Heimwee/paniek 13 jarige dochter

ik zou het nog even aankijken. Misschien gaat het morgen stukken beter. Niet meteen ervoor wegrennen, dan kun je het daarmee ook erger maken, weet ik uit ervaring. Probeer wat ademhalingsoefeningen te doen. Als je nu naar huis gaat, dan geef je mee dat veiligheid thuis is en niet ergens anders. Kijk het nog even aan, heel veel succes, ik weet hoe je dochter zich kan voelen.

Woensdag is te overzien. Weet dochter wat helpend is ?
En dan naar de huisarts. Of heeft ze alhulp?

paniekaanvallen zitten uiteindelijk in je hoofd. Door daaraan toe te geven bevestig je het alleen maar. Met als gevolg een werd die steeds kleiner wordt omdat je zaken uit de weg gaat. Dat kan enorme problemen tot gevolg hebben. Absoluut niet aan toegeven maar doorheen gaan. 

Izza schreef op 28-07-2024 om 21:08:

paniekaanvallen zitten uiteindelijk in je hoofd. Door daaraan toe te geven bevestig je het alleen maar. Met als gevolg een werd die steeds kleiner wordt omdat je zaken uit de weg gaat. Dat kan enorme problemen tot gevolg hebben. Absoluut niet aan toegeven maar doorheen gaan.

Het klinkt bikkelhard maar is ook wat de psychiater aangeeft bij de paniekaanvallen bij mijn moeder. Je moet haar er 'doorheen praten' hoe lastig ook.

Misschien kan ze in het grootste vertrek gaan liggen. Kleine kamers kunnen je het gevoel geven geen zuurstof genoeg te krijgen. 

Ik zou het met haar er wel over hebben dat jullie je erg verheugd hadden over de vakantie en dat jullie daar het liefste zouden blijven. Vraag haar wat ze nodig heeft zodat ze zich zo comfortabel mogelijk door deze periode kan zetten. Misschien dat jullie tegen betaling voor haar een andere kamer kunnen regelen.

Izza schreef op 28-07-2024 om 21:08:

paniekaanvallen zitten uiteindelijk in je hoofd. Door daaraan toe te geven bevestig je het alleen maar. Met als gevolg een werd die steeds kleiner wordt omdat je zaken uit de weg gaat. Dat kan enorme problemen tot gevolg hebben. Absoluut niet aan toegeven maar doorheen gaan.

Daar ben ik het niet helemaal mee eens. Als je op een gegeven moment weet waar je dochter moeite mee heeft en wat ze nodig heeft om paniek/stress/een vervelend gevoel te voorkomen dan kan je daar natuurlijk wel rekening mee houden en soms betekent dat dus dat je bepaalde dingen uit de weg gaat of makkelijk maakt zodat het voor iedereen leuk of op z'n minst niet heel erg vervelend is. Mijn dochter heeft best veel last gehad van angst, stress en paniek. We hebben altijd heel goed gekeken naar wat zij nodig heeft in de voorbereiding, met welke dingen we rekening konden houden en welke aanpassingen we konden doen op het moment zelf. Daarnaast heeft ze ook therapie gehad en een tijdje medicatie, dat zou ik ook zeker aanraden. Gewoon maar overal doorheen gaan daar help je een kind echt niet mee. En ja je wereld wordt iets kleiner omdat je dingen uit de weg gaat. Dit moet je uiteraard weer gaan opbouwen maar wel als je er klaar voor bent en met hulp en begeleiding. 

Ik reageer vooral even op de laatste zin uit de OP
Blijven we of gaan we eerder..wat wel echt weggegooid geld is maar ja..

Het geld is nu toch al uitgegeven, wat je ook doet. Dus laat dat los. Probeer je dochter ook vooral geen schuldgevoel te geven daarover, ze doet dit niet expres. 

Ik zou gewoon vanaf hier kijken wat nu het prettigst is om te doen. Maakt niet uit wat het oorspronkelijke plan was, nu is de situatie veranderd, dus moet je even opnieuw bedenken hoe je verder wil. 
Liever 2 fijne dagen thuis, dan blijven met iemand die zich heel slecht voelt, alleen om te laten zien dat je door wil zetten of omdat het anders zonde van het geld is. Twee stressvolle dagen daar, lijkt me nog veel meer zonde van het geld. 

Ik begrijp overigens wel dat het moeilijk is om te bepalen wat voor je dochter het beste is, want je wil natuurlijk niet dat ze steeds meer dingen gaat vermijden, maar je wil ook haar gevoel serieus nemen, dus dat is een lastig evenwicht tussen stimuleren en overvragen. 
In dit geval gaat het echter niet om een normale dagelijkse activiteit waar ze mee moet leren omgaan. Een vakantie in een vreemde omgeving is voor heel veel mensen best spannend, dus dat zij daar dan heftig op reageert als ze al vaker last heeft van paniekaanvallen, is op zich niet zo raar. Misschien is dat niet het beste moment om te gaan oefenen met doorzetten en situaties niet uit de weg gaan. 

Ik zou haar serieus nemen hierin. Vandaag na een nachtje slapen even rustig overleggen hoe het gaat en of ze het nog een dag wil proberen (en zo ja, wat ze die dag wil doen en nodig heeft - of misschien wil ze wel helemaal niets doen). 
En als het antwoord nee is, ga dan lekker naar huis. Het zou dan toch voor niemand fijn zijn als je blijft en je laat in elk geval zien dat je je dochter serieus neemt. Met een gebroken been ga je ook niet de marathon uitlopen. 

Thuis kun je dan stap voor stap wel oefenen met het niet vermijden van moeilijke situaties en de paniekaanvallen onder controle krijgen (krijgt ze daar hulp bij?). Maar blijkbaar is een vakantie op dit moment nog een stap te ver. Dat is heel jammer, maar had je niet van tevoren kunnen weten. 
Nu weet je het wel, dus kun je een nieuwe keuze maken. 
Sterkte voor je dochter en voor jullie, wat sneu dat ze zich zo rot voelt! 

heb je al eens paniek spray geprobeerd? Wellicht verkopen ze dat ook in Engeland?

Als ze het thuis ook heeft, wellicht vooral belangrijk hier hulp bij te zoeken?

Klinkt wellicht wat random maar ik worstelde toen ik in de vroege puberteit zat en net menstrueerde ook heel echt met mijn bloedsuikerspiegel. Eet je dochter voldoende en op tijd? Omdat je aangaf dat jullie een eind gelopen hadden en ze toen paniekerig werd?

Goed punt, Gelebloem. Bij bloedsuikerprobkemen moet je dus GEEN suiker eten, maar meer volkorenproducten, vezelrijke producten, eiwitten. En vooral vaker kleinere maaltijden eten. Maar suiker dus liever mijden, dat zorgt eerst voor een piek (dus je voelt je heel even wat beter) en daarna voor een nog diepere en langere dip van de bloedsuikerspiegel. 

Scherp gezien Matz, dat haar menstruatiecyclus ermee te maken kan hebben  Tegen het einde van je menstruatiecyclus daalt je progesteron enorm en daarvan is bekend dat je er angst en paniek van kunt krijgen. Misschien eens met de huisarts of gynaecoloog overleggen wat daaraan te doen is? Op termijn de pil of mirena misschien?

De menstruatiecyclus kan zeker meespelen, maar het klinkt ook alsof je het eigenlijk allemaal wel normaal vindt, want jij hebt/had dat ook.
Het is niet normaal!
Dus maak bij thuiskomst een afspraak bij de huisarts om hier verder naar te kijken. Misschien is het inderdaad iets hormonaals, misschien iets heel anders. Grote kans dat er met de juiste medicatie, voeding en/of begeleiding gewoon iets aan te doen is.
Dus accepteer het niet te makkelijk als iets wat er nou eenmaal bij hoort en zoek de juiste hulp.

Zo eens Sashimi