Ik weet het niet meer
het gaat super slecht met mijn 15 jarige dochter.
Heeft een zeer laag zelfbeeld, vind zichzelf te dik, waardoor ze veel momenten heeft dat ze weinig/niet eet.
Heeft depressieve gevoelens, ziet “schaduwen” in huis, waardoor ze het eng vind alleen te zijn, te gaan slapen, snachts te gaan plassen. Wat er in resulteert dat ze vaak om 2 uur nog wakker is omdat ze afleiding zoekt beeldscherm.
Paniekaanvalle, stress van school, zelfverminking..
Ze ziet het leven niet meer zitten.
ze staat op de wachtlijst voor hulp, maar dit gaat zo traag. De jeugdgids die we eindelijk hebben ziet de spoed er wel van in en school, nadat ze vorige week op schoolreis in Tsjechie naar het ziekenhuis is geweest omdat het niet goed ging, ziet nu eindelijk de spoed er ook wel van in.
Maar ja, ondertussen hebben we nog steeds geen hulp en zitten wij als ouders met ons handen in het haar.Geen idee hoe we momenteel ons meisje kunnen helpen.
Wie heeft er tips, ervaringen, wil met mij mee praten? Ik heb zo de behoefte om mijn ei kwijt te kunnen.
Ach Ciska, wat ontzettend zwaar allemaal, hoe reageerde dochter hierop?
jemig, Ciska, dat had de huisarts ook via een telefoon gesprek of via de assistente kunnen laten weten. Waarom dan zo'n heel gesprek met weet ik hoeveel gesprekspartners regelen? Ik kan me jullie frustratie hierover voorstellen.
Je had vast gehoopt dat jullie dochter zich op zijn minst gehoord had gevoeld, of dat de huisarts iets gezegd had in de trant van 'ik hoor je wens en ik zie je situatie, op deze manier kan ik iets voor je betekenen ', overigens zonder dat iemand toezegt mee te willen werken aan een euthanasie vraagstuk.
Het zou ideaal zijn als juist iemand als de huisarts haar wens serieus neemt, zonder er direct in mee te gaan. Iemand die dochter kan vertellen dat zorgvuldigheid in dit soort situaties cruciaal is, en dat daarvoor altijd eerst bepaalde behandelingen geboden moet worden, en dat dan pas bepaald kan worden of de wens nog steeds bestaat. Even los van of hij/zij zelf bereid is om in een uiterste geval aan euthanasie mee te werken.
tsjor schreef op 15-03-2024 om 07:59:
Wat voor positiefs had je dan verwacht? Tsjor
Dat er in ieder geval geluisterd wordt naar de behoefte van wat dochter nodig heeft. Niet dochter haar hele verhaal (wat al moeilijk genoeg is, de spanning zat torenhoog) laten doen en dan zeggen dat ze niets voor haar kan doen.
Vooral ook omdat dit dus voorkomen had kunnen worden.
@Kaatjecato, precies wat jij nu hier neer zet. Dat is wat dochter nodig had.
het gevoel dat te krijgen dat er geluisterd word naar haar en haar gevoel serieus neemt.
Wat intens verdrietig allemaal Ciska. Staan jullie erachter als ze echt euthanasie wil?
Wil de huisarts helemaal nergens iets in betekenen? Bij een doorverwijzing bijvoorbeeld. Zodat je dochter snel bij de juiste instantie terecht kan. Of voor begeleiding.
Ik snap je teleurstelling, vooral ook richting je dochter. Nu wordt ze weer niet gezien en gehoord. Terwijl ze zo dapper haar verhaal verteld heeft.
Hoort ze nog steeds stemmen?
Ik hoop eigenlijk steeds dat ze, doordat ze ouder wordt, langzaam over haar angsten en depressies heen groeit. Haar hersenen zijn nog volop in ontwikkeling. Als ze ouder is, kan ze alles wat in haar hoofd gebeurt misschien wat beter plaatsen.
Ciska78 schreef op 15-03-2024 om 08:42:
[..]
Dat er in ieder geval geluisterd wordt naar de behoefte van wat dochter nodig heeft. Niet dochter haar hele verhaal (wat al moeilijk genoeg is, de spanning zat torenhoog) laten doen en dan zeggen dat ze niets voor haar kan doen.
Vooral ook omdat dit dus voorkomen had kunnen worden.
Als dat het enige was wat ze te zeggen hadden was het wel erg mager. Dat euthanasie mede afhankelijk is van de vraag of iemand uitbehandeld is wist je al en ook dat weigeren van medicatie niet hetzelfde is als uitbehandeld zijn. Daar had niet zo'n circus voor hoeven te worden opgetogen.
Ik had even gezocht naar de richtlijnen van de KNMG voor euthanasie bij jongeren. Vreemd genoeg staan wel alle stappen omschreven voor het geval iemand over gaat tot euthanasie, maar niet voor het geval euthanasie geweigerd wordt. Je zou verwachten dat daar ook richtlijnen voor zijn: wanneer is het niet aan de orde, wat zijn dan de te nemen stappen en hoe leg je dat vast. Blijkbaar is daar nog niet goed over nagedacht.
Tsjor
Wat een deceptie inderdaad. Je zou toch verwachten dat zowel de medische dienst, de huisarts en de psychiater begrijpen hoe beladen zo'n gesprek is. Dat je dochter op zijn minst gehoord moet worden.
Ik vind het zo knap Ciska dat jullie als ouders je dochter hierin steunen. Voor jullie moet dat heel emotioneel zijn, want natuurlijk gun je je kind een uitweg uit deze ellende, maar je wil natuurlijk bovenal dat je dochter blijft leven. Dat jullie dan je dochters wens toch steunen en dat artsen dan zo ijskoud reageren dat ze hier niet aan mee willen werken vind ik echt bizar.
Natuurlijk begrijp ik dat een euthanasie wens van een jong persoon met psychische problemen ook voor hen moeilijk is. Maar op zijn minst luisteren, de weg daarnaar toe uitleggen. Volgens mij heeft jouw dochter dat ook nodig om het vol te houden. Een perspectief dat als ze straks alles geprobeerd heeft en ze voelt zich nog steeds zo dat ze niet eindeloos meer door hoeft. Ik vind het echt onbegrijpelijk dat deze professionals daar zo mee om springen.
Ik vind het werkelijk schandalig van die huisarts, dat die je dochter zó laat vallen. Ik vind het zelfs (potentieel) gevaarlijk! Als je de energie zou kunnen opbrengen zou ik er een klacht over indienen. Ik snap heel goed dat jullie je energie liever in iets anders steken. Maar ik vind het werkelijk niet te bevatten dat een huisarts, plus het hele circus eromheen, zó enorm de plank mis slaat. Ik hoop maar dat je dochter deze deceptie weer te boven komt. Wat een (heel lelijk scheldwoord).
Had je al eens contact opgenomen met de NVVE? Daar zitten veel mensen met expertise. Hopelijk kunnen die wat voor jullie betekenen. Al was het maar je dochter inderdaad aanhoren en écht naar haar luisteren.
Dikke knuffel weer.
Ik begrijp de huisarts op zich wel, want euthanasie op psychische gronden krijg je niet zomaar, dan moet wel aangetoond zijn dat zo ongeveer alle mogelijke behandelingen geprobeerd zijn en niet werken. Maar dat had ook meteen al gezegd kunnen worden zonder dat er een heel circus aan hulpverleners mee gaat naar zo'n gesprek. Dat biedt je dochter hoop op iets waarvan vooraf best al helder was dat dat echt niet zomaar gaat gebeuren.
Wat zegt haar behandelteam en de psychiater hierover? Ik denk dat het goed is om dochter serieus te nemen, hoe moeilijk dat ook is als ouders, maar niet zonder het ook over de inhoudelijke voorwaarden te hebben en dat die er niet voor niks zijn.
Als je 16 bent en je krijgt kanker zet iedereen alles op alles in voor genezing of herstel .
Als je 16 bent en je bent psychisch ernstig ziek dan kom je in de gesloten jeugdzorg terecht en krijg je geen behandeling.
Het is in en in triest
Sterkte Ciska en dochter 
Misschien heb je hier iets aan, Ciska. Deze mensen weten uit ervaring wat je meemaakt https://www.inliefdelatengaan.nl/ Veel sterkte.
Ciska78 schreef op 15-03-2024 om 08:42:
[..]
Dat er in ieder geval geluisterd wordt naar de behoefte van wat dochter nodig heeft. Niet dochter haar hele verhaal (wat al moeilijk genoeg is, de spanning zat torenhoog) laten doen en dan zeggen dat ze niets voor haar kan doen.
Vooral ook omdat dit dus voorkomen had kunnen worden.
Ik kan me zomaar voorstellen dat de huisarts dacht dat naar het verhaal van je dochter luisteren een manier was om haar zich gehoord te doen voelen. Door naar haar luisteren dus. Verder kan de huisarts immers niks doen? Euthanasie is nu eenmaal niet mogelijk als je niet uitbehandeld bent. Waarom ze daar zo een hele uitgebreide afspraak voor hebben gepland begrijp ik ook niet. Tenzij dat nu juist was zodat dochter zich gehoord en gezien voelde. Meer dan luisteren kan de huisarts niet. En wellicht dacht de huisarts dat jullie dat al wisten na de uitleg van de psychiater.
Meesje schreef op 15-03-2024 om 21:44:
[..]
Ik kan me zomaar voorstellen dat de huisarts dacht dat naar het verhaal van je dochter luisteren een manier was om haar zich gehoord te doen voelen. Door naar haar luisteren dus. Verder kan de huisarts immers niks doen? Euthanasie is nu eenmaal niet mogelijk als je niet uitbehandeld bent. Waarom ze daar zo een hele uitgebreide afspraak voor hebben gepland begrijp ik ook niet. Tenzij dat nu juist was zodat dochter zich gehoord en gezien voelde. Meer dan luisteren kan de huisarts niet. En wellicht dacht de huisarts dat jullie dat al wisten na de uitleg van de psychiater.
Ik denk dat to gehoopt had op de reactie zoals kaatjecato beschrijft:
kaatjecato schreef op 15-03-2024 om 08:15:
jemig, Ciska, dat had de huisarts ook via een telefoon gesprek of via de assistente kunnen laten weten. Waarom dan zo'n heel gesprek met weet ik hoeveel gesprekspartners regelen? Ik kan me jullie frustratie hierover voorstellen.
Je had vast gehoopt dat jullie dochter zich op zijn minst gehoord had gevoeld, of dat de huisarts iets gezegd had in de trant van 'ik hoor je wens en ik zie je situatie, op deze manier kan ik iets voor je betekenen ', overigens zonder dat iemand toezegt mee te willen werken aan een euthanasie vraagstuk.
Het zou ideaal zijn als juist iemand als de huisarts haar wens serieus neemt, zonder er direct in mee te gaan. Iemand die dochter kan vertellen dat zorgvuldigheid in dit soort situaties cruciaal is, en dat daarvoor altijd eerst bepaalde behandelingen geboden moet worden, en dat dan pas bepaald kan worden of de wens nog steeds bestaat. Even los van of hij/zij zelf bereid is om in een uiterste geval aan euthanasie mee te werken.
Meesje schreef op 15-03-2024 om 21:44:
[..]
Ik kan me zomaar voorstellen dat de huisarts dacht dat naar het verhaal van je dochter luisteren een manier was om haar zich gehoord te doen voelen. Door naar haar luisteren dus. Verder kan de huisarts immers niks doen? Euthanasie is nu eenmaal niet mogelijk als je niet uitbehandeld bent. Waarom ze daar zo een hele uitgebreide afspraak voor hebben gepland begrijp ik ook niet. Tenzij dat nu juist was zodat dochter zich gehoord en gezien voelde. Meer dan luisteren kan de huisarts niet. En wellicht dacht de huisarts dat jullie dat al wisten na de uitleg van de psychiater.
Dit is als zeggen je voldoet niet aan de voorwaarden, zonder de voorwaarden duidelijk te maken. Wat de huisarts had kunnen en in mijn ogen ook had moeten doen is uitleggen wat de voorwaarden zijn. Wanneer ben je uitbehandeld? Ik denk dat Ciska en haar dochter prima begrijpen dat ze nu niet is uitbehandeld en ook echt niet hadden verwacht dat de huisarts een datum had ingepland.
Maar het zou fijn zijn geweest als er een perspectief aan dochter geboden had kunnen worden. Zodat dochter weet dat ze niet tot haar tachtigste ongelukkig hoeft te zijn. Dat ze een idee heeft van het aantal en soort behandelingen. En wie dan uiteindelijk bepaald of het genoeg lijden is. Of hoe ze moeten zorgen dat de behandelingen zodanig geregistreerd worden dat ze wel straks meetellen als bewijs dat ze het geprobeerd heeft en dat het effect onvoldoende was.
Het doel van dochter is misschien euthanasie, maar het kan best zijn dat ze op weg daarnaar toe toch een behandeling krijgt die aanslaat. Waarna ze misschien anders in het leven komt te staan. Weten dat deze situatie niet oneindig hoeft te duren kan de rust brengen die juist nu zo nodig is om straks een behandeling aan te gaan. Dat had ik Ciska en haar dochter gewenst.
Hoe ging het vandaag met je dochter Ciska? Kan me voorstellen dat het voor haar ook een flinke domper was.
