gescheiden ouders
Goedenavond,
Ik heb een dochter van 15. 4 jaar geleden zijn haar moeder en ik gescheiden. haar moeder is in het huis blijven wonen, dit voor de kinderen, en ik ben in dezelfde omgeving blijven wonen om zo dicht bij de kinderen te zijn. We hebben een goede omgangsregeling we zien de kinderen allebei evenveel. De laatste tijd wil mijn dochter meer rust hebben en langer bij d'r moeder blijven dit omdat ze zich daar meer thuis voelt dat snap ik wel want ze is daar opgeroeid en het is een vertrouwde omgeving.
Als ik met mijn dochter wil praten over waar ze rust voor nodig heb wat haar dwars zit of wat ze nodig heb wil ze niet praten. Ze geeft aan dat ze geen zin heb om hierover te praten. Als ik heel luchtig met haar begin te praten en langzaam richting dat onderwerp stuur dan praat ze er wel over. Alleen hoor ik later dat ze zich onderdruk gezet voelde om erover te praten.
Heeft iemand hier ervaring mee, het lijkt mij dat erover praten juist goed is en hoe langer er mee gewacht wordt hoe moeilijker het wordt. Heeft iemand tips?
Je maakt het groter dan het is en je betrekt het teveel op de scheiding/jezelf. Je dochter zit middenin de puberteit, dat is gewoonweg een periode waarin vele veranderingen plaatsvinden.
Als zij zegt rust nodig te hebben dan is dat wat zij nodig heeft op dit moment.
Stap af van het idee dat hierover gepraat zou moeten worden.
Geef haar het vertrouwen dat als zij erover wil praten jij er voor haar bent en ga mee in de flow van de veranderingen in het volwassen worden van je dochter.
linn19 schreef op 12-11-2024 om 23:59:
Je maakt het groter dan het is en je betrekt het teveel op de scheiding/jezelf. Je dochter zit middenin de puberteit, dat is gewoonweg een periode waarin vele veranderingen plaatsvinden.
Als zij zegt rust nodig te hebben dan is dat wat zij nodig heeft op dit moment.
Stap af van het idee dat hierover gepraat zou moeten worden.
Geef haar het vertrouwen dat als zij erover wil praten jij er voor haar bent en ga mee in de flow van de veranderingen in het volwassen worden van je dochter.
Ben ik het op zich ook wel mee eens maar het praten ligt ook aan het moment. Bijvoorbeeld het is veel gemakkelijker om te praten tijdens een autoritje of een wandeling omdat je dan meer naast elkaar zit ipv tegenover elkaar. Dus ik zou daar ook aan denken als je in gesprek wil gaan zodat het geen soort kruisverhoor wordt.
niet over praten. Lekker met rust laten. Want dat heeft ze nodig. Het is niet haar keus om in 2 huizen te moeten wonen, en dus ook niet haar verantwoordelijkheid om met een meetlatje haar tijd te verdelen en als dat niet eerlijk is, dat te verantwoorden
ze is een puber. Je ouders zijn op dat moment je aller, allerlaagste prioriteit. Nee. Gewoon geen prioriteit. Je vrienden, je social media, je uiterlijk, je weekendinvulling, vooruit je school soms..daar draait je leven om. En om dat ten volle te beleven heb je ‘rust’ nodig 
laat haar lekker gaan. Ze vergeet je heus niet hoor. Kan zo ineens weer omdraaien dat je fulltime hier of toch daar wil wonen. Het feit dat ze 2 huizen heeft is nu eenmaal niet ideaal. Laat haar lekker vrij en geef haar op geen enkel manier een schuldgevoel dat je haar gewoon mist ofzo of zo weinig ziet. Dan ga je een keertje bij de moeder eten als ze er is oid. Maar laat haar lekker even
Tijd om op een andere manier contact te houden, bijvoorbeeld een keer per week komen eten, film kijken, shoppen. Alles altijd moeten uitpraten blijkt sowieso al een vergissing te zijn, voor pubers is dat helemaal niet aan de orde. Ze komt er zelf wel mee als er iets te bepraten valt. Kans is groot dat het helemaal niet met jou of met de scheiding van doen heeft.
Tsjor
het is het moment dat ze zich los maken van hun ouders.
Grote kans dat ze dan wel bij je ex in huis is maar daar ook alleen op haar kamer is omdat ze rust nodig heeft.
Dat is normaal.
Zo rond hun 15e/16e hebben ze gewoon geen trek meer in een vaste omgangsregeling en omdat ze niet zelfstandig kunnen wonen kunnen ze alleen kiezen om bij 1 ouder te wonen.
Geef haar de ruimte, houd contact via andere routes en ze blijven best naar je toe komen en van je houden.
De band van mijn ex met onze zoon is niet slechter, eerder beter geworden nadat hij zoon de keuze heeft gelaten.
tsjor schreef op 13-11-2024 om 07:06:
Tijd om op een andere manier contact te houden, bijvoorbeeld een keer per week komen eten, film kijken, shoppen. Alles altijd moeten uitpraten blijkt sowieso al een vergissing te zijn, voor pubers is dat helemaal niet aan de orde. Ze komt er zelf wel mee als er iets te bepraten valt. Kans is groot dat het helemaal niet met jou of met de scheiding van doen heeft.
Tsjor
En als het wel zo is hoeft ze het helemaal niet met haar ouder te bespreken, dat kan ook gewoon met vrienden ofzo. Of helemaal niet, dat kan ook gewoon.
Prachtwacht schreef op 13-11-2024 om 00:42:
[..]
Ben ik het op zich ook wel mee eens maar het praten ligt ook aan het moment. Bijvoorbeeld het is veel gemakkelijker om te praten tijdens een autoritje of een wandeling omdat je dan meer naast elkaar zit ipv tegenover elkaar. Dus ik zou daar ook aan denken als je in gesprek wil gaan zodat het geen soort kruisverhoor wordt.
Eens hoor maar mijn reactie ging ik uit van wat de dochter aangaf dat zij zich al onder druk gezet voelde terwijl vader het gesprek op een luchtige manier probeerde. Het is nu uitzoeken/uitproberen waar de grenzen van "praten zonder druk voelen" liggen voor vader en dochter.
Zou dochter dat bedoelen met rust? Dat ze juist geen vader wil die met haar gesprekken gaat voeren over dingen waar ze het niet over wil hebben.
Ik denk dat ze prima doorgeeft dat je er via een omweg toch probeert te komen en voelt voor haar als druk.
Waarom het perse willen weten?
Het simpele feit dat je ouders bestaan en dat je geacht wordt af en toe rekening met ze te houden is voor sommige 15-jarigen al druk volgens mij 
.
Inderdaad, dit is niet persoonlijk, dit is pubergedrag. Probeer vooral niet haar aan het praten te krijgen, daar maak je haar weerzin alleen maar erger mee.
Ik zou naar je dochter luisteren en haar de ruimte geven om zelf haar verblijf in te delen. Misschien een paar vaste dagen dat jullie samen eten of iets ondernemen.
En als ze niet wil praten, daar niet op aandringen. De puberteit is ook een beetje een zoektocht in het leven. Daarin wordt de rol van je ouders kleiner en die van vrienden en jezelf groter.
Het leest alsof jij het vooral oneerlijk vind dat je ex in het huis is gebleven en daardoor een voorsprong heeft in het thuis kunnen bieden aan dochter.
Je schrijft alsof je dochter een probleem heeft, dat moet worden opgelost zodat zij kan voldaan aan de ideale wereld die jij wenst. Namelijk dat ze de helft van de tijd bij jou is.
Daarmee vraag je naar mijn idee veel te veel van dochter. Ze heeft al vier jaar op en neer gependeld en ze is daar klaar mee. En dat is helemaal niet gek, want het is gewoon niet fijn om tussen twee huizen te pendelen. Altijd vooruit moeten denken wat je die week wel en niet nodig hebt.
Je dochter verlangt gewoon naar eens wat langer niet vooruit te hoeven denken, eens langer in hetzelfde bed te kunnen slapen. Dat lijkt me een heel normaal verlangen. Jij beschrijft dat verlangen alsof het een probleem is dat moet worden opgelost. Terwijl het feitelijke probleem is dat jullie hebben besloten te gaan scheiden en dat jij de verwachting hebt dat alles eerlijk verdeeld moet blijven.
Als je een goede band met je dochter belangrijk vind dan zul je je eigen verwachtingen los moeten laten. Stoppen met je dochter een probleem te laten oplossen dat zij niet heeft veroorzaakt. En starten met zoeken naar andere manieren om een goede band met haar te houden.
Prachtwacht schreef op 13-11-2024 om 00:42:
[..]
Ben ik het op zich ook wel mee eens maar het praten ligt ook aan het moment. Bijvoorbeeld het is veel gemakkelijker om te praten tijdens een autoritje of een wandeling omdat je dan meer naast elkaar zit ipv tegenover elkaar. Dus ik zou daar ook aan denken als je in gesprek wil gaan zodat het geen soort kruisverhoor wordt.
Grappig dat je dit schrijft. Dit is precies wat wij hier doen, maar veel mensen kijken er vreemd van op.
Oudste woont inmiddels op zichzelf, maar ik krijg nog meerdere keren per week de vraag of ik een rondje wil rijden of wandelen. En dat is echt niet omdat dat rondje zo leuk is.
Jongste 2 hebben het nu ook overgenomen als ze even rustig willen praten. Al krijg ik dan soms ook de vraag of we even naar de mc drive willen rijden om dan daarna een rondje te rijden. Bijna alles hoor ik tijdens die rondjes en zelf op de dag van de examenuitslagen wilden ze bijvoorbeeld even een rondje rijden.
Jillz schreef op 13-11-2024 om 12:31:
Het leest alsof jij het vooral oneerlijk vind dat je ex in het huis is gebleven en daardoor een voorsprong heeft in het thuis kunnen bieden aan dochter.
Je schrijft alsof je dochter een probleem heeft, dat moet worden opgelost zodat zij kan voldaan aan de ideale wereld die jij wenst. Namelijk dat ze de helft van de tijd bij jou is.
Daarmee vraag je naar mijn idee veel te veel van dochter. Ze heeft al vier jaar op en neer gependeld en ze is daar klaar mee. En dat is helemaal niet gek, want het is gewoon niet fijn om tussen twee huizen te pendelen. Altijd vooruit moeten denken wat je die week wel en niet nodig hebt.
Je dochter verlangt gewoon naar eens wat langer niet vooruit te hoeven denken, eens langer in hetzelfde bed te kunnen slapen. Dat lijkt me een heel normaal verlangen. Jij beschrijft dat verlangen alsof het een probleem is dat moet worden opgelost. Terwijl het feitelijke probleem is dat jullie hebben besloten te gaan scheiden en dat jij de verwachting hebt dat alles eerlijk verdeeld moet blijven.
Als je een goede band met je dochter belangrijk vind dan zul je je eigen verwachtingen los moeten laten. Stoppen met je dochter een probleem te laten oplossen dat zij niet heeft veroorzaakt. En starten met zoeken naar andere manieren om een goede band met haar te houden.
Zo ontzettend met deze post eens!
Besef dat je dochter een puber van 15 is en steeds minder de afgesproken omgangsregeling zal nakomen, lijkt mij vrij normaal op deze leeftijd namelijk. Je beseft zelf hopelijk toch ook wel dat het op deze leeftijd anders gaat dan op de leeftijd 1-13 jaar? Of had je gedacht dat de omgangsregeling tot haar 21e hetzelfde zou blijven?
ik kan maar 1 advies geven.. geef haar de rust die ze nodig heeft.
Ik heb hier 2 kinderen door al dat moeten praten en uitleggen waarom ze dingen niet willen.
Er nu zelfs voor gekozen helemaal niet meer heen te gaan en ze hebben amper contact met hem.
Pubers willen hun eigen keuzes maken want ze hebben al zoveel waar ze rekening mee moeten houden.
Maar ze mogen wel weten dat ouders hun kinderen wel nog eens willen zien en spreken. zoals je een kind ook van de kamer af roept om een keer samen te weten. Dat is dan een van die verwachtingen waar een kind rekening mee moet leren houden. Maar de wijze waarop, hoe waar en wanneer, daar moet langzamerhand mee vrijheid in komen voor het kind zelf om dat te bedenken en dan samen te beslissen. Dus een avond komen eten, samen een uitje doen, of samen winkelen kan, ook contact houden via een app kan.
Het wordt vervelend als de andere ouder meer geld gaat vragen omdat het kind vaker bij die andere ouder is. Dan gaat het niet meer over de ontwikkeling van het kind, maar over geld. Gelukkig lijkt dat bij jou niet aan de hand te zijn.
Tsjor
