Lelijke moeder

Daar zeg je wat, Saar

Zelfvertrouwen/gevoel van eigenwaarde hoort ook nog thuis in het rijtje van menselijke eigenschappen die meestal reeds met het blote oog vallen waar te nemen of in te schatten aan de hand van lichaamstaal (genoemd in #29).

Saar

Als ik met mijn dochter ga shoppen zijn we ook eerlijk als we iets passen. Want dat is zinvol, je vraagt om advies, en je kan je keuze nog aanpassen. Aan een grote neus en rimpels kun je niks doen en daar worden dus geen opmerkingen over gemaakt.
Bovendien zeggen we dan dingen als " die kleur staat je niet zo mooi" of " de pasvorm is niet flatteus" en niet: " je ziet je dikke lelijke buik zo goed". Je kunt best eerlijk zijn zonder te kwetsen.

Klopt

"Overigens kun je prima kwetsen terwijl je iemand een complimentje lijkt te geven."
Nou, dat is zo. Mijn schoonmoeder is daar een meester in : )
Ik vind eerlijkheid ook heel waardevol, maar ik vind opmerkingen maken over iemands lelijkheid niet waardevol. In de klas van mijn zoon gebeurt dat elke dag en reken maar dat er heel wat jongens én meisjes 's nachts lopen te piekeren over en balen van hun uiterlijk. Omdat er zo nodig steeds opmerkingen over gemaakt moeten worden. En als puber weet je misschien best dat je heel dun bent, maar dan heb je opeens blijkbaar ook een grote neus, en pukkels, grote voeten en vet haar.
Nee hoor, wat mij betreft alleen eerlijkheid als erom gevraagd wordt en dan nog respectvol graag. Dat heeft toch niks met slijmen te maken?

Nee hier niet

Ik accepteer dat niet, van en naar niemand niet. Als je niets dan kwetsend weet te zeggen dan bijt je maar op je tong. Eerlijkheid over kledingstijl vind ik iets anders, maar ook dat kan met tact.
Verder weten mijn kinderen (volwassen) van jongs af aan dat je nooit iets kwetsends zegt over iemands uiterlijk.
Ik had weinig waar ik streng in was of regels voor had, maar dat was één van de dingen die ik in de opvoeding hoog op de lijst had staan.

dit zou ik niet accepteren

ben het dus eens met de laatste reacties. Ik kan zelf in de spiegel kijken en zie dan zeker mijn minder mooie punten, daar hoef ik zeker niet op gewezen te worden. Ook niet door mijn gezinsleden.

Ik heb verschillende gedachten over dit onderwerp. De eerste is dit, een hele ouderwetse die ineens oppopt: Waar is het respect voor het moederzijn gebleven? Waarom het uiterlijk afkraken van iemand die jouw lichaam gedragen heeft? Waarom haar aan de maatstaf houden die voor jongen mensen geldt? Een moeder van een tweeling zei ooit tegen dat haar zoon van 12 haar buik zo lelijk vond. Toen had ik ook al die hele primair reactie: niet schoppen tegen de buik die jou gemaakt heeft jongen (niet gezegd hoor)

Maar goed, aan de andere kant ik me ook weer heel goed voorstellen dat mensen van 12 tot 20 zich generen voor hun ouders. Gevraagd aan mijn zoon van zeventien toen ik die in het uitgaansleven was tegengekomen met wat vriendinnen/ vrienden 'geneer je je nou wel eens voor mij. En ook aangegeven dat ik me dat heel goed kan voorstellen, ben ten slotte al bijna zestig. Antwoord was 'nee ik vind het juist leuk om mensen te laten zien hoe wij met elkaar omgaan'. En daar was ik dan weer blij mee.

Maar jouw zoon is nog erg jong, wellicht denkt hij er over vijf jaar heel anders over.

Zegt hij dat alleen over jou, of ook over anderen?

Of jij er wel of niet zwaar aan tilt, is jouw zaak. Sommige pubers schamen zich al voor je als je iets te hoorbaar ademt. Die botheid zegt meer iets over zijn onzekerheid dan over jouw eventuele uiterlijke tekortkomingen. Ik heb wel eens tegen mijn kinderen gegrapt dat ik mijn goddelijke uiterlijk en mijn fotomodellenfiguur aan hen heb opgeofferd.

Ik denk dat je het wel dat je er goed aan zou doen na te gaan of hij zich ook zo over het uiterlijk van klasgenoten uitlaat. Mijn leuke, aantrekkelijke dochter heeft in de eerste een keer opgevangen dat twee branieschoppers haar uiterlijk heel negatief bespraken. Iets in de geest van : zo, hee, wat is die lelijk.
Zelf zag ze die uitspraak als een van de triggers van haar eetstoornis. Daar speelden natuurlijk ook andere factoren mee....maar toch.

Bedankt allemaal

voor de reacties en meningen!
Jullie antwoorden zetten me hier en daar verder aan het denken.

Eerlijk/ waar komt dit vandaan/ hoezo???

Hoi, sorry maar wat ben ik opgelucht dit te lezen, waarom hier idem dito. En inderdaad wat lekker eerlijk, maar toch in mijn omgeving en levensstijl onbekend. Mijn zoontje is een jongen die juist dit helemaal niet nodig heeft om dit soort opmerkingen te maken. Dit past ook helemaal niet bij hoe hij is. Daarom was ik ook geschokt. Ik dacht dat hij ook in de wereld anders keek. Wat is lelijk, en iemand die echt lelijk is daar zeg je t volgens mij juist niet tegen sowieso lelijk is een persoon die niet leuk is en dat uitstraalt. Ik denk dus wel dat dit ergens vandaan moet komen. Invloeden die onwetend zijn , en inderdaad andere naar beneden halen uit pure onvrede over zichzelf. Ik schrok ook, inderdaad over rimpels en opmerking als jij denkt dat je normaal bent maar eigenlijk ben je super lelijk. Huhhh, het enige wat ik nu doe is hem weer op t authentieke spoor zetten van dit past niet bij jouw, hoezo, en dat hij andere moet helpen niet zo bekrompen te zijn. Want dit komt extern op ons pad. Net als de eerste keer dat hij het woord kut zei , ik schrok me dood, ja heel eerlijk kut zeggen maar dit had ie toch echt niet bij ons gehoord. En de opmerking hierboven over hoe met vrouwen om te gaan en dit niet zeggen. Vind ik een goede. Want zijn eerlijke persoon vind niemand lelijk.

zeggen

dat iemand lelijk is, is ongepast gedrag. Daar moet een kind mee leren omgaan: wat is sociaal en waarom zeg je zulk soort dingen niet; inlevingsvermogen op gang brengen en zo. En helpt het niet om het uit te leggen dan kun je het altijd nog gewoon verbieden.