Dochter van 17 is depressief?

experts

'Kortom, ik vraag me soms af of het inderdaad alleen de depressiviteit is of omdat ze gewoon niet naar school wil. Hoe kom ik daar achter?'
Als we daar een goede tip voor hadden konden we goud verdienen.
Optie 1: praat met de huisarts en/of de psycholoog.
Optie 2: bespreek met haar rustig de problemen (startkwalificatie) en de mogelijkheden (HAVO 4, VAVO of overstap naar MBO 2 of 3). Wellicht kan ze in februari al op het MBO beginnen. Heeft ze enig idee wat ze zou willen?
Ze kan nu nog een jaar 'gratis' studeren, dus ik zou dat voordeel zeker benoemen bij haar.

Tsjor

School

Het is wel erg schoolgerelateerd allemaal. Het "Je weet toch dat ik niet lekker in mijn vel zit" kan ook vluchtgedrag zijn om het gesprek over school niet aan te hoeven gaan.
Mijn ervaring met depressiviteit is juist dat het pervasief is: verlies van plezier in alles, aanhoudend somber en angstig, nergens energie voor... dat valt niet helemaal te rijmen met alle leuke dingen waar ze wel energie en ruimte voor heeft. Aan de andere kant kan depressie zich bij jongeren heel anders manifesteren. Ik ben geen psychiater.

Ik zou zelf gaan voor optie 2 van Tsjor en eens in gesprek gaan met haar: in hoeverre heeft school invloed op haar stemming en welke mogelijkheden zijn er om zo snel mogelijk een pad te kiezen naar een startkwalificatie en/of een studie die bij haar past.

Kan heel goed juist

Ik vind het ook niet vreemd. De uitbarstingen en de neiging om niet naar school te willen kunnen heel goed passen bij een depressie. Maar ik snap je zorgen wel, want het lijkt erop dat er iets specifieks aan de hand is op school wat in elk geval niet helpt tegen haar depressie en waar ze misschien nog wel extra moeite mee heeft.

Gelukkig gaat het in de loop van de week ook telkens weer wat beter met haar. Juist op een relatief goed moment, dus in elk geval niet op maandagochtend, kun je haar vertellen dat je ziet dat ze het vooral op de maandagochtenden zwaar heeft. Misschien dat ze dan zelf al wat toelichting kan geven. Wil ze dat niet, dan zou ik in jouw geval vragen of ze wel het gevoel heeft dat ze de juiste hulp heeft en op de juiste weg is. Zo ja, dan wil ze het gewoon niet met jou bespreken, maar dan ben je misschien wel een beetje gerustgesteld.

Te algemene vraag

Ik heb ook een dochter die vaak nogal boos uit de hoek komt doordat ze somber en ongelukkig is. Ik heb geleerd om veel gerichtere vragen te stellen: "Is er iets bijzonders aan de hand tussen vriendin X en jou? Ik merk dat jullie elkaar minder vaak zien?" Soms kom ik dan nog wel eens ergens achter maar echt praten is hoe dan ook niet gemakkelijk. Praten komt haar neus uit. En als ze praat, klaagt ze alleen maar, over van alles en nog wat. Ik krijg daardoor de indruk dat de problemen inderdaad meer uit haar negatieve insteek voortkomen dan dat er daadwerkelijk een conflict oid speelt. Maar goed, het is natuurlijk wel belangrijk om erachter te komen of er écht iets is waar ze concreet mee in de problemen zitten voordat ze zichzelf er helemaal in hebben vastgedraaid.

Je zou kunnen vragen: "Ik merk dat je in het weekend vrij opgewekt bent maar dat je stemming maandagochtend heel slecht is. Is er op school iets speciaals aan de hand of gebeurd waardoor je er niet naartoe wil?" Als ze dan ontwijkend antwoordt, kun je doorvragen: "Is er een bepaald vak waar je moeite mee hebt? Heb je een slecht cijfer gehaald? Heb je een probleem met een docent? Of speelt er iets in de klas, tussen je vrienden ...". Ik heb zelf het idee dat een heel specifieke vraag het moeilijker maakt voor mijn dochter om de vraag te ontwijken. Je moet niet te lang doorzagen natuurlijk, dat loopt sowieso niet goed af met zo'n boze puber. Maar een paar vragen per keer stellen dus.

Groet,
Shoshana

Dit klinkt

absoluut niet als een depressie. Dan zou ze namelijk ook geen plezier hebben in de activiteiten in het weekend.

Het klinkt meer alsof ze veel druk voelt op school? Heeft ze misschien faalangst? Of zitten haar andere zaken dwars mbt haar schoolwerk, of dingen die op school gebeuren? Heeft ze moeite zich te concentreren? Of zit het meer in het sociale dat ze zich niet op haar gemak voelt?

School

Ik herken het wel. Zoon hier kan ook op maandag als een berg tegen school opzien. Dat heeft te maken met dat hij maandag t/m woensdag tot en met het 8e uur op school zit en school sowieso pittig en lastig vindt. Onlangs ook bij de huisarts geweest hiervoor. Deze vroeg door of zoon aan andere dingen nog wel plezier beleeft, juist om een depressie uit te sluiten. Bij zoon lijkt het ook echt school gerelateerd, al vind ik hem ook op andere gebieden soms een neerslachtige indruk maken. Maar dit is dan vaak in weken dat school voor hem echt teveel is, bijvoorbeeld in een periode met toetsen.
In de situatie van dochter van topicstartster zou het probleem ook kunnen liggen in het feit dat school veel van haar vraagt, 2 jaar in 1 is niet niets natuurlijk. Ook het sociale stuk kan meespelen. Mogelijk zijn andere leerlingen veel ouder en vindt ze geen aansluiting. Ik zou daarop doorvragen.
En verder zou ik haar ook gewoon laten als ze (te laat) naar beneden komt. Misschien heeft ze gewoon een ochtendhumeur en dat kan op maandag na een leuk weekend net even heftiger zijn. Ik zou dan zeker niet gaan benoemen dat ze geen zin heeft om naar school te gaan, dat maakt de stap voor haar nog makkelijker om niet te gaan of om in ieder geval de strijd aan te gaan. Hier reageer ik juist positief als het zoon wel lukt om redelijk op tijd beneden te komen. Meer in de trant van goh, wat goed dat het je gelukt is om naar beneden te komen om naar school te gaan. En dan moppert hij nog hoor, maar voelt hij niet de ruimte om thuis te blijven of te gaan zeggen dat hij zich niet lekker voelt.

Reactie op Tango

Het feit dat ze 2 jaar in 1 gaat doen is iets waar ze zelf voor gekozen heeft. Het probleem wat nu speelt speelde vorig jaar al.

Verder een update na gisteren: kreeg gistermiddag een app dat ze spijt had hoe ze 's ochtends naar mij had gereageerd. Dat accepteerde ik meteen. Nadat ik thuiskwam even geknuffeld alleen wilde ze er verder niet meer op terug komen. Dat heb ik dan ook maar zo gelaten.

Ik heb hierboven ook aardig wat tips meegekregen waar ik verder mee ga, bedankt daarvoor.

De puberteit is toch wel lastiger dan ik ooit had gedacht. Maar we komen er doorheen, daar ben ik van overtuigd.

herkenbaar

Mijn dochter was ook heel depressief, inmiddels gaat het iets beter. Ook zij heeft zulke buien, vooral wanneer ze tegen dingen opziet. Ik ben soms radeloos omdat ze dan zó negatief is en ook zo kan uitvallen als jouw dochter doet. Hier dus zeker wel herkenbaar. Alleen had/ heeft onze dochter depressie met faalangst en schooltrauma..
Ik merk dat het niet helpt bij haar als ik benoem dat ze blijkbaar slecht in haar vel zit. Dan gaat ze helemaal los in een waterval van ellende. Ik probeer haar vrolijk en liefdevol tegemoet te treden. Dat is echter echt heel lastig soms....

Sterkte!

Lanza

"Dit klinkt absoluut niet als een depressie. Dan zou ze namelijk ook geen plezier hebben in de activiteiten in het weekend. " Wat een bullshit braak je weer uit. Hoeveel depressies heb jij al doorgemaakt in je leven?

reactie op basje

We hebben gisteravond met zijn drieën een heel goed gesprek gehad waarin precies door benoemd is wat jouw dochter ook doormaakt: ze heeft faalangst en voelt zich op bepaalde dagen alleen op school omdat daar kids zitten waar ze niets mee heeft. Dan voelt ze zich ook alleen. Kortom, eindelijk weten we wat er loos is en wordt ons duidelijk waarom ze soms zo kan reageren. Ze heeft ons tips gegeven hoe we hier het best mee om kunnen gaan.

Dat laatste wat je zegt, benoemde zij precies zo. We gaan het vanaf nu zo aanpakken en hopelijk zal het in de toekomst beter gaan.