Handen in het haar
Hallo allemaal. Ik ben nieuw hier en heb het forum afgestruind naar tips. Niet alleen hier maar ook op andere plekken
Ik heb een dochter van bijna 13. Haar vader en ik zijn al 12 jaar uitelkaar. We waren nooit getrouwd of partnerschap. Wel heeft hij dochter erkend en zit in de ouderschap. Nadat wij uit elkaar zijn gegeaan hebben we nadat hij zelf woonruimte had, week op en week af gedaan. Dit gaf ons allemaal meer rust en regelmaat. 2 jaar geleden heeft dochter aangegeven dat zij dit niet meer wilde dus kwam ze vast bij mij wonen. Wel met de afspraak om de week een weekend naar papa.
Nu is het zo dat papa al geruime tijd werkloos is en hierdoor hebben wij ooit de afspraak gemaakt dat ik alle kosten zou dragen, maar hij zou wel mee betalen aan clubjes school en dat soort dingen. In de periode dat dochter besloot om vast bij mij te wonen kwamen we ook te horen dat vader bij nieuwe vriendin een baby heeft gebakken. Leuk!!! Totdat ik en dochter te horen kregen dat dochter een aantal weken voor de bevalling niet welkom was ivm rust. En na de bevalling kon ze gehaald worden voor een paar (2) uurtjes en daarna weer naar huis. Want dochter schijnt nogal druk te zijn. Er zijn dochter beloftes gedaan en afspraken. Helaas wordt zij keer op keer teleurgesteld. Inmiddels zijn we 2 jaar verder. In die 2 jaar heeft zij vader ik denk niet meer dan 10 keer gezien. Halfbroertje nog minder. Als er al contact is moet dit vanuit dochter komen.
Nu is dochter en aan t puberen en draagt zij de woede, teleurstelling en frustratie elke dag bij haar waardoor ze nu een tijdje gedrag vertoont waar ik niet zo heel blij mee ben. Een extreem grote mond. Bijdehand gedrag. Regels” vergeten”. Eigen plan trekken enz enz. Veel van haar gedrag lijkt erg op dat van haar vader. Dit zeg ik niet! Denk t alleen wel. Na de zomer gaat ze terug in therapie. Dochter is geen prater en kan alles lekker opkroppen. Maar ondertussen zit ik wel met een giga opstandige puber met rugzakje.
Hoe kan ik mijn dochter in laten zien dat wat en hoe ze nu bezig is niet werkt. En dat ik en partner doodmoe zijn van de conflicten. Ik heb het gezegd, gevraagd, gehuild, geschreeuwt, geschreven...
Samen iets leuks doen.
Ik zou kijken of ik geen leuke momenten zou kunnen inlassen alleen met haar.
Shoppen, pretpark, weekje kamperen, wat dan ook.
Even niet zo zwaar op de hand maar humor en saamhorigheid.
Dat doen we ook
Beetje Anders dat doen we ook. En dan is t ook gezellig. Zelfs heel gezellig. En dan komen we thuis en BAM. Dan is er weer iemand wispelteurig en begint het weer van voor af aan. En het mag niet zo zijn dat ik alleen een leuke gezellige dochter heb als ik mijn pinpas te voor schijn mag halen. En zelfs als ik met haar ga winkelen krijg ik commentaar. En we negeren al een heleboel opmerkingen onder het mom “laat maar even puberen”.
Waarom 9
Even los van het vervelende van de situatie met vader en dochter heb je ook gewoon een puber in huis. Waarom denk je zeker te weten dat gedrag komt door de situatie?
Antwoord waarom 9
Omdat ik een dochter heb die heel boos, teleurgesteld en verdrietig is. Dat zegt ze zelf ook. Wat ze aangeeft is dat ze zo boos is dat ze het eng vindt om haar emoties te tonen. Ze is bang dat ze ergens dan gaat knappen. Er is een therapie traject opgestart voor dit. Dus work in progress. Alleen wilt ze dit zelf niet. Althans niet nu. En ik weet dat het ook puberen is. Absoluut. Maar wanneer weet je dat het puberen is en wanneer weet je dat het door het rugzakje komt. Dat is zo een groot grijs gebied.
Veel meegemaakt.
Ik lees dat je dochter eigenlijk best veel heeft meegemaakt. Scheiding, vader nieuwe partner en baby, jijzelf een nieuwe partner. Dat is natuurlijk niet niets. En daarnaast is ze ook gewoon een puber.
Het is goed dat ze therapie krijgt maar gaat ze daar nu naar toe of niet?
En praten jullie thuis over de situatie want dat lijkt me ook belangrijk. En daarnaast lijkt het me van belang dat je met je ex-partner in gesprek gaat over hoe het nu gaat. Dat dit ten koste van jullie dochter gaat, want het is ook zijn kind. Als je daar zelf niet uitkomt met hem zal daar ook hulp bij moeten komen. Jullie hebben samen een kind dus zijn ook samen verantwoordelijk voor haar.
Antwoord veel meegemaakt
Ze gaat absoluut in therapie. Vader gaat alleen toestemming geven maar werkt verder niet mee. Thuis praten we absoluut over de situatie. Tot het moment dat dochter zegt tot hier en niet verder. Met vader en mijzelf is er alleen via de mail contact dit wilt hij en is niet op andere gedachte te brengen. Hij is boos dat ik hem geen 60€ in de maand wilde betalen voor de weekenden dat dochter bij hem zat. Ik werk hij niet. Ik heb dochter 24/7 hij niet. Dus jammer. Dan ga je maar werken. Ik heb vader een hele poos elke maand via de mail een update gestuurd totdat ik een mail kreeg dat dit niet hoefde. Dochter was oud en wijs genoeg om zelf te vertellen hoe het gaat. Maar dan mag vader wel zelf contact zoeken wat dus niet gebeurt. En laten we eerlijk zijn een puber denkt niet elke maand oe laat ik even gezellig mijn vader bellen. Ik houd mijn kind niet weg. Ze mag hem bellen en zien wanneer zij wilt. Maar ja een puber heeft nu eenmaal een ander leven. Winkelen feestjes noem maar op. Het is heel vervelend voor dochter allemaal en het is eigenlijk een verhaal met zoveel zijsprongen en hoofdstukken dat je echt het spoor bijster kan raken als volwassene. Laat staan voor een kind. Ik doe mijn best om de communicatie open te laten naar dochter helaas is een oester nog opener over haar gevoelens. Hence de therapie.
Moeilijk
Pijnlijk om te lezen… Je ex mag dan niet veel te besteden hebben. Tijd heeft hij als werkeloze wel. Hij zou dus echt wel wat meer moeite kunnen doen om tijd met jullie dochter door te brengen. Misschien is het nog een idee om met die insteek een gesprek aan te gaan met je ex. Het zou toch ook erg leuk zijn wanneer ze een band met haar halfbroertje kan opbouwen. Denk je dat de nieuwe vriendin van je ex hier een rol in speelt? Of zou je haar nog kunnen benaderen om te helpen? Wanneer je je kwetsbaar opstelt, zonder verwijten… kan ik me niet voorstellen dat ze je hulpvraag zomaar aan de kant schuiven. Aan de andere kant… als het echt om geld gaat (terwijl jij al alles alleen bekostigt)… ziet het er wel somber uit. Hoe ver moet je dan gaan om contact te stimuleren?! Dan zit er niks anders op dan doen wat je al doet: hulp zoeken en een veilig thuis bieden voor je dochter.
Antwoord moeilijk
We kunnen alleen maar gissen wat vader en vriendin denken voelen etc. Vader wilt niet met mij in 1 ruimte staan. Alle mails die ik al heb verstuurd worden of niet beantwoord of zo verkeerd geïnterpreteerd dat ik de wind van voren krijg en dat het allemaal mijn schuld is. Dochter heeft zelf anderhalf jaar geleden spontaan gezegd ik wil alles met papa uitpraten. Wij haar daar gebracht. In eerste instantie mocht dochter niet binnen komen. Totdat het ging regenen. ( dit was in november). Vader heeft toen geluisterd en zijn woorden waren ik bel je en het komt allemaal goed. Vader heeft ruim 4 maanden op zich laten wachten. Dochter heeft toen weer contact gezocht( ben zo trots dat zij dit elke keer toch maar doet). Afgesproken voor 3 uurtjes. Ik haalde haar op en ik kreeg van vader te horen ik moet nu echt gaan want broertje heeft aandacht nodig... ik geloof dat dit genoeg zegt.
We beginnen nu op het punt te komen om te kijken of hij uit de ouderlijke macht kan. Lets face it... hij deelt niet mee in de kosten. Vergeet haar verjaardag belt zelf niet en is op geen enkele manier betrokken. Dus leuk een kind samen hebben. Maar verantwoordelijkheden nemen dat is wat minder.
Dan wat betreft nieuwe vriendin. Ook hier is het gissen. Wat wij wel
Merken is voordat zij in de picture was waren we (en dit zeg ik echt oprecht) hele goede vrienden. Vanaf het moment totdat zij er was konden wij bij wijze van spreken nog samen op vakantie gaan. En sinds dat zij er is en sinds zij zwanger raakte werd alles anders. Dus heeft zij ermee te maken... ik moet eerlijk zeggen geen idee. Ik weet niet wat daar gebeurt of wat er wordt gezegd.
Vanaf de zijlijn
"Ze gaat absoluut in therapie. Vader gaat alleen toestemming geven maar werkt verder niet mee."
Het klinkt alsof je zelf nog niet gewend bent aan de toegenomen zelfstandigheid van je dochter. Je gaat een kind van 13 niet dwingen in therapie te gaan. Dat zal met haar instemming moeten gebeuren. Vanaf 12 jaar is toestemming van ouders en kind vereist.
Vader werkt mee maar laat zijn dochter verder los. Kun je niets aan doen. Heb je al geprobeerd. Heeft geen zin.
Ik zou zeggen probeer een drama kleiner te maken niet groter dan het is.
Misschien is het handig als je je dochter wat meer met rust laat en meer momenten opzoekt, inderdaad, om het zelf gezellig te hebben.
En laat vader met rust. Je bent gescheiden. Hij laat zijn dochter los, niet jij. Wees een beetje luchtiger naar je dochter en meer relativering voor jezelf.
Antwoord vanaf de zijlijn
Ik ben absoluut gewend aan de vrijheid van mijn kind. Ik werk bijna 40 uur in de week. Vanaf haar geboorte. Dus als ik ergens aan gewend ben is het haar loslaten. En vader werkt niet mee. Laat ik het verwoorden zoals het is. Vader kijkt niet eens naar zijn dochter om. Laat niks van zich horen op haar verjaardag. Is niet bij ouder gesprekken al 4 jaar. Vertikt het om met haar naar de ortho of dokter te gaan. Is niet bij haar afscheids musical geweest. Of haar afzwemmen. Maar ja u kan het mail verkeer wat ik heb niet lezen. Daarbij mijn kind heeft toestemming geveven om in therapie te gaan. Zij wilt niet maar ze weet zelf dat het verstandiger is. Ik wil die 60€ niet betalen. Dan kan hij dochter alleen voorzien in haar primaire levensbehoeftes. Maar wel zelf blowen en af en toe een wijntje? Elke keer dat papa haar iets toezegd dan komt hij de afspraak of belofte niet na. Wie kan haar elke keer bij elkaar rapen? Ik. Dit doe ik met alle liefde die ik heb. En ik ben nooit gescheiden omdat ik niet getrouwd was. Hij heeft haar erkent en zit in de ouderlijke macht. En ik weet dat ik niets aan de situatie tussen vader en dochter kan doen. Ik kan dochter alleen maar steunen. Betekent niet dat dochter zelf wel hulp nodig heeft om de situatie te accepteren en te verwerken. Ik kan heel goed relativeren over de situatie alleen met sommige dingen loop ik ook vast. Net als elke andere ouder. En ik geloof dat een forum als dit elkaar dan kan helpen.
Wat de vader met rust laten. Dat doe ik. Hoewel ik wettelijk verplicht ben om hem op de hoogte te houden. Dat doe ik alleen bij hele belangrijke dingen en niet meer elke maand. En ik maak het gezellig voor mijzelf.
Zorgen
Ik snap heus wel dat je je zorgen maakt over je dochter. Alleen zo'n verhaal over vader heeft verder geen zin. Het is geen wedstrijd in ouderschap. Niemand krijgt hier een lintje, en niemand krijgt hier de schuld. Dat heeft voor je dochter geen zin.
En wettelijke verplichting om hem op de hoogte te houden houd op als vader dat niet meer wil en dat heb je aangegeven in je berichten. Doet er ook niet meer toe. Vader neemt afstand. Heeft geen zin.
Misschien stel ik het wat scherp. Natuurlijk heb ik met je te doen. Je rust is weg, je dochter maakt drama en je kunt haar niet meer bij haar vader kwijt. Heus, het gaat voorbij. Maar je kunt jezelf een groot plezier doen door er wat afstand van te nemen. En wat luchtiger te reageren, ook naar je dochter.
Hoe naar ook, ze is niet de eerste van wie een ouder afhaakt. Gelukkig kan ze er over praten in therapie want het is echt niet leuk. Maar ook geen onoverkomelijk drama. Er zijn meer dingen in het leven.
Heeft ze een leuke hobby of sport? Leuke vrienden? Gezellige kamer? Gaat het goed op school, kan ze goed meekomen?
Hoe zwaarder jij het opneemt des te zwaarder het ook voor haar wordt. Kinderen kijken naar hun ouders, vooral naar de ouder die voor haar het meest betrouwbaar is gebleken. Dus je doet haar ook een groot plezier door er wat luchtiger mee om te gaan. Je bevestigt dat het echt niet leuk is maar je focust op wat er wel goed gaat, geen man overboord.
Antwoord zorgen
Ze komt aardig mee. Ze is over naar havo 2. Heeft leuke vrienden enzo en doet leuke dingen. Wanneer ze thuis is zijn er alleen die mood swings met hele diepe dalen en hele hoge pieken. En zoals ik zei dat is ook puberen waar we allemaal door heen moesten.
Ik weet dat de ouderschap geen wedstrijd is. Maar ik ben wel van mening dat als je de verantwoordelijkheid heb om een kind te maken ( dochter is een pil kindje en een welkom kadotje) mag je ook wel de verantwoordelijlheid dragen om er voor te zorgen.
Wat mijn eigen rust betreft die pak ik voldoende. Het is alleen dat de laatste tijd dat ik een beetje moe ben om elke keer die strijd te moeten leveren wat regels betreft. En vaak moet ik er achteraf ook wel om lachen met haar. Neemt niet weg dat ik een dochter thuis heb die zich door 1 ouder aan de kant geschoven voelt. En ja er zijn meer kinderen die dat meemaken. En dat vind ik ook sneu en naar. Dat wens je geen 1 kind toe.
60 euro
Het conflict over die 60 euro per maand heeft een zware tol geëist. Het is niet terug te draaien, maar kun je achteraf bedenken of alle ellende en afwijzingen daarna het geld waard is geweest? .
Ik ben het helemaal eens met AnneJ. Ik zou het niet zwaarder maken. Je schrijft: 'We beginnen nu op het punt te komen om te kijken of hij uit de ouderlijke macht kan.' Daarmee maak je het conflict fors zwaarder. Waarom? Uit boosheid of frustratie? Help je je kind daarmee? Je dochter heeft een behoorlijke tijd van haar leven bij vader doorgebracht. Daar is ene forse kink in de kabel gekomen toen hij een nieuwe vriendin kreeg. Dochter wordt aan de kant geschoven en heeft het daar -terecht- moeilijk mee. Dat is de stand van zaken nu. Maar hoe zal het zijn over 10 jaar, of 20 jaar?
De informatieplicht gaat over relevante zaken, zoals ernstige medische problemen, of relevante schoolzaken. Heel veel 'alledaagsere' dingen kun je over laten aan je kind: wil ze iets vertellen, zo ja hoe?
Je hebt geluk, de zorgplicht voor partners naar elkaar toe houdt op met 12 jaar, anders had het kunnen zijn dat je nog financieel had moeten bijdragen aan je ex-partner. Ik neem aan dat hij na een lange periode van werkloosheid inmiddels een uitkering van de sociale dienst heeft.
Tsjor
Antwoord 60€
Dochter kwam zelf ermee dat ze vader niet meer als vader wilt. Zij is slim genoeg om zelf op onderzoek te gaan. Lang leve google. Ze wilt dat mijn huidige partner haar addopteerd. Hij is meer een vader voor mij dan mijn echte vader. Haar woorden. Ik zit er zelf niet op te wachten om naar een rechter te gaan en allemaal drama te hebben. Ik ben zeker van mening dat mijn dochter genoeg drama al in haar leven heeft gehad. Daarom probeer ik ook om hier een stabiele rustige veilige situatie te creëeren. Wat die 60€ betreft. Ik vond en vind het nog steeds belachelijk dat ik werd gevraagd om 60€ per maand te betalen zodat vader voor dochter kan zorgen ( begrijp goed in een mail die ik heb gehad stond duidelijk voor het water wat ze gebruikt en een stukje huur en electra. Alsof ik die kosten niet had. En het ging op een bepaalde manier waar de honden geen brood van lusten. Maar dat terzijde).
Vader heeft een WIA uitkering. En wij hebben alles onderling geregeld en niks via een rechter. Dat was toen niet nodig opdat we op goede voet uit elkaar zijn gegaan. Ik ben niet boos op hem of wroeging. Ik ben alleen teleurgesteld in vader.
Ik snap jullie redenering heel goed. Ik vraag mij alleen af of de ouders die in een soort gelijke situatie zitten hoe die met de teleurstelling en verdriet omgaan van hun kind(eren).
Ik ben van mening hij is en blijft haar vader. Op wat voor manier dan ook. En daar moet zij respect voor opbrengen. Maar wat als je eigen kind niet het gevoel heeft dat zij dat zelfde respect krijgt?
Hoe kan je er dan het beste mee om gaan?
Van de week toen ik hier op het forum kwam was ik even moe, gebroken noem het hoe je wilt. Nu ben ik weer die sterke mama die alles aan kan ☺️☺️
Ik denk dat wij als ouders allemaal wel eens die momenten hebben.
Tsjor
"Je hebt geluk, de zorgplicht voor partners naar elkaar toe houdt op met 12 jaar, anders had het kunnen zijn dat je nog financieel had moeten bijdragen aan je ex-partner."
Ze zijn nooit getrouwd geweest en ook geen geregistreerd partnerschap gehad. Dan is er geen zorgplicht.
Je hebt gelijk
Lente. Geen zorgplicht naar elkaar toe, alleen wel naar het kind toe en dat is dan weer afhankelijk van het inkomen.
Vader is arbeidsongeschikt en heeft dus een behoorlijke daling in inkomen gehad.
Twee jaar geleden is er veel veranderd: vader arbeidsongeschikt, dochter vond het niet meer leuk bij hem, vader nieuwe vriendin en ander kind.
Afspraken die je maakt tijdens een scheiding zijn niet eeuwigdurend houdbaar. situaties veranderen. Pijnlijk soms.
Zijn er praktische zaken die nu moeilijker gaan? Aanvraag paspoort bijvoorbeeld, wisselingen rond school etc.?
Dat je dochter wil dat jouw partner haar adopteert, is dat uit boosheid om de afgelopen 2 jaar en hoe het nu gaat?
Als je dochter toch googlet zal ze deze website ook wel gevonden hebben: https://www.rijksoverheid.nl/onderwerpen/rechtspraak-en-geschiloplossing/vraag-en-antwoord/kan-ik-als-ik-minderjarig-ben-zelf-naar-de-rechter-stappen
Vanaf 12 jaar kan ze zelf naar de rechter stappen om dingen te regelen. Lijkt me prima voor haar om dat uit te zoeken.
Tsjor
Antwoord je heb gelijk
Vader is 12 jaar al thuis. Vlak nadat wij uit elkaar gingen. Wij hebben toen afgesproken dat ik de financiële zorgdrager zou zijn. Dit ivm met kgb en kb. Ook heb ik altijd gewerkt waardoor mijn inkomen hoger is geweest al die tijd. Wel hebben we toen al afgesproken dat hij wel mee zou dragen aan sportclubjes ed. Kleding zou ik voor mijn rekening nemen en ook uitvaart verzekering voor haar ed. Vanaf 2015 werd de kgb zo hoog voor 1 ouder dat ik hem altijd de helft heb gegeven. (166€ per maand) Dit opdat hij zelf kleding met haar wilde kopen ed. Het probleem daarin was dat ik werd gebeld als dochter daar schoenen nodig had. Daar is het financieel al fout gegaan.
Wat betreft die adoptie die dochter wilt heeft ook te maken met wat er allemaal al is gebeurt toen ze klein was. Kind van 3-6 oud die zelf ontbijt moet maken zodat vader kan blijven liggen tot 12-13.00. Daar zijn altijd wel wat opmerkingen over geweest en dan ging t weer een tijdje goed. Dochter zegt dus zelf dat er vroeger al zoveel is gebeurt dat ze eigenlijk geen vader heeft gehad.
Practische zaken regelt vader nog mee. Gaat wel moeilijker en ik moet er vaak om vragen. Dat vind ik niet erg. Kost wat tijd en energie maar dat geeft niks. Zoals ik heb aangegeven hebben wij toen alles zelf geregeld buiten een rechtbank of notaris om. Mss niet slim nogmaals maar toen was het prima.
Nu gaat het echt erom hoe om te gaan met haar verdriet woede teleurstelling. Wanneer zei dingen zegt als ik heb geen vader en mijn vader is een €)&@* dan wil ik dit ook niet beamen omdat ik vader niet zwart wil maken.
Toen ze klein was ging hij elke dag met haar naar de speeltuin vanuit school. Ik kon dat niet ivm werk. Dat soort dingen. Dat houd ik haar ook voor. Dat het niet alleen slecht was en dat ze de leuke dingen niet mag vergeten.
Je hebt gedaan wat je kon
Ik vind het knap zoals je het hebt gedaan en nog doet. Je dochter is nu aan het puberen en ze moet en kan nu zelf meer bepalen hoe de relatie met haar vader wordt. Pubers hebben de neiging nogal zwart-wit te denken. Zou ze minder boze buien hebben als het ouderschap anders geregeld is? Of zoekt ze meer bevestiging van jou voor haar vervelende ervaringen in de periode dat ze bij vader was?
Tsjor
Antwoord je hebt gedaan...
Ik denk dat het deels puberen is en deels een soort zelfbescherming. Zo van ik doe alvast gemeen en bitchy tegen jou dan doet het geen pijn als je tegen mij tekeer gaat. Zo iets? Niet beseffend dat ik dan juist boos op haar word. Wat mannen betreft is gewoon wantrouwig. Ik heb alleen maar mannelijke vrienden die allemaal op hun manier een soort van vader rol op zich nemen. Die vertrouwt ze wel en dat gaat goed. Maar toen mijn huidige partner er bij kwam dat was wel even passen en meten hoe we daarmee om moesten gaan. Nu gaat dat goed en heeft ze hem volledig geaccpeteerd. Ze wilt niet voor niks door hem geaddopteerd worden door hem.
