Dochter van 17 reageert opeens afwijzend op een aanraking of knuffel
Ik loop hier al een maand of 2 mee rond en weet niet goed wat ik hiervan moet denken of wat ik ermee moet. Dochter reageert de laatste tijd opeens heel stekelig op aanrakingen van mij (haar moeder). Ik geef haar bv een knuffel en wrijf daarbij over haar rug. Als door een wesp gestoken veert ze dan op, wordt boos en en wil dat niet. Als ik haar vraag waarom ze zo reageert, loopt ze boos weg. Ik vind het een beetje vreemd. Oke, ze is 17, is duidelijk bezig met zich losmaken van ons (ouders), maar heeft tot voor kort nooit problemen gehad met knuffels van mij. Bovendien is de knuffel zelf het probleem geloof ik niet, maar meer de aanraking met mijn hand. Mijn man wuift het weg en zeg dat ik gewoon moet accepteren dat ze dat niet meer wil, maar het is gewoon een soort vriendschappelijke aanraking. Gewoon omdat ik van haar hou. Zoals ik ook een vriendin bv. bemoedigend over haar arm wrijf als ze verdriet heeft ofzo.
Iemand een idee wat dit kan betekenen?
vragen
Toch nog maar eens vragen wat er is? Maar wel het juiste moment uitkiezen, dus niet op het moment dat ze stekelig wegloopt. Misschien is het inderdaad losmaken, envindt ze het allemaal wat te klef? Misschien werkt een paar klopjes op schouder of rug op dit moment beter bijvoorbeeld, dat voelt wat luchtiger. Maar goed, eerst maar eens vragen.
heel normaal
Er kan een moment komen dat ze zich daar tegen afzet; zich te groot voor voelt of wat dan ook. Als opgroeiend mens moet je nu eenmaal gaan voelen dat je het echt helemaal alleen afkan. En ook zonder de knuffeltjes van je moeder.
Belangrijk in jouw reactie: neem haar serieus en doe het dan ook niet meer. Of zeg sorry als je het automatisch toch doet en zij zo reageert.
En ga vooral ook niet de gekwetste moeder uithangen. Probeer er naar haar toe luchtig op te reageren. Respecteer haar in dit proces. Bijt op je kiezen en huil uit bij je man. Want tuurlijk doet het zeer.
Wel laat
Alls je dochter jonger was geweest, 12 of 13 , had ik het normaler gevonden. Jonge pubers kunnen dat hebben, dat ze preutser en minder aanhalig. Jouw dochter is al bijna volwassen en dat vind ik wat laat voor demonstratief onafhankelijksvertoon in deze vorm. Het kan zijn dat dat speelt, maar misschien zit er meer achter dat ze nu pas ineens niet aangeraakt wil worden:,een nare seksuele ervaring, afkeer van het eigen lichaam. Niet meteen van alles in je hoofd halen, maar inderdaad wel even vragen
Maar
'maar het is gewoon een soort vriendschappelijke aanraking. Gewoon omdat ik van haar hou. '
Kun je dat niet op een andere manier tonen? Als je dochter zo overduidelijk niet gediend is van je aanraking, zou ik daar niet mee doorgaan.
Toch vragen
Als je verder wel goed contact met haar hebt: kun je haar zelf vragen waarom dit is? Ik zou als moeder toch het meest benieuwd zijn naar haar eigen antwoord. Het kan van alles betekenen tussen 'niks' en 'iets heel naars' maar ik zou daar niet naar gaan gissen.
Heel herkenbaar , mijn dochter van 22 wil ook niet aangeraakt worden . Ze bevriest dan helemaal . Ze wil ook niet aangeraakt worden door familie of vrienden , krijgt geen adem meer zegt ze dan .
ik doe t dus niet meer en ze zegt er wat van als ik t vergeet . Voor haar maakt dat de ontmoetingen met anderen problematisch want t is moeilijk te begrijpen . Wie heeft nog advies ?
