Eerste hulp bij kwade agressieve puber

Wat zegt hij er zelf van

Hij is dus af en toe nog gewoon de jongen die hij altijd is geweest. Wat zegt hij er dan zelf van als je het met hem erover hebt? Kan hij aangeven wat hij nodig heeft als hij zo boos wordt?

Zit hij wellicht ergens mee en loopt het vat af en toe helemaal over?

Goh

Zou er misschien het zelfde spelen bij je pluszoon die geen contact meer met jullie wil? Ik weet dat het eigenlijk niet mag, informatie uit een ander draadje halen, maar in dit geval lijkt me duidelijk dat de oorzaak hetzelfde is. Namelijk, het binnen een jaar gaan samenwonen van jou en je nieuwe partner. Echt, ik snap niet hoe je dat hebt kunnen doen en daarbij vol blijft houden dat het belang van de kinderen bij jullie echt voorop staat. Ik weet bijna zeker dat als jullie alsnog gaan latten de problemen met zowel jouw zoon als pluszoon als sneeuw voor de zon verdwijnen. Misschien iets om te overwegen?

Dit

“soms komt dan weer die brave voorbeeldige jongen naar boven die hij vroeger was, zo zorgzaam naar zijn moeder toe en dan neemt hij echt verantwoordelijkheid.”

Ik heb ook een lieve zoon maar hij is nooit zorgzaam naar mij toe geweest. Dat hoeft ook niet, ik ben zorgzaam voor hém.
Misschien zit daar een probleem? Dat je eerst een beroep op hem deed, maar nu niet meer? Ik weet niet veel van je situatie maar je woordkeuze viel me op.

Snuffel

'Ik weet bijna zeker dat als jullie alsnog gaan latten de problemen met zowel jouw zoon als pluszoon als sneeuw voor de zon verdwijnen. Misschien iets om te overwegen?'

Ik ben iets minder stellig dan Koffiekop, maar het lijkt me zeker de moeite van het proberen waard. Als jullie inderdaad (ook) het welbevinden van de kinderen belangrijk vinden.

@vlinder 77

Hij is echt in de war met zichzelf, hij kan zich dan echt niet meer beheersen en hij kan er zelf ook geen duidelijke verklaring voor geven, het vat loopt inderdaad soms echt over

@koffiekop

Ik heb echt geen nood aan relatie-advies, we hebben verschillende opties overlopen

@AnneJ

Ja daar herken ik wel iets in, daar kunnen we wel wat wat mee, wat is het eigen IADH ? Bedankt voor de tip, daar ga ik naar op zoek !

Relatie

Je wil het misschien niet horen, maar als twee jongens uit een samengesteld gezin zo onderuit gaan, vind ik dat je serieus moet kijken naar hoe goed of slecht dat samengestelde gezin voor die jongens is. In plaats van aan de jongens te gaan sleutelen.
In wil niet zeggen dat het zeker is dat daar de pijn zit, maar ik geef het een goede kans.
IADH is een afkorting die hier op OO gebreken wordt voor Iets Aan De Hand, dus kinderen waar iets mee is. Jouw zoon wás een voorbeeldige jongen, het moet toch ergens vandaan komen dat hij nu zo uit de bocht vliegt. Dat dat iets de veranderde gezinssamenstelling is, os geen hogere wiskunde. You do the math.

IADH

Dat betekent Iets Aan De Hand in OOL termen. Beide zoons hebben een diagnose wat in een eerder draadje aan de orde kwam.

Het kan handig zijn om daar meer informatie over te verzamelen en daarbij tips op te doen om je reacties effectiever te maken doordat je beter begrijpt wat er gebeurt.

En misschien zit er ook wel wat in voor de jongens. Want het is nogal wat. Vaak krijg je wel een diagnose maar hoe dat verder moet zoek je maar zelf uit of je krijgt een ondermaatse oudercursus waar je wel wat van snapt maar wat je ook niet echt op het goede been zet.

Ik zou wat googelen op Balans, de vereniging voor ouders van IADH kinderen en ADHD/hooggevoeligheid of op de diverse websites van coaches op dat terrein.

Nou zou ik niet zomaar een 'coach' inschakelen maar je krijgt er in elk geval meer tekst bij.

En mogelijk kun je kijken waar je andere ouders tegenkomt die mogelijk tips voor je hebben. Hier liepen er ook altijd wel een paar rond met een kind met ADHD.

Mijn kinderen hebben autisme, dat is ook IADH maar anders maar met name zoon heeft ook last gehad van intense snel opspelende emoties, soms nog.

EHBO is hier onderbreken

Dertien is een moeilijke leeftijd. De wereld wordt groter. Er wordt meer zelfstandigheid van ze verwacht. Ze gaan zien wat er allemaal nog aan verantwoordelijkheden aankomt. Zeker met ADHD (toch?) komen er veel informatie en prikkels binnen, is er veel dadendrang en tegelijkertijd maar weinig structuur en ordening om het eigen denken en handelen te kaderen sturen. Als er dan ook nog grote veranderingen zijn in het gezin, gedoe in het gezin, wordt het heel ingewikkeld. Ik heb ook zo'n zoon (inmiddels vijftien) die vanuit gebrek aan grip enorm boos en agressief kan worden. Het belangrijkste wat ik heb moeten leren is om het vuurtje niet nog verder op te stoken door hem, ook op de verkeerde momenten, te willen 'opvoeden'. Ik ben aan het leren veel beter op mijn eigen grenzen te letten en die op een 'eenvoudige' en effectieve manier te handhaven: show, don't tell. Dus niet: 'Ik wil dit niet dus je moet hiermee ophouden.' En dan verwachten dat hij rustig wordt en het gesprek op een normale toon voortzet (niet dus!) Maar: 'Zo praten we niet. Ik begrijp dat je hier aandacht voor wil hebben. We komen er op een ander moment, als we er rustiger over kunnen praten, op terug.' En dan zelf weglopen uit het gesprek. Dit klinkt simpeler dan het is, zeker omdat dit betekent dat je kind toch een bepaalde ruimte kan innemen die eigenlijk 'teveel' is. En anderen in het gezin moeten dit ook zo doen: als brussen blijven ruziën in plaats van zich terug te trekken, kun je als ouder ook niet zo gemakkelijk afhaken. Want dat wordt onveilig.

Ik ben altijd nogal van het uitleggen en dingen doorpraten geweest maar hij staat daar veel minder voor open dan vroeger. Het kost mij moeite om dat los(ser) te laten. Het kan voor mij aanvoelen alsof ik hem in de steek laat, dingen fout zie lopen en niks doe om hem te helpen. Ook van anderen neemt hij weinig hulp aan. Hij laat zich moeizaam spiegelen. Ik vind het moeilijk om dat te aanvaarden, te accepteren dat hij echt zijn eigen fouten moet maken, ook als dat flink pijnlijke en lastige problemen kan opleveren. Maar ik heb ook de werkelijkheid moeten accepteren dat een puber die besloten heeft zich niet te laten sturen dat nou eenmaal simpelweg niet dóet. In ons geval merk ik dat het in onze relatie helpt als ik in ieder geval niet 'op zijn pad ga staan'. Al is er bij tijd en wijle nog genoeg stress over 'levenssituaties' en conflicten in de afstemming tussen gezinsleven die het af en toe 'te spannend' maken in huis. Maar de frequentie is wel duidelijk afgenomen.

soms

Je wil het niet horen maar soms lukt het niet, een samengesteld gezin. De kinderen matchen niet. Ik ken wel iemand die daarom een latrelatie begon.
Je kind is duidelijk ongelukkig.
Maarja, het is makkelijker het op de pubertijd te gooien..

Was het maar zo simpel!

Het is niet óf samengesteld gezin óf puberteit Mijntje. Bij ons geen samengesteld gezin maar wel een scheiding en al langdurig een eenoudergezin. Ik ervaar het als een stoplap als puur naar die situatie verwezen wordt om de problemen van mijn kind afdoende te verklaren. De relatie is niet zo één op één. Samenhang is nog geen oorzaak. Problematiek van kinderen is vaak herkenbaar in de vorige generatie. Daar kan die problematiek hebben bijdragen aan een echtscheiding, bijvoorbeeld.

Gevoeligheid voor stress, onrust en verandering geeft een risico-factor voor álle veranderingen en instabiliteit. Een nieuw samengesteld gezin lijkt mij persoonlijk absoluut een forse stressfactor voor alle betrokkenen. Net als starten met de middelbare school, trouwens. Maar van dat laatste zegt nooit iemand: niet dóen! Ik zeg niet dat het een 'gelijkwaardige keuze' is en natuurlijk moet je je als ouders afvragen of je gezin dat aankan om een in één huis te gaan wonen met een ander gezin. En waarschijnlijker moet je er ieder geval (veel) bewuster aan werken of bewuste aanpassingen doen als er kinderen met een bepaalde problematiek bij betrokken zijn. En ja, misschien lukt het uiteindelijk niet (goed). Maar hier is dat nieuwe samengestelde gezin een voldongen feit, niet een nog te maken keuze. Eenmaal gemaakte keuzes zijn niet altijd gemakkelijk terug te draaien. Nieuwe woningen vinden, inkomens vergroten, alles (weer) alleen (gaan) doen of andere steunsystemen ontwikkelen zijn geen kleine opgaven. Het is gemakkelijk te zeggen: ga maar latten, maar daarmee is nog geen enkel probleem opgelost en krijgt ze er eerst en vooral een heel aantal grote opgaven bij. Ik vind het vanuit de gegeven situatie ook logischer om eerst te kijken of je iets kan doen waardoor kind alsnog zijn draai kan vinden. Uit elkaar gaan wonen kan altijd nog. En dat garandeert bovendien nog helemaal niet dat het kind minder stress gaat ervaren en minder boos wordt. Er blijft in een ADHD-puberleven meer dan genoeg over om over te flippen! Onder mijn dak leeft geen samengesteld gezin en wél een ontploffend kind.

En even voor de context: mijn zoon staat op een wachtlijst voor een gespecialiseerde ADHD-coach. In mei dacht die over ongeveer een half jaar een plek te kunnen bieden. Ik belde hem twee maanden geleden om te vragen of er zicht was op een plek. Hij zei: "Het gaat met al mijn klanten steeds slechter, door corona. De wachtlijst wordt alleen maar groter." We kunnen dus ook corona de schuld geven. Maar ook dát lost niks op.

of of

Ik bedoelde niet "of of", Snuffel. Maar aan de puberteit kan je weinig doen
Aan corona ook niet. Aan een te snel samengesteld gezin kan je ofwel kiezen uit elkaar te gaan, ofwel de problemen van het kind aandacht geven. De boosheid niet zien als opzet, maar als onmacht. Proberen te praten (kan lastig zijn), dan wel veel 1 op 1 aandacht. Ik denk dat er wel degelijk een link is met alle veranderingen de afgelopen tijd.