dochter wordt 17 en wil nu al '' terugtellen ''
Hoi lieve ouders,
Vrolijke, sociale meid wordt morgen 17.
Vandaag schoot ze ineens in de ''paniekmodus'' : " Iedereen die ik spreek wil ouder zijn en kunnen niet wachten om ouder te worden '' '' Ik ben de enige die het vreselijk vind om ouder te worden '' etc, etc
Ze gaat haar laatste jaar in op het Atheneum morgen en ook dat is iets wat haar benauwd, want ze heeft nog geen idee van wat ze wil, en '' iedereen'' lijkt wel een plan te hebben behalve zij
Wij proberen haar zoveel mogelijk gerust te stellen door te zeggen dat niet iedereen al weet wat ie wil, en dat het helemaal niet erg is dat ze nog niet weet wat ze wil.
Ze is een vroege leerling en wij willen zeker niet dat zij de ''druk'' voelt dat zij nu al moet weten wat ze wil, kom op zeg. Sommigen beginnen een studie en komen tijdens de rit er achter dat ze op het verkeerde spoor zitten.
Wij zeggen tegen haar dat ze relaxed kan zijn, en na haar examen ( als ze zou slagen ) eens rustig mag gaan nadenken over wat ze wil gaan doen.
Voorwaarde is wel dat ze zelf eens rond kijkt en eventueel naar open dagen gaat in het jaar na haar examen.
Herkent iemand van jullie dit gevoel bij jullie kinderen?
thanks 
xx
Laatste jaar gevoel
Ik denk dat het heel herkenbaar is en de ene leerling heeft er meer last van dan de ander. Het gevoel dat het leven zoals je dat kent helemaal gaat veranderen als het diploma behaald is. En wat dan?
Nou, het leven gaat gewoon verder dus. Rustig doorgaan met ademhalen. Nieuwe ronde, nieuwe kansen, Rustig doorgaan.
Het kan ook helpen om sociaal stories te vertellen van jezelf, je familie, vrienden en bekenden. Waarom is iemand geworden wat die geworden is en hoe is die daar dan gekomen? Wat vind je leuk om te doen?
Mijn dochter doet dit jaar eindexamen HAVO, als ze het haalt. Daarna is ze van plan om een jaar te gaan werken. Vooral om te kijken wat ze nou eigenlijk leuk vind om te doen. Gewoon eens wat proberen. De open dagen heeft ze allang gehad. Die worden door school in de bovenbouw regelmatig aangeboden.
En tegenwoordig is er op scholen ook meer begeleiding in het keuzetraject na de diplomering.
Maar de paniek kan zeker toeslaan. En dan vooral ook als ze het heel erg naar hun zin hebben of hebben gehad op school met vrienden en zo.
Zelf was ik dolblij dat ik er vanaf was en door kon.
AnneJ
Dank voor je aardige reactie!
hier
Dochter werd 20 en was een dag ervoor in tranen: "ik WIL helemaal niet ouder worden". Nou zat ze midden in de tentamenperiode van haar zware studie (geneeskunde), woonde ze net op kamers en wonen haar vriendinnen van de middelbare school door het hele land verspreid (en die zaten ook midden in de tentamens) dus het zou ook een wat karige verjaardag worden.
Bij dochter helpt het altijd goed als ik laat merken dat haar gevoelens er mogen zijn, maar ik help haar het beste als ik een paar flauwe grapjes maak om haar uit het 'drama' te halen. Ik zei dus dat ze nu in ieder geval geen tienermoeder meer kon worden, dat haar vriend die 5 jaar ouder is nu geen 'pedo' meer was en dat een dokter van 19 het bij patiënten ook minder goed doet dan eentje van boven de 20.
Verder heb ik afgesproken dat ik met lekker eten naar haar toe zou komen op haar verjaardag en toen heb ik als verrassing ook haar vader (we zijn gescheiden) en haar favoriete tante (één van mijn zussen) meegenomen. En toen was het wel weer goed.
Zelf had ik vroeger een vriendin die zich met oud & nieuw vlak voor middernacht huilend opsloot op de wc omdat er alweer een jaar voorbij was en dat leidde onherroepelijk tot aftakeling en dood (van haarzelf of van anderen die ze liefhad). Dus terwijl wij zingend champagne dronken, zat zij te sippen op de pot. Ik vertel dat verhaal ook aan mijn dochter met als motto: de tijd houd je niet tegen, zorg er dus maar voor dat je je leven leeft zoals jij dat wilt.
Wat bij mijn dochter ook wel speelt is dat ze is opgegroeid met eigenlijk alleen mij en mijn oudste zus (de favoriete tante). Haar vader was - en is nog steeds - heel onberekenbaar. We hebben om ons heen helaas een paar moeders van jonge kinderen dood zien gaan dus voor dochter was het een grote angst om mij kwijt te raken. Hoe ouder zij werd, hoe dichter ze ook bij mijn dood kwam. Gelukkig heb ik haar wat dat betreft wel kunnen geruststellen: hoe ouder zij wordt, hoe beter ze het ook allemaal zelf kan en hoe minder ze me nodig zal hebben. Met de komst van haar lieve, betrouwbare en stabiele vriend twee jaar geleden is dat ook wel beter geworden. Zij ziet nu dat ze op een dag zelf een gezin zal hebben waar ze steun aan heeft en dat ik dan als omaatje breiend in een stoel zit tot ik uitdoof als een kaarsje en een mooie herinnering ben. Ik hoop maar dat het ook zo gaat.
Molletje
wat een heerlijke , nuchtere reactie van je op de sombere gevoelens van je dochter!
En jouw reactie op mijn topic geeft aan dat mijn dochter niet de enige is met die paniekgevoelens. Dank voor jouw reactie x
Joe
Hier
Dochter van 16 die gister nog zei; pffff examen doen en aanmelden voor een studie - daar ben ik nog lang niet klaar voor.
Ze heeft in depressieve periodes wel eens geroepen dat ze helemaal niet volwassen worden wil. De verantwoordelijkheid te groot , angst voor t onbekende, prestatiedruk en angst om te falen.
Het is ook veel wat op ze afkomt tegenwoordig. Zoveel keuze aan studies en mogelijkheden, druk om te " slagen" in t leven wat inhoudt dat je een goed student moet zijn met een rijk, spetterend sociaal bestaan.
Ik vind t verdrietig voor haar dat de toekomst zo zwaar op haar schouders drukt.
We praten er soms over ( ze is meestal niet heel mededeelzaam) en proberen ook haar geeust te stellen, relaxed om te gaan met de keuzes die ze heeft. Dat er geen foute keuzes zijn.
Maar ik vind t best moeilijk.
Steloe
Eigenlijk alles wat jij daar schrijft herken ik volledig.
Ook het ''worstelen'' van je kind in deze herken ik, net als de onmacht die je voelt als ouder en dat je je kind gerust wilt stellen.
Wij zeggen ook tegen haar dat het helemaal niet erg is of ongewoon dat ze nog niet weet wat ze wil worden of wat ze wil gaan doen na haar diploma.
Volgens onze dochter zijn er veel meiden in de klas die allang weten wat ze willen worden of welke studie ze willen volgen.
Mijn antwoord is dan, wat fijn dat ze weten wat ze gaan doen of wat ze willen worden, maar veel is grootspraak hoor. Er zullen natuurlijk klasgenoten zijn die nu al weten welke kant ze op willen, maar dan nog is het maar de vraag of dat werkelijkheid wordt.
Wellicht komen een aantal van de meiden die het nu al precies weten er tijdens de rit achter dat ze toch liever een andere richting op gaan of tot de ontdekking komen dat ze het verkeerde profiel hebben gekozen etc.
De druk is enorm hoog, dat ben ik met je eens.
Onze dochter is dus net 17 geworden gister, en sinds een jaar zien wij haar pas '' ontluiken'', ze durft zich anders te kleden dan de meesten ( dus eens een keer geen sportschoenen maar leren schoenen en ze gooit haar haar los.
Want ook dat vind ik zo opvallend van de meiden tegenwoordig: ze zien er allemaal hetzelfde uit, haar in een staart en goed strak naar achter getrokken, een skinny broek, en de onmisbare sportschoenen
Ik vind het ook moeilijk soms Steloe.
Bedankt voor je reactie X
Herkenbaar
Onze dochter is gisteren 15 geworden en zei: ik wil helemaal niet vieren dat ik ouder word, ouder worden is vreselijk. Mijn leven is straks voorbij, dan moet ik volwassen doen en een baan kiezen enzo. Ik schrok daar wel van als moeder eigenlijk..
Basje
Die meid heeft volkomen gelijk. Zolang ze niet depressief is getuigt het van een gezond en realistisch inzicht.
