hoe reageren?
Ik ben een gescheiden vader met een zoon van 15. Wegens toenemende agressief gedrag ben ik met mijn zoon in behandeling bij een centrum voor kinderpsychiatrie. Wij lopen daar al wat langer in verband met adhd van zoon en onder andere de agressie en hebben ook al eerder met moeder erbij gesprekken gehad maar zij was toen puntje bij paaltje kwam niet echt genegen hulp te aanvaarden en brak elk trajectje bij voorbaat af. Bij moeder speelt overigens hetzelfde probleem.
Gister was zoon voor het eerst bij bepaalde hulpverleenster. Deze had iets gezegd wat zoon vervelend vond. Het ging om een zinsnede die door hem uitgelegd werd als kritiek op moeder. Ik denk dat die niet zo bedoeld was, maar goed. Dat doet er verder niet zo toe natuurlijk.
Zoon had het daarover met moeder gehad die antwoordde dat ze het ook altijd al een 'irritant wijf' had gevonden. Zoon vertelde dit vanochtend aan ontbijttafel. Mijn verbale reactie was: zei ze dat echt? Mijn blik sprak vermoedelijk boekdelen (ik dacht gaat ze dit nu ook ondermijnen?). Waarop zoon zei dat ik niet aan haar mocht vertellen dat hij dit tegen mij gezegd had.
Wat zouden jullie verder doen?
Laten gaan, aan hulpverleenster melden, toch moeder iets melden? Ik zit er wel mee.
Je zoon helpen
Tsja, niet iedere hulpverlener is altijd fijngevoelig, soms flapt iemand er toch iets uit of drukt zich onhandig uit of wordt gewoon verkeerd begrepen.
Je zoon zit bij de hulpverlening om handvaten te krijgen zodat hij minder last heeft van zijn ADHD en grip leert krijgen op zijn woede zodat de aanvallen (die sociaal niet geaccepteerd worden) voorkomen kunnen worden.
Ziet je zoon het probleem?
Zo ja, ziet je zoon dat deze mensen er zijn om hem te helpen en dat hij iets van ze kan leren?
Zo ja, wil je zoon iets van hen leren?
Als je zoon in zijn ogen geen probleem heeft dan kom je nergens met hulpverlening. Als de hele wereld gek is en maar eens ´normaal´ moet gaan doen, dan zal de hulpverlening niet helpen.
Dus dat is je eerste probleem: zoon zover krijgen dat hij beseft dat hij een probleem heeft en dat hijzelf daar mee aan de slag zal moeten
Wat vindt hij zelf?
Begrijp ik nu goed dat moeder de hulpverleenster voor "irritant wijf" heeft uitgemaakt? Hoe het ook zij, ik zou gewoon vragen wat zoon er zelf van vindt.
Soms klikt het ook gewoon niet met een hulpverlener, dat kan. Dan zoek je een ander.
motivatie
voor hulp is natuurlijk niet bijster groot bij deze 15jarige puber. In overleg met de psychiater is echter besloten hem daarin geen keuze te geven omdat de veiligheid in beide huishoudens soms in het geding kan zijn.
En inderdaad: soms er geen klik maar na 1 keer lijkt me het trekken van die conclusie nog te vroeg.
Het klopt inderdaad dat moeder tegen zoon over deze hulpverleenster de term irritant rotwijf heeft gebezigd. En ik dat opnieuw ervaar als het ondermijnen van een poging een ontoelaatbare en onwenselijke situatie te veranderen.
Maar in plaats van boos op moeder te worden vraag ik me dus af hoe te reageren dat zoon niet het gevoel heeft klem te zitten tussen vaders en moeders mening. En dat dit traject voortgezet kan worden. Er vanuit gaande dat moeder verbaal of non-verbaal zal blijven laten blijken hier geen heil te zien. Sterker nog, het onzin te vinden.
inderdaad zoon vragen
Eerst vragen wat je zoon zelf van de hulpverleenster vindt? Als hij haar wel ok vindt dan zou ik me verder nergens mee bemoeien. Je zoon vertelt toch min of meer in vertrouwen de reactie van zijn moeder. Jij was daar verder niet bij. Ik begrijp uit je bericht dat je een bepaald oordeel over de moeder hebt (zij zou ook agressieprobleem hebben) en dan is het al helemaal niet handig om je te mengen in de relatie tussen haar en je zoon.
blijft de vraag wat je zoon zelf wil
Je kunt niks anders doen dan je zoon vragen wat hij van het traject vindt. Jij kan aangeven dat jij denkt dat het zinvol is, maar meer ook niet. Een kind "dwingen" om een bepaalde hulpverleningstraject te volgen is geen goede weg. Probeer aan te geven dat moeder er nu misschien anders over denkt maar dat zij ook wil dat het goed met hem gaat, dus als hij zelf dit traject wil, moet hij het vooral doen.
Vermijd je oordeel over moeder mee te geven aan je zoon.
lastig
Ik begrijp uit je verhaal dat hij geen keuze heeft en het traject moet volgen. En natuurlijk mag hij de therapeute lastig vinden, maar dan zou ik mijn kind zeggen. Nee het is geen 'irritant wijf', maar je mag wel zeggen dat je haar vragen nogal lastig en irritant vindt. Of je vraagt, door, wat vond jij er dan irritant aan, en waarom? Het kan zijn dat ze confronterende vragen stelt, die juist heel goed zijn, en dat soort vragen zijn inderdaad vaak irritant om te moeten beantwoorden, want ze doen wat met je. Dat kan je met je zoon bespreken (ik zou loslaten wat zijn moeder van die vrouw vindt en hoe haar bewoordingen zijn)
moeder
heeft geen agressieprobleem hoor. Natuurlijk worden we beiden soms tot het uiterste getergd en is de sfeer in beide huishoudens soms explosief. Belangrijk dat aan te geven.
En inderdaad: nadat ik vanochtend bij het ontbijt na mijn 1e reactie een poosje stil was om mijn gedachten te ordenen heb ik gevraagd wat hij irritant aan de therapeute vond. Dat bleek dus de eerder genoemde opmerking van therapeute te zijn.
Ik stelde hem deze vraag vanwege het feit dat hij vertelde dat moeder het 'ook' een irritant mens (wijf) vond.
Jullie reacties steunen me erin dat ik wat betreft m'n reactie goed zat en zit. En wat dit betreft niet meer moet zeggen of doen dan ik gedaan heb.
Of zoon wel of niet dit hulpverleningstraject wil/moet etcetera: we zijn er aan begonnen met zoons instemming (min of meer) om te kijken hoe we de sfeer in huis kunnen verbeteren. Een betere sfeer wil hij wél.
