Hoogbegaafd maar niet 'slim'
Ik wist niet welke titel neer te zetten , dit dekt de lading enigszins. Is niet onaardig bedoeld, maar weet t niet echt anders samen te vatten
Ik ben benieuwd of iemand het volgende herkent:
Dochter (13) is in groep 5 getest; kwam een hoog IQ uit. 137 (verbaal en perfomaal in evenwicht), ze heeft ook ADHD. Inmiddels een jaar aan de medicatie
Nu in de puberteit begint het duidelijk te worden dat ze niet weet hoe ze moet leren, opzich normaal bij kinderen die dat nooit hebben hoeven doen dus daar zijn we met haar mee bezig. Hierbij valt op, dat ze vanuit zichzelf moeilijk verbanden legt, geen grote lijnen ziet, weinig motivatie geeft om te leren enz. Ook vragen in een werkboek of toets vindt ze lastig te begrijpen. Op de basisschool speelde dit niet. Ze zit nu in de 2e havo / vwo. Als ik naar haar resultaten kijk en haar tegenzin om te leren / huiswerk te maken én t feit dat het een kind is dat lekker bezig wil zijn denk ik dat ze het beste naar de havo kan. Dat is uiteraard helemaal prima.
Ik kan alleen het hoge IQ niet zo rijmen met wat ik nu zie; mogelijk ligt t aan de puberteit , maar ze is best lui, weinig interesses / zoektocht naar kennis, weet over veel dingen echt weinig (desinteresse?), is eigenlijk heel creatief maar geen zin dingen te doen. Zit t liefst op TikTok, enz
Het is echt een leuk kind; sociaal, sportief, ook moe van veel naar school fietsen en 3x in de week sporten dus logisch dat ze graag 'hangt'.
Soms denk ik dat er iets fout is gegaan bij de test maar dat kan natuurlijk niet, daarnaast zal haar ADHD zeker een rol spelen.
Wie herkent het bovenstaande?
absor schreef op 27-10-2023 om 14:38:
je krijgt een keer een test en blijkt een iq van 137. Nou live up to that
Als het meisje lekker drie keer per week sport, met plezier naar school gaat, lekker in haar vel zit. Lijkt me allemaal prima. Of dat nu vmbo of vwo is. Ik zou ook zeker niet expliciet noemen tegen kind dat ze hoogbegaafd is ofzo. Je schiet er niets mee op
Weet je hoe moeilijk dat is? Je kunt van alles, maar je krijgt het nooit aangeboden en dan ineens zegt iedereen, jij bent toch zo slim, dan weet je dit ook wel. En dan kijk je ernaar en dan denk je, ik weet niet precies hoe dit moet en dan blijft het verder stil in je hoofd. Omdat je nooit heb geleerd wat je moet doen als je dingen niet in 1 keer snapt. Omdat je nooit hebt geleerd om dingen echt goed te lezen om dingen op verschillende manieren te proberen.
En, hoe moet je om gaan met die verwachting, jij bent to zo slim, live up to that, dan kan je nog steeds niet alles in één keer, maar is daar dan nog ruimte voor?
En vertel het wel. Je bent slim. Een ander kan goed sporten, nog iemand anders is heel muzikaal. Jij hebt een hoog IQ. Het zegt niets over hoe waardevol je bent, maar het zegt wel iets over wie je bent. Nu mijn dochter naar een klas gaat met allemaal kinderen die ook heel slim zijn gaat er een wereld voor haar open. Een wereld waar ze dingen niet gelijk kan, een wereld waar meer mensen net zo snel van begrip zijn als zij is, een wereld waar ze niet altijd alleen maar aan het wachten is tot de uitleg voorbij is om in een paar minuten de opdracht te maken (ook als die opdracht op plus niveau heeft).
Mijn kind hoeft helemaal niet perse iets te bereiken qua niveau, maar.... ik vind ook dat wij als ouders de taak hebben om haar voor te bereiden op de echte wereld. Een wereld waar het helpt als ze geleerd heeft om door te zetten, om te leren leren, waarin het okay is als ze het niet in 1 keer snapt. Want als ze die dingen leert, net als alle kinderen die leren op school, dan heeft ze de kans om een leven te leiden waarin ze voldoening ervaart en waar ze gelukkig kan zijn.
tsjor schreef op 27-10-2023 om 15:34:
'terwijl je juist bij uitstek thuis ziet wat het met haar doet en waar dingen misgaan' Dus thuis laat ze iets anders zien dan op school. Waarin zitten de verschillen? Kan het zijn dat ze zelf aanvoelt dat ze haar hoge IQ en bijbehorende verwachtingen (vertel me niet dat die geen rol spelen, je hebt het er nu nog over) niet aan kan, niet waar kan maken? En dat ze daar tegenover jullie, haar ouders, op een bepaalde manier mee om wil gaan?
Of zijn er andere dingen die je ziet? Bijvoorbeeld boeken die ze leest, programma's die ze kijkt, vragen die ze stelt etc.
Tsjor
Heb je het hier over het kind van TO of over jezelf?
@TO, ik heb geen advies, maar ik snap wel dat je hier mee worstelt. De vraag is of je dochter presteert op het niveau wat bij haar past of het niveau wat haar gemakkelijk af gaat en waarbij ze comfortabel is. School gaat over leren, en dan niet over frans en natuurkunde leren, maar over leren leren. Over leren doorzetten. Over hulp vragen. Over leren plannen en voor uit kijken. Over allemaal dingen die je hele leven van belang zijn en die je niet leert als je te ver onder je niveau blijft hangen.
Wat zegt je dochter zelf?
MamaE gaf al aan dat iemand met Hb vaak anders leert. Ik denk dat ze ook anders denken; ze het zichzelf vaak moeilijker maken dan van hen gevraagd wordt en daarom ook de vragen niet correct beantwoorden, want hun gedachtegoed gaat aan de vraag voorbij.
Hier een kind dat goed kon vermenigvuldigen ondanks het in principe door de dyslexie wel moeite zou hebben met automatiseren. Als in groep 7 de juf een pittige vermenigvuldiging som op bord schreef, wist kind veel eerder dan de andere klasgenoten of eerder dan de juf wat het antwoord was. Als kind antwoord zei, geloofden ze zelfs niet direct dat het antwoord klopte want dat kan toch niet.
Zo ook in groep 7 tijdens het maken van een aantal vermenigvuldiging sommen onder elkaar, rekende kind eerst uit hoofd som nr 1, dan nr 2 , 3 en 4. Pas daarna schreef het de antwoorden op. Ik vroeg waarom op deze ingewikkelde en foutgevoelige wijze. Kind gaf aan dat het keek naar de verhoudingen in getallen tussen de sommen onderling en die verschillen gebruikte om de antwoorden van alle vier de sommen uit te rekenen. Dit ging boven mijn pet want kind was er heel rap in. Maar als het voor kind werkte, dan heb je als ouder dat te accepteren.
Voor dochter TO kan dit idem dito werken; ze heeft mogelijk een bepaalde manier van filteren, verbindingen maken of mogelijk sterk in audiovisueel opnemen van informatie waardoor ze op school haar weg vindt, maar wel eentje die haar moeder niet kan bevatten. Het valt niet te bevatten, het hoort bij het kind. Het gaat haar eigen route volgen. Dat kan beangstigend zijn voor een ouder, maar heb vertrouwen in haar. Uiteindelijk doet ze geen gekke dingen.
HB-mensen leren beter van een top-down aanpak ipv een bottom-up aanpak.
Normaliter leren we de meeste kinderen allemaal kleine puzzelstukjes en die puzzelstukjes worden uiteindelijk een geheel maar de meeste hb’ers moeten eerst de hele puzzel hebben en gaan die dan uitpluizen. Overigens geldt dat voor veel mensen met een neurodivers brein.
Zelf ben ik bijvoorbeeld Hb’er en beelddenker. Beelddenkers hebben langer nodig om iets te leren omdat ze in hun hoofd voortdurend taal naar beeld omzetten en dan weer naar taal. Dat kost gewoon meer tijd.
Van mijn HB-kinderen is er een met ook ADHD (ADD) en hij is ook beelddenker, heeft dyslexie en ook nog DCD 😅. Heeft uiteindelijk een mavo-diploma gehaald. Daarna is ie iets praktisch gaan doen, maar hij loopt er steeds tegenaan dat ie als ie het poppetje gezien heeft de voorstelling ook voorbij is. Maw; hij is snel de uitdaging kwijt.
