Ik trek het gewoon even niet meer...
De laatste tijd zo veel ruzie en gezeur met mijn puberdochter van 16 (sinds haar 13de is het steeds erger geworden.. Het hoort toch ook een keer over te gaan?).... Ik trek het gewoon niet meer. Ze doet wat ze wil, als iets haar niet zint schreeuwt en huilt ze (vaak om niks eigenlijk), ze is drammerig en verwijt mij eigenlijk alles. Ik heb van alles geprobeerd: rustig praten, maar binnen de kortste keren staat ze weer emotioneel tegen me te schreeuwen en schreeuw ik terug (heel fout...). Ik heb haar brieven geschreven waarin staat dat ik van haar hou, er voor haar wil zijn, ze altijd bij me terecht kan etc. Eigenlijk reageert ze daar vrij onverschillig op. Ik probeer soms leuke dingen met haar te doen (samen in een hotel overnachten bijvoorbeeld), al heeft ze de laatste tijd weinig tijd voor mij, sinds ze een vriendje heeft. Deze week heb ik een 'functioneringsgesprek' tussen haar en mij gehouden aan de hand van een puntenlijstje (verwijderd door forumbeheer ). Dat leek even goed te gaan. We hebben netjes genoteerd wat volgens ons goed en niet goed ging, heben doelen gesteld en afspraken gemaakt om een en ander te verbeteren en later nog eens te evalueren, maar na een uur hebben we dan toch alweer ruzie en lijkt ze alle afspraken vergeten te zijn. Het probleem is dat ze erg eigenzinnig is, soms wel schuld bekent, maar altijd aangeeft dat ze de dingen fout doet door mijn gedrag... etc. Ik weet dat het geen nieuws is, dit soort problemen met een meisje van die leeftijd. Mijn probleem is echter dat ik gewoon niet meer weet hoe ik tot haar door kan dringen. Ze zegt het ene moment 'ja', draait zich om en een uur later draait ze het alweer terug/is het vergeten en begint alles weer van voren af aan. Ik wil eerlijkheid en openheid en praten met haar (bijv over de ontwikkelingen met haar vriendje., studiekeuze etc.). zodat ze het gevoel houdt bij me terecht te kunnen, maar eigenlijk wijst ze alles af en vindt dat ik me te veel met haar 'bemoei'. Manlief wordt het gezeur tussen de 'kibbelende vrouwen' zat en spreekt mij vaak tegen in de gesprekken met haar. Hij vindt alles minder een probleem en doet er weinig aan. Heeft er ook geen zin na het werk. Valt haar dan bij, maar dat werkt dus averechts. Ze probeert ons ook tegen elkaar uit te spelen. Ik weet dat ze zich los moet maken van ons (en wij waren altijd heel close, dus waarschijnlijk ben ik degene van wie ze zich nu het meest los wil/moet maken?) Ik zit er zelf helemaal doorheen, tegen depressie aan. Ik hou zielsveel van haar, maar ik heb het gevoel dat we steeds verder van elkaar af komen te staan. Ze trekt steeds meer naar haar vriendje van dezelfde leeftijd toe, met wie ze ontzettend (te?) serieus verkering heeft (sinds een half jaar). Ze klampt zich helemaal aan hem vast en duwt mij steeds meer (figuurlijk dan) weg.... Ik ben bang dat ze straks, als het nog eens uit gaat, in een enorm gat zal vallen. Ik overweeg hulp van buiten in te schakelen om deze situatie te verbeteren, want ik weet het gewoon echt niet meer. Wat voor iemand kan ik hiervoor inschakelen? Iemand een idee?
En...
Als je nu eens de houding van je man aanneemt? Jij wilt serieuze, open en eerlijke gesprekken met haar voeren, zij heeft daar geen behoefte aan. Je kunt daar geen verplichting van maken toch?
Jullie waren heel close en het lijkt of je dochter in deze fase van haar leven wat afstand van je neemt en de mening van anderen meer telt.
Zolang ze geen gevaarlijke onbezonnen beslissingen neemt zou ik haar voorlopig die ruimte geven en wat afstand nemen. Later als ze groot is heeft ze meer waardering voor je goedbedoelde bemoeienissen, ze ziet er nu de waarde toch niet van in.
En oprapen als ze toch verkeerde keuzes maakt of als de verkering uitgaat en ze liefdesverdriet heeft.
Nooit zeggen:"dat had ik toch gezegd?" Moeders doen dat, vreselijk, slik het weg en geef haar een knuffel.
Als jij hulp nodig hebt kan je hierover eens praten met goede vrienden met pubers. Ik lees niet echt dat je dochter hulp nodig heeft? Zij zit in een "egoïstische, ik beslis alles zelf fase". Ik vond dat ook een lastige periode en heb er ook over gepraat met vriendinnen, dat luchtte op en dan kon ik er weer tegen. En ja, het wordt weer beter, je groeit later ook weer naar elkaar toe, als bijna volwassene komt je kind tot verstandige inzichten, echt.
@ Jolanda
Allemaal herkenbaar.
Wees blij dat je nog een partner hebt.
Duurde bij mijn dochter van haar 10 tot 23ste.
Ze wilde al vanaf jonge leeftijd zelf doen/beslissingen nemen etc.
De enige tegen wie zij te keer kon gaan en tegen af kon zetten dat was ik.
De enige die haar weer opving als het fout liep, dat was ik.
Water en vuur...…….. omdat we zoveel op elkaar lijken.
Nu ze op haar zelf woont is de lucht geklaard.
Totaal geen problemen meer.
Ze heeft een kinderwens. Ik gun haar meerdere dochters..
Los laten
Ik krijg een beetje de indruk dat je heel dicht boven op je dochter zit en dat die heel veel moeite moet doen op zich los te maken. Grote griebels, een brief van je moeder krijgen hoeveel ze van je houdt, samen nachtjes hotel, functioneringsgesprek... Vast goed bedoeld, maar daar zou ik als 16-jarige niet op staan te wachten. Misschien is het beter het was los te laten, je dochter haar eigen ding laten doen en ongewenst gedrag zoveel mogelijk te negeren.
Te zwaar opgevat m.e.a.
Het jaarlijkse moeder-dochter uitje naar een leuke stad met hotelovernachting is destijds door dochter zelf bedacht en is altijd een groot succes. Gezellig samen meiden dingen doen. Ook dit jaar weer hoor. Het zgn. 'functioneringsgesprek' klinkt zwaarder dan het is en heb ik niet als zodanig naar haar toe benoemd(verwijderd door forumbeheer) Ik dacht: laat ik het ook eens anders proberen.
Was best een goed idee in eerste instantie, omdat je even je gedachten en emoties kan structureren, waardoor je rustiger praat allebei. Alleen jammer dat het daarna zo snel alweer misliep door iets.. En dat ik van haar hou zeg ik ook regelmatig hoor, maar soms kan je je in een lief briefje/kaartje beter verwoorden en kan zij het rustig lezen op haar eigen moment. Het werkt vaak wel voor het moment. Mijn frustratie kwam alleen doordat de effecten steeds van korte duur zijn. tja, het is een puber met wisselende stemmingen en soms wordt het me dan te veel (zie boven)... Maar je hebt gelijk, misschien moet ik ook iets meer geduld hebben soms en haar even meer met rust laten. Daar moet ik zeker aan werken en doe ik ook echt mijn best voor.
Dank voor jullie reacties Jo en Wil. Ik kan er wel wat mee. Prettig te horen dat we niet de enigen zijn en dat het waarschijnlijk gewoon over gaat, dit gedrag.
negeren
ik stel voor: zo min mogelijk met haar bemoeien; laat haar alles zelf uit zoeken.
helpt hier ook redelijk.
Zo herkenbaar
Wij zitten hier ook met dergelijke problemen. Als ouder moet je veel kunnen verdragen, maar soms kan het teveel worden. Het is ook telkens dat eenrichtingsverkeer, je doet veel voor haar maar krijgt er weinig voor terug. Waarschijnlijk door haar vriendje waar ze zich goed bij voelt. Probeer haar wat los te laten. Als ze je nodig heeft zal ze zelf wel terugkomen.
