incasseringsvermogen

Puberteit en pamperen

Jouw dochter gedraagt zich als een puber (en dat is ze ook) die te veel wordt bevestigd in het idee dat ze het zo zwaar heeft. Onbedoeld houd je het met het praten, het naar school brengen, het huiswerk maken met wat lekkers, helpen met tas inpakken en het positieve praten in stand.
Heel begrijpelijk want je houdt van je kind, je ziet haar graag gelukkig en je bent bang dat ze steeds somberder wordt. Maar deze manier bevestigt haar juist in het idee dat ze echt een heeeel zwaar leven heeft. Dat die mentor nog niet heeft ingegrepen trouwens, die heeft ook echt wel wat anders te doen dan een paar keer in de week naar gemopper en getreur te luisteren. Daar had ik allang paal en perk aan gesteld (ik ben mentor).
Ik zou met haar naar de huisarts gaan om uit te sluiten dat er echt iets aan de hand is (depressie, vitaminegebrek, slaapgebrek) en daarna toch harder gaan worden. Makkelijker gezegd dan gedaan, I know.
Wat zegt en doet haar vader?

Psycholoog

Wat heeft die psycholoig gedaan/gezegd zodat ze zich beter en serieus genomen voelde?
Als zelfs je moeder al zegt dat je verdriet niet nodig is dan ziet het er slecht voor je uit. Ook als je een gelukkig kind in een vrij land zou moeten zijn.
Ik geloof niet zo in alleen de harde aanpak van schop onder je kont. Beter is om terug te gaan naar de psycholoog en het gesprek met de mentor aan te gaan.

Er zijn heel veel brugklassers die tegen december een soort van instorten. Het nieuwtje is eraf, de nieuwe klassendynamiek kan doodvermoeiend zijn, huiswerk is gewoon vervelend en dat alles maakt dat ze in de kerstvakantie gewoon bekaf zijn.

Ik kan zelf erg slecht tegen dat gejammer, ben dus ook van de schop onder de kont. Dus ik zou zelf blijven helpen met het overzicht houden wb huiswerk, helpen met tas inpakken, zorgen dat er een goed gevulde broodtrommel klaarstaat en haar iedere ochtend lief uitzwaaien. En het verder even tot de vakantie zo laten.

Jee

Ik lees het nog eens na en zie dat de harde reactie van iemand is die mentor is. Daar schrik ik echt van. Met dat soort lui hebben onze kwetsbare kinderen dus te maken.

Dendy

"Ik kan zelf erg slecht tegen dat gejammer, ben dus ook van de schop onder de kont."

Nou dat zijn wel de uitersten ja. Er is ook nog wel een middenweg, je zegt zelf al helpen met overzicht, inpakken ed.
Omdat dit al eerder aan de hand was denk ik dat het wel meer is dan een standaard-brugklassersdipje.

Terug

Ik zou z.s.m. teruggaan naar de kinderpsycholoog. Bezoek aan de huisarts zou ik ook even doen. Veel pubers hebben een tekort aan ijzer en vitamine D.

Ze kan haar stress niet kwijt

Herkenbaar verhaal. Fijn om te lezen eigenlijk, dat ik niet de enige ben die daar het geduld soms flink mee verliest. Ik denk dat al het rechtlijnige geklaag over relatief kleine dingen een ‘projectie’ is van een fundamenteel gevoel van onbehagen. Hier is het leven ook zinloos als de concrete issues onvoldoende blijken om zoveel drama te ‘rechtvaardigen’.

Kind zegt hier tussen de regels: ik kan het niet aan, ik wil niet volwassen worden, ik weet niet wie ik kan en wil zijn, ik zie, voel, ontdek zoveel in de wereld waar ik geen raad mee weet. Het is moeilijk om op dat diepere niveau terecht te komen omdat je snel in een discussie over de inhoud verzeild raakt (is dit voorval erg genoeg om over te klagen, sta jij boven de regels, wie is er ‘fout’).

Ik heb laatst tegen kind gezegd: “Je mag best af en toe flink tegen mij klagen maar als jij zelf niet aangeeft dat er iets nodig is, kom ik niet in actie.” Dat heeft mij al wat lucht gegeven. Deels symbolisch natuurlijk, want als ouder voel ik me er wel degelijk verantwoordelijk voor om iets te doen als het kind boven het hoofd groeit. Er is dan ook professionele hulp ingeschakeld. Als ouder zit je er gewoon te dicht bovenop en je vermengt je zorgen snel met hulp. Dat is belastend voor gevoelige kinderen. De mijne wil het namelijk eigenlijk allemaal heel goed doen en aan ieders verwachtingen voldoen. Een deel van de boosheid is ook precies dat: de verwachtingen zijn te hoog (en dan vooral: kind relativeert dat totaal niet). Als het goed ging bij die psycholoog zou ik kortom direct teruggaan!

Miep

“Dat soort lui”. En bedankt. Zou je dit ook zeggen in het gezicht van een totaal onbekende?
Tip: vraag even wat dat soort lui dan zou hebben gedaan. Dat soort lui zou direct al hulp hebben ingeschakeld van iemand die beter onderlegd is in ingewikkeldere problematiek dan huis-tuin-en-keuken dingen. De mentor is eerste lijn: bewaakt voortgang, zorgt voor klassenklimaat, signaleert problemen en verwijst waar nodig door. Een kind dat een paar keer per week bij de mentor zit daar moet je wat mee. Vandaar dus ook mijn advies om naar de huisarts te gaan. Gelezen? Datzelfde advies zou ik als mentor ook hebben gegeven.
Overigens is mijn beeld misschien wat vertekend omdat ik dag in dag uit te maken krijg met ouders die elk obstakel uit de weg willen ruimen voor hun kind en daarmee hun kind onbedoeld het idee geven dat ze zelf niks op kunnen lossen. Daar worden die kinderen vaak ook onzeker van.

Het ene kind is van nature wat somberder dan een ander, de vroege puberteit is ook gewoon niet zo leuk vaak en de brugklas is vermoeiend. Natuurlijk moet je kijken of er meer speelt - inderdaad ASS of een depressie. Daarom zou ik met die huisarts niet te lang wachten. Ik zeg trouwens nergens dat je tegen haar moet zeggen dat ze “positief moet zijn” en “het toch zo goed heeft” want dat helpt niet. Maar al te veel meegaan in de negativiteit helpt ook niet. Afleiding soms wel. En het besef dat hormonen ook enorm veel invloed kunnen hebben. Maar nogmaals; laat eerst uitsluiten dat er “grotere” dingen spelen.

Ze kan haar stress niet kwijt

Herkenbaar verhaal. Fijn om te lezen eigenlijk, dat ik niet de enige ben die daar het geduld soms flink mee verliest. Ik denk dat al het rechtlijnige geklaag over relatief kleine dingen een ‘projectie’ is van een fundamenteel gevoel van onbehagen. Hier is het leven ook zinloos als de concrete issues onvoldoende blijken om zoveel drama te ‘rechtvaardigen’.

Kind zegt hier tussen de regels: ik kan het niet aan, ik wil niet volwassen worden, ik weet niet wie ik kan en wil zijn, ik zie, voel, ontdek zoveel in de wereld waar ik geen raad mee weet. Het is moeilijk om op dat diepere niveau terecht te komen omdat je snel in een discussie over de inhoud verzeild raakt (is dit voorval erg genoeg om over te klagen, sta jij boven de regels, wie is er ‘fout’).

Ik heb laatst tegen kind gezegd: “Je mag best af en toe flink tegen mij klagen maar als jij zelf niet aangeeft dat er iets nodig is, kom ik niet in actie.” Dat heeft mij al wat lucht gegeven. Deels symbolisch natuurlijk, want als ouder voel ik me er wel degelijk verantwoordelijk voor om iets te doen als het kind boven het hoofd groeit. Er is dan ook professionele hulp ingeschakeld. Als ouder zit je er gewoon te dicht bovenop en je vermengt je zorgen snel met hulp. Dat is belastend voor gevoelige kinderen. De mijne wil het namelijk eigenlijk allemaal heel goed doen en aan ieders verwachtingen voldoen. Een deel van de boosheid is ook precies dat: de verwachtingen zijn te hoog (en dan vooral: kind relativeert dat totaal niet). Als het goed ging bij die psycholoog zou ik kortom direct teruggaan!

En over dat school stom is en dat dat normaal is: vind je dat niet confronterend? Ik vind het heel pijnlijk dat het zo normaal is dat kinderen iedere dag weer uren en uren moeten doorbrengen in een omgeving die saai is, niet stimulerend, waar ze zich slecht voelen, hun energie wegloopt, etc. En daarna volgt nog het huiswerk. Eerlijk gezegd vind ik het niet normaal dat dat normaal wordt gevonden. Geen wonder dat burn out beroepsziekte nummer 1 is.

Terug naar de psycholoog

Terug naar de psycholoog ! Geen twijfel over mogelijk wat mij betreft.

Misschien heeft ze wel daadwerkelijk, die schop onder haar kont nodig. Of dat werkt averechts.

Ik herken wel het een en ander van mijn zoon toen hij in de brugklas zat (behalve het in gesprek gaan en huilen bij de mentor).
Inmiddels 4 jaar later is er ASS vastgesteld en zit hij al een 1/2 jaar thuis.

AlisonH

Ik schrok eerlijk gezegd ook van jouw eerste reactie. Natuurlijk lost eindeloos gezever niks op en is er niks tegen om te kijken of je het kind kan inspireren zich over dingen heen te zetten. Maar worstelende kinderen zijn juist vaak zo wanhopig op zoek naar een verbinding, met mensen, het leven, dat geen gehoor vinden voor je chronische spanningsklachten (!) als (weer) een muur waar ze tegenop knallen.

Onze samenleving leent zich niet meer voor ‘gewoon maar doorgaan’. Daarvoor is de dynamiek te gecompliceerd geworden, moeten er teveel moeilijke afwegingen en keuzes worden gemaakt. Dit soort kinderen zijn de kanariepietjes in de kolenmijn. Het wordt tijd om in te zien dat de sterk veranderende dynamiek vraagt dat er pro-actief vaardigheden geleerd moeten worden, door alle kinderen, om goed en gezond te blijven functioneren met elkaar in plaats van het individuele kind te problematiseren. Ik snap dat dat laatste is hoe het systeem op dit moment nou eenmaal werkt. Als ouder beweeg ik ook op die stroom mee. En als leerkracht/mentor heb je het er ook mee te doen. Maar daarmee klopt het nog niet.

Inderdaad

Ik loop er zelf ook wel eens tegenaan, en als mijn dochter weer eens (voor de ongeoefende kijker) buitensporig emotioneel en angstig reageert, kies ik ook wel eens voor de spreekwoordelijke schop onder de kont. Dat levert alleen meestal niet het gewenste resultaat op. Een kind dat al onder zoveel spanning staat raakt meestal nog meer in de put als ze gewezen wordt op hoe normale mensen in situaties zouden moeten reageren.
Juist tieners hebben het moeilijk, enerzijds omdat ze natuurlijk ook gewoon pubers zijn, maar even zoveel omdat ze weinig anders kunnen dan meegaan in het schoolse leven met alle eisen die daaraan gesteld worden.
Mijn dochter heeft een keer een heel goede mentor gehad, die met haar in gesprek ging over zekerheden die ze nodig heeft, en daar ook gevolg aan gaf. Dus als bijv een leerkracht het nodig vond om elke zoveel tijd de zitplaatsverdeling in de klas aan te passen (want alle leerlingen moesten leren omgaan met verschillende types kinderen), besprak de mentor met die leerkracht waarom het voor mijn dochter niet verstandig was om naast drukke of beweeglijke kinderen te zitten, en liefst ook een plek in de klas met zo min mogelijk ‘ruis’.
Ik kan niet zoveel met mentoren die star vasthouden aan hoe normale kinderen zich moeten gedragen en aangeven weinig geduld te hebben met zeurtjes. Dat krijgen ze dan ook gerust van mij te horen.

"Ze kan het wel"

Nee, ze kan het duidelijk niet.

Ook al haalt ze goede cijfers, de stress spat er aan alle kanten van af. Daarom huilt ze steeds zo. Maar ze wordt gedwongen toch telkens weer over die grenzen te gaan die haar worden opgelegd door school en ouders.

Knutselen is haar enige uitlaatklep, het enige waar ze nog een beetje energie uit kan halen.

Ik zou maar eens héél gauw een andere psycholoog zoeken, en stoppen met opmerkingen als "de dramakaart trekken". Dit kind heeft geen schop onder haar kont nodig maar een arm om haar schouders en de woorden: "Wat heb jij nodig om je beter te kunnen voelen?"

En een goede psycholoog die haar uitgebreid kan testen of er misschien niet meer aan de hand is dan die vervelende puberteit.

Laveren

Afwijzen is niet ok, beter is het om tot een modus te komen waarin het kind zelf lukt zichzelf die schop te geven of op een fijne manier 'samen'. Daar is voor nodig dat kind wat afstand kan nemen van zichzelf en dat zal niet gaan lukken als alles niet veilig is.
Het lijkt me wel van essentieel belang om regie zoveel mogelijk bij kind te gaan leggen.
Dus gesprekjes over 'hoe kun je zelf je huiswerk maken leuker maken' ipv kind aan huiswerk zetten en er lekkers bij geven. (of alleen maar neutraal aanhoren dat kind klaagt over hoe saai het huiswerk is)
Ik heb de kinderen bijv altijd strippenkaarten gegeven om te spijbelen van school. Zo konden ze het zelf leren beheren en moesten ze zelf in leren schatten wat ze nodig hadden. (en er werd nooit misbruik van gemaakt)
Ook lijkt het me belangrijk dat er afgegrensd gaat worden. Zij heeft recht op haar eigen beleving van alles, maar de buitenwereld mag daar niet te veel last van hebben. Voor jou misschien een modus vinden waarin je haar gejammer wel hoort maar het niet echt opslaat. Je dochter zal dat ook voelen en wellicht helpt haar dat ook de zware kantjes er van af te halen.
Een mentor zou haar ook moeten begrenzen en bijv een max stellen aan het aantal bezoekjes.
Vraag je dochter ook geregeld wat jij voor haar kunt betekenen.
En zelf kun je er tegenwicht in bieden door na een huilbui samen iets ontspannend te doen of iets leuks, dat komt meer aan dan een schop tijdens die huilbui.

En sommige kinderen hebben erg veel last van al dat 'moeten'. Een stuk regie waar dat wel kan (bedtijd bijv) kan dan lucht geven.
En dan wel met zachte hand helpen waar nodig, want overzicht ontbreekt vaak nog en dat kan ook voor machteloze paniek zorgen.

Niet te groot maken, maar sowieso even terug naar (zelfde) psycholoog, waarom niet, werkte vorige keer toch goed?

Genoeg gezegd

Schrikken mag, oordelen niet. Jullie kennen mij niet en weten niet wat voor mentor ik ben. Al die dingen die hier worden genoemd doe ik ook voor mijn leerlingen maar ik ben mentor en docent, geen psycholoog en daarom verwijs ik door. Ik heb het gevoel dat mensen totaal niet lezen wat ik nou echt zei.

deels herkenbaar

Ik herken wel dingen bij mezelf als puber en ook bij mijn dochter. Ik denk ook dat het haar benauwt om groter te worden, de volwassene wereld waar je veel 'moet'.
Wat ze nu krijgt met haar gedrag is aandacht, is het niet goedschiks, dan kwaadschiks.
Ik zou haar de aandacht blijven geven, een omgeving scheppen die prettig is. Wat anderen ook al schrijven, het kopje thee thuis bij het huiswerk maken, beetje ondersteunen. Maar met nadruk op een beetje. Luisteren naar haar klachten, maar niet oeverloos erop ingaan. Ook niet boos worden uiteraard maar je een beetje op de vlakte houden soms.
Ik merk bij mezelf (van vroeger) en dochter (nu) dat het erger wordt als er 'publiek' is. Dan kan je doorslaan en het steeds erger maken, want als er niemand in huis is, baal ik ook wel van dingen, maar ja, er is niemand om tegenaan te klagen (en het is dan fijn om het vooral niet eens te zijn met welke oplossing ze ook aandragen) en is het dus sneller over.
Dus het niet 'voeren' van de nare gedachtes kan helpen. Ik kan even geen voorbeelden geven over hoe je dat het handigste doet, daarom denk ik dat een beetje erop in gaan en daarna van het onderwerp proberen af te leiden wel eens zou kunnen helpen (iedere keer weer, want ze zal het vaker aansnijden). Ik bedoel dus niet dat het negeren of bagatelliseren moet, maar er alleen niet te lang op moet doorgaan.
Naar school brengen deed ik alleen maar bij echt extreem weer, niet bij ieder regenbuitje.
Dus ik vind de inbreng van Alison ook niet helemaal naar hoor, misschien een beetje daar tussenin gaan zitten.
Nu ik ouder ben weet ik gewoon dat het echt niet overging van heel veel pamperen, daarna moest je toch gewoon weer de dingen doen, net als iedereen, wel was het fijn je verhaal kwijt te kunnen en wat begrip te krijgen.
Bij mijn dochter hebben we trouwens ooit een soort 'wat te doen als ik me rot voel' boekje gemaakt. (op de computer) Daarin schreven we ideeën en oplossingen bij probleempjes (want het was niet altijd kommer en kwel) bijv. als huiswerk klaar is favoriete film op. Of even 5 minuten dansen op -favoriete nummer- . En ook een lijst met positieve affirmaties, die we zelf hadden bedacht of gevonden op internet. Het was echt haar boekje en soms had ze er veel aan bij dip-momentjes.

n.b. dit bovenstaande alleen toepassen als er niet iets van een depressie achter zit, want dan zijn dit denk ik niet echt oplossingen.

Ja zeker terug naar psycholoog

Er zullen zeker kinderen zijn die die schop onder hun kont nodig hebben om tot actie te komen. Hiervan lijkt echter in dit geval geen sprake. Het zal alleen maar averechts werken.
Het verhaal doet me sterk denken aan mijn eigen zoon, die momenteel vastloopt op school. Zie mijn verhaal bij ouders en school/vmbo basis kader leerlingen.
Hij maakte niet het drama van het meisje uit dit voorbeeld, maar huilde wel en trok zich steeds meer terug en wilde eigenlijk niet meer naar school. Bij ons hielp heel lang het pamperen, naar school brengen etc. nog wel. En het luisteren. Man hier heeft vaak een hardere aanpak, die hielp absoluut niet. Dan ging hij wel naar buiten maar kwam hij gewoon later weer thuis als man de deur uit was.
Ik denk echt dat er iets achter het gedrag zit. Wordt ze overvraagd? Heeft ze geen aansluiting op school?
De vorige keer heeft de psycholoog zo goed geholpen. Ik snap eerlijk gezegd niet waarom je niet al weer contact hebt opgenomen.

Ervaring

Ik wil toch even iets uit mijn eigen ervaring toevoegen:
ik had een zus zoals de dochter van RV. Altijd (in mijn ogen dan) drama, altijd moest het net anders, altijd was het teveel of te moeilijk. De rest van het gezin liep op zijn tenen want o wee als zusje teveel stress zou opdoen, dan kwam er geheid weer een migraine-aanval.
Mijn ouders hebben mijn zus altijd ondersteund en begrip getoond, maar ik heb mij als zus wel verwaarloosd gevoeld. Ik kon nooit iets mankeren of een probleem hebben want ze hadden al zoveel aan hun hoofd met mijn zus. Met als gevolg dat ik de rol aan heb genomen van sterke stabiele factor.

Nou ja, het is nog best aardig goed gekomen hoor, maar ik wil alleen de kant belichten van het "systeem" om een gezinslid heen. Zoiets heeft toch effect...

serieus

Het ging verrassend snel goed op het moment dat ze zich serieus genomen voelde, schrijf je. Het enige dat je nu als ouder dus moet doen is haar serieus nemen, want dat doe je niet, je ergert je vooral. Een psycholoog is m.i. (nog) niet nodig.
Je moet juist geen oplossingen aandragen maar die haar zelf laten verzinnen. Laat haar zelf bedenken hoe het dragelijker te maken en wat jouw rol daarin kan zijn.
Zo'n eerste tijd in de brugklas is ook gewoon erg stressvol. Laat haar lekker knutselen, dat heeft ze nodig.

ja wat Mijntje zegt

Neem het kind eens serieus. Nu wordt ze gezien als een dramatische aanstelster. Maar wie weet zit er een hele diepe angst of onzekerheid achter. Ik kan me voorstellen dat het snel beter gaat als het meisje zich gezien voelt. dus inderdaad wat Mijntje zegt: haar zelf oplossingen aan laten dragen.

En dan nog een tip: wat zou je het liefste voor haar wensen (bv evenwicht, kracht kalmte kies wat het eerste in je gedachten springt)

heb je het?

geef dat aan jezelf. Zal alles veranderen.

Zus van

Ik heb ervaring als zus van een zorgenkind. Dan voel je je inderdaad vaak niet gehoord. Desondanks trapte ik in diezelfde valkuil met mijn andere kind, dat daarop reageerde met hevige gedragsproblemen. Het valt niet mee, en heeft inderdaad gevolgen voor het hele gezin.
Overigens heb ik ook niet direct hulp ingeroepen toen het na de eerste afgeronde reeks sessies bij de psycholoog weer slechter ging. Ik wilde er niet aan en was bang dat ze zo’n volwassene zou worden die bij ieder hobbeltje naar een therapeut rent. Dat was voordat ze haar diagnose had. Nu weet ik dat er altijd het gevaar bestaat dat ze zichzelf overvraagt, depressief raakt of erger. Ze is momenteel zelf even klaar met therapie en dat is een zorgelijke situatie. Ik kan het niet aan, en van mij neemt ze niets aan.

Als buitenstaander...

die er nooit bij is, heb ik eigenlijk wel met je dochter te doen. Een kind wat nog op de basisschool zit, wat dus eerst de situatie was, is volgens mij niet bewust bezig om anderen dwars te zitten met 'depressief' gedrag. Goed dus dat jullie met haar naar een psycholoog zijn gegaan, maar ik vraag me écht af of de psycholoog diep genoeg heeft gegraven om achter het probleem te kunnen komen. Ik zelf ben op mijn 23ste naar de psychiater gegaan met letterlijk 'ik vind mezelf zo lui, ik kom tot niets'. De psychiater was zo slim om dat meteen de kop in te drukken. Ik was niet lui, ik was o.a. te perfectionistisch. En daardoor begon ik soms maar niet eens ergens aan. En op school heb ik waarschijnlijk onvoldoende begeleiding van school zelf gehad omdat ze niet wisten dat er iets aan de hand was. Dat wist ik zelf ook pas drie jaar geleden. Ik bleek op mijn ouwe dag ADD te hebben. Iets wat de psychiater vroeger nog niet in zijn opleiding had meegekregen, want het was wel handig geweest als dat wel zo was geweest. En op school was het 'ze kan de beste zijn als ze maar zou willen'. Ik kan inderdaad naar eerlijkheid zeggen dat je niet kunt stellen dat ik in het algemeen lui ben, maar soms wel, net als iedereen. Als ik iets wil kan ik juist wat doordraven, maar ben dan soms ook helemaal niet zo zeker van mezelf of negatief omdat iets niet goed lukt, of te groot is voor mij alleen. Ik zit mezelf dan dwars. Dat ben ik dan nog alleen maar. Een bekende van mij blijkt een ernstigere stoornis te hebben, wat al in haar kindertijd speelde, maar ook pas zo'n 10 jaar geleden is onderkend. Haar dochter heeft het ook, het is dus kennelijk iets wat ook erfelijk kan zijn. Beiden zijn enorm negatief over zichzelf. Mijn vriendin trekt een facade op van de gezelligerd die altijd aandacht voor een ander heeft, de dochter is gewoon in het algemeen niet zo'n vrolijkerd, naar zichzelf en vooral ook haar moeder toe en beïnvloedt helaas haar zusje daar ook mee. Beiden hebben amper contact met hun moeder. De andere kinderen (jongens) hebben zich als 'gewone' mannen ontwikkeld, maar zitten hier wel tussen. Ik heb met ze te doen. In bed zijn mijn vriendin en de dochter angstige vogeltjes, waarbij op de loer ligt dat ze het leven letterlijk niet meer denken aan te kunnen. Je zult het maar hebben .

Er kan meer aan de hand zijn dan lui, puberaal en wat niet meer. En als je weet wát dat is scheelt dat hoop ik aanzienlijk bij hoe jij er ook zelf mee om kunt gaan. Dat geldt wel voor mij, toen ik hoorde dat mijn dochter ADD bleek te hebben (maar ik zelf die diagnose nog niet had). Haar gedrag was verklaarbaar.

Ik kan nu netjes zeggen dat mijn verhaal niet is bedoeld om je bang te maken, maar eigenlijk is dat mijn doel toch wel een beetje. Ik schrik van wat je schrijft. Ga weer met haar naar de huisarts en vraag een verwijzing.

Wat je zelf kunt doen?

Misschien is het een idee om te doen alsof je dochter een diagnose hééft. Benoem dat niet zo, dus ga niet zelf diagnoses op haar loslaten, maar behandel haar als dat het haar overkomt en zij dat niet bewust doet en er bewust van is dat ze zo handelt. Als je naar haar kunt kijken als een kind waar iets mee is wat haar dwars zit, kun je haar misschien met andere ogen en met meer geduld begeleiden en zelfvertrouwen proberen te geven.

bedankt voor alle reacties!
Het speelt al wat langer; een jaar of twee. Tot nu heb ik haar altijd geprobeerd te steunen en ondersteunen. Maar haar geklaag wordt steeds meer. Elk woord wat verkeerd opgevat kan worden, pakt ze aan om boos of verdrietig te zijn.

Bij de psycholoog is niet veel gebeurd. Ik ben er alle keren bij geweest (dat wilde dochter graag) Ze deed haar verhaal, vertelde wat haar dwars zat. De psycholoog gaf aan dat ze dat best begreep van dochter op haar leeftijd, dat dit er een beetje bijhoort. Ze gaf dochter wat tips: gedachten verzetten, leuke dingen doen etc.

Na 3 sessies ging het veel beter en na 5 keer was het 'weg'. Bij de laatste afspraak was ik alleen (zonder dochter) en we hebben het toen over het placebo-effect gehad. Want feitelijk was er niets veranderd, maar doordat er naar haar geluisterd werd door iemand die er 'verstand' van had, ging het veel beter.

Nu begint het weer en elke 'scheet die dwars zit' resulteert in drama. En ze wil ook niets anders horen. Als er iets 'vervelends' gebeurd of iemand per ongeluk iets 'vervelends' doet/zegt, wil ze heel graag ventileren/klagen. Iedereen en alles is irritant en vergeven/vergeten doet ze (bijna) niet. Ik moet niet proberen om een andere kant te belichten of het drama wat af te zwakken (lees in perspectief zetten) want dan snap ik er ook echt he-le-maal niets van, volgens haar.

Pubergedrag misschien, maar iets in me zegt dat er misschien meer aan de hand is. Ik kan het niet bijna elke dag een strijd aan te gaan om huiswerk, naar school gaan, kamer opruimen etc. Haar kamer is dan nog haar zorg, maar geen huiswerk maken of niet naar school willen kan ik niet laten gaan. Maar of het dramaqueen gedrag is, omdat ze niet tegengesproken wil worden of een missend stuk sociale vaardigheid of iets anders. Ik ben nog zoekende.

Testen

Ik zou aandringen op meer onderzoek, algemene ontwikkeling en meer (is er sprake van een stoornis?) en geen algemene gesprekken . Ik heb het gevoel dat je dochter niet voldoende serieus genomen wordt door de psycholoog en ze jullie als gezin teveel laten zwemmen.

Ik lees dat jij je best doet. Ik weet uit ervaring dat je soms moedeloos kunt worden. Mijn manier was om elke dag af te sluiten en niet mee te nemen naar morgen. De volgende dag is "nieuwe dag nieuwe kansen"... voor zolang dat lukt. (Bij ons meestal niet zo heel lang helaas.)

Haha

En neemt die psycholoog zichzelf wel serieus?
Veel meer dan dat doet een psycholoog vaak niet en om dat dan een placebo te noemen....

Misschien moeten jullie wat meer afstand van elkaar nemen? Opdat jij wat minder last van haar hebt en zij wat meer ruimte krijgt?
Iets als kamer opruimen en huiswerk maken vind ik echt haar pakkie an. Nu vind ik dat sowieso al snel maar bij jouw dochter lijkt me dat vrij belangrijk.
Kan ze niet wat meer onder de vleugels van vader, of iemand anders?

Ze kan het!

Ihkv meedenken: steun en stimuleer haar om zelf haar zaakjes te regelen. Geef haar verantwoordelijkheden die ze aankan.

Mag ze zelf naar de stad? Mag ze eten maken? Mag ze het woord nemen als er een afspraak gemaakt moet worden? Kortom, mag ze groot zijn?

En als er iets móet gebeuren, maak de taken dan klein. Kleine doelen die tot het grote doel leiden.

mijn zus was/is ook zo

Merk dat ik daardoor ook in het kamp van 'schop onder de kont' zit terwijl dat voor kind van to misschien wel rampzalig uitpakt.
Mijn ouders zijn heel erg meegegaan in het gedrag van mijn zus. Mijn zus had periodes dat ze lief en tevreden was en dat maakte het het alleen maar lastiger vond ik. Ik was ook jaloers op mijn zus, ze was/is mooi en ze kreeg door haar gedrag alles wat ze wilde. Nu heeft ze ook alles wat ze zich wensen kan en als het niet gaat zoals zij het wil dan komt het wel goed want haar man en kinderen vliegen voor haar, bang voor al het drama wat anders volgt. Toch een soort van successtory maar ik blijf ver van haar uit de buurt.