Hoe krijg ik het weer leuk in huis
Hallo,
Ik heb zoon van 13 jaar oud.
Onze thuis situatie is; vader afgelopen september overleden aan kanker, broertje van 9. We wonen dus met z’n 3en.
Zoon van 13 is erg moeilijk te bereiken, alles wat ik zeg is fout, wil niks , in weekend hele ochtend in bed liggen, samen ontbijten zit er niet meer bij, altijd klagen over eten.
Heeft commentaar op jongere broertje.
Hij maakt moeilijk contact met nieuwe mensen, als ik bezoek heb sluit hij zich af.
Hij is zeer bepalend voor de sfeer in huis.
Heb gevoel dat hij de vader in huis wil zijn.
Hij wil dat ik hem help bij toetsen op school, zegt dat hij het niet zonder mij kan. Hij zit havo 2 en haalt goede cijfers, een 5 op Frans is laagste, rest 6en , 7 en 8. Dus totaal niks om over te klagen , ben erg trots op hem.
Op school zeggen ze dat het een fijne leerling is, ligt goed in de groep.
Hij gaat niet naar vrienden toe, is dus alleen maar thuis , gamed wel online met school vrienden.
Heb savonds grote moeite om hem naar bed te krijgen, heeft geen enkele haast, ik wil echt dat hij 22 uur in bed ligt, maar hij zegt dat rest van de klas veel later gaat... ik lig savonds dus al in bed , hij treuzelt dan nog in badkamer, hij negeert mij dan volkomen, heb hier erg veel moeite mee.
Krijg ook veel scheldwoorden naar mijn hoofd, word daar erg verdrietig van.
Als alleenstaande moeder is het zwaar, zijn wel mensen om mij heen, maar uiteindelijk moet je toch zelf doen.
We gaan alle 3 naar rouwverwerkingssycholoog, ik en jongere broertje hebben er baat bij, maar hij vindt dat niet nodig, kan zelf wel. Ik wil dat hij wel heen moet, elke keer die discussies , word er zo moe van.
Voor mijn gevoel gaan dingen dubbel op; verwerking overlijden paps en pubertijd; maar hoe begeleid je hem daar in, tis geen prater.....
Gecondoleerd
Vlinder. Wat een moeilijke situatie. September is nog maar pas geleden.
Is het mogelijk dat je iets meer accepteert dat hij is zoals hij is en dat hij rouwt zoals hij rouwt? Er is naar zijn gevoel waarschijnlijk niemand die hem nu kan begrijpen en dat is ook zo. een jongen in het begin van de puberteit die zijn vader verliest, dat is echt een heel moeilijk proces waar hij zelf dooreen moet.
Hij is geen prater zeg je, dus waarom dan (nu al) naar een rouwverwerkingstherapeut? Hij doet het goed op school, heeft daar wel contacten, zit online met schoolvrienden, dus als hij wil zijn er mogelijkheden voor hem om te praten. Dat praten noodzakelijk is voor goede rouwverwerking is al lang achterhaald. Sterker nog: geforceerd praten maakt de rouw eerder complexer en dieper en heeft dus een negatief effect.
Je geeft aan dat jij het gevoel hebt dat hij denkt nu de man in huis te moeten zijn (terwijl hij dat eigenlijk niet wil). Dat is herkenbaar en zeker een probleem, want hij wil het niet en weet nog helemaal niet hoe hij 'man in huis' moet zijn. Meisjes gaan vaak zorg overnemen als moeder overlijdt. Het is een soort reflex.Ik denk dat het goed is als je daar met hem een serieus gesprek aan wijdt, waarin je het benoemt, bespreekt wat jij van hem verwacht (je bent mijn zoon, en nu ben je mijn lastige puberzoon) en wat hij niet hoeft te doen (jou beschermen).
Wat betreft bedtijden: je kunt aangeven dat je wil dat het op een bepaalde tijd rustig is, maar ik denk dat ik toch zou gaan slapen als hij in de badkamer nog aan het rommelen is.
Ik vroeg aan het begin of je hem kunt accepteren zoals hij is. Misschien is het nog belangrijk de vraag, of je jezelf kunt accepteren in de rol die jij nu in zijn leven speelt. Dat is niet meer de zoete-koekjes-bakkende moeder. Maar iemand die een tegenover is, die de grenzen aan moet geven, die een conflict aan moet gaan, die moet zorgen dat het zelf-sturende kind de bocht niet uitvliegt. Schelden accepteer je bijvoorbeeld niet. Daar past ook geen aardig gesprek bij. Dat is vierkant: nee, dat doen we hier niet, hoe rot je je ook voelt, interesseert niet, geen gescheld in huis.
Tsjor
Hoe krijg ik het weer leuk in huis
Dank je wel Tsjor!
Wat mooi beschreven😢
Mijn kijk moet ik wat bijstellen...
Rouw en pubers
Jeetje, Vlinder, wat een moeilijke en verdrietige tijd moet dit voor jullie zijn.
Goed dat jullie alle 3 begeleiding krijgen, ook al vindt zoon dat onnodig. Past denk ik ook wel bij de pubertijd, denk ik, zeker bij diegene die al niet zo makkelijk praten.
Heb je het hier ook over gehad met degene die jullie rouwbegeleiding geeft?
Ik kan mij voorstellen dat het moeilijk te onderscheiden is wat nu puberteit is en wat rouw. Waarschijnlijk versterkt het een en ander elkaar.
Als puber wil je natuurlijk helemaal niet anders zijn dan leeftijdsgenoten en zo’n heftige gebeurtenis maakt nu juist dat je misschien op dat moment als ‘anders’ gezien wordt? Sprak hij voor het overlijden van zijn vader ook niet met vrienden af? Of is dat echt veranderd? Misschien is hij bang voor hun reacties of wat ze over hem denken?
Ik denk dat het belangrijk is om onderscheid te maken tussen zaken die je echt heel belangrijk vindt, maar andere dingen wat meer los te laten (of althans: er voor kiezen om daar geen strijd over aan te gaan).
Het is dus zeker niet zo dat je geen grenzen moet stellen, maar probeer te bepalen voor welke dingen dat echt nodig is, en voor welke niet.
Het zou mooi zijn als je met zoon samen tot oplossingen kunt komen, dus hem kunt betrekken bij het bedenken van een oplossing waarbij jullie beider zorg in acht wordt genomen. Denk je dat hij daar voor open staat, aangezien hij niet zo’n prater is?
Ik vroeg mij nog iets af. Je zegt dat je het gevoel hebt dat hij de rol van zijn vader wil innemen. Waaruit maak je dat op?
Groeten, Kaatjecato
Eens met Tsjor
Ja, ik ben het wel eens met Tsjor, het is goed dat er rouwbegeleiding is, maar het kan voor hem misschien niet nodig zijn om dit lang voort te zetten. Dat ligt er ook een beetje aan hoe het wordt ingevuld (is het alleen praten of is er ruimte voor een andere vorm van rouwverwerking). En als hij aangeeft dat hij er nu geen baat bij heeft, kan het goed zijn te overwegen die (tijdelijk) stop te zetten.
De andere dingen die Tsjor aangeeft, zijn ook heel waardevol...
Hoe krijg ik het thuis weer gezellig
Hallo Caatjecato,
Dank voor jr reactie.
Hij was voor die tijd ook niet veel bij vrienden.
Heb idee dat jeugd dat sowieso niet veel meer doet...
De vaderrol zie ik vooral in reacties naar kleinere broertje, doe dat niet...
Verder merk ik ook dat hij niet wil dat er veranderingen zijn, huis moet niet veranderen , spullen van papa niet weggooien, vasthouden aan wat was dus...
Zijn vader kon erg dominant zijn, dat zie ik wel eens terug in hem...
Het kan niet beter
'Zijn vader kon erg dominant zijn, dat zie ik wel eens terug in hem...' Probeer dat toch los te koppelen in je hoofd en bekijk hem op zijn eigen numeritus. elk mens heeft recht op zijn eigen fouten en eigen leerproces. Misschien blijkt straks, als hij 30 is, wel dat zijn vriendin dezelfde dingen over hem zegt als jij over je man ooit gezegd of gedacht hebt. Maar laat dat soort momenten bij hem.
Het is ook voor jou een dubbele overgang: alleenstaande ouder zijn en een puber als kind hebben. Pubers vragen een andere benadering dan kleine kinderen; en dan moet jij nog uitzoeken hoe je in je eentje vader en moeder tegelijk wil zijn.
Kun je fouten maken? Natuurlijk. Er is geen perfecte rouw, er is geen perfecte ouder en er zijn geen perfecte kinderen. Gelukkig is er wel nog leven mogelijk, zonder perfectie, als we met liefde elkaars onvolkomenheden accepteren.
In Trouw van afgelopen zaterdag gaat Awee Prins ietwat tekeer tegen het beeld van rouw als een problematisch proces. Hij is zelf weduwnaar. Ik weet niet of het je interesse heeft, ik zal toch hier even de link vermelden:
https://www.trouw.nl/religie-en-filosofie/het-wordt-niet-beter-in-de-psychiatrie~abea3ae6b/
Hij gaat tekeer tegen de mooi-weer-samenleving en zegt dat we vaker moeten denken: dit is wat het is, het kan niet beter. Ik ben het niet in alles met hem eens, maar wel in zijn pleidooi om met elkaar meer te accepteren dat het leven broos (zijn woord) is. En dat is dan ook tegelijkertijd het fascinerende en et mooie: ieder zoekt zijn/haar eigen weg in die broosheid van het bestaan.
Tsjor
Wat verdrietig
Voor jullie allemaal. Ik vind het niet gek dat je zoon nu geen doorsnee gedrag laat zien, maar dat moet op een gegeven moment wel weer wat meer in evenwicht komen, dus goed dat je in de gaten hebt dat het nu niet helemaal gaat zoals wenselijk is.
Ik heb niet alles goed doorgelezen, dus wie weet dubbel: ik dénk dat het voor je zoon belangrijk is om te voelen dat jij de regie in handen hebt. Hij is te jong voor volwassen gedrag binnen een gezin. Door wat ik gelezen heb over dit soort situaties, denk ik dat hij ook echt denkt dat hij de taak nu heeft om naast je te staan, in plaats van je kind te zijn. Hij is in korte tijd misschien dan wel een soort van volwassen geworden. De onschuld is eraf, maar hij is wat zijn hersens betreft toch echt nog een kind. Ik ben dus absoluut niet opgeleid voor psychologische adviezen, maar van de koude grond dan maar: kan het helpen als je met hem afspreekt dat hij naar jou komt met een situatie? Dus als broertje vervelend doet (wat is vervelend?) laat hem dat dan bij jou melden, buiten het gehoor van broertje. Het is niet de bedoeling dat het een doorlopende stroom van 'klikken' wordt. Het doel is dat jij gaat beslissen of je er iets mee moet doen en niet hij. Het gevoel dat de dominante rol uit huis is verdwenen moet slijten. Het is moeilijk om dat los te laten als je het zo gewend bent en helemaal als je het gevoel hebt dat daarmee een stukje van pappa zou verdwijnen. "Wat zou pappa daarvan vinden?" Ik dénk dat het wel belangrijk is, dat hij gaat accepteren dat jij voortaan bepaalt hoe streng het eraan toe gaat in jullie gezin. Ben jij minder streng? Dan is dat nu hoe het gaat. Jij bent zo, pappa was anders. Dat hoeft allemaal niet abrupt en al te stellig, stilletjes steeds meer jouw manier.
Het is sneu dat hij door het verlies van jouw man en zijn vader zo vroeg al met beide benen op de grond is beland. Ik weet niet hoe jij je naar hem toe gedraagt, maar probeer zelf ook te voorkomen dat je hem als gelijkwaardige volwassene behandelt. Ik vermoed dat die neiging er best gemakkelijk insluipt. Heb je een volwassen 'iets' bel dan een volwassen persoon om dat te bespreken.
Heel veel sterkte.
Misschien zie ik het verkeerd....
maar is een rouwverwerkingspsycholoog niet pas aan de orde als iemand echt vastloopt in de verwerking van het verdriet, het verlies niet kan accepteren? Kun je al van vastlopen na zo'n korte periode spreken?
Zelf was ik net achttien toen mijn moeder na een lang ziekbed en veelvuldige ziekenhuisopnames kwam te overlijden. Dat eerste jaar was echt overleven, pas na twee jaar was ik er aan gewend dat ze er niet meer was. Wat mij van die periode bijstaat is het gevoel van vervreemding en isolement van leeftijdsgenoten als je als enige van je vrienden al zo vroeg zoiets onherstelbaars meemaakt terwijl zij nog onbezorgd de toekomst gemoet kunnen zien. Zijn er misschien ook via de therapeut groepen van leeftijdsgenoten die een ouder verloren hebben?
Jij schreef:" Als alleenstaande moeder is het zwaar, zijn wel mensen om mij heen, maar uiteindelijk moet je toch zelf doen."
Uiteindelijk wellicht wel, maar zover is het na een half jaar toch nog niet? Mijn vader kon zelf de situatie amper aan, gelukkig had ik nog steun gehad aan een tante en mijn moeders hartsvriendin.
De voortijdige dood van een ouder trekt je compleet van je sokkel. Ontzettend knap trouwens dat je zoons schoolprestaties geen zorgen geven. Ik denk dat het helend is voor een puber juist dan te ervaren dat de mensen in je omgeving er voor je zijn.
Word je ook begeleid hoe je kinderen op kunt vangen als je zelf zo'n klap moet verwerken? Veel van wat jij omschrijft herken ik als standaard onhebbelijk pubergedrag, dat van bijna iedere ouder de nodige energie vergt. Laat staan van een rouwende ouder.
En nog 1 ding, als je de ruimte hebt, doe zijn vaders spullen nog niet weg als hij daar zo op tegen is. Tenzij jij dat zelf echt niet aan kunt.Mijn moeders jassen hebben nog jaren in kast gehangen. Ik vond het zo fijn af en toe nog even haar geur op te snuiven.
Niet
Voorlopig krijg je het niet leuk in huis. Dat is haast onmogelijk. Hoogstens dragelijk. Ooit wordt het misschien wel weer leuk maar nu nog even niet. Dat is wel een hele hoge eis om aan jezelf en de kinderen te stellen.
Ik zou verder mijn kind zeker niet dwingen naar een therapeut te gaan. Een therapeut is niet altijd nodig. Als je zoon nu niet die behoefte heeft dan zou ik hem niet dwingen. Het voegt niet altijd wat toe en niet altijd in elke periode. Misschien heeft hij over een jaar wel de behoefte om te praten en misschien ook niet. Ik ben zelf na het overlijden van mij man nooit bij een therapeut geweest. Mijn kinderen ook niet maar die waren nog veel kleiner dus dat is niet te vergelijken uiteraard.
Maar niet iedereen heeft een even grote behoefte aan praten. Praten wordt over het algemeen gezien als gezond en goed maar het is ook heel persoonlijk. Sommige mensen rouwen meer publiekelijk en anderen meer in stilte.
Verder zou ik wel duidelijke grenzen stellen: schelden mag niet. Bedtijd hangt van de omstandigheden af. Waarom moet hij om 22:00 naar bed? Heeft hij die slaap nodig. In dat geval is er een goede reden. Als hij minder slaapbehoefte heeft dan is later naar bed ook goed. Het kan overigens ook wel zijn dat als je dat als strijdpunt los hij na een paar late nachten het zelf prima blijkt te kunnen regelen. Maar grenzen stellen en regels kan en mag gewoon. Jij bent de ouder en het kan voor hem juist ook veilig zijn als je wel je gewoon als moeder blijft opstellen en als degene die het gezin leidt en de regels instelt.
De spullen zou ik zeker nog niet weghalen. Het is nog maar zo kort geleden. Hier gaat echt nog wel wat meer tijd overheen.
Vlinder
Ik heb geen tips. Ik vind dat Tjor een hele mooie post met waardevolle tips heeft getypt. Ik wil je wel heel veel sterkte wensen in deze moeilijke tijd. Wat een verdriet.....
