Knuffelen/ kus geven
Hoe gaat dat bij jullie met de pubers, knuffel je nog vaak, geef je ze nog vaak een kus? Ik weet soms niet wat mijn dochter ervan vindt als ik haar nog zo omhels en kus. Vroeger knuffelde ik haar altijd heel veel, maar dat wordt toch wel steeds minder. Mijn moeder zegt altijd dat het niet goed is, ik moet haar meer loslaten (heeft dat daarmee te maken?)
Mijn dochter geeft ons nooit een kus, ook niet als we jarig zijn. (Dus ook niet bij andere familieleden) We benoemen het wel, maar ze kan het op een of andere manier niet. Wat zouden jullie daarmee doen? Ik kan haar moeilijk verplichten, maar ik vind het wel jammer.
hier
Kussen de pubers echt niemand meer. Maar omhelzen doen ze wel. Ook met familie. Ik vind het helemaal prima, maar ik ben zelf ook niet zo'n zoener 
Zolang het goed voelt en mag
Om even meteen met de deur in huis te vallen: wat heeft jouw moeder te maken met de hoeveelheid knuffels die jij met je kind uitwisselt? Knuffelen heeft niets maar dan ook niets te maken met vasthouden of loslaten. Het énige wat telt is of je kind het vrijwillig en met plezier ondergaat en ook beantwoordt en het dus niet afgedwongen en tegen de wil van je kind is.
Ik ben zelf ontzettend voorzichtig met dat laatste en ik denk zelfs dat ik daar té voorzichtig mee ben geweest. Ik was en ben altijd 'bang' om me op te dringen wat dit betreft. Mijn oudste dochter verstijfde vroeger een beetje als ik haar beetpakte, dus ben ik daar terughoudend mee geworden. Ik maakte me zelfs wat zorgen hoe dat moest als zij ooit een vriend kreeg. (dat is denk ik gewoon goed gekomen ) De jongste juist het tegendeel, je voelt gewoon dat ze verslapt en eraan mee doet, voor iemdand (ik) die dat niet gewend is van huis uit is dat zo'n fijn gevoel! En tóch heb ik het gevoel dat ook zij het wat engig vindt. Eng in de zin van 'te dichtbij'. Dit is een onderwerp waarvan ik het gevoel heb dat ik gefaald heb in wat ik hoopte te gaan doen met mijn eigen kinderen. Knuffelen is hier niet vanzelfsprekend er moet echt iets zijn wat het voor mij rechtvaardigt. Verdriet of grote vreugde, dat soort emoties. Mijn ouders waren totaal niet knuffelig. Ik moest het altijd bij ze halen, ik kreeg het niet. En nu met mijn eigen kinderen wordt er ook weinig echt geknuffeld, het is wat ingewikkeld en ik denk dus omdat ik er wat krampachtig mee ben omgegaan. Slecht voorbeeld doet kennelijk slecht volgen. Wat jou situatie betreft zou ik gewoon genieten van knuffels met je kind en je merkt zelf wel of het gewaardeerd wordt of niet.
Ehm...
Ik lees dit over "Knuffelen heeft niets maar dan ook niets te maken met vasthouden of loslaten." en zie dat dat er wel wat gek staat. Letterlijk natuurlijk wel, maar figuurlijk niet.
Zelfde
Hier hetzelfde als bij Jippox.
Al krijg ik dan zo af en toe nog wel een kus.
Afdwingen doe ik niet, vragen ook niet, ze last op zoveel andere manieren zien dat ze van me houd en lief vind dat zit wel goed.
Oh sorry
Ik heb wel wat veel ruimte nodig (wel vaker...) met mijn reactie.
Je zegt dat je dochter er zelf niet zo happig op is dat negeerde ik een beetje in het voorgaande. Je doet kennelijk precies zoals ik gedaan heb. Ik merk wel dat als ik het met humor doe, dat soms scheelt. Haha gekke moeder, die doet eng maar is wel grappig. En als de knuffel als troost bedoeld is... niet twijfelen, gewoon doen. Je voelt zelf hoe haar lichaam daarop reageert. Wat kussen betreft... dat zou ik afstemmen op wat zij wil. Wil ze niet, dan wil ze niet, maar ga daar ook weer niet te ver in mee. Als hier iets gevierd moet worden, geef ik zonder toestemming een kus, dat heb ik bewust wat bijgestuurd, want bij ons ging het net als bij jou. Ze krijgen een kus want ik ben hun moeder, klaar uit. En dat lijken ze normaal te vinden. Verder wordt er niet gekust, dus ook niet als ze na weken weer eens thuiskomen.
Jawel
Ik knuffel ze nog steeds helemaal plat, en het lijkt erop dat ze het ook niet heel erg vinden. Niet de hele dag natuurlijk, dat zou wat raar zijn, maar bij weg gaan naar school/werk en bij thuiskomst, voor het slapen gaan en als ze het nodig hebben.
Oke
Nou ik heb altijd heel veel geknuffeld en gekust bij dochter terwijl wij dat van vroeger uit niet kennen. Ze heeft dit nooit terug gedaan, terwijl ze dit dus wel gewend is van ons. Hoe kan dat?
Mijn vader knuffel en kus ik nooit, maar dat komt omdat hij het ook nooit bij mij gedaan heeft denk ik. Ik merk wel dat heel veel mensen het raar vinden dat ik mijn vader niet kus met zijn verjaardag.
Gek genoeg verwacht ik dit toch wel van mijn dochter. Ik vind dat ze ons op zijn minst kan kussen met de verjaardag. Dit doe ik trouwens bij mijn eigen moeder ook omdat ze dit ook verwacht.
Als ze het niet terug doet, betekent het dan dat ze het ook niet fijn vindt Dr wij het wel bij haar doen?
Veel knuffels
Zoon, dochter en ik knuffelen heel wat af, soms met, soms zonder een kus erbij. Voor mij maakt dat niet uit. Het is het contact dat telt.
Phryne
Toen ik zelf jonger was, puber en iets ouder, voelde ik me altijd een beetje ongemakkelijk als ik dat platknuffelen bij andere gezinnen meemaakte. Dat zat in mij. Omdat het bij ons thuis niet gebeurde. Ik vond het daarom ook ontzettend warm overkomen, maar ik vond het bijna te intiem om als vreemde bij te zijn. Gek eigenlijk hè? Ik merk dat dit me nog steeds raakt. Ik ben later gaan zien dat ik altijd achter mijn ouders aan moest hobbelen voor lichamelijk contact, tijdens mijn jeugd zag ik dat niet. Het meest knusse (en dat vond ik erg prettig) was als mijn moeder mij welterusten zei en dan even op mijn bed ging zitten. Dan zat ze tegen mij aan, met de deken tussen ons in. En als ik bij mijn ouders in bed mocht liggen lag ik ook tegen ze aan, maar ik tegen mijn moeder of mijn vader en niet andersom.
Ik heb de laatste jaren meer contact met de familie van mijn moeder en die zijn zo anders. Dat is meer 'kom in mijn armen kind' dan een benepen kusje zonder lichamelijk contact. Wonderlijk dat verschil.
Hangt van de persoon af
Om te beginnen moet je moeder zich heel snel met haar eigen zaken gaan bemoeien. Dit is iets tussen jou en je puber en zolang jullie je er allebei prettig bij voelen gaat dat verder niemand wat aan. Vraag het anders gewoon eens aan je dochter! Misschien mag het van haar wel wat minder, misschien vindt ze het prima.
Ik kom zelf niet uit een aanrakerig gezin en heb dat ook nooit gemist, mijn man vindt dat wel vervelend want die heeft altijd het gevoel dat hij om aanraking moet bedelen. Ik weet dat hij het fijn vindt en dus doe ik het wel, maar uit mezelf komt het niet. Toen de kinderen nog klein waren knuffelde ik ze wel veel, al konden ze over het algemeen niet snel genoeg van mijn schoot af komen om er op uit te trekken. Nu zijn ze 20 en 15 en oudste woont op kamers. Knuffels bij het thuis komen en vertrekken en bij feestdagen en verdriet, verder niet. Laatst waren we op een zeiltocht en ze had het koud en kroop tegen me aan en toen realiseerde ik me pas hoe zeldzaam dat is.
Zoon heeft een recente autisme-diagnose en was ook nooit zo van het aanraken, maar komt nog wel elke avond voor het naar bed gaan een kus en een knuffel geven en ook bij langere afwezigheid. Spontaan komen knuffelen doet hier eigenlijk niemand. Klinkt heel kil maar valt wel mee, ik heb het zelf nooit gemist als kind en mijn kinderen vinden het ook prima. Het lijkt me wel heel naar als je die behoefte wel heel sterk hebt en je moet er om bedelen bij je ouders.
Nou ja de moraal van dit verhaal: er is geen goede en geen slechte manier, maar zoals met alle vormen van lichamelijk contact moet je het afstemmen op degene die het minste behoefte heeft. Opgedrongen aanrakingen zijn een no-go wat mij betreft. Al kun je je natuurlijk afvragen van wie zoon dat autisme heeft.
Komt goed
Mijn twee zonen hebben beiden een periode gehad dat fysiek contact echt 'not done' was, in de puberteit. Dat vond ik jammer. Maar het is goed gekomen. Ze zijn inmiddels allebei volwassen en als ze hier binnen komen of gaan krijg ik minimaal 2 zoenen. Moeilijker is het contact met hun stiefvader.. knuffelen als man kan natuurlijk niet.. Soms wordt het een soort van 'manhug'.
hier
Mijn dochter woont op kamers, maar als ze thuis is knuffelen we heel wat af. Laatst verzuchtte ze: he, lekker, we knuffelen veel te weinig. Dochter heeft een vriend die ook knuffelig is, maar die woont aan de andere kant van het land, dus door de week ziet ze die niet. Haar knuffel-leven speelt zich in het weekend af
Hmmm
Zoon (16) wil gelukkig nog graag knuffelen en een dikke smakkerd geven of krijgen. Zwaar depressieve dochter (ook 16) wil absoluut niet aangeraakt worden. Net uit huis dochter (20) knuffelt graag als ze er weer is, al lang uit huis dochter (23) laat een knuf wel toe maar meer uit beleefdheid. Allemaal verschillend dus.
skik
Niet van huis uit
Ik heb het van vroeger niet meegekregen. Sowieso ging het er bij ons thuis wat anders aan toe dan in de meeste gezinnen, dus bij anderen had ik regelmatig verwonderpunten Mijn oudste is naar anderen (ook naar haar vader) niet heel erg knuffelig. Sowieso houdt ze niet van aanrakingen en heeft eigenlijk al moeite met handen schudden (de meeste mensen zijn niet zo hygiënisch als zij met haar ASS/OCD).
geen puber meer
maar het is hier de laatste jaren meer een knuffel/omhelzing dan een kus. Is allemaal prima.
Ingewikkeld
Lastig. Van mijn autistische ex heb ik nooit knuffels gehad, of ander soort liefdesuitingen.
Mijn kinderen hebben daar wel wat van meegekregen.
Een knuffel vinden ze oke, maar niet te lang en er wordt niet terug geknuffeld.
Voor mij als gevoelmens, die best graag lichamelijk contact heeft, best lastig. Ik mag beperkt geven maar ontvangen wordt het 'm niet.
Dat vind ik weleens oneerlijk.
Met beider goedvinden mag je haar knuffelen tot ze een ons weegt. Dat gaat een ander geen fluit aan.
Abno
"Lastig. Van mijn autistische ex heb ik nooit knuffels gehad, of ander soort liefdesuitingen."
En dan...
"Voor mij als gevoelmens, die best graag lichamelijk contact heeft, best lastig."
Hoe de actual fuck kom je dan met zo'n man in een relatie terecht? Als hij je nooit heeft geknuffeld???? Was er niemand anders meer beschikbaar?
Die mannen zijn misschien massaal narcistisch en/of autistisch, maar zo te zien doen jullie vrouwen er niet voor onder.
(ik heb er trouwens een hekel aan als mensen zichzelf een 'gevoelsmens' noemen, alsof de rest van de wereld gevoelsmatig iets mankeert)
Beetje als Skik
Jongste knuffelt graag en veel. Ik ben in mijn jeugd nooit geknuffeld en wilde zelf ook niet maar heb toch een groot knuffeltalent bij mezelf ontdekt (alleen nooit in relatie tot mijn moeder). Partner knuffelt. Oudste zoon laat het zich hoogstens af en toe gebeuren, maar meestal niet.
Dus geen logica.
""Lastig. Van mijn autistische ex heb ik nooit knuffels gehad, of ander soort liefdesuitingen."
En dan...
"Voor mij als gevoelmens, die best graag lichamelijk contact heeft, best lastig."
Hoe de actual fuck kom je dan met zo'n man in een relatie terecht? Als hij je nooit heeft geknuffeld???? Was er niemand anders meer beschikbaar?
Die mannen zijn misschien massaal narcistisch en/of autistisch, maar zo te zien doen jullie vrouwen er niet voor onder.
(ik heb er trouwens een hekel aan als mensen zichzelf een 'gevoelsmens' noemen, alsof de rest van de wereld gevoelsmatig iets mankeert)"
Om te starten met je laatste opmerking: ik benoemde dat zo om onze tegenstelling aan te geven. Hij was rationeel en heeft ( jaren later) gezegd zelf totaal geen behoefte aan lichamelijk contact te hebben en verlangens zijn onzin en ervaart hij niet. Gedurende de relatie heb ik altijd de opties van anders zijn voor hem opengehouden: a-seksueel zijn, homoseksueel zijn, lag het aan mij, was er een ander, wil je in therapie enz.
Ik ben meer van de gevoelens/communicatie/ruimte voor emoties en dat kan echt een vloek zijn. Ik zeg ook nergens dat anderen minder zijn volgens mij. Onze combinatie klopte niet.
We zijn uiteindelijk gescheiden en ik was toch de oorzaak zei hij.
Hij had nooit enig gevoel gehad voor me en was buiten mijn weten op de gok een verstandshuwelijk met mij aangegaan.
Hij komt uit een afstandelijk nest, al zijn broers en zussen lopen vast in hun gezinnen. Hij heeft een officiële diagnose, dat verzin ik niet.
Ik kom uit een gezin dat elkaars gezelschap opzoekt en genegenheid laat zien in woord en daad.
Buiten dat hij het niet kon en wilde geven, zou je denken dat hij losging na de scheiding. Niets is minder waar, hij vindt niemand goed genoeg. Er zijn wel opties geweest maar altijd was er iets niet naar zijn zin de afgelopen 6 jaar.
Doordat ik kinderen had wilde ik het niet opgeven. Maar ik had langstudeerders, dus dat is uiteindelijk niet helemaal gelukt. Ze waren 23 en 21 toen ik ben weggegaan.
In de eerste jaren was hij anders, lachte nog om mijn grapjes en was nog vriendelijk.
Ik ben zelf in therapie gegaan om meer te leren over waar ik fout zat en hoe ik mezelf geliefder kon maken.
Na het 1e kind werd dat beetje connectie hebben stilaan anders en na het tweede kind nog erger. Hij houdt van zijn kinderen maar raakt ze zelden aan, hield zich ver van de opvoeding.
Dus ja, ik heb een hoop niet ontvangen en daarin heb ik me eenzaam gevoeld in mijn huwelijk.
Abno
Ik heb deze discussie vaker gevoerd en het intrigeert me echt. Er zijn best veel vrouwen in dit soort situaties als je op OO moet afgaan. Waarom gaan die dit soort relaties aan met mannen die blijkbaar helemaal niet bij ze passen?
Ik denk dat ze daar min-of-meer voor kiezen.
Maar meestal krijg ik dan verhalen te horen als: Maar hij was zo lief in het begin, heel anders. Totdat... we trouwden. Totdat... we kinderen kregen.
Dat een narcist je lang kan misleiden kan ik misschien nog geloven, maar autisten missen gewoon de vaardigheid om zich geloofwaardig anders voor te doen. Iedere neurotypische mens *moet* aanvoelen dat daar iets fundamenteel anders is.
Jouw verhaal is anders omdat je aangeeft dat 'knuffelen' voor jou heel belangrijk is en dat je ex dat nooit gedaan heeft. Dan moet je dat toch geweten hebben? Waarom ben je die relatie aangegaan?
Als je een therapeut hebt is dit misschien een betere vraag. Waarom kies je een man die 'objectief' niet bij je past? Is dat een soort primitieve aantrekking tot 'foute mannen'? Voelt dat spannend?
Ik heb het enorm getroffen met mijn partner, ze past echt heel goed bij me. Maar ik vrees dat ik in mijn leven ook wel op 'foute vrouwen' ben gevallen (zoals mijn - narcistische - moeder er een was). Gelukkig werd het niks, want anders had ik misschien wel zo'n verhaal gehad.
Ja het klopt hier deels wat je zegt. Ik kom uit een afstandelijk, niet-knuffelnest. Ik heb zelf fysiek contact altijd heerlijk gevonden. Toch val je onbewust op datgene in mensen dat vroeger voor jou als kind vanzelfsprekend en vertrouwd was: afstandelijkheid.
Ik hoef je niet uit te leggen wat voor halfbakken relaties je dan krijgt (met schijnbaar charmante narcisten heb ik dus nooit te maken gehad). Ik was alleen nooit degene die afhaakte en ik vond het altijd vreselijk als de ander dat wel deed. Ik kan me dus wel een beetje voorstellen hoe dat werkt als de ander blijft.
Het heeft erg lang geduurd voordat ik daar achter was. In de tussentijd heb ik een bijzonder heerlijk knuffelig kind gekregen en dat met die relaties is ook helemaal goed gekomen
Omstandigheden veranderen ook Ad
Met z’n tweeën is het leven vaak nog heerlijk overzichtelijk en wordt de zaak niet zo op de spits gedreven.
Met het krijgen van kinderen komen de prikkels en het gedoe, en niet iedereen kan daar even goed mee omgaan. Dat zie je ook in het verhaal van Abno, per kind neemt het gedrag toe.
Bovendien helpt ouder worden vaak ook niet. Daar worden mensen doorgaan ook niet flexibeler en veerkrachtiger van.
Idd
Wat Ginny zegt.
Hij kan relaties aangaan maar geen diepe. Met de kinderen kwamen de prikkels, mijn postnatale depressie hielp daar ook niet bij. Maar hij veranderde dus.
Waar hij voorheen nog wel eens mijn hand pakte of ern kus gaf, vertelde hij op een verjaardag dat hij probeerde te voorkomen dat hij naar huis moest of begon hij ineens laat naar zijn werk te gaan, zodat wij al weg waren.
Het vervelendste van dit alles is dat je niet wordt geloofd in je omgeving. Je krijgt de schuld, had het moeten weten. Jij bent dat domme gevoelige mens die het allemaal niet doorhad en hij wordt de hemel in geprezen. Hij vertoonde buiten gewenst gedrag. Niemand kon het merken behalve ik en regelmatig de kinderen en een enkele collega. Ook mijn ouders zagen hem veranderen.
De man die ik koos was grappig, sociaal ( naar mensen om zich heen. Naar zijn familie niet zo bleek later), had een leuke lach, was slim en betrokken. Dat was het gewenste en aangeleerde gedrag zo bleek later. Thuis kon hij dat masker niet ophouden.
