Jongen 13 jaar doet wat hij wil
Onze puber van 13 is totaal omgeslagen sinds de zomervakantie. Hij zit nu in de tweede, vindt school niks maar gaat veelal wel. Wil eigenlijk werken. Tegenwoordig wil hij alleen maar weg, wil alles bepalen. Zijn toon is echt dwingend en als ik zeg dat we een avond thuis blijven omdat hij dat zelf met ons heeft afgesproken of dat we weg moeten dan dan gaat hij “dreigen” met vanalles; weglopen, niet naar school gaan ed of gericht ruzie zoeken en zuigen.
De escalaties zijn enorm en als hij weg wil gaat hij. Hij heeft een enorme drang om alleen maar weg te zijn, buiten. Komt wel veelal op tijd thuis. Huiswerk maken minimaal en leren helemaal weinig.
Waar doen we goed aan? Alleen maar buiten op straat laten gaan? Hij gaat met oudere gasten om. Gebruikt gelukkig niets.
Ik ben de escalaties zo zat als hij zich niet aan de afspraken houdt. Hij scheld en kwetst.
Wat nu?
Wat lastig voor jullie! Zien jullie z'n cijfers achteruit gaan?
En maken jullie je zorgen over met wie hij omgaat? Of zijn gedrag buiten?
Wat voor consequenties zitten er nu aan zijn gedrag?
Wat hebben jullie al geprobeerd?
Als hij niet naar school gaat, melden jullie hem dan af/ziek? Dat zou ik niet doen. Laat hem de consequenties maar ervaren.
Heeft hij ook nog iets van sport/hobby's in verenigingsverband? Hoe kent hij die oudere jongens? Wat doen ze buiten? Is dat alleen maar chillen? Zijn ze ook wel eens bij iemand thuis?
Het is wel een leeftijd om je af te gaan zetten tegen je ouders, om een eigen leven te gaan ontwikkelen en dat je als ouders niet meer alle vrienden van je kind kent. Dat is overigens geenszins een excuus voor grenzeloos gedrag en intimidatie.
Maar dat af en toe spijbelen, grote mond, respectloosheid, afspraken niet nakomen in combinatie met een enorme drang om weg te willen roept bij mij wel de vraag op of hij niet in drugshandel verzeild is geraakt. Klinkt misschien gek, maar ze charteren daar vaak jonge gasten voor.
iedere consequentie veroorzaakt een hok met herrie. Nu wel afgesproken dat hij een dag niet zijn telefoon heeft. Maar ja, dan gaat hij niet naar school etc…
Buiten is hij vaak met leeftijdgenoten. Hangen…
Hij zit op voetbal. Twee avonden trainen, liefst daarna weer weg. Wil buiten zijn.
Hij heeft voldoendes qua cijfers.
MamaE schreef op 13-11-2022 om 21:15:
Als hij niet naar school gaat, melden jullie hem dan af/ziek? Dat zou ik niet doen. Laat hem de consequenties maar ervaren.
Heeft hij ook nog iets van sport/hobby's in verenigingsverband? Hoe kent hij die oudere jongens? Wat doen ze buiten? Is dat alleen maar chillen? Zijn ze ook wel eens bij iemand thuis?
Het is wel een leeftijd om je af te gaan zetten tegen je ouders, om een eigen leven te gaan ontwikkelen en dat je als ouders niet meer alle vrienden van je kind kent. Dat is overigens geenszins een excuus voor grenzeloos gedrag en intimidatie.
Maar dat af en toe spijbelen, grote mond, respectloosheid, afspraken niet nakomen in combinatie met een enorme drang om weg te willen roept bij mij wel de vraag op of hij niet in drugshandel verzeild is geraakt. Klinkt misschien gek, maar ze charteren daar vaak jonge gasten voor.
iedere consequentie veroorzaakt een hok met herrie. Nu wel afgesproken dat hij een dag niet zijn telefoon heeft. Maar ja, dan gaat hij niet naar school etc…
Buiten is hij vaak met leeftijdgenoten. Hangen…
Hij zit op voetbal. Twee avonden trainen, liefst daarna weer weg. Wil buiten zijn.
Hij heeft voldoendes qua cijfers.
Wat zegt hij zelf hierover? Heb je al eens - op een rustig moment - besproken wat er speelt en wat hij zelf vindt? De meeste pubers zijn op niet-conflictmomenten prima aanspreekbaar. Soms is het even zoeken naar de juiste vorm (bijvoorbeeld praten tijdens een wandeling of klusje gaat beter, omdat je elkaar niet aan hoeft te kijken).
Onze puberdochter, nu 19, was/is net zo. Altijd buiten/bij vrienden/weg willen zijn. Als ze maar niet thuis was. Deed en doet me wel pijn.
We hebben het vrijwel altijd laten gaan, maar ze moest wel om 21.00u thuis zijn. Dat ging over het algemeen goed.
Vanaf dat ze haar mavo diploma heeft, (17) hebben we de eindtijd losgelaten. Toen kwam ze vaak echt laat thuis, 01.00u ofzo. Ze heeft een tijd een vriendje gehad en toen waren ze voor middernacht thuis. De verkering is nu net uit en het is vluchtgedrag lijkt weer toe te nemen. Heb weinig contact met haar, dus ik ga binnenkort maar weer met haar lunchen ofzo. Met positieve aandacht het gesprek aan gaan.
Sterkte met je zoon. Ik vond de puberteit niet makkelijk.
Hij gaat naar school . Haalt voldoendes. Zit op voetbal . Hangt rond met leeftijdsgenoten. Wat is nu het probleem? Dat hij nooit meer thuis wil zijn ? Dat hij liever bij vrienden is ?
-Nienke- schreef op 13-11-2022 om 22:11:
Wat zegt hij zelf hierover? Heb je al eens - op een rustig moment - besproken wat er speelt en wat hij zelf vindt? De meeste pubers zijn op niet-conflictmomenten prima aanspreekbaar. Soms is het even zoeken naar de juiste vorm (bijvoorbeeld praten tijdens een wandeling of klusje gaat beter, omdat je elkaar niet aan hoeft te kijken).
Goeie post! Mijn ervaring is ook dat je bij pubers het ijzer beter kunt smeden als het koud is.
Ik lees ook goede dingen; hij haalt voldoendes, komt meestal op tijd thuis, voetbalt een aantal keer per week.
Ik lees je een aantal keer over 'afspraken' (thuis zijn/telefoon). Zijn dit echte afspraken of is dit door jullie opgelegd? Waarom mag hij een dag niet zijn telefoon/niet naar buiten?
Hij klinkt als een jongen met een groeiende behoefte aan autonomie. Dat is niet zo gek natuurlijk, maar de manier waarop hij dat wilt krijgen is niet acceptabel. Wat zou wel een acceptabele manier zijn? Zou jij bereid zijn met hem te onderhandelen ipv opleggen?
Mijn advies zou ook zijn om op een rustig moment het gesprek aan te gaan en hem te horen. Dat kan ook een moment zijn om aan te geven dat je hem tegemoet wilt komen maar dat hij ander gedrag moet laten zien.
Klopt het dat ik uit je posts lees dat je het lastig vindt om grenzen te stellen omdat hij anders gaat dreigen en schelden? Spreek hier ook op een rustig moment over. Belangrijk dat je alleen dingen ' afspreekt' waar je je ook aan houdt.
Mijn ervaring met pubers is wisselend, heb er inmiddels drie. De oudste heeft ook rond die leeftijd een periode gehad met heel veel boosheid, schelden, onredelijkheid en zelfs agressie. Wat bij ons geholpen heeft is onder andere bovenstaande. Daarnaast ging mijn zoon af en toe naar mijn broer die in de buurt woont en met wie hij een goede band heeft. Dit was dan na zo'n uitbarsting. Niet als straf, maar als manier om allemaal even tot rust te komen en van daaruit verder te gaan.
Hoort er bij op die leeftijd
-Nienke- schreef op 13-11-2022 om 22:11:
Wat zegt hij zelf hierover? Heb je al eens - op een rustig moment - besproken wat er speelt en wat hij zelf vindt? De meeste pubers zijn op niet-conflictmomenten prima aanspreekbaar. Soms is het even zoeken naar de juiste vorm (bijvoorbeeld praten tijdens een wandeling of klusje gaat beter, omdat je elkaar niet aan hoeft te kijken).
Hij vindt het niet leuk en eigenlijk heeft hij het niet naar zijn zin daarna als hij toch naar buiten is gegaan. Hij zegt niets te willen missen buiten. Het lijkt vooral dat hij extreem wil bepalen en gaat daarbij alle grenzen te buiten.
Die wil is zo groot….. hij bepaald
Ik zie vooral een jongen met een grote vrijheidsdrang die beperkt wordt door zijn ouders.
Hij gaat naar school, voetbalt en hangt met leeftijdsgenoten. Klinkt vooral heel erg normaal voor een jongen van die leeftijd.
Het dreigen en schelden is ook redelijk gebruikelijk maar niet acceptabel, daar zou ik het zeker over hebben op een rustig moment. Dat komt omdat ze eigenlijk nog niet hebben communiceren op volwassen niveau dat is wat ze nu juist moeten leren.
Wellicht ook tijd om te kijken naar je opvoedstrategie voor de komende periode. Ze gaan zich losmaken en dan komt er vooral noodzaak aan overleggen met je puber en het maken van afspraken ipv van gebieden en verbieden. Ze zitten in een 2e waarom fase, nu willen ze weten waarom ze dingen moeten doen en waarom jij wat anders vind dan zij. Alleen moet je nu tot een compromis komen waar jullie beiden mee kunnen leven. Alleen in uitzonderlijke gevallen kun je nog je poot stijfhouden.
Mijn puberzoon denkt soms ook dat hij 18 jaar is. Hij is nu 15. Vooral de toon naar hem toe is heel belangrijk. Hij heeft een grote vrijheids drang..
Maar hij ziet ook in dat wij hem vrij laten. Benoemt wel eens hoe het erbij anderen aan toe gaat. Dat bespreken we dan even. Heb je weer een moment samen.
Laatst had hij bij vrienden geslapen. Ik wist niet dat ouders er niet waren. ( gaat me dus ook niet meer overkomen) Heeft hij benoemt wat hij gedaan had in de nacht..over straat.
Mijn god...schrok me rot. Maar ben niet boos geworden. Want hij vertelde het aan me..ik heb toen tijdens dat gesprek aangegeven hoe ik daarover denk dat ik hem daar nog veel te jong voor vind.Op een rustige manier want als ik boos wordt..dan voelt hij zich aangevallen.
En ik hoop dat er dan toch iets blijft hangen.
Het is soms een lange adem..blijven herhalen. Even contact momenten zoeken al zijn ze soms maar kort. Even een knuffel tussendoor. Gelukkig is het een knuffelzoon.
En soms gaat het hier ook helemaal mis. Vooral in de ochtend als ik hem weer voor de zoveelste keer moet roepen. Ik ben totaal geen ochtendmens. Dan kan het ook wel eens knallen maar dan bespreek ik later met hem wat het met mij doet en waarom ik zo reageer in de ochtend. Maar dat hij zich daar ook wel in kan aanpassen.
Tijdens corona en thuis les ben ik wel eens wat bozer geworden.( zeg maar gerust heel boos) Oh wat was ik het soms zat..gevolg waren woedeaanvallen van frustratie. Dus dat werkt totaal niet bij hem.
Belangrijk voor nu vind ik dat hij ten alle tijde nog verteld wat hij doet en waar hij is.
Beetje bij beetje loslaten.
Toevallig had ik het er nog met mijn man over gisteravond. Hoe waren wij vroeger.
Overigens..wij laten hem wel vrij maar ik zeg wel altijd. Ik wil wel respect. Dus ik ben geen gast of een andere benaming wat gebruikelijk is n in zijn vriendengroep.
Suc6
