Ik vind mijn puber niet leuk!

Ik ook

Zullen we omruilen, misschien helpt dat? :-p

Oh ja, vreselijk!

Er zijn tijden geweest dat ik de oudste achter het behang wilde plakken. Ik kon haar bloed wel drinken, bij tijd en wijlen. Op een gegeven moment heb ik de teugels een beetje laten vieren, zo rond haar 16de en dat viel ook samen met dat dochter minder 'moeilijk' werd, dus op een gegeven moment keken man elkaar aan en vroeg ik 'valt het jou ook op dat het al een paar weken rustig is?'. Dus... er is hoop.

Wat ik mezelf heb aangeleerd, is om dag 1 af te sluiten en op dag 2 fris en blanco van start te gaan. De kans is groot dat dag 2 na een uur ook alweer mis gaat, maar dan heb je de last van dag 1 in ieder geval niet meer in je rugzakje. Mij hielp dat.

en....

hoe reageer je? In het voorbeeld wat je vertelt mis ik de reactie van jou en broertje?

Herkenbaar

Maar inmiddels (oudste is nu 17) wel gemerkt dat het fases zijn. Ik herken je gevoel dat je de liefde die je voor hem hebt heel ver moet zoeken. Rot is dat he.Kan het zijn dat hij zelf niet fijn in zijn vel zit? Last heeft van moeheid, gebrek aan zon, hormonen? Misschien wat down voelen en dat afreageren? Staat hij wellicht op ander moment open voor gesprek?

Mijn reactie

Verdient inmiddels geen Moederaward meer. Als ik rustig aangeef dat ik het gedrag niet vind kunnen krijg ik rustig te horen: ja en? Dan gaat ie echt over mijn grenzen heen. In alles is dat inmiddels zo: denk ik dat ik een knuffel ga krijgen, knijpt ie me voor de grap fijn. Zeg ik dat het pijn doet en moet stoppen, gaat ie gewoon en harder door. Na drie keer steeds meer pijn ben ik echt heel boos hoor.
Ik heb net bedacht, volgende week zouden we een paar dagen weg. Misschien moet ik maar niet mee, ik heb er echt geen puf voor. manlief vindt het vreselijk als ik niet mee ga.

Ik geloof niet dat hij niet lekker in zijn vel zit. Hij is niet moe, slaapt veel uit, mag in de vakantie veel luieren van mij.

Verschrikkelijk

Ik word er doodmoe en gefrustreerd van. Het is (was) een ontzettend leuk joch, betrokken bij de wereld, koppig en eigenzinnig ook, dat wel, maar in elk geval dol op ons en goed mee te praten.
Nu is het regelmatig een monster. Echt - ik herken hem niet. Nukkig, sacherijnig, in zichzelf gekeerd, brutaal, onverschillig, misselijk tegen zijn jongere zusje (op wie hij gék is). Pesten, mij pijn doen (dat gaat hier precies zo, pubermama: stoeien en me echt te hard knijpen. Protest levert een nog stevigere greep op, net even de grens over voor hij stopt).
Een heleboel kan ik begrijpen of me enigszins in verplaatsen. Ik weet het een en ander van de ontwikkeling van het brein, en van pubers. Was zelf ook niet heel gezellig en kan eea echt wel plaatsen. Maar jemig, dit gaat echt verder dan ik vreesde en voor mogelijk hield. Bah. Het lukt me ook vaak niet om rustig mijn grenzen te stellen. Hij maakt me zo boos dat ik toch weer mijn stem verhef, of iets zeg wat ik eigenlijk niet wil zeggen. Ik heb op zo'n moment te weinig afstand om mijn boosheid puur instrumenteel te laten zijn. Dat lukte me toen hij 2 was beter (toen was hij al extreem moeilijk). Ik vreesde toen al voor de puberteit, en terecht zie ik nu. Godzijdank heeft hij geen driftbuien - maar hij is pas net 14 dus wie weet...
Wat me nog wat moed geeft, is dat we vrijwel iedere dag goed afsluiten met een dikke knuffel. En dat doet hij met zijn zusje ook. Zolang we dat nog voor elkaar krijgen zal het wel goed komen, denk ik dan maar.
En godzijdank gaat het goed op school. Al snap ik niet hoe hij het doet, ik zie hem amper iets doen. Maar volgens zijn mentor is het een "ontzettend leuke, lieve, sociale jongen" .....uiteraard ben ik blij dat het niet andersom is: thuis lief en op school onmogelijk. Maar toch. Het knaagt. Als hij daar normaal kan doen, waarom hier dan niet? Of misschien niet normaal, maar niet zo ongelofelijk asociaal en bot. En hij krijgt ruimte zat hoor. Om te gamen, om zelfstandig het land rond te reizen, om te luieren in de vakantie, met vrienden rond te hangen. Hij heeft het echt niet slecht.

Enfin. Een psychologe zei laatst: als hij eerder leuk was, wordt hij dat als hij eenmaal uit de puberteit is, wéér. De tussentijd is uitzitten...

Ik wil ze terug

Ik wil mijn pubers terug. Hoorde vandaag dat een puber alsnog niet naar mij komt in de vakantie. De reden ( studeren) begrijp ik heel goed , maar ik mis ze. Mis alles van ze. En ik mag geen extra tijd met ze spenderen. Zo verdrietig hè. Elke dag weer.

Ik kan niet zeggen hoe het met jouw puber werkt maar

Ook mijn puber (nu 26) gedroeg zich vreselijk.
Had ons niet nodig, lelijk doen, sloot zich af, verkeerde vrienden etc.
Tot ik het werkelijk zat werd.
Ik vertelde hem dat hij vrij mocht zijn maar dat daar consequenties aan verbonden waren.
Geen zakgeld meer, eigen was doen, eigen eten bereiden, licht bij de voordeur was uit als hij thuiskwam, we deden uitstapjes zonder te melden waarheen en zonder de vraag of hij mee wilde.
Met pijn in ons hart en dit duurde ca. 10 dagen.

Hij vond het vreselijk.. DIT was níet wat hij wilde.
Eerst sloot hij ons uit maar nu voelde hij hoe vreselijk dat is.
Nogmaals ik kan niet zeggen hoe dit met andere pubers werkt, misschien zouden die weglopen maar de onze riep ons bijeen en bood zijn excuses aan.
Er zijn nog veel aanvaringen geweest maar ik voelde me sindsdien niet meer als vuil behandeld.

fijnknijpen tot het echt pijn doet en dan nog even langer....

Tijdens een stoeipartijtje is pure fysieke intimidatie! Zeker als je na een verzoek om los te laten nog eens extra geknepen wordt.
Ik zou dan ook absoluut niet meer stoeien met een zoon die zo over mijn fysieke grenzen gaat. Nooit meer.

Ik vind het ook een aparte opmerking dat je dan maar niet meegaat op vakantie en dat je man dat vreselijk zal vinden. Dat levert enkele vragen op:
Moet ik dat opvatten als; hij vindt dat vreselijk dus misschien gaat hij er dan iets aan doen om zoon van je lijf te houden?
Wat vind je man hier in zijn algemeenheid van dat zoon zo met jou om gaat?? Neemt hij het wel voor je op? Wie organiseert bij jullie een vakantie, hoe spreken jullie dat met elkaar af? Waar blijf je als je als moeder maar liever niet meegaat om gedrag van je kind te ontwijken? En je er dan van uitgaat dat je man wel met hem gaat?

Ik zou zeggen: stel grenzen. Zorg dat je duidelijk maakt dat dit soort fysieke grensoverschrijdende incidenten absoluut niet geaccepteerd gaan worden. Zorg ervoor dat je man in deze ook volledig achter je staat en het zo nodig fysiek voor je opneemt.

Of...Is je man ook niet tegen hem opgewassen?

Ik ken de omstandigheden niet bij jou thuis en weet even niet precies hoe oud hij is. maar ik zou hem korter houden, strenger regels stellen en hem zijn financien, en allerlei diensten in huis ontzeggen als hij zich niet kan houden aan minimale omgangseisen zoals bijv. niet zijn moeder mishandelen. En anders moet hij eruit!

Tante sidonia

Mmm zo zie je hoe iemand een tekst kan interpreteren anders dan bedoeld. Mijn man neemt het namelijk altijd voor mij op en kan hem heel goed aan.

Het lijkt nu alsof ik nooit grenzen aan geef, puberzoon over mij heen laat lopen, geen consequenties verbind. Nou echt niet dat het zo zit. Ik zit er boven op. Kan ook, puberzoon krijgt heel vaak te horen wat consequenties zijn, die heeft hij ook op allerlei gebied maar hij kan van te voren niet inschatten dat zijn gedrag over mijn grenzen gaat. Hij bedoelt dingen niet zo kwaad zegt ie, en ergens geloof ik dat wel. Maar het gebeurt wel elke keer opnieuw.
Man heeft gisteren een gesprek met hem gehad, en zoon begrijpt wel wat ik en man bedoelen. Hij zegt zelf dat hij zijn gedrag niet zo bedoelt, dat hij pas door heeft hoe het overkomt als ik (of iemand) er wat van zeg.

oke

er is nog hoop!
Dat leren inschatten wanneer je over grenzen gaat is voor een deel van jou afhankelijk. Van jouw reactie op dat soort zaken.

Anghenfil

Wij zeiden wel eens dat onze oudste als puber geboren is. Als wij A zeiden, deed zij B. Thuis was het regelmatig een drama. Toen we daar vrij aan het eind op de basisschool over praatten met een leerkracht, viel die haast van de stoel. Hoe was het mógelijk? Op school was ze zo'n lief en inschikkelijk kind, ze herkende totaal niet wat wij thuis meemaakten. Het enige 'probleem' was dat ze álles in de gaten hield. De leerkrachten stuurden haar zelfs wel eens met een boodschapje de klas uit om even van die oogjes verlost te zijn. Maar goed, een soort Jekyll en Hyde dus.

Hier ook

Dochter hier is ook als puber geboren. Was altijd een eigenwijs en opstandig kind. En inderdaad op school ook heel lief en bescheiden. Daar herkende ze het gedrag van thuis ook niet. Alleen op het voortgezet onderwijs, daar ging ze los: kletsen in de les, keten, te laat komen etc. etc. En leren ho maar.
Inmiddels is ze 16 en heb ik het idee dat het ergste puberen voorbij is. Ze is ook aan het leren gegaan want wil graag haar tentamen halen. Maar af en toe kan ze nog aardig dwars zijn. Vaak heeft ze er zelf nog het meeste last van volgens mij, dus ik reageer er niet zo heftig op. Man kan er veel heftiger op in gaan. Van de week waren we op vakantie. De kinderen sliepen samen in een kamer, wat gelukkig heel goed geaccepteerd werd door puberdochter. Man had echter last van zijn rug en wilde liever in de kamer van de kinderen slapen. Dochter moest en zou in die kamer blijven. Zoon kwam dus bij mij liggen. Dochter wilde niet bij man in bed (het was echt een bed van 2 meter breed dus je lag niet bij elkaar in de buurt). Ze ging op de grond liggen op wat kussens. Op zo'n moment denk ik dan, wat maak je het jezelf moeilijk! Later was ze overigens toch maar in het bed gekropen.
Waar ik wel op reageer is taalgebruik. Zo heeft dochter momenteel zo'n periode dat ze spreekt over zeiken (als ze plassen bedoelt) en schijten. Dat soort woorden mag ze gebruiken bij vrienden, maar thuis doen we dat dus niet. Ik kan dit nu tegen haar zeggen, zonder dat daar een conflict op volgt. Dat had 2 jaar geleden niet gekund volgens mij.
Alleen jammer dat zoon nu gaat puberen. Was altijd een heel makkelijk kind. Maar nu liep hij tijdens de vakanties te zeuren over te lang wandelen, saai op het strand liggen, lang in de auto zitten etc. Erg herkenbaar maar leuk is anders.

Grenzen

Ben ik de enige die het te ver vindt gaan om een toch al (over-) gevoelige puber uit haar kamer te verdrijven en te dwingen met haar vader in een bed te slapen? Je kunt het vragen, maar ik vind dat je nee ook moet accepteren. Nu laat je wel heel duidelijk zien wie de baas in huis is.
Maar misschien gaat er bij ons juist wel heel gek aan toe met gezinsleden die erg gehecht zijn aan eigen ruimte, ook op vakantie, en privacy.

ik kan alleen maar spreken vanuit mijn eigen pubertijd

Ik heb gelukkig niet zulke extreme pubers thuis maar kan wel spreken vanuit mijn eigen pubertijd want ik ben ook echt een hele grote puber geweest... Mijn ervaring was.. hoe meer er tegen mijn gedrag in werd gegaan.. praten, verbieden etcetc hoe erger ik werd.. Als mijn ouders mij totaal negeerde was ik een kalmer.. De sfeer was regelmatig om te snijden maar uiteindelijk had dat bij mij het beste effect.

Ik hoop dat het snel overgaat het lijkt me vreselijk zoiets

Tango

Puur als vraag: waarom sliep je man niet met jou maar wel net dochter? Was het het bed, matras?
Waarom wisselden jullie niet gewoon net pubers van kamer of matras?
Op die leeftijd snap je als ouder toch wel, ook al is het je eerste 16-jarige, dat een meisje dat niet meer wil en ze daar uiteraard (en begrijpelijk) moeilijk over gaat doen?

Interpretatie

Tango schrijft: "Dochter moest en zou in die kamer blijven."
Ik interpreteer dat dochter met broer naar de andere kamer kon verhuizen, en misschien ook bij Tango in de andere kamer kon slapen, maar er zélf voor koos om op de ouder kamer te blijven.

Snap ik ook niet helemaal

Net als Phryne verbaas ik me ook een beetje over het slaapkamerverhaal. Waren de bedden in de kamer van de kinderen beter voor de rug van man? Zo ja, waarom ruilden jullie dan niet volledig? En als de bedden niet beter waren, waarom zou je dan uitgerekend in de kamer van de kinderen willen slapen? Ik heb ook regelmatig pijn in mijn rug en tegenwoordig mijn schouder in bed, maar van kamer wisselen lost dat niet op geloof ik.

Maar Phryne, Tango en man dwongen dochter niet om bij vader te slapen, hè! Ze wilde zelf per se in die kamer blijven en dus niet bij Tango slapen. Had ze dat wel gewild, dan had broer bij vader in een kamer gemoeten.

Tango, wat taalgebruik betreft ben ik tot op zekere hoogte wel makkelijk. Worden als zeiken en schijten zijn hier niet 'gangbaar', maar ik val ook niet van mijn stoel als eentje het eens zegt. Er wordt dan een beetje lacherig gedaan, ik doe quasi-verontwaardigd en dat is het dan weer.
Man vloekt, maar de kinderen weten dat ik er een hekel aan heb. Er wordt zo goed als niets 'lelijks' gezegd door de kinderen. Man is er ook meer op gaan letten. Ik schat zo in dat ze in gezelschap van vrienden wel eens wat minder verfijnd reageren als ze op hun duim zouden slaan, maar daar zit ik niet mee. Hun leven, hun manier, ze weten waar wel en waar niet.

Op een gegeven moment had ik door dat ik misschien wat teveel in de nek van dochter hijgde en er misschien ook teveel do's en don't's waren. Ik ben gaan snijden in waar ik me druk om wilde maken. Zo'n voorbeeld als wat grovere woorden gebruiken dan ik prettig vind, zou ik afgeschaft hebben als strijdpunt. Dan af en toe maar pijn aan mijn oren. Bovendien is het ook minder interessant om die woorden te gebruiken als er niet steeds gehapt wordt.

Toen wij met het gezin naar het buitenland gingen, 9 jaar geleden, was de jongste nogal van het zonnebaden en de rest niet. Ik heb toen net zolang gezocht tot ik een vakantie vond waar we allemaal gelukkig van konden worden. We zijn toen om de dag bij de tent gebleven. Dagje de toerist uithangen, dagje lekker niets doen. Dat beviel heel goed, voor iedereen. Op de dagen niets-doen, gingen wij wel in de buurt op stap, naar het dorp, naar een kasteel vlakbij, de bergen in e.d. en konden de kinderen gewoon op de camping blijven.

Meedoen met de puber

Zeiken, schijten, kakken ik ben die woorden ook gaan gebruiken en raad eens? Ze zijn uit het dagelijkse vocabulair van puber verdwenen. Als je moeder en/of vader steeds verbiet dat je sie woorden gebruikt is het leuk, dan gebruik je ze vaker, lekker afzetten. Een moeder die dezelfde taal bezigt als de pubers is niet leuk, dan maar normale woorden gebruiken.

humor

Hier is dochter ook een verschrikkelijke puber geweest.Van groep 7 t/m haar 17e. Lang en heftig. Ze heeft ook dingen gedaan waar wij niet blij mee waren en geexperimenteerd met van alles en nog wat. Gelukkig zijn wij altijd met haar in gesprek kunnen blijven waardoor we nooit de greep kwijt zijn geraakt.
In de minder heftige periodes (die anderen waarschijnlijk nog als heftig zouden ervaren) hebben we altijd geprobeerd met humor haar gedrag terug te kaatsen. Dat werkte bij haar.
En we hebben ons altijd voor ogen gehouden dat ze het niet persoonlijk bedoelde maar dat het een proces is om zich van ons los te maken en dat ze zich bij ons zo goed voelde dat ze dit wel kon maken bij ons, dacht ze.
En we zijn op een gegeven moment ook niet op alles slakken zout gaan leggen. Dingen negeren, niet op ingaan. Pick your battles. Dat maakte de sfeer in huis ook wat prettiger. En een olifantshuid kweken. Jezelf voor blijven houden tel tot 10, het is niet persoonlijk bedoeld.
Gelukkig is het een mooie en zelfstandige jonge vrouw geworden. Ze ziet die periode ook als een donkere en heftige periode, dat dan weer wel. Voor niemand gemakkelijk maar we zijn er door gekomen. De andere kinderen puberen gelukkig een stuk minder.

Ook voor ons ouders was het een leerproces. Het kind doet niet meer alles wat jij zegt en komt in opstand. Loslaten met hoodletter L dus. Maar als de basis goed is, komt het uiteindelijk wel weer goed. We zagen bijvoorbeeld dat ze nog altijd lief was voor opa en oma en zonder morren meeging naar hun verjaardag. Aan dat soort dingen hielden wij vast.

Net als BeetjeAnders

Mijn dochter heeft heel kort maar wel stomvervelend gepuberd. Liet buitenshuis overal bezittingen slingeren, die vervolgens niet meer terug te vinden waren. Het kan mij niet schelen of er een muts kwijtraakt of voor mijn part dochters zelf gespaarde telefoon, maar als er een sleutelbos verdwijnt met de huissleutel, fietssleutel en schuursleutel, dan krijg ik toch wel de pest in. En als dan blijkt dat die fietssleutel van MIJN fiets was, omdat dochter 's morgens stiekem met mijn fiets naar het station is gegaan omdat ze te beroerd was om haar eigen band op te pompen, dan heb je echt een probleem met mij. Maar het ergste vond ik dan dat ze met haar ogen ging rollen omdat ze vond dat ik moeilijk deed.
De regel was hier altijd: wat in de wasmand zit, wordt gewassen. Puberella kon danskleding in een tas laten zitten maar wel hysterisch worden als ze het niet weer gewassen in de kast terugvond. En daar dan letterlijk uren over door krijsen. Of als er iets moest gebeuren zeggen 'Jahaaa, doe ik straks' en het vervolgens niet doen. En dan weer met haar ogen rollen als ik er iets van zei. Ze was te beroerd om in de supermarkt aan de overkant (letterlijk alleen maar oversteken) een pak melk te halen maar werd hysterisch als ik geen chips had gehaald. Ging dat vervolgens zelf halen maar verdomde het om ook een pak melk mee te nemen.
Op een dag was ik het gruwelijk zat en na het zoveelste 'goede gesprek' over samen in een huis wonen en allemaal je steentje bijdragen (rollende ogen) heb ik haar een koekje van eigen deeg gegeven. Moest zij op tijd eten voor sport, dan zei ik 'jahaaa, ik ga zo koken' en zorgde ik ervoor dat het eten niet klaar was voor zij moest vertrekken. Vond ik danskleding, dan stopte ik het vlak voor dansles in de machine, en zei dan hysterisch (a la puber): 'Nou DOE ik een keer wat, is het WEER niet goed'. Was de sleutelbos weer eens kwijt, dan kreeg puberella geen nieuwe sleutel meer en ging ik vlak voor ze thuiskwam even bij de buurvrouw op de koffie, zodat ze er niet in kon (ja, JIJ bent je sleutel kwijt, hoef je niet tegen mij te gaan gillen). Mijn eigen fiets stond standaard op slot zodat ze die niet kon meenemen. Ik veranderde de wifi code zonder het te melden.
Na een paar dagen volgende een nieuw 'goed gesprek' en gelukkig was het kwartje gevallen want ik vond het zelf vreselijk om zo met dochter om te gaan. Natuurlijk was het niet ineens allemaal één en al gezelligheid, maar dochter had wel door dat ze ook te ver kon gaan en dat haar moeder dan nog veel vervelender kon worden dan zij.

Terug van vakantie

Pfaff we zijn weer terug van een paar daagjes weg. Qua locatie en weer viel het tegen, was erg koud en niet veel te doen. Dat was jammer maar niet veel aan te doen. En helaas heeft dat zijn weerslag op gedrag van puberzoon. Wat deed hij weer akelig, chagrijnig doen, klieren, vreselijk taalgebruik, ongewenst gedrag. Zo kreeg ik een vloek naar mijn hoofd omdat ik op het toilet zat in appartement en hij ook moest, en een dag later idem maar dan voor mijn badkamer gebruik.
Broertje werd afgesnauwd omdat hij zijn bed aanraakte, tijdens wandelen proberen lantaarn paal om te trappen, en al dat soort gedrag. Continu was er gedoe. Ik ben er echt moe van. En baal enorm want dat gedrag (overigens was broertje op eigen manier ook vervelend aan het doen) heeft zo'n weerslag op de sfeer.

Dymo

ik vind hem wel geinig, dat koekje van eigen deeg.

Als op een gegeven moment alle in de boeken voorgeschreven methoden en goede gesprekken niet meer werken, dan moet je creatief worden.

Ik zie het zo voor me: Jaha, DOE ik eindelijk eens was, is het nog niet goed

hahaha.
Mooiste is nog wel aan het verhaal dat het goed afloopt

Pubermama

Ik zou hem volgende keer op kamp sturen of jongerenreis of wat dan ook. Geen keuze laten, of thuis blijven. Je hebt zelf ook vakantie. Ik ging al vanaf mijn 14e niet meer mee met mijn ouders, daar was ik veel te vervelend voor. Het kan soms niet anders.

hier ook

Ik begrijp het volledig! Ik weet nog goed toen mijn zoon heerlijk met de meerkoetjes speelde, lachen en wel.
Ik heb een heel fotoboek vol, maar na het 'puber' omslag punt, daar heb ik maar 1 strook aan gewijd.
Nu sta ik depressief zijn bed te verschonen.. Matrasbeschermer omwisselen.. En dan weer bij de koffiemolen, snikkend. Die goede oude tijd, ik mis het. Maar het zal vast veranderen.. Het liefst zou ik hebben dat hij uit huis ging, maar dat is een beetje te vroeg, zo op je 16e. We gaan er samen doorheen, onthoud dat!

Jeetje....!

Ik schrik echt heel erg van alle verhalen hier. Ik herken dit helemaal niet van mijn eigen situatie. Mijn gezin is een heel vreedzaam gezin waar we in grote harmonie samenleven. Natuurlijk is er hier en daar wel eens een hobbeltje in de weg, mijn dochter wil bijvoorbeeld haar gebit niet laten saneren, wat best opmerkelijk is vanwege haar smetvrees. Dit is dan een punt van discussie, maar in een goed gesprek komen we daar wel overheen. Nog een voorbeeld: mijn partner is biotechnicus in een dierenlaboratorium. Hij is wel eens opgewacht door activisten en bedreigd. Dit ging hem niet in de koude kleren zitten en heeft zo zijn weerslag op ons gezin. Maar samen met elkaar en de hulp van God komen we er wel doorheen. Ik snap ook niet dat jullie zo over je heen laten lopen. Een goede harmonie creëren is essentieel voor de opvoeding en de puberteit. Mijn overburen hebben bijvoorbeeld nagelaten dit te doen en daar vallen soms rake klappen. Onbegrijpelijk!

Dies

Je laatste paar zinnen vallen toch wel een beetje verkeerd bij mij. Denk je nu echt dat andere mensen, met pubers die niet zacht en soepel volwassen worden, niet hun best doen om een goede harmonie te kweken? Dat je overburen elkaar slaan, is inderdaad een teken van een slechte harmonie, dat lijkt me duidelijk. Maar moeilijke periodes met pubers krijg je er gewoon gratis bij. Niet bij elk kind, maar het is wel normaal. Mijn jongste dochter heeft een vrij rustige puberteit doorgemaakt, maar blijkbaar moest er toch nog íets gebeuren, dus toen ze al richting de 20 ging, was ze best wel eens geïrriteerd. Dat is weer overgegaan. Ze is het huis ook uitgegaan. Als ze in een weekend thuis is, dan gaat alles in goede harmonie. De oudste is als puber geboren en daar hebben we echt tropenjaren mee beleefd. Nu kunnen we het prima vinden.

Ik weet niet wat jij hebt gedaan om pubergedrag te onderdrukken, daar ben ik dan wel benieuwd naar en ook of ik dat onder 'harmonieus' kan scharen. Hoe oud is je dochter? Is ze al volwassen?

Kaaskopje

Ik vind het toch redelijk naar hoe je gelijk in een superieure positie begint te kruipen. Als je een geïrriteerde dochter van 20 schaart onder een slechte harmonie, dan heb je echt geen recht van spreken. Kijk is hoe je aan spuwen bent, alsof je je persoonlijk aangevallen voelt! Elke disharmonie is oplosbaar, zolang je het maar probeert. Als je niet met pubers om kan gaan, had je maar geen kind moeten nemen. Dan ben je in mijn ogen ongeschikt. Het is alsof je 80 jarige een telefoon geeft, en dan de telefoon de schuld geeft van de situatie wanneer ze er niet mee om kunnen gaan. Het feit dat je zo in de verdediging schiet, geeft al weer genoeg aan.