Ik weet het niet meer
het gaat super slecht met mijn 15 jarige dochter.
Heeft een zeer laag zelfbeeld, vind zichzelf te dik, waardoor ze veel momenten heeft dat ze weinig/niet eet.
Heeft depressieve gevoelens, ziet “schaduwen” in huis, waardoor ze het eng vind alleen te zijn, te gaan slapen, snachts te gaan plassen. Wat er in resulteert dat ze vaak om 2 uur nog wakker is omdat ze afleiding zoekt beeldscherm.
Paniekaanvalle, stress van school, zelfverminking..
Ze ziet het leven niet meer zitten.
ze staat op de wachtlijst voor hulp, maar dit gaat zo traag. De jeugdgids die we eindelijk hebben ziet de spoed er wel van in en school, nadat ze vorige week op schoolreis in Tsjechie naar het ziekenhuis is geweest omdat het niet goed ging, ziet nu eindelijk de spoed er ook wel van in.
Maar ja, ondertussen hebben we nog steeds geen hulp en zitten wij als ouders met ons handen in het haar.Geen idee hoe we momenteel ons meisje kunnen helpen.
Wie heeft er tips, ervaringen, wil met mij mee praten? Ik heb zo de behoefte om mijn ei kwijt te kunnen.
we hebben een redelijk oke weekend gehad. Je merkt aan alles dat dochter echt uitgeput is, moe van het vechten tegen alles wat er in haar hoofd zit.
En ook dat met alle uitspraken die ze doet ze het zichzelf zo niet waard vindt. Zo moeilijk om te zien en te horen.
Afgelopen weekend hebben we het met haar ook veel gehad over de 1 op 1, want ze heeft echt geen idee hoe dit eruit komt te zien.
De bedoeling is dat het 1 op 2 gaat worden, met hopelijk een eigen woonkamer voor de 2 jongere . Met een dagprogramma geheel aangepast aan dochter haar behoeften.
Ze zal niet helemaal uit de groep zijn, zo zal ze wel, misschien halve dagen, naar school gaan.
En met eetmomenten sluiten er misschien nog 1 of 2 jongeren aan bij dochter.
Donderdag hebben we het eerste gesprek bij de huisarts over haar euthanasie wens. Maar ik hoor ook steeds harder dochter zeggen dat ze eigenlijk zichzelf die tijd niet meer gunt.
Ciska78 schreef op 26-02-2024 om 08:57:
we hebben een redelijk oke weekend gehad. Je merkt aan alles dat dochter echt uitgeput is, moe van het vechten tegen alles wat er in haar hoofd zit.
En ook dat met alle uitspraken die ze doet ze het zichzelf zo niet waard vindt. Zo moeilijk om te zien en te horen.
Afgelopen weekend hebben we het met haar ook veel gehad over de 1 op 1, want ze heeft echt geen idee hoe dit eruit komt te zien.
De bedoeling is dat het 1 op 2 gaat worden, met hopelijk een eigen woonkamer voor de 2 jongere . Met een dagprogramma geheel aangepast aan dochter haar behoeften.
Ze zal niet helemaal uit de groep zijn, zo zal ze wel, misschien halve dagen, naar school gaan.
En met eetmomenten sluiten er misschien nog 1 of 2 jongeren aan bij dochter.
Donderdag hebben we het eerste gesprek bij de huisarts over haar euthanasie wens. Maar ik hoor ook steeds harder dochter zeggen dat ze eigenlijk zichzelf die tijd niet meer gunt.
Oh wat ontzettend moeilijk en verdrietig Ciska 
Ciska78 schreef op 26-02-2024 om
Donderdag hebben we het eerste gesprek bij de huisarts over haar euthanasie wens. Maar ik hoor ook steeds harder dochter zeggen dat ze eigenlijk zichzelf die tijd niet meer gunt.
Hebben jullie je daar al in verdiept?
Om voor euthanasie door psychisch lijden in aanmerking te komen moet je behandeld zijn geweest.
Psychiater Menno Oosterhof weet hier ontzettend veel van af .
Ach Ciska, wat een rollercoaster blijft het toch. En ik kan me van je dochter zo goed voorstellen dat ze 'op' is... Hoe kun je haar duidelijk maken dat het leven op een dag echt beter wordt, als ze al zo lang zo hard vecht. De ellende met dat ze tegen zichzelf vecht is dat ze dat ook nooit uit kan zetten. Het is er altijd. Vreselijk. In veeeeeel mindere mate heb ik hetzelfde gehad, altijd tegen mezelf vechten. Ik heb wat afgetherapiet in mijn leven. Uiteindelijk heb ik via de huisarts een licht antidepressivum gekregen. En mèn, wat is dat fijn! Niet meer doorlopend dat oordelende stemmetje in mijn hoofd! Ik zou dat je dochter ook zo gunnen...
Ik las van de week de Relevant, het blad van de NVVE. Er staat een interview in van een vader wiens dochter het uiteindelijk niet volhoudt. Ik moest zo aan je denken... Voor het geval je het wil lezen, hier is de link
Relevant_01-2024.pdf (nvve.nl)
Maar ik kan me goed voorstellen dat je dat niet trekt. Ik duim dat je dochter de 1-op-1 nog een kans wil geven. En ik zou, als je daar de energie nog voor hebt, me toch hard blijven maken voor het starten van behandeling. Dit is echt inhumaan, iemand zo laten lijden. Als iemand chronisch pijn heeft laten ze je ook niet zo doorlopen...
Dikke knuffel maar weer.
ik heb inhoudelijk niet veel toe te voegen maar een hele dikke knuffel voor jullie alle drie! Wat moeilijk en zwaar moet dit toch voor jullie allemaal zijn.
Roos55 schreef op 26-02-2024 om 09:58:
[..]
Hebben jullie je daar al in verdiept?
Om voor euthanasie door psychisch lijden in aanmerking te komen moet je behandeld zijn geweest.
Psychiater Menno Oosterhof weet hier ontzettend veel van af .
Jazeker hebben wij daar ons al in verdiept, en dochter ook. Dus we weten ook dat ze behandelingen moet hebben gehad. Maar goed, we gaan zien wat de huisarts gaat zeggen, dat is stap 1. Want wij kunnen allemaal wel dingen zeggen tegen dochter, maar ze zal het hopelijk eerder aannemen van een deskundige
Ach Ciska, wat vreselijk zwaar allemaal. Ik hoop vurig dat de 1 op 2 begeleiding snel kan starten en dat dochter dan eindelijk weer lichtpuntjes gaat zien en stapjes gaat zetten op de weg naar herstel.
♥️
Helaas is het gesprek gisteren bij de huisarts niet doorgegaan omdat deze weer ziek was.
We gaan nu een afspraak maken bij onze eigen huisarts, eerst zonder dochter om te kijken of deze daar überhaupt wel voor open staat.
Dochter is echt op en zo moe, zo moeilijk om te zien.
We hebben gisteren met terugbrengen wel de ruimte gezien waar de 1 op 1 gegeven gaat worden, vandaag wordt daar nog van alles gedaan en dan hopelijk gaan ze volgende week starten. Het team is volgens mij ook rond, dus dat is fijn.
Ciska, heeft dochter al eens quetiapine gehad? Hier heeft onze dochter veel baat bij. Niet gezegd dat het jouw dochter ook kan helpen maar wellicht is het een suggestie. Al zullen de behandelaars deze mogelijkheid wellicht al bekeken hebben hoor, dan heb ik niks gezegd. Probeer een beetje mee te denken, ik weet helaas uit ervaring hoe pittig het is.
ze heeft eind 2022 en eind 2023 een tijdje quetiapine geslikt, maar is hier zelf mee gestopt omdat ze dit “niet mag” van de stemmen.
Hopelijk heeft de 1-op-1 aanpak een gunstige invloed en komt er een besef dat vechten tegen de stemmen (accepteren van behandeling en medicatie) misschien makkelijker is dan ernaar te moeten luisteren en vechten tegen zichzelf en het leven. Is die ervaringsdeskundige trouwens ooit geweest? Is dat nog een optie?
Ik heb wel erns gehoord over een heftige methode in de ggz om het brein werr te resetten: shoktherapie. Dat ging onder narcose geloof ik. Dat is wel heftig en klinkt ook erg naar en eng, maar een zus van iemand die ik ken kreeg dat meerdere keren en hoe eng ook, ze knapte er wel van op. Ook zij had net als jou dochter vergelijkbare klachten.
Als ik jou verhalen zo lees over jou dochter en hoe ver heen ze is, is dit dat een idee. En als er rust is erna met juiste medicatie starten met psychiater?
Ook vind ik het zo schrijnend om te lezen dat jou dochter in een groep verblijft, wat eigenlijk niet de juiste plek is. Zowel voor haar, maar ook voor de groep zelf. Het is zo problematisch allemaal.
Ik dacht misschien kan je iets met deze informatie. Eerst rust in het hoofd en resetten en dan medicatie opstarten.
Verder leef ik erg met jullie mee. Sterkte
Ciska78 schreef op 01-03-2024 om 09:06:
ze heeft eind 2022 en eind 2023 een tijdje quetiapine geslikt, maar is hier zelf mee gestopt omdat ze dit “niet mag” van de stemmen.
Wat is de reden waarom er geen zorgmachtiging wordt aangevraagd, waardoor er verplichte zorg (lees medicijnen) kan worden gegeven.
De voorwaarden om dit te doen is: de patiënt veroorzaakt ernstig nadeel of dreigt dit te veroorzaken voor zichzelf, voor een ander of voor personen of goederen in het algemeen. Dit komt door een psychische stoornis. Er zijn geen mogelijkheden meer voor vrijwillige zorg.
Ik begrijp dat dit een heftige stap is (omdat het lijkt dat je tegen haar ingaat, terwijl je ingaat tegen de stemmen). Om iemand zo te zien lijden door zijn stemmen vind ik ook erg heftig.
