een paar jongens met wie zij ook contact had en ik had het telefoonnummer van haar vriend. Via hen dook ze uiteindelijk weer op. Woedend was ze, maar daarna meldde ze altijd netjes waar ze was. Als ik haar niet had laten weggaan, had ze dit niet geleerd.
Namen en adressen vroeg ik ook nooit. Soms wist ik het doordat ik haar moest brengen of ophalen, maar heel vaak ook niet. Soms kende ik haar vrienden, als ze hier ook over de vloer kwamen, soms ook niet.
Dochter was gelukkig wel heel open en deelde veel met mij, nog steeds. Dat kon dan gaan over vriendinnen die naaktfoto's verspreidden, maar ook over simpele puberruzies. We hebben heel wat leerzame gesprekken gevoerd.
Bij zoon had ik veel meer de behoefte om mee te lezen op zijn telefoon, bij dochter eigenlijk nooit. Bij zoon kwam dit omdat hij in de klas echt gepest werd en buitengesloten. Hij kreeg ook echt lelijke berichten soms, van klasgenoten. Die kwam hij dan zelf ook laten lezen soms. Hij is echter veel meer gesloten dan dochter.
Hier ook nooit
Maar goed, het hangt wel een beetje van kind af, ook.
Mijn kinderen zijn slim, verstandig, voorzichtig.
Was dat anders dan had ik wellicht weleens meegekeken.
Nu heb ik vertrouwen gegeven en vertrouw er nog op dat ze komen als dat nodig is.
Natuurlijk pols ik weleens. En dan blijken ze voldoende te weten steeds.
En ze komen weleens met een probleempje, dat vind ik het belangrijkste.
Verder geen enkele restrictie met weggaan trouwens. Het moet gewoon uitkomen, ook met halen etc.
(En natuurlijk wilde ik ook alles van ze weten. Dat moet je idd loslaten, dat gaat nu eenmaal niet! Tijd voor wat nieuwe hobby's?)
Niet kijken in haar gsm
Mijn dochter wordt binnenkort 15.Ik heb nog nooit in haar telefoon gekeken.Ik vond de leeftijd 11-13 wel een hevige periode.Bij mijn dochter toch,liegen,driftbuien,groot doen,grenzen aftasten en overschrijden.Ondanks deze feiten heb ik nooit haar gsm bekeken.Dat breekt het vertrouwen.Ze hebben recht op hun privacy ook al denk je dat je het ‘recht’ hebt als moeder.Nu zijn we 2 jaar later en die hevige periode is voorbij.Ze is rustig,neemt me vaak in vertrouwen en we hebben veel plezier samen.Ook al heb ik vaak getwijfeld aan mezelf,je kinderen af en toe fouten laten maken maakt hen sterker in het leven.
Goede oude tijd
Toen ik jong was, bestonden er geen mobieltjes. Mijn ouders konden helemaal niet meekijken met wie ik sprak. Dat heb ik ook niet bij mijn kinderen gedaan want ik heb ze een basis meegegeven, zoals mijn ouders mij een basis meegaven.
En verkering betekent niet meteen seks. Maar wie daar bang voor is, kan met kind over de pil beginnen; zo van ‘ je moet niet maar als je dat idealer vindt, kan je gerust hierover praten’.
Ik keek wel mee met lesrooster en cijfers. Zo wist ik van te voren of ze het weer heel druk zouden krijgen of waar die humeurige bui van kwam.
