Kind met ASS meer loslaten op school
Ik weet dat hier veel meer mensen zijn met kinderen met een al dan niet lichte vorm van ASS, en ik hoop dan ook op tips en ook op af en toe een hart onder de riem, want ik ga het zwaar krijgen.
Mijn zoon van 15 heeft sinds vorig jaar de diagnose ASS. Mild, maar aanwezig. Bij hem uit zich dit vooral in prikkelgevoeligheid, maar ook in moeite met plannen en organiseren. De afgelopen twee jaar heeft hij huiswerkbegeleiding gehad, en heb ik hem ook strak begeleid, maar hij wil het nu zelf gaan proberen en daar heeft hij groot gelijk in. Hij doet eindexamen Havo. Hij zegt, heel terecht, dat hij het ooit moet leren en dat hij beter op de middelbare school onderuit kan gaan dan op het HBO. Op een zoon die met 16 naar het Hbo gaat zit ik ook niet direct te wachten dus als hij een jaartje over moet doen zou dat ook geen ramp zijn. Waarom dan toch deze post? Omdat IK het zo moeilijk vind om het los te laten. Een aantal jaar geleden was hij flink depressief omdat dingen hem niet lukten op school en in mindere mate ook sociaal. Dat is nu over, hij is nu milder voor zichzelf vanwege de diagnose, hij is een stuk ouder en ook sociaal gaat hij er meer op uit. Vrienden heeft hij altijd gehad, maar hij zoekt nu zelf meer het contact.
Mijn angst is natuurlijk dat hij weer zo somber wordt als dingen op school niet lukken.
We hebben gezegd dat het niet erg is als dingen soms niet lukken, en dat hij altijd hulp krijgt als hij er om vraagt, maar dat ik niet meer als zijn privé-ondersteuner ga fungeren die alles voor hem bijhoudt. Hij zegt dat dit prima is. Ik denk alleen dat het voor mij heel moeilijk gaat zijn om die controle los te laten dus als ik af en toe mijn hart kan luchten: graag! Zijn autisme komt denk ik niet van een vreemde en mijn behoefte aan controle en zekerheid is enorm. Daar hoeft hij dan weer niet onder te lijden 
Ervaringsverhalen en tips ook van harte welkom!
Het initiatief
Toevallig was dat hier bij beide kinderen ook het moment dat ze over gingen tot meer eigen initiatief.
Ik heb zoon later wel gevraagd hoe het kwam dat hij zo ineens 'de geest' kreeg en mij gewoon veel minder nodig had. Maar hij wilde gewoon zelf dat diploma halen en hij ging er voor. Wel met goede aanwijzingen en steun van school en zonodig wanneer hij daarom vroeg kon ik hem helpen met een tekst nakijken of een vraag uitpluizen die hij niet begreep van zijn huiswerk.
Jou zoon klinkt ook gemotiveerd genoeg. En je kunt je hulp evengoed, op zijn initiatief, aanbieden. Zorg dat je er dan ook voor klaar staat. Ook al staat het eten op of zo.
Met dochter heb ik ook in haar eindexamentijd regelmatig dingen samen gedaan, wanneer zij dat wilde. Echter ik snapte er inmiddels niet veel meer van, dus dan stuurde ze mij weg. Teksten gaat nog prima, maar economie, een vak dat ik nooit gehad heb op middelbare schoolniveau, met sommetjes, kan ik niet. En ze had inmiddels niet meer het geduld om het mij uit te leggen. Dat heeft haar voorheen nog wel eens goed geholpen. Als ik het snapte had ze blijkbaar genoeg tekst om het ook zelf te snappen.
Ook dochter kreeg goede begeleiding op school. Er werd veel gewerkt met samenvattingen en oefeningen.
AnneJ
Dank je wel voor je reactie - goed te horen dat jouw kinderen toch ook het licht zagen. Wie weet krijgt hij echt de geest. Ik heb net nog even aan hem gevraagd of er nu al iets was om hem te helpen. “Ja, neem mijn PlayStation controllers maar in door de week.” Goed plan. Ik heb ook gezegd dat het nog een hele uitdaging zou worden om me er niet mee te bemoeien en hij zei dat ik me best mocht bemoeien maar niet te veel haha.
Dat van dat huiswerk herken ik. Ik kan al zijn vakken, behalve wiskunde. Dat hebben we onder grote hilariteit (de lamme leidt de blinde) samen gedaan tijdens de Corona-maanden. Blij dat dat niet meer hoeft!
